Η Εκκλησία δεν νομοθετεί, όταν όμως μέλη της Εκκλησίας νομοθετούν νόμους αντίθετους προς την Ευαγγελική διδασκαλία και την Ιερά Παράδοση οφείλει να επιβάλλει τους κανόνες της όπως προβλέπεται.
Θα πρέπει δηλαδή να επιβληθεί η ποινή του αφορισμού, η παντελής αποκοπή του αμετανόητου από την εκκλησιαστική κοινωνία και η άχρι καιρού απώλεια της ιδιότητας του Ορθόδοξου Χριστιανού έως να μετανοήσει.
Με πιο απλά λόγια ο μεγάλος αφορισμός ή ανάθεμα λογίζεται ως “η επισφράγιση της εκούσιας εξόδου ενός μέλους από τη στρατευόμενη Εκκλησία και ισούται με πνευματικό θάνατο, διότι αυτός που εξέρχεται από την Εκκλησία δεν συμμετέχει στην αγιάζουσα θεία χάρη και νεκρώνεται πνευματικώς”, όπως ορθότατα σημειώνει ο άξιος ιερέας π. Γεννάδιος Μανώλης .Τουτέστιν να μην περνούν την πόρτα της Εκκλησίας μήτε για κερί και κυρίως για μάζεμα ψήφων.
Επιπλέον η οποία επιδοματική πολιτική υπέρ της οικογενείας είναι προπέτασμα καπνού και προεκλογική τρίπλα εν όψει ευρωεκλογών και δεν είναι ικανή να ισοφαρίσει την νομιμοποίηση της ανομίας στην συνείδηση του λαού μας, πολύ περισσότερο να την εξαγοράσει, μιας και η οποία στήριξη στην ελληνική οικογένεια θα έπρεπε να ‘χει λάβει χώρα δεκαετίες τώρα με στρατηγικό σχέδιο και βάθος χρόνου κι όχι με φιλοδωρήματα και χαρτζιλίκια.
“Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν.”
Ψαλμ.1,1
