Κάτι διάβασα είπε ο Μίλτος Βαρβιτσιώτης εις βάρος της Ρωσίας και αυτό σκανδάλισε εντός μου έναν μηχανισμό που με οδηγεί στο να καταθέσω την άποψή μου για το μεγάλο αυτό κεφάλαιο της πατρίδας μας – και να αναρωτηθώ, ακολουθώντας το νήμα της λογικής μου, αν εμείς, οι υπόλοιποι, ως γιδοβαλκάνιοι δικαιούμαστε να έχουμε στις τάξεις μας έναν τέτοιο πολύτιμο λίθο. Ρητορικό δε το ερώτημα, για να προλάβω τυχόν ενστάσεις – η απάντηση είναι αυτονόητη – δεν δικαιούμαστε.
Counterfactuals
Ας χτίσουμε, όμως, τον συλλογισμό μας πάνω σε έναν αντιγεγονοτικό ισχυρισμό – αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν counterfactual και για όποιον θέλει να δει περισσότερα, παραπέμπουμε στο Πανεπιστήμιο του Stanford. Ας φανταστούμε, λοιπόν, τον Μίλτο ως έναν τύπο Ταρζάν, αλλά από την ανάποδη. Αντί, σαν τον Ταρζάν, ο Μίλτος να έχει μεγαλώσει ανάμεσα σε πίθηκους, λιοντάρια και τίγρεις, ας τον φανταστούμε να έχει μεγαλώσει ανάμεσα σε κρύσταλλα Βοημίας ξέρω ‘γω, Κανονισμούς και Οδηγίες, Πρόοδο και Βελγικό Δαιμόνιο μεσημβρινό και να μην έχει έλθει ποτέ σε επαφή με την αληθινή του φύση, αυτή του Γιδοβαλκάνιου Έλληνα.
Ας συνεχίσουμε να φανταζόμαστε, τραβώντας τον από το natural habitat του, το Δυτικό και μονίμως κινούμενο προς «εκεί που ανήκουμε» διαμέσου άπειρων δημοκρατικών μηχανισμών, και ας τον εισαγάγουμε στη δική μας, Ανατολική, μίζερη πραγματικότητα, ενός failed state που κρατιέται με τα δόντια από τη γαλέρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού οι σύμμαχοι μας έκοψαν τα χέρια, πιάνοντάς μας με τη γίδα στην πλάτη.
- Ας κρατήσουμε τα σημεία του Ορίζοντα, θα χρησιμεύσουν αργότερα –
Ας τον φανταστούμε, πια, μέσα στο καινούριο περιβάλλον να προσπαθεί να συμβιβαστεί με τα κακώς κείμενα της Ψωροκώσταινας, πολλές φορές σιωπώντας και κάνοντας τον μαλάκα, αυτός που έμαθε να αρθρώνει με παρρησία τη γνώμη του χάρη στην Ελευθερία του λΌγΟΥ που του εξασφάλισε το Ιερατείο των Βρυξελλών φορώντας την toga του στα διεθνή δημοκρατικά fora, και τινάζοντας με χάρη το ρητορικό του πέπλο στους στιβαρούς ώμους της λαξευμένης και αλάνθαστης αξιολογικής κρίσης του, στηρίζοντας πάνω τους ένα απόπτυγμα γοητείας και πραγματικού statesmanship, ως άλλος Άτλας.
Ας τον φανταστούμε, συχνά, μέσα στη Βουή και τη Μανία του μοντέρνου κόσμου να μονολογεί, σαν κάποιος Ξένος μα παρ’ όλ’ αυτά εγγενής στην (αρχαιο)Ελληνική Δημοκρατία, σφίγγοντας τα δόντια, ως άλλος Έζρα Πάουντ I can’t get to the core of my thoughts with words any more – καθότι η Ελληνική Δημοκρατία είναι μία Μέδουσα που παγώνει συχνά τον συνομιλητή της, πόσο μάλλον αν αυτός ο συνομιλητής τυγχάνει να είναι fluent σε μία γλώσσα ξένη στη γιδοβαλκάνια πραγματικότητα όπου οι έννοιες σμιλεύονται ανάλογα με τις διαθέσεις των χρηστών τους με αποτέλεσμα να βγάζουν από τον ασκό άνεμο εχθρικό, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ούριος για τη δημοκρατική τριήρη – στην οποία μην ξεχνάμε, ο Μίλτος προσφέρεται ως απλός κωπηλάτης.
Ας τον φανταστούμε, λοιπόν, μέσα σε αυτή τη φωκνερική Yoknapatawpha County, να περιφέρεται σαν φεγγαρολουσμένη και σεξπηρικός ήρωας, σαν άλλος King Leer, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει έστω μία αχτίδα αλήθειας, αγνοώντας μεν τον υπέρτατο στίχο (μην περιμένουμε να συχνάζει σε καπηλειά που έχουν τον μεγάλο Στέλιο Καζαντζίδη εικόνισμα) Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε για να φκιάσω κοινωνία άλληνε αλλά πραγματώνοντας με τόσο δραματικό τρόπο αυτήν την counterfactual υπαρκτική συνθήκη του Υπάρχω και όσο υπάρχεις θα υπάρχω κλπ, αποδίδοντας έξοχα τη δυσαρμονία της θέσης του – αυτός που έχει μεγαλώσει στα κοινοβουλευτικά παλάτια των Βρυξελλών να βρίσκεται πια στους ανεμοδαρμένους Streets μίας τραγελαφικής ροκ όπερας στην οποία δεν επέλεξε να συμμετέχει και που μοιάζει να αποδίδει έξοχα ο μεγάλος Jon Oliva στο ομώνυμο άλμπουμ-έπος των σπουδαίων Savatage.
Και ας σταματήσουμε για λίγο τη φαντασία μας στο συγκεκριμένο σημείο για να αναρωτηθούμε, μέσα σε όλα αυτά τα αντιγεγονοτικά – ποια θα ήταν η redeeming quality αυτής της χώρας, τι θα μπορούσε να τη «σώσει» στα μάτια κάποιου κατά πολύ ανωτέρου της;
Ναι, αναγνώστη, mon semblable – η σκέψη μας είναι η ίδια – αυτό που θα την έσωζε θα ήταν…
Η Μύκονος
Αν υπάρχει κάτι σε αυτό το failed state που να μπορεί να σταθεί απέναντι στον Μίλτο διεκδικώντας όχι βέβαια ισοτιμία αλλά έστω να αποτελέσει ένα Gift [για την ερμηνεία του Gift βλ. Sisterhood, το EP με τον συγκεκριμένο τίτλο] για τον συγκεκριμένο πολιτικό άντρα, αυτό είναι η Μύκονος.
Ένας τόπος κακοτράχαλος, όπου πολλοί εργάτες του πνεύματος, αντικαθεστωτικοί κλπ, εστάλησαν από το καθεστώς για να εκτίσουν την ποινή τους αλλά ταυτόχρονα κ να φυλάνε την πρόσβαση στον απόλυτο τόπο μύησης, Δυτικά του νησιού – Μίλτος poeta in terra Μύκονος exulat. Epistulas Romam scriptitat. Epistulae plenae querelarum sunt κλπ για να παραφράσουμε.
Ναι, ένας τόπος κακοτράχαλος, όπου, όπως στον Άρη και σε αρκετούς εγκεφάλους, αναζητούνται ενδείξεις ζωής, όπου η κοσμική νύχτα είναι ένα σύμπαν εντελώς διαφορετικό και φιλικό προς τα party animals και όπου όλες οι αγελάδες που διασκεδάζουν είναι – διαλεκτικώς μιλώντας – ίδιες, και όμως εκεί μοιάζει να είναι ο ιδανικός τόπος για κάποιο πνεύμα τόσο πρωτοπόρο όσο και ρηξικέλευθο όπως ο Μίλτος, ο ιδανικός τόπος όπου το brainstorming και η σκατοπλημμύρα συχνά μοιάζουν να συγχέονται προκαλώντας την «εκ Δυσμών ανατολή μίας σελήνης» εντελώς sui generis, που ωστόσο θα μπορούσε να αιχμαλωτίσει την περιέργεια αλλά και τη λεπτή αίσθηση του ωραίου ενός τόσο πνεύματος ανήσυχου όσο αυτό του Μίλτου.
Οι αντιγεγονοτικές συνθήκες ούσες ιδανικές τι άλλο μένει παρά να βάλει πλώρη ο Μίλτος για τη Μύκονο;
Σημασία έχει ότι ήταν τέτοια η δημοφιλία του ώστε να αποκτήσει ο λόγος του εμπνευστή του την εγκυρότητα ενός Κλαουζέβιτς θα έλεγε κανείς της Νυχτερινής Διασκέδασης
Θα αποτελέσει, άραγε, αυτή έναν τόπο όπου το Heimweh, ο Νόστος του Μίλτου για τα Ευρωπαϊκά σαλόνια θα μπορέσει έστω λίγο να απαλύνει; Είναι άραγε η Μύκονος το αντίστοιχο νησί της Καλυψώς για τον Δυτικό Οδυσσέα;
Η απάντησή μας – Ναι, είναι.
Και η βάση του συλλογισμού μας έγκειται σε αυτό. Ο Μίλτος, ων μικρός, δυτικοθρεμμένος full throttle, άκουσε τη συμβουλή αυτή, αν όχι από την τροφό του, πάντως από κάποιον εξίσου σημαντικό όσο οι Cult
Go west young man […] We can offer u evrythin […] The crazy spinning circle’s going round and round
Ο Μίλτος έμαθε να σκέφτεται με βάση τα σημεία του ορίζοντα – όλα τα άλλα λίγη σημασία είχαν. Βορράς, Νότος, Ανατολή, Δύση
Όταν, λοιπόν, αντιγεγονοτικώς μιλώντας, τον έφεραν στην καθ’ ημάς Ανατολή (αντί να πάει προς τη Δύση), το αισθητήριό του εν μέρει αποπροσανατολίστηκε. Λίγο η αδυναμία της χώρας να τον υποδεχτεί με τις ανάλογες τιμές, λίγο το jet lag το οποίο – προφανώς – δεν θα ξεπεράσει ποτέ, καθώς αυτό έχοντας τη μορφή αυτού που λέμε πολιτιστικό σοκ τον γείωσε απότομα στον αερολιμένα των Σπάτων, λίγο η βαθιά πεποίθησή του ότι εν τέλει ήλθε στη Δύση – όλα αυτά συνετέλεσαν στο χαϊντεγκεριανο Geworfenheit (Throwness) μεν, αλλά με εντελώς αντεστραμμένη μορφή απ’ ό,τι το εννοούσε ο φιλόσοφος από τον Μέλανα Δρυμό.
Με αποτέλεσμα, να πρέπει ο Μίλτος να πέσει με τα μούτρα στη Black Forest και τα πάρτι, για να μπορέσει η πυξίδα εντός του να προσαρμοστεί στην καινούρια πραγματικότητα ενός, όπως είπαμε, failed state του οποίου ο ωρολογιακός μηχανισμός είχε μείνει κατά πολύ πίσω από τον αντίστοιχο του Ευρω-ιερατείου – με τα γνωστά αποτελέσματα, της σημιτικής παρέμβασης δίκην ωρολογοποιού για να μπορέσουμε να προσαρμόσουμε το νόμισμά μας σε εκείνο των Δυτικών Βρυξελλών.
Where Counterfactual and Factual unite
Αλλά ας έλθουμε πλέον σε αυτό που μπορώ να πω ότι φιλοδοξεί να αποτελέσει τη συμβολή του παρόντος πονήματος στη φιλοσοφία των counterfactuals – και δεν είναι τίποτε άλλο από την απόδειξη της ύπαρξης παράλληλων συμπάντων μέσα από την – θα την ονόμαζα – αντιγεγονοτική περίπτωση του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.
Τι θέλω να πω με αυτό – ότι είτε ξεκινήσεις από ένα αντιγεγονοτικό (το ότι ο Μίλτος ως άλλος Ταρζάν μεταφέρθηκε στην Ελλάδα) είτε από ένα γεγονοτικό (το ότι ο Μίλτος μεγάλωσε στην Ελλάδα αλλά μετά όλοι καταλάβαμε ότι ο φυσικός του τόπος είναι το Ιερατείο των Βρυξελλών) υπάρχει πάντως ένα κοινό σημείο που αποδεικνύει ότι τα παράλληλα σύμπαντα υπάρχουν και ότι πραγματώνονται σε αυτό ακριβώς το σημείο που δεν είναι άλλο από τη Μύκονο (τουλάχιστον στην περίπτωση του Μίλτου).
Διότι, είτε με βάση τα αντιγεγονοτικά είτε με βάση τα γεγονοτικά, μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι ο Μίλτος έχει ένα soft spot για τα σημεία του ορίζοντα (ok, όχι όπως ο Καββαδίας, αλλά με τον δικό του τρόπο) – και αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από το να σκανδαλίζεται όταν ακούσει προσδιοριστικά περιοχών βάσει ακριβώς αυτών των σημείων του ορίζοντα.
Διότι, καταρχάς, ας μην κρυβόμαστε, αυτός είναι ο εμπνευστής του περίφημου πλέον
Λευτεριά στη Βόρεια Μύκονο!
Χωρίς να γνωρίζω πάνω σε τι fit of anger εμπνεύστηκε το καταπληκτικό αυτό σύνθημα κ για ποιον λόγο (π.χ., είναι υπόδουλη η Β.Μ.; Υπάρχει συμμορία πελεκάνων που λυμαίνεται τη νύχτα; Είναι κοιτίδα πολιτισμού με την έννοια του Πάγκαλου η Μύκονος; Η φάλαινα στη Μύκονο είναι ψάρι ή θηλαστικό;) σημασία έχει ότι ήταν τέτοια η δημοφιλία του ώστε να αποκτήσει ο λόγος του εμπνευστή του την εγκυρότητα ενός Κλαουζέβιτς θα έλεγε κανείς της Νυχτερινής Διασκέδασης.
Όπου, πλέον, ο Μίλτος στοχεύει να παρτάρει, θεωρώ πως κρίνει σκόπιμο να το υποδεικνύει με βάση γεωγραφικούς περιορισμούς.
Λόγου χάρη, θέλω να πω δεν ξέρω τι σόι δήλωση έκανε για τους Ρώσους, καθότι δεν είμαι και πολύ της επικαιρότητας, αλλά θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά, ότι οι Ρώσοι μπλέχτηκαν κάπου που ο Μίλτος είχε λοκάρει ως το επόμενο σημείο διασκέδασης (μάλιστα πιθανολογώ ότι εκεί που μπήκαν οι Ρώσοι είναι ανατολικά ή δυτικά ή βόρεια ή νότια κάποιας περιοχής – αυτός άλλωστε είναι κ ο μηχανισμός που σκανδαλίζει τον Μίλτο) με αποτέλεσμα την οργή του στιβαρού statesman.
Εν αναμονή των Memoirs του μεγάλου πολιτικού, δεν θέλω να φανταστώ τι μπορεί να συμβεί αν μάθει τους παράλληλους.
