Υπάρχουν δύο περιστατικά στη ζωή του Γιωργάκη, που τον έπεισαν ότι δεν είναι τόσο ο κομμουνισμός που θα οδηγήσει στον σοσιαλισμό, όσο η πίτσα, και τον οδήγησαν στην απόλυτη σύνθεση – με τα γνωστά αποτελέσματα.
Καθώς με συγκίνηση τον είδαμε να παρεμβαίνει σε τηλεοπτικό σταθμό τις προάλλες, με τον στιβαρό και μετρημένο πολιτικό του λόγο, κρίνουμε σκόπιμο να ανατρέξουμε σε αυτά τα άγνωστα στους πολλούς αλλά τόσο σημαντικά για τον μεγάλο πολιτικό άντρα γεγονότα που προσδιόρισαν τη σοσιαλιστική του ταυτότητα όσο τίποτε άλλο.
I saw the Future and it is Murder
Η πρώτη ισχυρή, πυρηνική, ανάμνηση του Γιωργάκη (η δεκαετία του 1980 ήταν γεμάτη πυρηνικές νύξεις, η παλέτα μεγάλη και για όλα τα γούστα) ήταν όταν είδε τις άσπρες τρίχες στα ρουθούνια του σερβιτόρου που εναπέθετε τη μαργαρίτα σε κάποια πιτσαρία στη Νέα Υόρκη ακούγοντας την ίδια στιγμή τον Morrissey να τραγουδά, στο Panic των Smiths,
Hang the blessed DJ, because the music that they constantly play says nothing to me about my life
(αναφερόμενος στο γεγονός, όπως έχει πει ο ίδιος, ότι όταν μαθεύτηκαν τα νέα για το Τσερνόμπιλ στο ραδιόφωνο έπαιζε A-HA).
Στον Γιωργάκη, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, φάνηκε πως είδε το ζοφερό δυνητικό μέλλον της ανθρωπότητας – τα ρουθούνια του σερβιτόρου έμοιαζαν με πυρηνικό καταφύγιο και οι άσπρες τρίχες με φτερά περιστεριών που η Ισορροπία του Τρόμου έβγαζε ένα-ένα υποβάλλοντας την Ειρήνη σε ένα μαρτύριο σταγόνας – και το μέλλον αυτό έμοιαζε με Φόνο.
Τότε ήταν που πείστηκε, φοιτητής ων ακόμη (αν και υπό μία έννοια ο Γιωργάκης ποτέ δεν έπαψε να μαθαίνει, όχι τόσο λόγω κάποιας ακόρεστης και ίσως μεφιστοφελικής δίψας για μάθηση, όσο επειδή έχει το δικό του pacing on the uptake, κάπως ιδιοσυγκρασιακό), πως θα έπρεπε να αγωνιστεί για την Ειρήνη με όλες του τις σοσιαλιστικές δυνάμεις, μην υπολογίζοντας το προσωπικό κόστος μπροστά στο Κοινό Καλό.
Έτσι, αποφάσισε να πιάσει δουλειά σε πιτσαρία.
Παίρνοντας τον πατέρα του τηλέφωνο να του ανακοινώσει αυτή την απόφαση, η οποία θα του απέφερε κάποιο έξτρα ποσό στο πενιχρό του χαρτζιλίκι, άκουσε από την άλλη γραμμή βουητό και ερμήνευσε αυτή τη σιγή ασυρμάτου ως σιωπηρή συναίνεση.
(Οι μεγάλοι πολιτικοί άντρες του τόπου μας είναι αλήθεια πως, σαν από κάποια άτυπη παράδοση, συνηθίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και να χύνουν τόνους ιδρώτα όταν βρίσκονται στο εξωτερικό, ώστε να είναι έτοιμοι, γυρίζοντας πίσω και έχοντας αποφασίσει να υπηρετήσουν την πατρίδα τους από κάποιο πολιτικό μετερίζι, να δρέψουν τους καρπούς των μόχθων τους παρκάροντας τον επιδέξιο και μπαρουτοκαπνισμένο τους κόπο στα μεταξωτά έδρανα της βουλής.)
Εντυπωσιασμένος εκείνη την περίοδο από τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο οποίος είχε βάλει στο σοβιετικό, αλλά λόγω του χαρισματικού του ταλέντου, και στο παγκόσμιο vocabulaire όρους όπως Γκλάσνοστ και Περεστρόικα, ο Γιωργάκης άρχιζε ασυνείδητα να οραματίζεται μία Ουτοπία Σοσιαλισμού και Πίτσας, που, όπως θα δούμε στη συνέχεια, απλώς έμενε να αποκρυσταλλωθεί στο μεστό πολιτικό του όραμα που θα τον οδηγούσε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και εν τέλει της άμοιρης χώρας.
Όμως, εκείνο που τον προβλημάτιζε εκείνη τη στιγμή ήταν τι δουλειά είχε αυτό το περίπτερο στη μέση της Pizza Hut. Στην απορία του, είχε την εξαιρετική τύχη – τόσο αυτός, όσο και εμείς θα προσθέταμε, να βρει συνοδοιπόρο ένα άλλο μεγάλο μυαλό του τόπου, με τον οποίο τύχαινε όχι μόνο να είναι συγκάτοικος αλλά κ συνεργάτης στη μεγάλη αλυσίδα στην οποία είχαν πιάσει δουλειά για να συμπληρώνουν όπως είπαμε το πενιχρό τους χαρτζιλίκι.
Όπως και στην Αρχαία Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., όπου μοναδική και ανεπανάληπτη συγκυρία είχε ενώσει τόσα μεγάλα φιλοσοφικά πνεύματα στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, έτσι και μία αντίστοιχη συγκυρία είχε φέρει σπουδαία πολιτικά πνεύματα στην Αμερική να εργαστούν στην Pizza Hut, συνενώνοντας την πολιτική τους ευφυία με τα μελλοντικά κέρδη που θα απέφεραν στην πατρίδα.
Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα
Από την ταινία των Monty Python, που ο Γιωργάκης είδε στον κινηματογράφο, δεν συγκράτησε τυχόν πνευματική ίσως συγγένεια με κάποιον από τους πρωταγωνιστές της (αν και οι ατάκες του συγκεκριμένου ήταν ιδιαίτερα απολαυστικές και του μιλούσαν στην ψυχή), αλλά μάλλον προέβη σε κάποια παρατήρηση την οποία δεν έκαναν πολλοί τη συγκεκριμένη στιγμή – το πόσο διεγερτικό είναι για κάποιον να βρει το διανοητικό του αντίστοιχο, το πόσο αφροδιασιακό και αισθησιακό είναι να ξεκλειδώνεις το μυαλό του άλλου μετατρέποντάς το στο δωμάτιο εκείνο για το οποίο τόσο μοναδικά έχουν μιλήσει οι Depeche Mode στο In your room.
Βλέποντας σε τι ηδονή οδήγησε τη Γουάντα η ακρόαση της Ρωσικής, της περίεργης αυτής γλώσσας που φέρνει στην επιφάνεια τον ψυχρό σλαβικό ψυχισμό σαν ηφαιστειώδη θα έλεγε κανείς χείμαρρο που διαλύει τις δυτικές ερωτικές και όχι μόνο αντιστάσεις σπάζοντας τον πάγο μεταξύ των δύο γιγάντων της πολιτικής σκηνής – ο Γιωργάκης αποφάσισε να μάθει τη Ρωσική.
(Η αλήθεια ήταν ότι του άρεσαν αρκετά και τα σμιλευτά στήθη της Τζέιμι Λη Κέρτις, και μπερδεύοντας κάπως μυθοπλασία και πραγματικότητα αποφάσιζε να επιχειρήσει μίας μπαχτινικής εμπνεύσεως θα έλεγε κανείς απόβαση στις καμπύλες της νεαρής ηθοποιού, καθώς πίστευε πως είχε διακρίνει ότι εν τέλει η Τζέιμι δεν υποκρινόταν ακριβώς στις σκηνές όπου η ακρόαση της Ρωσικής τη διέγειρε σεξουαλικώς).
Πήρε τον πατέρα του να του το ανακοινώσει, με τη γνωστή σιγή ασυρμάτου να ακολουθεί, πράγμα που έπεισε τον Γιωργάκη ότι η σιωπηρή συναίνεση ήταν πλέον κάτι παραπάνω από εύγλωττη.
Βρήκε μία Ρωσίδα εμιγκρέ, η οποία ωστόσο ήταν περισσότερο προπαγανδίστρια παρά καθηγήτρια Ρωσικών (πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού ήταν καθαρίστρια στο υποκατάστημα της Pizza Hut όπου ο Γιωργάκης εργαζόταν), και άρχισε μαθήματα. Αυτή, πεπεισμένη πως η Wall Street ήταν μία τεράστια séance προσπάθησε να του μάθει το κυριλλικό αλφάβητο σε ένα Ouija board δικής της εμπνεύσεως, μέσω του οποίου προσπαθούσαν να καλέσουν το πνεύμα του Τρότσκι, για τον οποίο η ίδια ορκιζόταν πως ήταν βασιλόφρων και πως το όραμά του, αν δεν μεσολαβούσε ο παγοκόφτης, ήταν να αποκαταστήσει τη βασιλική οικογένεια, την οποία βέβαια είχε καθαρίσει ο ίδιος, αλλά αυτά ήταν ψιλά γράμματα για την εμιγκρέ, και συνέχιζε υποστηρίζοντας ότι ο Στάλιν, το προβληματικό αυτό κάθαρμα, δεν ήταν παρά ένας διπλός πράκτορας που ευτυχώς το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ είχε αποκηρύξει με αποτέλεσμα η Σοβιετική Ένωση να μετατραπεί σε μετοχή της οποίας η μόνη σύνδεση με την Αμερική γινόταν μέσω του Ντε Γκωλ και του Μεγάλου Πέτρου.
Δεν θα ήταν εντελώς άτοπο να πούμε πως η πολιτική κοσμοθεωρία του Γιωργάκη ΘΑ επηρεαζόταν (ίσως με κάποιο μεταφυσικό τρόπο να επηρεάστηκε) πολύ από την εμιγκρέ, ΑΝ αυτός δεν επέμενε να διατηρεί τον δικό του βηματισμό στην πρόσληψη της γλώσσας – η αλήθεια είναι πως είχε μάθει κάποια Ρωσικά, αλλά όχι αυτά που η συγκεκριμένη φιλοδοξούσε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρχικά κάποια τηλέφωνα στη Μαργαρίτα, η οποία πέρασε τη γραμμή στη Σοφία Παπανδρέου. Η εμιγκρέ πιστεύοντας πως πρόκειται για σόι του, της εξέφρασε με οργή την αγανάκτησή της – προφανώς στα Ρωσικά. Η Σοφία ευγενικά της ζήτησε να συνεχίσει την εκπαίδευση του νεαρού.
Αυτό, όμως, δεν οδηγούσε πουθενά, κατά την άποψή της, παρά στον αλκοολισμό. Η ίδια, θέλοντας να κάνει τον νεαρό τρόπον τινά πράκτορα των βασιλικών συμφερόντων (έχοντας μάθει στην πορεία για ποιον πρόκειται), προσπαθούσε να του περάσει τεχνηέντως την ιδέα να γίνει το μακρύ χέρι της Σοβιετικής Ένωσης στην Ελλάδα.
Λ.χ. προσπαθούσε να του μάθει την οργανική με το παράδειγμα
Я хочу стать президентом (θέλω να γίνω Πρόεδρος)
Αυτός, πεπεισμένος για το σοσιαλιστικό potential της πίτσας, με το οποίο αυτή δεν ήταν σύμφωνη, αντικαθιστούσε το Πρόεδρος με το Πρόσκοπος της Πίτσας (Я хочу стать пицца-бойскаутом), κάτι το οποίο εκνεύριζε την εμιγκρέ, η οποία έπνιγε τον πόνο της στη βότκα (αν δεν τον έγδυνε χρεώνοντάς του τα ιδιαίτερα με ένα τρομακτικό ακόμη και για τα δεδομένα της Wall Street ποσό θα τον είχε διώξει με τις κλωτσιές) και σε μία άλλη Πίτσα, την οποία άλλωστε θεωρούσε πως εννοούσε ο μελλοντικός ηγέτης.
Πήρε τηλέφωνο στα κεντρικά του κόμματος και ζητώντας τη Σοφία έκρινε σκόπιμο να της βάλει το Θα τα βροντήξω, διαμαρτυρόμενη για τη δυστοκία του νεαρού, αλλά και την έλλειψη φιλοδοξίας του καθώς το όνειρό του ήταν να γίνει «пицца-бойскаут,» και συνέχισε «Ну и что это значит?» (τι σημαίνει αυτό;). Η απάντηση της Σοφίας ήταν να της βάλει Ρίτα Σακελλαρίου.
Ο αντίκτυπος στην ψυχική υγεία της εμιγκρέ ήταν εν τέλει ευεργετικός – λατρεύοντας τα μπουζούκια μετέβη στην Αστόρια, εγκαταλείποντας τον Γιωργάκη στα κρύα του λουτρού, με λίγα ρωσικά, τόσα όσα χρειάζονταν για να διαβάσει μαρξιστικές και μαρξικές πραγματείες αλλά όχι και για να ρίξει την Τζέιμι – ίσα ίσα αυτό που θα διαπίστωνε, αν συνέχιζε να προσπαθεί να εντυπωσιάσει γυναίκες με τη γνώση (ή άγνοιά) του της Ρωσικής, θα ήταν ότι οι σοσιαλιστικές πραγματείες οδηγούν στο ναδίρ την ερωτική επιθυμία στις επιρροές των καθοδηγητών.
Η σύνθεση
Έπρεπε, όμως, να επιστρέψει πια στην Ελλάδα για να πολιτευτεί. Το σοσιαλιστικό του όραμα δεν είχε συναρμοστεί ακόμη με το όραμα του προσκοπισμού της πίτσας.
Οι έννοιες ήταν συγκεχυμένες μέσα του. Στα κομμάτια μπέικον, σαν άλλος Ντίκενς, έβλεπε όχι τις εναλλαγές της ζωής αλλά μάλλον τον λεκέ της φαλάκρας του Γκορμπατσώφ. Το κομμάτι πίτσα του γινόταν συνώνυμο της περεστρόικα – τη σημασία της οποίας δεν είχε προλάβει να μάθει ο Γιωργάκης από τη Ρωσίδα εμιγκρέ. Αναρωτιόταν για το περίπτερο που έβρισκε πάντοτε στο κέντρο της pizza hut. Τι γύρευε εκεί; Το σχήμα των κομματιών παρέπεμπε σε κάτι αλλά δεν μπορούσε ακόμη να διακρίνει σε τι.
Είναι γεγονός ότι δεν είχε γίνει ακόμη ο ώριμος πολιτικός άντρας που όλοι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε με την καινούργια χιλιετία – και πολλοί, πολύ πιο τυχεροί, την τύχη να ψηφίσουν.
Η πολιτική του ζωή κυλούσε κάπως μονότονα μέχρι την ευλογημένη εκείνη ημέρα που είδε τη διαφήμιση της Pizza Hut με τον Γκορμπατσώφ. Αυτό ήταν που πραγματικά απελευθέρωσε όλο το αριστοτελικό δυνάμει του περίεργου αυτού πολιτικού πλάσματος.
Σταδιακά, οι πίστες (πίτσες, αν μας επιτραπεί το λογοπαίγνιο) άρχισαν να ανοίγουν και ο ίδιος να μετατρέπεται από τον χαρισματικό απλώς πολιτικό στον ηγέτη του Σοσιαλισμού της Πίτσας.
Το σοκ, του να βλέπει κανείς τον πρώην ΓΓ του ΣΚΚ να διαφημίζει αυτό που ο Γιωργάκης είχε θεωρήσει ως το απόλυτο μέσο προσέγγισης των μαζών, ήταν μεγάλο. Δάκρυα χαράς κύλησαν στο πρόσωπό του, καθώς έβλεπε πια τη σύνθεση σοσιαλισμού και πίτσας να παίρνει σάρκα και οστά.
Ο Γκορμπατσώφ, ναι ήταν ένας τολμηρός άντρας, ίσως αντίστοιχο της Ρωσίδας εμιγκρέ την οποία με συγκίνηση θυμήθηκε ο Γιωργάκης, αλλά κατά τη γνώμη του δεν είχε ακολουθήσει τον σωστό δρόμο – γι’ αυτό άλλωστε και ο Σοβιετικός Κομμουνισμός δεν θα μπορούσε να οδηγήσει στον Σοσιαλισμό.
Ο Γκορμπατσώφ ήταν ένας τρόπον τινά σοσιαλιστής που διαφήμιζε πίτσα. Ο Γιωργάκης θα γινόταν ένα pizza boy (пицца-бойскаут) που θα διαφήμιζε σοσιαλισμό! Μία bottom up κεντροαριστερή προσέγγιση, μία προσέγγιση εκ των κάτω προς τα άνω, μία προσέγγιση που θα είχε την απόλυτη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων, καθώς θα αναδυόταν από αυτά! Εκεί που είχε αποτύχει ο μεγάλος Γκόρμπυ, θα πετύχαινε ο Έλλην πολιτικός.
Και αυτή ακριβώς η εγελιανή σύνθεση, η οποία αναποδογύριζε τη μαρξιστική η οποία είχε αναποδογυρίσει την εγελιανή, και θα οδηγούσε τον Σοσιαλισμό μέσω της πίτσας στην κορυφή αυτού του Ponzi scheme, έκανε τα πράγματα ακόμη καθαρότερα για τον Γιωργάκη ο οποίος θα έπρεπε να πάρει τα ηνία του κόμματος.
Μετά την ηγετική φυσιογνωμία του Σημίτη και την ανανεωτική, εκσυγχρονιστική και win-win προσέγγισή του του Σοσιαλισμού, οπωσδήποτε υπήρχε ένας προβληματισμός για το ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του κόμματος, που, αν ίσχυε ο Νόμος της Εντροπίας, θα έπρεπε κάποια στιγμή να αποσυντεθεί.
Όμως όχι! Ένα καινούριο πολιτικό κεφάλαιο επρόκειτο να εμφανιστεί. «Αυτό το καινούργιο ΠΑΣΟΚ δεν θα σημαίνει Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, αλλά μάλλον PizzA-SOcialism Combo,» σκέφτηκε.
Χαμογέλασε και πιάνοντας ένα κομμάτι μαργαρίτας είδε, πρώτη φορά, ότι το σχήμα του ήταν ίδιο με της αχτίδας φωτός του πράσινου ήλιου, ο οποίος με τη σειρά του έμοιαζε με μισή πίτσα.
