Δεν θα πω ψέματα. Όσες φορές στη ζωή μου φόρεσα γυαλιά ηλίου το έκανα, τουλάχιστον πιο νέος, όταν είχα και περισσότερες ελπίδες να βρω κάτι φορώντας τα, όχι για να προστατευτώ από τον ήλιο (δεν πιστεύω σε αυτό που λένε υπεριώδη ακτινοβολία, είμαι UV denier), αλλά για να βλέπω βυζιά χωρίς να το καταλαβαίνουν όσες είχα απέναντι στο λεωφορείο για τη σχολή.

Ωστόσο, προϊόντος του χρόνου, καθώς σταμάτησα να χρησιμοποιώ ΜΜΜ και αποσμητικά για τις μασχάλες, και καθώς στη ζωή μου μπήκε ο Κίρκεγκωρ (ο μόνος, μαζί με τον Andrew Eldritch – αλλά γι’ άλλους λόγους ο δεύτερος – που δικαιούται να φοράει γυαλιά ηλίου κατά τη γνώμη μου), δυτικού τύπου, προτεσταντικές ενοχές και τύψεις μου έδωσαν το πάτημα να φοράω γυαλιά ηλίου μόνο όποτε πηγαίνω για μπάνιο (και αν λάβει κανείς υπόψη ότι σπάνια πηγαίνω για μπάνιο και όποτε πηγαίνω δεν φοράω τους φακούς επαφής, άρα είναι δύσκολο να δω γυναίκες, ιδίως όταν στο μπάνιο μου σπάνια βρίσκω θηλυκά να με περιμένουν, καταλαβαίνει ότι τα γυαλιά ηλίου πρακτικά δεν μου προσφέρουν τίποτε).

Θα μπορούσα, βέβαια, να φοράω γυαλιά ηλίου ως fashion statement (δηλαδή και τυπικά για μη πρακτικούς λόγους), όπως ο Andrew Eldritch των Sisters of Mercy. Και η αλήθεια είναι ότι κάποτε το δοκίμασα. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή από τις φωτογραφήσεις και τις συνεντεύξεις στην τηλεόραση και τα video clips και τις συναυλίες, όπου ο Von εμφανίζεται πάντοτε φορώντας γυαλιά ηλίου: τα σκοτάδια του Χοροστασίου, σε συνδυασμό με λίγο παραπάνω αλκοόλ και τα απότομα σκαλιά του με έκαναν ουκ ολίγες φορές να προσγειωθώ απότομα σε αυτήν την πραγματικότητα, καθώς αποχωρούσα.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού και έτσι, την τρίτη ή τέταρτη φορά που σκούπισα τη σκάλα, είπα στον εαυτό μου γυρίζοντας σπίτι (συνήθιζε να αποχωρεί πιο νωρίς καθώς είχε dry ice δυσανεξία) – Με τα γυαλιά ηλίου τελειώσαμε.

Λίγη ζέστη παραπάνω

Δεν είμαι ο τύπος που ενθουσιάζεται με την έλευση των κρύων. Θεωρώ, μάλιστα, κομβική τη θερμοκρασία των 17 βαθμών Κελσίου. Όταν έχουμε πάνω από 17 είναι καλά, όταν έχουμε κάτω προσπαθώ να πέσω εδώ και χρόνια σε χειμερία νάρκη χωρίς ιδιαίτερη, ωστόσο, επιτυχία.

Όποτε αρχίζει να κρυώνει ο καιρός, αρχίζω να κοιτάζω προς Κρήτη. Μην έχοντας κατανοήσει τι είδους πολιτισμός αναπτύχθηκε εκεί κάτω, άρχισα να αποδίδω στον Μινωικό χαρακτηριστικά θερμοστάτη. Έχοντας διαβάσει δε την απόδοση των περιπετειών του Θησέα από τον Τσιφόρο σκεφτόμουν όλο και περισσότερο την Αριάδνη, όχι επειδή ο σκιτσογράφος μίας άλλης εποχής την είχε αποδώσει με τόσες καμπύλες που θα έκαναν το ορθό της πολιτικής ορθότητας ανήσυχο, όσο επειδή θεωρούσα ότι ο Μινωικός Πολιτισμός, με τη μορφή Αριάδνης, θα μπορούσε να μου δώσει τον περίφημο Μίτο που θα με οδηγούσε σε εκείνον τον ου-τόπο του αιώνιου Καλοκαιριού.

Κάποτε πήγα στη Φαλάσαρνα. Θυμάμαι ότι εκεί έκανε τόση ζέστη που κανείς τους δεν μπήκε στη θάλασσα, όλοι περίμεναν να κάνω το μπάνιο μου για να γυρίσουμε κάπου πιο ανθρώπινα. Όμως, κοιτάζοντας πίσω θεωρώ ότι εκείνη τη στιγμή άρχισε να διαγράφεται μέσα μου αυτή η ekspedition που αποφάσισα πρόσφατα να σχεδιάσω στην αναζήτησή μου για περισσότερη ζέστη.

Η αφορμή

Κάποια στιγμή ονειρεύτηκα –αν και δεν μ αρέσει να ονειρεύομαι, θεωρώ ότι αυτό το πράγμα, το να ονειρεύεσαι ότι κάνεις κάτι, ειδικά μέσα στον ύπνο σου σε κουράζει περισσότερο απ’ ό,τι όταν ονειρεύεσαι ότι το κάνεις όταν είσαι ξύπνιος. Και ενώ έχω κατορθώσει να τελειοποιήσω την ικανότητά μου να μην ονειρεύομαι τίποτε ξύπνιος, στον ύπνο μου δεν μπορώ να αποβάλω αυτό το REM που εκτός των άλλων αποτελεί και και το τρίτο ίσως χειρότερο συγκρότημα στον κόσμο (μετά τους U2)– Κάποια στιγμή, λοιπόν, ονειρεύτηκα την ακόλουθη φάση.

Βρισκόμουν σε ένα μπαρ όπου μπαργούμαν ήταν η Κλώντια Σίφερ, και με κερνούσε σφηνάκια rompope. Κανείς μας δεν φορούσε γυαλιά ηλίου (για την ακρίβεια κανείς μας δεν φορούσε τίποτε). Μου χαμογελούσε συνέχεια και είχε ωραίες βλεφαρίδες. Από τον δίσκο ακουγόταν ο πιο επικός ίσως στίχος εισαγωγής που έχει υπάρξει ποτέ, Sie ist ein Model und sie sieht gut aus, διασκευή των Rammstein σε Kraftwerk. Ο στίχος φυσικά ήταν μετάφραση του αντίστοιχου αγγλικού στίχου (she’ s a model and she’s looking good).

Ωστόσο, κάτι με εμπόδιζε να πλησιάσω την Κλώντια – και αυτό δεν ήταν ο πάγκος του μπαρ. Προσπαθώντας να την αγγίξω, ξαφνικά είδα πάνω από τον μεγάλο καθρέφτη να αναβοσβήνει με neon γράμματα η φράση:

Die Bodenlosigkeit des abendländischen Denkens beginnt mit dieser Übersetzen

Ξύπνησα απότομα.

Στα χείλη μου δεν υπήρχε καμία γεύση Κλώντια Σίφερ. Ως συνήθως, με το που ξυπνούσα ποτέ δεν ήταν δίπλα μου αυτή. Αντιθέτως, στο μυαλό μου έπαιζε, στη θέση των στίχων των Rammstein, η περίεργη αυτή φράση. Τη σημείωσα στο σημειωματάριο με τις ώρες των αγχολυτικών μου.

“Αφού η Αρκτική είναι το πιο βόρειο σημείο και είναι παγωμένη, η Ανταρκτική είναι προφανώς ζεστή.”

Όταν την έψαξα, αργότερα, είδα ότι την απόφανση αυτή διατυπώνει ο Χάιντεγκερ στο ‘Η Προέλευση του Έργου Τέχνης‘ (Εκδόσεις Δωδώνη, 1986, μτφρ Γιάννης Τζαβάρας). Γαμώ το Schwarzwald μου ψιθύρισα. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την Κλώντια – πέραν του ότι η ίδια αποτελεί έργο τέχνης δηλαδή (και μάλιστα εξαντλημένο στον εκδότη).

Η φράση αναφέρεται στο γεγονός ότι η μη στερέωση της Δυτικής Σκέψεως ξεκινά με αυτή τη μετάφραση (ο Χ εννοεί τη μετάφραση του αρχαιοελληνικού υποκειμένου στο λατινικό subjectum, του υπόσταση σε substantia και του συμβεβηκότος σε accidens), στην αναζήτηση της πραγματότητας του πράγματος – δηλαδή του χαρακτηριστικού εκείνου που προσδίδει στο πράγμα τη βασική του υπόσταση.

Στην αρχή σκέφτηκα ότι η φράση που εμφανίστηκε με neon ένδυση στο όνειρό μου ήταν απλώς μία μεταφυσική κριτική στη μετάφραση του στίχου από Rammstein – ήταν σαν να μου έλεγε ο μεγάλος φιλόσοφος του 20^ου αιώνα Η Κλώντια δεν θα σου κάτσει ποτέ διότι την ψάχνεις σε λάθος σημείο, υπονοώντας τη μετάφραση των Rammstein και να συμπύκνωνε με το κατεξοχήν κοσμητικό μαλάκα – συνοδευόμενο με τη γνωστή κίνηση του φραπέ.

via GIPHY

Αναρωτήθηκα αν η Χάνα Άρεντ έμοιαζε με την Κλώντια Σίφερ.

(Όχι).

Κάτι μας είπες, σκέφτηκα πάλι. Δηλαδή χρειαζόταν ολόκληρο δοκίμιο για να μου την πει που ονειρεύομαι την Κλώντια; Λες και δεν το ήξερα.

Έφκιασα τον φραπέ μου με τρεις κουταλιές νες (σούπας) και καθόλου ζάχαρη. Φκιάσε μου έναν φραπέ σαν τη ζωή την άχαρη, πώς πάει το άσμα τελοσπάντων.

Ένιωσα εκείνη τη στιγμή μία ριπή ψυχρού ανέμου. Η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους έμοιαζε να παίρνει μία τροπή glaciale. Αναρωτήθηκα στους πόσους βαθμούς άραγε ονειρεύεται κανείς και αν τα παγόβουνα δημιουργούνται όταν ξυπνά με preconceived εικόνες δημιουργημένες από όνειρα. Πολύ τεκτονικά όλα αυτά – φυσικά, έκανα λάθος διότι μπέρδευα ανέκαθεν το τεκτονικό με το τευτονικό. Τα πράγματα ήταν πολύ τευτονικά – η Κλώντια, ο Χάιντεγκερ, οι Rammstein, ο Μέλανας Δρυμός.

Ωστόσο, αυτό το λάθος με οδήγησε σε ένα ακόμη – πολύ πιο κομβικό στην απόφασή μου για την Ekspedition.

Διότι με το τεκτονικά το Übersetzen από μεταφραστικό (translation) έγινε χωρικό (transposing), με συνέπεια να έχω το ακόλουθο καταπληκτικό Insight

Μία καταπληκτική ιδέα

Και αν, μετατοπιζόμενος (χωρικά πλέον) προς κάπου πιο ζεστά, κατόρθωνα να αναθερμάνω όχι μόνο το περιβάλλον αλλά και τις ίδιες τις ανθρώπινες σχέσεις, κάνοντας το παγοβουνοειδές όνειρο της Κλώντια πραγματικότητα και βρίσκοντας το θεοειδές μοντέλο σε κάποιο Défilé Des Âmes να διαβάζει – εντελώς αυτοαναφορικά – το Η Προέλευση του Έργου Τέχνης του Till Lindemann ακούγοντας τον Μάρτιν Xάιντεγκερ των Rammstein να τραγουδάει το Das Model;

Αυτό ήταν!

Ωστόσο – πού;

Σκέφτηκα τη Φαλάσαρνα – το πιο νότιο σημείο (σχεδόν) στην Ελλάδα. Χμ. Όχι, χρειαζόταν κάτι πιο νότιο ακόμη. Χμ. Abendland είναι η Δύση. Άρα, έπρεπε να κοιτάξω ανατολικά; Όχι, απεφάνθην. Όσο πιο Νότια, τόσο καλύτερα. Μα τα πράγματα είναι απλά.

Θα κοίταζα στην υδρόγειο το πιο Νότιο σημείο του κόσμου.

Η Ανταρκτική!

Ναι, λογικά εκεί είναι περισσότερο ζεστά απ’ οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη. Κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, τον συνεχάρην γι’ ακόμη έναν άλλο λόγο. Η μακρά θητεία μου στον Δυτικό Ορθολογισμό με είχε οδηγήσει, μέσα από την αναλυτική σκέψη και τις αρχές της λογικής, σε ένα ακλόνητο – με εδαφικούς και όχι μόνο όρους – συμπέρασμα: Αφού η Αρκτική είναι το πιο βόρειο σημείο και είναι παγωμένη, η Ανταρκτική είναι προφανώς ζεστή.

Έβαλα να ακούσω το Antarctica των μεγάλων Lycia, ατενίζοντας την προοπτική της νοτιότερης – και προφανώς πιο ζεστής – ηπείρου του κόσμου και πίνοντας τον φραπέ μου με πλαστικό καλαμάκι (είχα νοικιάσει μία αποθήκη στο Idaho, όπου είχα τοποθετήσει 1.317.000 καλαμάκια και δύο φακελάκια φασκόμηλο).

Πλήρης κύκλος

Χάρη στην ακραιφνή λογική μου, προϊόν του Διαφωτισμού όπως σημείωσα ανωτέρω (και έστω και αν δεν πιστεύω στην Υπεριώδη Ακτινοβολία), σκέφτηκα, οργανώνοντας την ekspedition, ότι αφού η Ανταρκτική είναι πιο ζεστή ήπειρος στον κόσμο, θα επικρατεί ηλιοφάνεια. Και αφού επικρατεί ηλιοφάνεια, ίσως να χρειάζονται γυαλιά ηλίου.

Τόρα, εγώ ούτε ο Κίρκεγκωρ είμαι, ούτε πολύ περισσότερο ο Andrew Eldritch, αλλά πληκτρολόγησα στο duck duck go

Do you need goggles in Antarctica?

Το πρώτο αποτέλεσμα ήταν αυτό – https://www.usap.gov/USAPgov/travelAndDeployment/documents/MA-FRM-0005.pdf Eyewhere policy for Antarctica.

Διάβασα διαγωνίως – η πρώτη φράση έλεγε:

Everyone in Antarctica is required to wear sunglasses

Πιο κάτω, με bold χαρακτήρες

The type of sunglasses you were while you are in Antarctica is very important. Sunglasses must block 100% of the sun’s Ultraviolet Rays.

Τόρα, εγώ όπως είπα είμαι UV denier – αλλά από την άλλη είμαι και CS devotee.

“Κάποια στιγμή θα εμφανιστούν και οι άνθρωποι. Δεν βγάζω ποτέ τα goggles.”

Οπότε βγήκα γρήγορα έξω, επιθυμώντας να αγοράσω τα κατάλληλα γυαλιά ηλίου που θα καταργούσαν αυτήν την ονειρική απόσταση μεταξύ εμού και της Κλώντια. Προφανώς, όπως έλεγαν και οι οδηγίες, δεν θα έπρεπε να είναι τα τυπικά γυαλιά ηλίου. Άλλωστε, είχα υπόψη και τα περίφημα Iggaak, τα snow goggles που φορούν οι Inuit στην αραιοκατοικημένη Αλάσκα για να προστατεύονται από το λευκό του χιονιού. Θα έπρεπε να βρω κάτι αντίστοιχο, γυαλιά που μας φέρνουν πιο κοντά.

Κατευθύνθηκα προς το πρώτο μαγαζί με οπτικά που διάβασα ότι κάνει εκπτώσεις. Δεν φείδομαι ποτέ χρημάτων όταν πρόκειται για καλά ποιοτικά προϊόντα αλλά δεν έβλεπα την ώρα να δω την Κλώντια από κοντά, σε ερημικές παραλίες και σε συνθήκες καύσωνα, με όσο το δυνατόν λιγότερα ρούχα (για την ακρίβεια φορώντας μόνο γυαλιά ηλίου) και επειδή ο χρώνως είναι χρήμα άρχισα να κατευθύνομαι προς το πρώτο μαγαζί με οπτικά που διάβασα ότι κάνει εκπτώσεις.

Όμως, μία ευχάριστη (πίστεψα τότε) έκπληξη με περίμενε στη γωνία, στο πολυκατάστημα με τα ηλεκτρονικά είδη. Γυρνώντας ενστικτωδώς το βλέμμα καθώς είδα καμπύλες να διαγράφονται, διάβασα στη βιτρίνα: “Let’s dive into the (δεν φαινόταν πού θα βουτούσαμε διότι ήταν μπροστά τα στήθη μίας πωλήτριας που κατάλαβα αργότερα ότι είχαν βάλει εκεί διότι σχημάτιζαν το σήμα του απείρου, το γνωστό, και υπέθεσα εκείνη τη στιγμή πως εννοούσαν στα στήθη). Don’t forget your goggles“. Και στην ελληνική – σαν να ήθελε ο ιδιοκτήτης του πολυκαταστήματος να επιτείνει την εμπειρία. Μας φέρνουν πιο κοντά!

Κοντοστάθηκα – Τι τύχη αγαθή ήταν αυτή! Όλα συνηγορούσαν ότι αυτά τα goggles ήταν αυτά που χρειαζόμουν για να βουτήξω στο σύμπαν της Κλώντια Σίφερ, του αιώνιου Καλοκαιριού και της πραγματοποίησης των ονείρων της νύχτας μου.

Μπήκα ενθουσιασμένος μέσα και ρώτησα

Και μπορώ να πάω όπου θέλω φορώντας τα;

Οπουδήποτε! μου απάντησε η πωλήτρια

Και στην Ανταρκτική;

Οπουδήποτε! Μιλάμε για Hyperreality!

Από hyper μόνο Hypermania, το γνωστό, των Therapy? της είπα και εγώ για να μη δείξω ότι είμαι πίσω στα γεγονότα. Βιαζόμουν γενικότερα και δεν έδωσα σημασία.

Πήγα στο ταμείο. Δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να βουτήξω στο σύμπαν της Κλώντια.

via GIPHY

Update

Η ekspedition ετοιμάζεται ακόμη.

Όταν είμαι ξύπνιος φοράω τα goggles που μου είπαν πως θα με έφερναν πιο κοντά στους ανθρώπους, στην Κλώντια, στον Χάιντεγκερ, στην Ανταρκτική, στις ζεστές θερμοκρασίες – δεν γνωρίζω πλέον πού. Αντ’ αυτού, αισθάνομαι κάπως μόνος, δεν γνωρίζω γιατί, αλλά ίσως αυτό να είναι ο προθάλαμος για να κοινωνικοποιηθώ. Δηλαδή, κάποια στιγμή θα εμφανιστούν και οι άνθρωποι. Δεν βγάζω ποτέ τα goggles.

Προς το παρόν ταυτίζομαι με εκείνον τον τύπο που βλέπει κύκλους, αλλά σε hyperreal μορφή – στην καινούργια πραγματικότητα η στιγμή που αισθάνομαι περισσότερο να εκφράζομαι πιο δυνατά, πιο έντονα είναι όταν κάθομαι και κοιμάμαι, κλείνω τα μάτια μου και βλέπω όνειρα, κύκλους, που γυρνάνε έτσι. Δεν βλέπω ούτε καν την Κλώντια, αλλά θα διαφοροποιηθώ, θα γίνω κυριλέ και θα πάω νότια κάποια στιγμή, σε αυτό το γαμάτο σύμπαν που μου υποσχέθηκαν ότι θα βουτήξω. Προς το παρόν στη ζωή μου (όταν είμαι ξύπνιος) δεν ασχολούμαι με τίποτα – φοράω goggles και περιμένω την Κλώντια.

Ωστόσο, έχω και μία υποψία ότι στο μέλλον θα αράζω μόνος μου

– μαζί με τα goggles μου βέβαια