Από τη σελίδα The A Male,
Θα παρομοιάσω την «θρησκεία» του δικαιωματισμού με ένα σύμπλεγμα από πολύχρωμα και χρωματιστά φωτάκια, που πίσω από αυτά όμως υπάρχει η Άβυσσος, η Άβυσσος του αυταρχισμού, του στιγματισμού πολλές φορές, και της λογοκρισίας.
Ας εξετάσουμε όμως τις πτυχές του δικαιωματισμού.
Η πολιτική ορθότητα είναι ένα ένας γλωσσικός κώδικας που χρησιμοποιείται με σκοπό να μην προσβάλλει άλλες κοινωνικές ομάδες, ωστόσο, έχει εξελιχτεί σε ένα εργαλείο αυστηρής λογοκρισίας, που ορίζει τι θα λες και τι δεν θα λες στον δημόσιο λόγο, όπως επίσης και διαστρέβλωση εννοιών. Σου λέει για παράδειγμα να μην είσαι ρατσιστής, δηλαδή να μισείς τυφλά κάποιον για μια φυσική του ιδιότητα, αλλά πλέον ρατσισμός θεωρείται οτιδήποτε έχει να κάνει με έννοιες όπως πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, να μην είσαι σεξιστής, δηλαδή να μην θεωρείς το άλλο φύλο κατώτερο, όμως σεξισμός πλέον θεωρείται οτιδήποτε κάνει λόγο για διαφορετικότητα ανάμεσα στα δύο φύλα (η μιλάει για δύο φύλα). Με λίγα λόγια, απαγορεύεται να κάνεις λόγο για τα προβλήματα της μαζικής και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, να λες ότι υπάρχουν δύο φύλα και έχουν διαφορές μεταξύ τους, να λες πως μια φυσιολογική οικογένεια αποτελείται από έναν άνδρα και μια γυναίκα, να κριτικάρεις το Ισλάμ για την αυταρχική του φύση, και πλέον, να εκφράσεις ακόμα και έναν υγιή και εύλογο σκεπτικισμό για τα κυβερνητικά λοκντάουν με πρόφαση την καταπολέμηση της πανδημίας του κορωνοϊού.
Ο δικαιωματισμός ασχολείται τόσο με τις λεγόμενες “μειονοτικές” ομάδες όχι γιατί θέλει στα αλήθεια να τις βοηθήσει να ανελιχθούν κοινωνικά, αλλά γιατί τις θέλει εξαρτημένες από το σύστημα μέσω ασυλίας αλλά και επιδομάτων ως «ευπαθείς». Στην ουσία, η Νέα Τάξη Πραγμάτων (ο όμιλος συμφερόντων και λόμπι που προωθούν την παγκοσμιοποίηση) θέλει στρατό από περιθωριακούς, μιας και είναι πιο εύκολο αυτοί να καταπιαστούν και να υποστηρίζουν την νεοταξική ατζέντα και όχι ένας μέσος σκεπτόμενος πολίτης.
Εδώ, θα παρομοιάσω τους δικαιωματιστές, που κόπτονται τόσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τον μαινόμενο όχλο με τους φανοστάτες κατά τον Μεσαίωνα, όπου αλάλαζαν εναντίον όσων είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, έτσι και σήμερα, αυτός ο συρφετός κραυγάζει εναντίον όσων έχουν πει ή πράξει κάτι που αντιτίθεται στις επιταγές της πολιτικής ορθότητας.
Στην τελική όμως θα λάμψει το αληθινό φως, αυτό της αλήθειας (και όχι τα πολύχρωμα του δικαιωματισμού) ή θα μας καταπιεί το σκότος;
