Από τη στιγμή κιόλας της εκλογής του και παρά το προφανώς αντιδραστικό πρόσημο της προεκλογικής του εκστρατείας, ήταν εμφανές και δεδομένο, πως ο Ντόναλντ Τραμπ θα έπρεπε να αγωνιστεί σκληρά, ώστε να κερδίσει την εκτίμηση των καχύποπτων συντηρητικών και γενικότερα αντιδραστικών του Πλανήτη.
Λίγο ο νεοπαγής αντιαμερικανισμός, ως αποτέλεσμα του τραγικού Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας, λίγο το φαινομενικά ανέφικτο των υποσχέσεων του, λίγο η ίδια η εικόνα και η συμπεριφορά του Πρόεδρου, η τόσο πομπώδης και άξεστη και τόσο διαφορετική από εκείνη του ευπρεπούς αλλά ακραία ανήθικου νομικού προκατόχου του, έθεταν και θέτουν συνεχόμενα εμπόδια στην αναγνώριση της συνεισφοράς του στον κυριολεκτικό αγώνα κατά της πτώσης του δυτικού πολιτισμού.
Ειδικότερα δε στην Ελλάδα, η πραγματική αυτή συνεισφορά του Προέδρου, μηδενίζεται ακόμη περισσότερο, εν πολλοίς λόγω του επαρχιώτικου καθωσπρεπισμού που μας διακρίνει ως προς την πολιτική, ιδίως όμως λόγω του δογματικού αντισιωνισμού-αντισημιτισμού που κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Δεξιάς και ο οποίος δυστυχώς τείνει να συνδέει και να κρίνει στα άτομα τις πράξεις και τις ρητορικές, με βάση τις σχέσεις τους με το Ισραήλ και το υποτιθέμενο συνωμοτικό και υποχθόνιο διεθνές εβραϊκό κίνημα.
Όχι βέβαια πως ο Ντόναλντ Τραμ σκιάζεται ιδιαίτερα για την αντίληψη και άποψη που έχουν οι Έλληνες και γενικά οι πολίτες του Κόσμου για το πραγματικό ποιόν του.
Ο Ντόναλντ Τραμπ νοιάζεται κυρίαρχα για την αντίληψη των δικών του ψηφοφόρων, που είναι και εκείνοι που τον ενδυναμώνουν στο δύσκολο και επίπονο έργο της αναστροφής δεκαετιών ολόκληρων, εσωτερικής και εσκεμμένης υπονόμευσης το αμερικανικού ονείρου και της αμερικανικής μοναδικότητας από την αμερικανική Νέα Αριστερά.
Αντιθέτως, εμείς θα έπρεπε να είμαστε εκείνοι, που θα έπρεπε να αγωνιούμε για τη θετική προβολή του και την προστασία της εικόνας του, αν όχι για τα επιτεύγματα του, τουλάχιστον και κυρίαρχα για το κύρος που δίνει στη συντηρητική αντίδραση και νοητική επανάσταση, απλά και μόνο λόγω της θέσης που κατέχει.
Μπορούμε να μηδενίζουμε το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, που παρά ταύτα και παρά τις ατελείωτες κωλυσιεργίες του δημοκρατικά ελεγχόμενου Κοινοβουλίου, επιτέλους χρηματοδοτείται και επεκτείνεται.
Μπορούμε να αδιαφορούμε για την αποχώρηση από το Σύμφωνο Παρισίων για το Κλίμα και τον Π.Ο.Υ., τη συνεχόμενη κριτική και τα οικονομικά αντίποινα στον Ο.Η.Ε. και τις συνεχείς επιβολές δασμών και επαναδιαπραγματεύσεις εμπορικών συμβάσεων με τις χώρες του Κόσμου, ως απλή και αδιάφορη για εμάς προώθηση των συμφερόντων των Η.Π.Α..
Μπορούμε ακόμη και να αρνούμαστε και να δικαιολογούμε τη συνεχόμενα ειρηνική διάθεση του Προέδρου, ως προς τις διεθνείς πολεμικές εμπλοκές των Η.Π.Α. και την πραγματική και πρωτόγνωρη για τη σύγχρονη PAX AMERICANA διεθνή νηνεμία, ως αποτέλεσμα της συνεχόμενης αποδυνάμωσης των Η.Π.Α. και την ανάδειξη ενός πολυπολικού κόσμου.
Δε μπορούμε όμως να αρνηθούμε, πως το γεγονός, πως ο Πλανητάρχης, ο πιο ισχυρός δηλαδή άνθρωπος στον Κόσμο, διακηρύσσει νυχθημερόν ουσιαστικά ταυτόσημες με τις δικές μας, ανησυχίες για τη συνέχεια του Δυτικού Κόσμου και μάχεται-ρητορικά τουλάχιστον-μέχρις τελικής πτώσεως την Πολιτική Ορθότητα και τις όσες βλακωδείες συνιστούν κανονικότητα στον κλόουν κόσμο που ζούμε, δίνει συνεχόμενο θάρρος σε κάθε αντιδραστική ψυχή στην Ελλάδα και στη Δύση και κυρίως ελπίδα εκλογής σε κάθε οργανωμένο συντηρητικό, λαϊκιστικό και εθνικιστικό κίνημα στις χώρες μας.
Καθώς αν μπόρεσε να εκλεγεί και να κυβερνά τις Η.Π.Α., τις πρωτοπόρους και πρωταθλητές του καπιταλιστικού και φιλελεύθερου διεθνισμού και πηγές κάθε νεώτερου δικαιωματικού βοθρώδους αφηγήματος, άνθρωπος αντιπαγκοσμιοποιητής και εθνοκεντρικός, τότε προφανώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί και οπουδήποτε αλλού!
Και αν τέλος πάντων δε σας πείθουν ούτε οι πράξεις του, ούτε και η αξία της παρουσίας του στον προεδρικό θώκο των Η.Π.Α., αναλογιστείτε απλά τον πρωτόγνωρο και άνευ ορίων θεσμικό, μιντιακό και πλέον και πραγματικό πόλεμο, τον οποίο δέχεται από φορείς και κινήματα, τα οποία κατά τα άλλα θεωρείτε θανάσιμους εχθρούς και αντιπάλους της κοσμοθεωρίας και της ίδιας της ύπαρξης σας!
Γιατί μπορεί εσείς να απαξιείτε ακόμη τον Ντόναλντ Τραμπ ως κλόουν και ηλίθιο, η καθεστηκυία όμως τάξη και ιδίως τα Μίντια των Η.Π.Α. και του Κόσμου συνολικά, φαίνονται να λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψιν τον κίνδυνο που το άτομο του συνιστά για τα σχέδια τους και ανάλογα επενδύουν συστηματικά και συνδυασμένα σύσσωμη την ενέργεια τους, στη δολοφονία του χαρακτήρα του και φυσικά της Προεδρίας του.
Ξυπνάτε λοιπόν και πιστέψτε.
Ο Ντόναλντ Τραμπ σίγουρα δεν είναι ο ηγέτης που ονειρευόμασταν.
Σίγουρα όμως είναι ο ηγέτης που χρειαζόμαστε.
