Δε χωρά αμφιβολία αγαπητοί φίλοι, πως βιώνουμε την πιο άνετη και πιο ελεύθερη εποχή της γνωστής ανθρώπινης ύπαρξης.
Ποτέ στην πρότερη, γνωστή τουλάχιστον ιστορία του, ο Δυτικός και ο Έλλην, δε γνώρισαν τόση υλική ευμάρεια και προσωπική ελευθερία, όσο στο τώρα.
Και ναι. Φυσικότατα πολλοί και ειδικότερα οι ρομαντικότεροι, θα αντιτείνουν πως ζούμε στιγμές ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης και πως η ανθρωπότητα άγεται πλέον από τη μετριότητα και την ύλη.
Δε θα διαφωνήσω καθόλου.
Και εκείνοι όμως θα συμφωνήσουν λογικά, πως ποτέ ξανά τόσοι πολλοί άνθρωποι, δεν είχαν τόσα αγαθά και ανέσεις στη διάθεσή τους, όπως και τόση αυτονομία και ελευθερία, ως προς την πορεία και τη μορφή του βίου τους.-
Η πραγματικότητα αυτή δε, είναι σαφέστατα το αποτέλεσμα του πολιτειακού πλαισίου και του πολιτεύματος των κοινωνιών μας και των ηθών και αξιών που αυτά συνακόλουθα έχουν διαμορφώσει σε αυτές.
Η Δημοκρατία και η συνδεδεμένη με αυτήν επιδίωξη της ισότητας, είναι που έχουν οδηγήσει και συνεχίζουν να οδηγούν το σύγχρονο άνθρωπο προς την ατελείωτη επιδίωξη της ευμάρειας και την αποθέωση ουσιαστικά της ατομικότητας του.
Και όταν λέγουμε Δημοκρατία, εννοούμε σαφώς και κυρίαρχα την ανοχή στη διαφορετικότητα και συγκεκριμένα εκείνη της γνώμης. Η ανοχή αυτή, είναι που επιτρέπει την ανάδειξη δια του ανταγωνισμού, της καλύτερης ή καλύτερα, της ελκυστικότερης στην κοινή γνώμη πολιτικής και παράλληλα περιφρουρεί τη διαφορετικότητα και αυτονομία του ατόμου.
Τι γίνεται όμως, όταν η πλειοψηφία χάσει το ενδιαφέρον της για τα κοινά ή χειρότερα ακόμη, απαξιώσει πλήρως το περιεχόμενο της πολιτικής;
Τι γίνεται, όταν αυτή επενδύει το χρόνο της αποκλειστικά στην εύρεση και ικανοποίηση υλικών απολαύσεων;
Τι γίνεται εν τέλει, όταν αυτή θεοποιεί τη διαφορετικότητα στον ιδιωτικό βίο, ξεχνώντας πως αυτή προκύπτει από τη διαφορετικότητα στην Πολιτική;
Μα προφανέστατα η επικράτηση δυναμικών και ιδιαίτερα θορυβωδών, ως και βίαιων μειοψηφιών, που κατορθώνουν να οικειοποιηθούν τον πολιτικό στίβο ή τουλάχιστον να ταυτίσουν συνολικά την Ανοχή, με την απαγόρευση της διαφορετικής και αντιτιθέμενης στις δικές τους επιδιώξεις, γνώμης.
Ότι δηλαδή ακριβώς συμβαίνει στο σύγχρονο δυτικό κόσμο και όλο και πιο πολύ και στην Ελλάδα: η ταύτιση των εννοιών της προόδου και της ισότητας με τα δυστοπικά κοινωνικά αφηγήματα και την εξίσωση της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς αντίστοιχα, που προάγουν και προτάσσουν ο Δικαιωματισμός και η Νέα Αριστερά.
Λίγο λοιπόν ο πιεστικός καταναλωτισμός και ηδονισμός της εποχής μας, λίγο η μαλθακότητα και αδιαφορία που αυτοί παράγουν και λίγο η συστηματική διείσδυση και κυριαρχία των Αριστεριστών στα μέσα εκφοράς και διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου και της κοινής γνώμης, έχουν διαμορφώσει μία κοινωνία, όπου οι δυναμικοί ολίγοι επιζητούν και εκβιάζουν τα πάντα και οι απορροφημένοι και ικανοποιημένοι στην ιδιωτικότητά τους πολλοί, κάνουν τα πάντα ώστε να κατευνάσουν τους πρώτους, πιστεύοντας πως έτσι θα αποφύγουν τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης, καταλήγοντας όμως επί της ουσίας, να χάνουν τη διαφορερικότητα της γνώμης τους και ουσιαστικά όσα διακρίνουν την ύπαρξη τους.
Καθώς είναι δεδομένο, πως η εφαρμογή των δυστοπικών οραμάτων της Νέας Αριστεράς, περί συστηματικής αναδιανομής του ιδιωτικώς παραγόμενου πλούτου και της σύνθλιψης οτιδήποτε συνιστά μέρος του ανθρωπιστικού μας πολιτισμού, θα οδηγήσει σε μία πολιτεία αυταρχική και καθόλου μα καθόλου ατομικιστική.
Κάτι που μας φέρνει τελικά και στο ουσιώδες δίλημμα που αντιμετωπίζουμε όλοι εμείς που ανήκουμε στη σιωπηλή μειοψηφία, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Το πως δηλαδή θα αντιδράσουμε στη συντριπτική αυτή επίθεση, κατά του τρόπου ζωής μας και του πολιτισμού που τον γέννησε.
Θα ανεχθούμε τη Νέα Αριστερά, αρκούμενοι και ελπίζοντας απλά, στην απόλαυση κατά το δυνατό της εναπομείνουσας ζωής μας;
Θα ταχθούμε με την πλευρά εκείνη, που προκρίνει τον ”πόλεμο” και την ανατροπή από τα άκρα δεξιά, εξίσου κατά της Αριστεράς και της τωρινής μας ύπαρξης;
Ή θα αποφασίσουμε επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε την τεράστια δύναμη που μας δίνουν οι αριθμοί μας και θα πολιτικοποιηθούμε εκ νέου, συντρίβοντας κάθε ανατρεπτική του βίου μας μειοψηφία και ιδίως αριστερή;
Και επειδή προφανώς κάποιοι θα αναρωτηθείτε μήπως έγινα Αστός, θα σας πω πως η δημοκρατική αντίδραση στον πολιτισμικό πόλεμο που μας έχει κηρύξει η Νέα Αριστερά και ο Δικαιωματισμός, μπορεί να εκφραστεί αποτελεσματικά και άμεσα, μόνο από αντιδραστικούς και Συντηρητικούς, καθώς μόνο εκείνοι μπορούν να κρίνουν αποστασιοποιημένα τη σύγχρονη κατάληξη του Προοδευτισμού και μόνο εκείνοι έχουν προφανώς το πολιτικό απόθεμα, το απαραίτητο, για την ισορρόπηση του ιδεολογικού εκκρεμούς της κοινωνίας μας.
Φτάνει λοιπόν με τον κατευνασμό!
Επίθεση στο Δικαιωματισμό και τη Νέα Αριστερά!
