Γράφει ο Foil,
Στεκόμουν στην ουρά στο ληξιαρχείο όταν με χαρά και συγκίνηση διάβασα την είδηση, ότι το Υπουργείο Εκσωτερικόν στις ΗΠΑ είχε προσθέσει το X ως χαρακτηριστικό φύλου στα διαβατήρια, ώστε να μπορούν να το επιλέξουν μέλη της alphabet κοινότητας.
Περίμενα στην ουρά για να αλλάξω –ή μάλλον να προσθέσω– και εγώ ένα ακόμη όνομα στο βαφτιστικό μου, καθώς έβρισκα ότι αυτό δεν με προσδιορίζει τόσο πλέον, ενώ το όνομα που θα προσέθετα όχι μόνο με εξέφραζε ως άτομο αλλά ταυτόχρονα αποτελούσε και τον ιδανικό αντικατοπτρισμό της φυσικής/ψυχικής κατάστασής μου.
Έχοντας αποφασίσει από καιρό ότι πρέπει να κάμω μία μετάβαση, αυτήν την μετάβαση προς τον μετανθρωπισμό που λένε οι των τεχνοπροοδευτικών επιστημών, είχα επιλέξει λοιπόν το όνομα Διφύο (Bit). Θα λεγόμουν πλέον Διφύο-Μήτσος, δηλαδή Bit-Μήτσος, δηλαδή Bitsos, κάτι ανάμεσα σε ψυγείο και άνθρωπο, ενώ ταυτόχρονα θα άφηνα ανοιχτές τις πιθανότητες να γίνω κάποια στιγμή και εγώ κάτι στη ζωή μου, όπως ο Byte-n (ο γνωστός, ο Sleepy One, τον οποίον πολλοί ονομάζουν λανθασμένα Biden, και ο οποίος ηρεμεί στα βάθη του Λευκού Οίκου, πώς είναι ο Κθουλού; Αυτός περίπου αλλά σε συσκευασία Μπάρμπα Στάθη).
A trip down memory lane
Ωστόσο το έμπειρο βλέμμα μου διέκρινε κάτι καλά κρυμμένο πίσω από αυτό το X, κάτι που υποδήλωνε πολύ περισσότερα από τα 72 καινούργια φύλα, κάτι που πάει πολύ πίσω στο παρελθόν και το οποίο προσωπικά μιλώντας ανιχνεύω κάπου στο 1994; 1995; Κάπου εκεί πάνω κάτω, όταν και μάζευα κάποιους ανεπίδεκτους μαθήσεως στο σπίτι μου για να δούμε όλοι μαζί (χωρίς το burden των streaming, download και λοιπών μαλακιών αλλά με τα απαραίτητα διαλείμματα για κατούρημα και τσιγάρο) το καινούργιο επεισόδιο των X-Files, το οποίο έδειχνε τότε το STAR μετά το Pinky and the Brain.
Η σειρά ανέκαθεν λειτουργούσε για μένα ως ένα compendium μύθων (;) που με χαρά μοιράζονταν οι ερευνητές του αγνώστου με εμάς, τους ερασιτέχνες της αναζήτησης. Αν εξαιρέσουμε το απίθανο ψέμα των εξωγήινων (οι οποίοι ως γνωστόν δεν υπάρχουν –όπως άλλωστε δεν υπάρχει και το διάστημα– αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα), όλα τα υπόλοιπα θέματα των X-Files δεν ήταν απλώς αληθοφανή αλλά και πολύ άμεσα χειροπιαστά όπως θα επιχειρήσω παρακάτω να δείξω – για ένα εξ αυτών τουλάχιστον.
“Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάποιον να σηκώνεται στις 6 το πρωί για να τρέξει αντί απλώς να γυρίσει πλευρό και να απολαύσει τις 4 ακόμη ώρες ύπνου που τον περίμεναν στην κρεββατάρα του”
[Αγαπημένο επεισόδιο εκείνο με τον τύπο που ξυπνούσε κάθε τριάντα χρόνια (τι υπερφυσική ικανότητα!), έτρωγε κάμποσα συκώτια -ανθρώπινα ok, αλλά οπωσδήποτε πολύ μπροστά από τη διατροφική ελληνική παιδεία της εποχής που περιοριζόταν σε σουβλάκια– το συκώτι έχει σίδηρο άφθονο, ιδιαίτερα ευεργετικό για τον οργανισμό), και μετά έπεφτε σε deep slumber για να ξυπνήσει πάλι μετά από τριάντα χρόνια και ούτω καθεξής, μέχρι να βρεθεί στον δρόμο του FBI agent / ˈ m ʌ l d ər / και της συνοδοιπόρου του Σκάλυ και να τον εξολοθρεύσουν]
Ωστόσο, προϊόντος του χρόνου και καθώς ωρίμαζα, συνειδητοποίησα ότι κάτι περίεργο έτρεχε με αυτόν τον αφελή και απίθανο πράκτορα (ο οποίος περνούσε τον καιρό του κοιμώμενος μπροστά στην TV και κάνοντας τζόκιν στις 6 το πρωί –ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάποιον να σηκώνεται στις 6 το πρωί για να τρέξει αντί απλώς να γυρίσει πλευρό και να απολαύσει τις 4 ακόμη ώρες ύπνου που τον περίμεναν στην κρεβατάρα του– μέχρι να τον ειδοποιήσουν ότι μια καινούργια υπόθεση έσκασε και να τον γεμίσουν hints ώστε να βρει την άκρη). Όταν μάλιστα έτυχε να δω αργότερα κάποια επεισόδια του Californication κατάλαβα ότι η διαίσθησή μου ήταν ολόσωστη. Επρόκειτο για έναν εντελώς ατάλαντο, αλλά και αντιαισθητικό τύπο -κανείς δεν θα επέλεγε να παίξει σε σειρά με όνομα που παραπέμπει στο χειρότερο και πλέον απεχθές συγκρότημα όλων των εποχών, άρα έδωσαν τον ρόλο στον τύπο που απλώς δεν έβρισκε δουλειά- και σε καμία περίπτωση για τον ιδιοφυή και εκκεντρικό πράκτορα, όπως μας τον παρουσίαζαν στη σειρά.
–Αλλά, τότε, γιατί να μας τον παρουσιάζουν έτσι; Αναρωτήθηκα.
Σταδιακά, διαπίστωσα ανατρέχοντας στις σπάνιες σχετικά εμφανίσεις τους στο X-Files, ότι the real deal ήταν οι Lone Gunmen. Τρεις τύποι, που κάποιος νόρμης θα χαρακτήριζε συνωμοσιολόγους αλλά οι οποίοι βρίσκονταν εκτός πλέγματος FBI και έδιναν στον άχρηστο πράκτορα τη δική τους οπτική – η οποία, φυσικά, ήταν και η ορθή.
[Τότε, όμως, γιατί τους παρουσίαζαν αυτούς; Πολύ απλά διότι ήθελαν να παρουσιάσουν κάποιον χαρακτήρα που θα αποτελέσει ένα είδος αντίθεσης στον κεντρικό χαρακτήρα και ο οποίος θα τον «ζωγραφίσει» εντονότερα (αυτό στη δραματουργία λέγεται Foil).]
Ο Μώλντερ εν τέλει δηλαδή ήταν απλώς ένας αλλοπαρμένος νόρμης – όλα συνηγορούσαν σε αυτό: Το FBI ως κεντρική υπηρεσία είχε κατανοήσει ότι είχε στα χέρια του ένα υπέρ-ατού για να γελάει μαζί του και με τις ηλίθιες υποθέσεις του οι οποίες δεν δικαιώνονταν ποτέ. Του έριξε δίπλα του το απόλυτο δόλωμα (την κοντοπίθαρη και αντιπαθέστατη Ντέινα Σκάλυ που δεν θα ξυπνούσε μέσα του καμία ερωτική διάθεση), ώστε να έχει κάποια τον νου της και να καναλιζάρει τις διαθέσεις του – για να μη γίνεται επικίνδυνος για την ίδια την ύπαρξη της υπηρεσίας.
Υπήρχαν εξάλλου οι τύποι που είτε τον βοηθούσαν είτε τον αντιμάχονταν, ώστε να μη μπορέσει να υποπτευθεί ποτέ (όχι ότι ήταν ικανός για κάτι τέτοιο) το παιχνίδι εις βάρος του. Από τη μια μεριά ο Σκίνερ (ο προϊστάμενος του Μώλντερ που όλως τυχαίως έχει επίθετο που παραπέμπει στον γνωστό πσυχολόγο και το πείραμά του -πιάσαμε το υπονοούμενο-, ο Deep Throat (αυτό το υπονοούμενο και αν πιάσαμε), και ο X (κάποιος χαμογελάει αρειμανίως) – ο συγχωρεμένος Steven Williams, που έπαιζε τον διοικητή του Jumpstreet 21 για τους παλιότερους) «βοηθάνε» τον Μώλντερ, ενώ απέναντί του στέκεται ο Σίγκαρετ Σμόκην Μαν.
Όλα αυτά, σε ένα πρώτο επίπεδο, μοιάζουν μία καλά ξεπατικωμένη εικόνα της ίδιας της ζωής. Κάποιοι συνδράμουν, άλλοι βάζουν εμπόδια, περνάει και καμιά γυναίκα κατά καιρούς κλπ κλπ.
Όμως, κάτι βρωμούσε.
“Τους πασόκους και τους εκσωγήινους τους χαρακτηρίζει το ίδιο χρώμα”
Η εικόνα στο χαλί
Ίσως αν κοίταζα καλύτερα – και έχοντας κατά νου πως όλο αυτό είναι στημένο από το FBI για να γελάει με κάποιον;
Ο νόρμης, η Υπηρεσία, οι καλοί, οι κακοί, η γυναίκα.
Ο Σίγκαρετ Σμόκην Μαν με τη μανία του να καπνίζει σαρδόνια παρέπεμπε σε ελληνική δημόσια υπηρεσία. Το FBI μου θύμιζε για κάποιον λόγο κλαδική των 80s. Φανταζόμουν αντί για αφίσες με “I Want to Believe” και “The Truth is Out There” αφίσες με τον Αντρέα στα γραφεία αυτής της βαβελοειδούς υπηρεσίας. Ίσως κάποιες υπό-υπηρεσίες της να ήταν στελεχωμένες αποκλειστικά με αφισοκολλητές του κινήματος. Η Ντέινα Σκάλυ πού να βρισκόταν στην κομματική ιεραρχία; Ίσως να ήταν μια λουλουδού που την βρήκαν μπαρουτοκαπνισμένα πασοκικά πολιτικά στελέχη στα μπουζούκια κατά τη διάρκεια της ΔΕΘ και να την είχαν πετάξει δίπλα στον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο.
Οι σκέψεις μου αρχικά ήταν συγκεχυμένες – όμως σταδιακά άρχισαν να καθαρίζουν μέσα από τους καπνούς των τσιγάρων.
Ίσως όλο το σενάριο των X-Files να στηριζόταν στην αστική μαζοδημοκρατία. Ο Μώλντερ ως πσηφοφόρος, ο Ντιπ Θρόουτ, ο Χ, και ο Σκίνερ ως καλοί πολιτικοί (άλλωστε βάσει και του πειράματος του άλλου Σκίνερ, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τον Μώλντερ κομματόσκυλο;). Ο Σίγκαρετ Μαν πρασινοφρουρός; (υπό την έννοια ότι τους πασόκους και τους εκσωγήινους χαρακτηρίζει το ίδιο χρώμα).
Ναι – όλο αυτό είχε κάποιον ειρμό.
Ευχαριστημένος, βγήκα μία βόλτα στο πάρκο, σε ώρα φυσικά που δεν θα έβρισκα κανέναν και ακούγοντας το Subculture των μεγάλων New Order.
Σύγκλιση πραγματικότητας και φαντασίας
Κοιτάζοντας το χνώτο μου να διαγράφεται στο αχνό φως, αναρωτήθηκα ποιο θα μπορούσε να ήταν το σημείο σύγκλισης όλων αυτών – πέρα από τη ΔΕΘ και τα μπουζούκια.
Τότε, στο βάθος, σαν να διέκρινα ένα μικρό πράσινο ανθρωπάκι – μέσα στο σκοτάδι ομολογώ πως δεν κατάλαβα αν ήταν εκσωγήινος ή σοσιαλιστής νάνος αφισοκολλητής που τον έχουν για τις αφίσες στα ΚΑΦΑΟ (αν και δεν υπάρχουν εκσωγήινοι – αλλά μήπως υπάρχουν πασόκοι πλέον;). Έκαμα να τρέξω προς το μέρος του αλλά με σβέλτες κινήσεις χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο, σαν για τη διαφυγή του να ήταν αποκλειστικά υπεύθυνη η όρασή μου και όχι η ύπαρξη του.
Εκτός και αν…
και τότε κατάλαβα.
“Αυτό το shape shifting έπρεπε να έλθει και να προσαρμοστεί με κάποιον τρόπο στη σύγχρονη αστική μαζοδημοκρατία”
Κατάλαβα το σημείο σύνδεσης της ζωής με το σενάριο των X-Files, κατάλαβα τι υποδήλωνε αυτό το X στα αμερικανικά διαβατήρια, κατάλαβα γιατί πίστευα βαθιά μέσα μου (και είχα δίκιο εν τέλει) ότι οι «μύθοι» των X-Files (βρικόλακες, λυκάνθρωποι, shape shifters, άνθρωποι που τρέφονται με όργανα άλλων («μου ‘φαγες τα συκώτια,» «τα νεφρά μου παλιόπουστα» κλπ)) είναι περισσότερο πραγματικοί απ’ όσο μας επιτρέπει η αστική μαζοδημοκρατία να πιστέψουμε.
Για να το αποκαλύψουμε όμως αυτό το σημείο θα πρέπει να κάνουμε πρώτα μία βόλτα από τον περιφερειακό της αστείρευτης πηγής γνώσης που αποτελεί το μπωντλαιρικό ρεζερβουάρ της λαϊκής σοφίας και η πρωτόγονη ψυχή των προγόνων μας, η οποία, άλλωστε, είχε τα μάτια καρφωμένα εκεί ακριβώς που έπρεπε – σε αυτό που είχε σημασία.
Shape shifters –αντιγράφω από κάτι που βρήκα πρόχειρα μπροστά μου– In essence, shapeshifting is the ability to physically transform into another shape, be it that of another human, or an animal.
Πολλοί, αφελείς, πιστεύουν ότι shape shifters δεν υπάρχουν (ευφυέστατη η κίνηση των σεναριογράφων των X-Files να βάζουν τον Μώλντερ να τα πιστεύει αυτά, αν και αφελής και ο ίδιος).
Δεν μπορώ παρά να καγχάσω – οι λαϊκοί «μύθοι» πολλών χωρών μετ’ επιτάσεως τονίζουν την ύπαρξή τους. Δεν θα επεκταθώ ιδιαίτερα απλώς θα σημειώσω κάποιους ιδιαίτερα προσφιλείς σε εμένα shape shifters, που τους θεωρώ αρκετά τσίφτηδες.
- Καταρχάς, είναι ο δικός μας ο Πρωτέας – δεν έχω ασχοληθεί είναι η αλήθεια πολύ μαζί του, όμως γνωστή η χρήση του ως συμβόλου από τον Σεφέρη [ο Σεφέρης ήξερε, άλλωστε γι’ αυτό εισήγαγε τον Μοντερνισμό στην Ελλάδα, για να συστήσει τους μεγάλους μύστες, τον Έλιοτ [βλ The Golden Bough] και φυσικά, τον, σύμφωνα με τον Γκίνσμπεργκ, Πρόσπερο των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων, τον τεράστιο Έζρα Πάουντ]
- The Coal Black Smith – βρετανικό folk τραγούδι, η ιστορία ενός μάγου που κυνηγάει μία κοπέλα η οποία αλλάζει συνεχώς μορφές, ο μάγος αλλάζει και αυτός μορφές (water dog, greyhound, spider κλπ). Versions – The Roud Folksong Index lists 33 examples. Το έχουν αποδώσει εφιαλτικά τρομερά και ανατριχιαστικά οι (neofolk) Current 93 με το Oh Coal Black Smith.
- Amergin Glúingel (“white knees”) (also spelled Amhairghin Glúngheal) or Glúnmar (“big knee”) is a bard, druid and judge for the Milesians in the Irish Mythological Cycle […] However, Amergin sang an invocation calling upon the spirit of Ireland that has come to be known as The Song of Amergin, and he was able to part the storm and bring the ship safely to land. Ανάμεσα σε άλλα, ο Amergin είναι bull of seven battles; eagle on the rock; a strong wild boar; a salmon in the water [Human interactions with salmon take many forms παρατηρεί ο James MacKillop στο Myths and Legends of the Celts για να συνεχίσει: Like the Norse god Loki who took the form of a salmon to escape detection, several personages are wholly or partly transformed into a salmon.] Το The Song of Amergin έχουν αποδώσει οι Lisa Gerrard και ο Patrick Cassidy με τον γνωστό αιθέριο τρόπο της.
Φυσικά, επειδή αυτό το shape shifting έπρεπε να έλθει, να προσαρμοστεί, με κάποιον τρόπο (και όποιος και αν ήταν αυτός, θα ήταν χυδαίος) στη σύγχρονη αστική μαζοδημοκρατία. Ε, αυτός βρέθηκε.
Και ήταν η πολιτική – οι πολιτικοί είναι οι shape shifters της πραγματικότητας. Το “X” στο διαβατήριο μαρκάρει τα συγκεκριμένα πολιτικά ζώα, ώστε να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, νόρμηδες ή υποψιασμένους, που απλώς θέλουμε να μας αφήσουν στην ησυχία μας. “X marks the spot” που έλεγε και στο Ιντιάνα Τζόουνς.
Αλλά, βέβαια, με μία διαφορά – η μαγεία έχει πλέον χαθεί. Η φαντασία, η λαϊκή «μυθολογία,» είναι deflowered, demystified, απομαγευμένη, désenchantée – οποιαδήποτε λέξη και αν χρησιμοποιήσουμε είναι εξίσου κατάλληλη – ώστε να γίνει πραγματικότητα. Φρόντισαν γι’ αυτό οι πολιτικοί, οι ιδεολογικοί αυτοί shape shifters που ό,τι σκατά πιάνουν στα χέρια τους μένει σκατά καθώς πλάθουν εαυτόν σε διαφορετική ιδεολογική μορφή κάθε φορά. Σκατά εδώ σκατά εκεί σκατά και παραπέρα, σκατά στη γη στον ουρανό σκατά και στον αέρα που λέει το άσμα.
Και αν δεν με πιστεύει κανείς, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με το The Bogus Man ενός άλλου σύγχρονου Σαμάνου, του Brendan Perry, όπου τους επιφυλάσσει ανάμεσα σε άλλα (Sycophantic, cold-blooded, Careering, profiteering, the party line Procrastinator, the fake orator, the bogus man) τον χαρακτηρισμό…
‘Reptilian‘
Συ είπας·
