Ο Ροντιόν Ρομάνοβιτς Ρασκόλνικωφ (Δημήτρης Αλεξανδρής) εργάζεται ως φαροφύλακας στη Νήσο του Μαν, όπου λόγω της μοναξιάς αρχίζει να κάνει περίεργες σκέψεις. Έχοντας κουραστεί από την απομόνωση θέλει να μετρήσει τις δυνάμεις του και να αποδείξει στον κόσμο ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός φαροφύλακας.
Τα βράδια κοιμάται σε ένα ράντζο το οποίο κρέμεται από το ταβάνι με ιστούς αραχνών. Δεν κοιμάται τη συνοδεία αραχνών με την ελπίδα κάποια εξ αυτών να τον τσιμπήσει και να τον μετατρέψει σε Spiderman, όχι δεν είναι παιδί για να πιστεύει τέτοια πράγματα. Κοιμάται τη συνοδεία τους για την περίπτωση που θα εμφανιστεί κάποια στιγμή ο Green Goblin και θα του επιτεθεί πιστεύοντας πως είναι ο Spiderman.
Τη μέρα, αφήνει τον φάρο, και ξανοίγεται με τη βάρκα του στη θάλασσα ψαρεύοντας ερασιτεχνικά. Γύρω του την ημέρα έχει χταπόδια όπως ακριβώς το βράδυ γύρω του έχει αράχνες. Βέβαια, στην περίπτωση των χταποδιών δεν πρόκειται για ηθελημένη επιλογή – ποιος θα ήθελε δίπλα του έναν δυνάμει Doctor Octopus; Όταν μάλιστα προσπαθεί να αποφύγει τον Green Goblin;
Όμως, με την Act 2525 η απαγόρευση αλιείας, εκτροφής, κατανάλωσης και μετατροπής σε crypto currency χταποδιών έχει απαγορευτεί. Με συνέπεια η θάλασσα που επιβλέπει ο Ρασκόλνικωφ να έχει γεμίσει με χταπόδια, των οποίων κανείς δεν γνωρίζει τις προθέσεις.
Π.χ., ο Ρασκόλνικωφ πληροφορείται στο Dark Net προσφάτως πως ομάδα χταποδιών πέταξε το φορτίο με το τσάι που προοριζόταν για τον Βερίγγειο Πορθμό – είδηση, ωστόσο, που δεν επιβεβαιώνεται από το Clear Net.
Τέτοιου είδους ειδήσεις κυκλοφορούν ανά τακτά διαστήματα, χωρίς κανείς επισήμως να τις επιβεβαιώνει, αλλά ούτε και να τις διαψεύδει. Τα χταπόδια που βλέπει ο Ρασκόλνικωφ π.χ. φαίνονται απολύτως φιλήσυχα και Κυρ Παντελήδες, νοικοκυραίοι που αποτελούν την κομματική βάση των Ρεπουμπλικανών, αλλά ο Ρασκόλνικωφ συχνά σκέφτεται την εξαφάνιση των ντόντο – θα μπορούσε άραγε η ανθρωπότητα να έχει την τύχη του συμπαθούς πτηνού;
Ο Ρασκόλνικωφ τρώει κονσέρβες κατά κύριο λόγο. Πλέον, οι κονσέρβες θεωρούνται το πιο υγιεινό για έναν άνθρωπο στη στεριά. Στη θάλασσα υπάρχει μία τάση για φυσικά προϊόντα, οπότε προτιμώνται για κατανάλωση άνθρωποι. Ανθρωπόμορφες πίκλες κυρίως – με τη μορφή Εγγλέζων Admirals.
Στην άλμη είναι μούρλια.
Η απραξία και η συναναστροφή το βράδυ με αράχνες και τη μέρα με χταπόδια αρχίζει να επηρεάζει τον Ρασκόλνικωφ – ίσως θα ήταν μία καλή αλλαγή να κοιμάται τη μέρα και να κινείται το βράδυ;
Όπως και να έχει, η απραξία τον οδηγεί σε ένα στοίχημα με τον ίδιο του τον εαυτό
Έχοντας διαβάσει για εκείνο τον Σεφ στη Γαλλία (τον τελευταίο που έφερε 17 αστέρια Μισελέν) ο οποίος σχεδόν κατόρθωσε να κάνει ό,τι δεν κατόρθωσε να κάνει ο Ναπολέων – κατέκτησε τη Ρωσία, την αχανή και μυστηριώδη Ρωσία, έστω γαστριμαργικά – χρησιμοποιώντας το περίφημο πιάτο του Χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι, ο Ρασκόλνικωφ προχωρά στον ακόλουθο συλλογισμό.
Δεν είμαι ο οποιοσδήποτε, δεν είμαι ένα άχρωμο, άγευστο και ανούσιο αστέρι στο στερέωμα· είμαι και εγώ δυνάμει Σεφ με 17 αστέρια· μπορώ και εγώ να υπερβώ τον εαυτό μου και να γίνω υπεράνθρωπος· να κάνω κάτι που θα αφήσει πίσω του τον κοινό θνητό και θα με μετατρέψει σε έναν culinary Ναπολέοντα του 23ου αιώνα!
Για να το αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί – ένα αδιόρατο σπιρούνισμα στην άκρη του μυαλού του που σταδιακά γίνεται έντονο χτύπημα στο κατώφλι του Συνειδητού του – δεν χρειάζεται παρά να σπάσει τα όρια σύμπτωσης Νόμου και Ηθικής – να σκοτώσει καντιανά ένα χταπόδι μετατρέποντας το φιλοσοφικό ερώτημα περί Δέοντος σε χταποδάκι στα κάρβουνα.
Να αφήσει πίσω του τα ευτελή ερωτήματα που χαρακτηρίζουν την ανθρωπότητα του 23ου αιώνα.
Προσοχή όμως! Μία τέτοια ενέργεια θα μπορούσε να τον οδηγήσει στο ικρίωμα. Και επειδή, βέβαια, δεν έχουν διαβάσει όλοι Καντ, αλλά κυρίως λόγω της Act 2525 που προβλέπει αυστηρότατα όρια ποινής.
Τα πρωινά πλέον, όταν βγαίνει για ψάρεμα με τη βάρκα του, αρχίζει να βλέπει με άλλο μάτι τα χταπόδια. Σαν άλλο ερπετό, που ετοιμάζεται να αφήσει πίσω του το μέχρι πρότινος δέρμα του για να γίνει εγελιανά ένα νιτσεϊκό reptilian, τους παίρνει τα μέτρα. Αντί για πρωινό, ακούει Megadeth, προετοιμαζόμενος ψυχολογικά.
Είμαι ικανός να το κάνω; Είμαι ικανός να υπερβώ τον εαυτό μου; αναρωτιέται τα βράδια, ενώ πλέον ο ύπνος του βρίθει μαλακίων με τη μορφή γλοιωδών καραμελών σε σχήμα μπουκαλιού κόκα-κόλα. Κάθιδρος ξυπνά τη νύχτα και ανάβει το πορτατίφ του. Αισθάνεται πως ο ιδρώτας του έχει την υφή των πλοκαμιών του εχθρού του.
Εν τέλει, το παίρνει απόφαση. Ένα μεγάλο έγκλημα για την ανθρωπότητα, ένα μεγάλο βήμα για τον ίδιο πέρα από την ανθρωπότητα. Πέραν του Καλού και του Κακού.
Τη μεγάλη ημέρα από το μεγάφωνο του Φάρου ακούγεται το Take no prisoners των Megadeth. Βγαίνει αποφασισμένος. Μπαίνει στο νερό ως το γόνατο, λίγο πιο βαθιά ακόμη, φτάνει σε έναν βράχο όπου είναι συγκεντρωμένα χταπόδια. Τη στιγμή που ακούγεται η ευφυής παράφραση του Kennedy από τον Megadave, χτυπά το χταπόδι με μανία στον βράχο singing along Don’t ask what you can do for your country ask what your country can do for you.
Όταν το έγκλημα έχει ολοκληρωθεί, ακούγεται το εφιαλτικό γέλιο της γραίας που ανοίγει το επόμενο κομμάτι, μετά το Take no Prisoners, το Lucretia, σε έναν από τους μεγαλύτερους δίσκους όλων των εποχών, το Rust in Peace.
Νιώθει τον εαυτό του πράγματι να αλλάζει!
Βγαίνει στην ακτή. Ετοιμάζει το barbecue. Φέρνει το τσίπουρο και απλώνει τη chaise longue του για να απολαύσει τον εξαίρετο μεζέ. Ο καιρός δεν είναι σύμμαχός του. Για την ακρίβεια, το όλο σκηνικό θυμίζει τη σκηνή στην παραλία στο Angel Heart με τον Μίκυ Ρουρκ. Σύννεφα και ένας δριμύς αέρας διασκορπίζει το ξεροψημένο του χταποδιού στα κάρβουνα.
Έχοντας τελειώσει το γεύμα του, αγναντεύει το βάθος της θάλασσας, όπου το φαινόμενο του Πράσινου Ηλίου συγκεντρώνει κάποιες ακτίνες πάνω στη σοσιαλιστική εκδοχή του Εργατικού Παραδείσου, και τον ψιλοπαίρνει. Όταν ξυπνά, βλέπει στην άκρη της ακτής ξεβρασμένο ένα αντικείμενο, που κοιτάζοντας καλύτερα διαπιστώνει πως πρόκειται για άνθρωπο.
Άρχισε, άραγε, η εκδίκηση των χταποδιών;
Τρέχοντας προς τα εκεί βλέπει ότι πρόκειται για μία γυναίκα νεαρής ηλικίας. Ναι, έχει καιρό να δει θηλυκό, αλλά θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά πως είναι πράγματι μία ωραία γυναίκα.
Τη συνεφέρει αφήνοντάς την να εισπνεύσει λίγο χταπόδι. Αυτή συνέρχεται σταδιακά. Και γίνεται όλο και πιο όμορφη.
Το όνομα της είναι Σοφία Σιμιόνοβνα Μαρμελάντοφ (Μαρία Καβογιάννη), Σόνια για να συνεννοούμαστε. Δεν πρόκειται για μία συμμαθήτρια που είχα στο δημοτικό αλλά για μία πόρνη, στην πραγματικότητα για μία κοπέλα που η ανέχεια ανάγκασε να βγει στην πορνεία. Προσπαθώντας να αποδράσει με ένα καράβι από τον νταβατζή της, η Σόνια ανακάλυψε πως επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο με εκείνο του πλοιοκτήτη, και πανικόβλητη βούτηξε εν μέσω της διαδρομής προς τον Αρκτικό Κύκλο στον ωκεανό.
Δλδ το καράβι σου ανήκε; ρωτά ο Ρασκόλνικωφ κάνοντας λάθος χρήση των κανόνων του Chomsky.
Έχουμε σημαντικότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε, του απαντά γενικά για να μη τον στολίσει.
Όπως;
Όπως με το τι θα τραφούμε;
“Αν υπήρχε κάποια ιδανική στιγμή να υπερβώ τους κανόνες της Κοινωνίας” – αυτή ήταν, σκέφτεται ο Ρασκόλνικωφ.
Η τροφή μας είναι το ελάχιστο των προβλημάτων, της λέει θριαμβευτικά.
Τι εννοείς;
Με το κεφάλι του, δείχνει προς τη θάλασσα.
Εννοείς…
Ακριβώς.
Μα αυτό είναι ένα έγκλημα!
Όχι πια!
Την κάνουν ταράτσα. Έχοντας αποθρασυνθεί πλήρως, ο Ρασκόλνικωφ καταστρατηγεί κάθε κανόνα, μαζεύοντας θαλασσινά οποιουδήποτε είδους. Νιώθει άτρωτος. Τα γεύματα είναι καταπληκτικά. Η Σόνια αποδεικνύεται πολύ καλή μαγείρισσα.
Σταδιακά, ερωτεύονται. Χωρίς να τολμούν να το εκμυστηρευτούν. Η Σόνια αισθάνεται πως ο Ρασκόλνικωφ δεν θα τη θέλει λόγω του προτέρου βίου της, ενώ ο Ρασκόλνικωφ είναι μεν ψυχολόγος βάθους αλλά και στόκος στα ανθρώπινα με αποτέλεσμα να ανιχνεύει τις αιθέριες ψυχικές κινήσεις των μαλακίων με άριστο τρόπο, αλλά όχι και των ανθρώπων.
Σκέφτονται να ανοίξουν ένα ουζερί στο όνομά της, για φορολογικούς λόγους, όπου θα έχουν έναν ειδικό χώρο για συνεδρίες του Ρασκόλνικωφ με σαλούφες και αστερίες.
Φαίνεται να ζουν στα όρια του τεχνοκρατικού πολιτισμού του 23ου αιώνα, χωρίς να μπορεί κανείς να τους ανακαλύψει.
Όμως, όπως συμβαίνει συχνά, η αλαζονεία του ανθρώπου αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του.
Η μετατροπή του Ρασκόλνικωφ σταδιακά σε Captain Ahab τον οδηγεί σε αλιεία εντός των ορίων του Μπικίνι. Αυτό, με όρους 21ου αιώνα ακούγεται σαν σεξουαλική παρενόχληση, αλλά δεν είναι. Ο Ρασκόλνικωφ κυνηγώντας ένα τεράστιο μαλάκιο περνά στην ΑΟΖ του Μπικίνι, κάτι που θα εκνευρίσει τους ρουφιάνους του, οι οποίοι θα απευθυνθούν στη Χωροφυλακή Άυλης Ιδιοκτησίας (ΧΑΪ) των ανθρώπων. Ιδιοκτησία δεν υπάρχει ουσιαστικά τον 23ο αιώνα και όλοι είναι ευτυχισμένοι.
Οι καταγγελίες των ρουφιάνων θα κάνουν τη Χωροφυλακή να στείλει την Πορφυρία Π. (Καίτη Κωνσταντίνου), ανακριτή του Τμήματος, στον Ρασκόλνικωφ.
Ο Ρασκόλνικωφ αρνείται την οποιαδήποτε σχέση με την εξαφάνιση επιφανών χταποδιών, εκατομμυριούχων και φιλανθρώπων. Η Πορφυρία δεν δείχνει να πείθεται. Όταν θα κάνει κάποιες ερωτήσεις στη Σόνια, εκείνη θα κοκκινήσει.
Η γλώσσα του σώματός τους δείχνει ότι κάτι κρύβουν, θα πει η Πορφυρία στον Καθρέφτη της, μία φιλελεύθερη εφεύρεση που έχει ως κύριο περιεχόμενο την ανθρώπινη ιδιότητα και αντικατοπτρίζει το κενό κατά τ’ άλλα.
Ο συγγραφέας στο συγκεκριμένο τμήμα του βιβλίου προχωρά σε μία χειρουργικής ποιότητας ανατομή του ανθρώπινου ψυχισμού, δείχνοντας τις αναταράξεις στην επιφάνεια του βυθού της ψυχής του Ρασκόλνικωφ, ο οποίος συνειδητοποιώντας το μέγεθος του εγκλήματός του αλλά κυρίως τρομάζοντας μπροστά στην άβυσσο της εγκληματικής ροπής του που μπορεί πλέον να διακρίνει καθαρά έχοντας γίνει το τέρας που ήλπιζε πως θα άφηνε πίσω του ως πρότερο εαυτό αρχίζει να μετανοεί.
Εφιάλτες με ανασκολοπισμό του Μπομπ Σφουγγαράκη αρχίζουν να τον ξυπνούν. Η Σόνια του σφουγγίζει τον ιδρώτα, καταλαβαίνει και αυτή πως ο ξεδιάντροπος μέχρι τότε αλιέας αρχίζει να γίνεται και πάλι άνθρωπος.
Ο Ρασκόλνικωφ με τη Σόνια, σε μία συγκλονιστική σκηνή, διαβάζουν απόσπασμα από το έργο του μεγάλου θεωρητικού του WEF Λάζαρου Καραγεωργόπουλου (Άρης Σερβετάλης, voice over) Πώς να κάνουμε το παξιμάδι μας σκατό Μέθοδοι αυτάρκειας για τον 21ο αιώνα που έγινε η βάση της Cult of Autarky (με κύρια ιδέα του Κινήματος Αν δεν έχεις τίποτε, είσαι πάντα αυτάρκης). Ο Ρασκόλνικωφ κλαίει με καυτά δάκρυα.
Εμφανίζεται στο Α.Τ. και ομολογεί το έγκλημα του. Ναι, εγώ το έκανα. Δεν με οδήγησε ο Καντ εκεί, αλλά η ανθρώπινη φύση.
Πρόκειται για ένα έγκλημα που συγκλονίζει τα ευαίσθητα στομάχια των θεατών. 317 χταπόδια, 234 καλαμάρια, 312 σουπιές, 911 γαρίδες, η Σάντυ Φουντούκη από τον βυθό του Μπικίνι (παράπλευρη απώλεια). Τα barbecue κατάσχονται ως πειστήρια του εγκλήματος. Ο Φάρος σφραγίζεται.
Ο Ρασκόλνικωφ καταδικάζεται σε κάτεργα και ακρόαση εκπομπών του Πρετεντέρη. Η Σόνια ξεσπά σε λυγμούς. Χαράς όμως. Δεν έχει καταδικαστεί σε θέαση τους.
Θα σε περιμένω! του λέει.
Ο Ρασκόλνικωφ μπαίνει στο τρένο για τα κάτεργα. Το έργο κλείνει με μία νότα αισιοδοξίας.
