Σ’ αυτό το κείμενο, θα μιλήσω αποκλειστικά για τις κοπέλες που πιστεύουν ότι είναι ανελεύθερες σε μία χώρα του Δυτικού κόσμου. Και δη στην Ελλάδα.
Τις συμπονώ πραγματικά.

Γιατί, άραγε, πιστεύουν ότι είναι ανελεύθερες;
Ίσως γιατί δεν μπορούν να φορέσουν ό,τι θέλουν;
Μα, φοράνε ό,τι θέλουν!
Κι αν δε φοράνε ό,τι θέλουν, ας το κάνουν. Αρκεί να μην πάνε ενάντια στους νόμους, κι έχουν συνέπειες γι’ αυτό.

Μήπως γιατί νιώθουν ότι δεν μπορούν να πάνε όπου θέλουν; Μα όλοι μας, λόγω ιού, έχουμε περιοριστεί. Και όλοι -λίγο ή πολύ – γκρινιάζουμε. Δεν πλήττει μόνο τις γυναίκες αυτή η κατάσταση.

Όταν στα ρεπό μου βγαίνω έξω τα πρωινά -ως επί το πλείστον για δουλειές και υποχρεώσεις του νοικοκυριού- θέλω να περνάω απαρατήρητη. Το καταφέρνω. Δε με κοιτάζει κανείς. Κι αν με κοιτάξει, θα είναι μόνο για κάποια δευτερόλεπτα. Και το πλέον πιθανό είναι να με θεωρήσει άχρωμη και αδιάφορη. Δε με νοιάζει καθόλου αυτό. Εννιά στις δέκα φορές, με συνοδεύει ο σύζυγός μου. Το μακιγιάζ μου είναι σχεδόν ανύπαρκτο, επειδή είμαι συνέχεια βαμμένη στη δουλειά.

Και τα ρούχα μου, είναι σχεδόν πάντα τα πιο κοινότυπα ρούχα που θα μπορούσε να φοράει μια γυναίκα. Μια μπλούζα ριχτή, ένα τζιν χαλαρό, και αθλητικά παπούτσια. Ξέρω ότι αυτό το ντύσιμο δεν είναι το πλέον αρεστό για τις γυναίκες. Τις περισσότερες φορές, οι γυναίκες θέλουν να νιώθουν ωραίες. Με τις κοντές τους φουστίτσες ή τα φορεματάκια τους, με τα μπουστάκια τους, με τα μποτάκια τους ή τις γόβες τους. Και μακιγιαρισμένες, βεβαίως.

Προσωπικά, δεν ξέρω καμία γυναίκα που βγαίνει έξω φορώντας «τα καλά» της και δεν θέλει να τραβά τα βλέμματα. Το κακό είναι ότι τραβά και βλέμματα από άντρες που δεν θέλει. Αλλά αυτό είναι το ρίσκο της. Και πρέπει η ίδια να σκεφτεί το πώς θα το διαχειριστεί, με λιγότερες συνέπειες για εκείνη.

Κάθε άντρας έχει τα κουμπιά του. Ένα κουμπί που τον ανάβει κι ένα κουμπί που τον σβήνει.

Η γλώσσα του σώματος είναι από τα κουμπιά που ανάβουν τους άντρες. Ό,τι κι αν φοράει μια γυναίκα. Ακόμα και κελεμπία με μπούργκα. Αν του φανεί αδιάφορη, τότε το παιχνίδι έχει κερδηθεί προς όφελός της (αν βεβαίως αυτός που βρίσκεται απέναντί της ΔΕΝ είναι το αντικείμενο του ΔΙΚΟΥ ΤΗΣ πόθου). Γράφω «αδιάφορη» αντί για «άσχημη». Υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Ένα (μικρό) ποσοστό ανδρών κάνουν κομπλιμέντα ή την πέφτουν και σε γυναίκες που θεωρούν άσχημες. Πιστεύουν ότι «τους κάνουν χάρη γιατί είναι ανέραστες».

Σ’ αυτό το σημείο, είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε το «πέσιμο» που κάνει ένας άντρας στη γυναίκα την οποία στοχεύει, από το απλό κομπλιμέντο. Η φράση: «Έχεις πολύ ωραία μάτια» και οι παρόμοιές της, π.χ., είναι ένα απλό κομπλιμέντο, καθώς σχεδόν όλες οι γυναίκες έχουν πολύ ωραία μάτια. Οτιδήποτε άλλο που ξεφεύγει από αυτό το πλαίσιο, συγκαταλέγεται στο «πέσιμο». Και έγκειται στην κάθε γυναίκα τί μπορεί να ανεχτεί και τί όχι.
Επίσης, πάντοτε η γυναίκα μπορεί να δείξει αν είναι διαθέσιμη στο «πέσιμο» ή αν δεν το «σηκώνει». Και πάντα το δείχνει με κάθε τρόπο. Ιδιαίτερα εάν τη συνοδεύει κάποιος πατριαρχικός τύπος ώστε εκείνη να νιώθει ασφαλής, κάνει τη συνθήκη εξόχως αποτρεπτική. Και προφανώς, καθιστά τη γυναίκα μη διαθέσιμη για ο,τιδήποτε. Εκτός βεβαίως κι αν αυτός ή αυτοί που τους «λοκάρουν», στοχεύουν στο να τους ληστέψουν. Εκεί, βλέπουμε και καταλαβαίνουμε ότι και ο άντρας μπορεί να βρεθεί σε δύσκολη θέση. Ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει κάποιον ή κάποιους που έχουν περισσότερη δύναμη από αυτόν.

Είναι κατανοητό το ότι δεν μπορεί πάντα να υπάρχει κάποιος πατριαρχικός τύπος να εκτελεί χρέη σωματοφύλακα για εμάς, αλλά κάποιες φορές, οι συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε και ιδιαίτερα οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν σε κακόφημες γειτονιές, το ΑΠΑΙΤΟΥΝ.

Προσωπικά, δε μου κάνει καμία αίσθηση το να φορέσω ένα ρούχο για να βγω έξω, με το οποίο θα προκαλέσω βλέμματα, πόσο μάλλον αδιάκριτα. Το φοράω στον καθρέφτη μου, ή μόνο στις ιδιαίτερες στιγμές μου με τον άνθρωπό μου. Και η γυναικεία μου υπόσταση και φιλαρέσκεια παίρνει με αυτόν τον τρόπο την επιβεβαίωσή της.

Κι επειδή πριν μιλήσαμε για ανελευθερία, προσωπικά νιώθω πάρα πολύ ελεύθερη τη ζωή μου στην Ελλάδα (τηρουμένων των αναλογιών, στις οποίες καλούμαι να προσαρμοστώ).

Αν και έτσι όπως το πάμε με τη λαθρομετανάστευση, σιγά – σιγά τα ρούχα και τα μαλλιά μας θα αποτελούν τους μέγιστους πειρασμούς για τους φιλοξενούμενούς μας «επενδυτές», αν δεν τους αποτελούν ήδη.

Και τότε να δούμε, καλά μου κοριτσάκια, αν θα μπορείτε να κυκλοφορείτε με ό,τι ρούχα θέλετε. Αν θα μπορείτε να οδηγείτε και να παρκάρετε, και η «κακή Πατριαρχία» να σας δίνει οδηγίες, επειδή θεωρεί ότι δεν ξέρετε. Αν θα υπάρχουν dance studios για να χορεύετε. Ή αν θα υπάρχουν δουλειές για να δουλεύετε και Πανεπιστήμια για να σπουδάζετε. Ή ακόμα και αν θα υπάρχει Instagram ή όποιο κοινωνικό δίκτυο για να μαζεύετε likes με τις πόζες σας. Ή -ακόμα χειρότερα- αν θα σας παίρνουν στα σοβαρά. Εσάς και την άποψή σας.

• 
  Την Kamala την προσέχει κανείς;
• 
  Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
• 
  Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα

Τότε, θα έχουμε γίνει για τα καλά μουσουλμανικό προτεκτοράτο. Όπου η κάθε αντίρρηση θα τιμωρείται αυστηρά. Και δε θα μπορεί να μιλήσει καμιά μας για τίποτα. Η τωρινή «Χούντα» που νιώθετε, θα φαντάζει παράδεισος. Δυστυχώς όμως, θα είναι πολύ μακρινός. Και θα είναι πολύ αργά για να είναι αναστρέψιμη η κατάσταση…

Νίπτω τας χείρας μου σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος.

Μην πείτε ότι δε σας προειδοποίησα.

Έχετε προειδοποιηθεί πολλάκις.