Καταρχάς ας γίνει ξεκάθαρο, πως οι παρακάτω σκέψεις μου, δε στοχεύουν στο μηδενισμό της ύπαρξης και της επικινδυνότητας του Covid19.
Εξαρχής άλλωστε, ήμουν μεταξύ των ελάχιστων σχολιαστών του εξωκοινοβουλευτικού δεξιού χώρου, του τόσο ρέποντα στην αμφιβολία, την αντίδραση και τη συνωμοσιολογία, που υποστήριξα τη λήψη έκτακτων μέτρων περιορισμού των δραστηριοτήτων του πληθυσμού, προς αποφυγή μετάδοσης της νόσου.
Όχι βέβαια ότι μπορούσα τότε να γνωρίζω την αποτελεσματικότητα αυτής της δράσης, πόσο μάλλον τις παράπλευρες επιπτώσεις αυτής.
Δεν είχα δε, την παραμικρή αμφιβολία ως προς τις οικονομικές δυσχέρειες, που θα προκαλούσε μία γενικευμένη καραντίνα, όπως και για το έλλειμμα ελευθερίας, που αυτή θα δημιουργούσε.
Καταλάβαινα όμως, πως με βάση τη μεταδοτικότητα και φονικότητα του ιού και τα ανύπαρκτα τότε μέσα αντιμετώπισής του, η μόνη οδός που φάνταζε λογική, ήταν εκείνη της ατομικής και εν τέλει συλλογικής απομόνωσης.
Κάτι που εκ του αποτελέσματος και τουλάχιστον στην ελληνική περίπτωση, αποδείχθηκε ορθό και σωτήριο.
Η φτωχή Ελλάς, με το παραπαίον και ούτως ή άλλως προβληματικό σύστημα υγείας της, κατάφερε μέχρι στιγμής, να εμφανίσει εκ των μικρότερων δεικτών θνησιμότητας λόγω Covid19 στην Ευρώπη· σε βαθμό μάλιστα τέτοιο, ώστε μέγα μέρος του ελληνικού πληθυσμού, να αμφιβάλλει ως προς την επικινδυνότητα, ως και την ύπαρξη του ιού, απλά και μόνο λόγω των ολίγων αναλογικά θυμάτων του στη χώρα.
Μία επιτυχία, που αν μη τι άλλο και λογικά, μόνο στην άμεση σχετικά επιβεβλημένη καραντίνα στη χώρα, μπορεί να χρεώνεται.
Και ναι, δεν αμφιβάλλω.
Υπάρχουν αρκετές σκιώδεις πτυχές της πανδημίας· πράγμα απολύτως λογικό άλλωστε, εν μέσω κρίσης και ατελείωτης παραπληροφόρησης.
Σαφώς και γεννούν ερωτήματα ως προς τη φονικότητα του κινέζικου ιού, τα αρκετά χαλαρά κριτήρια, ως προς την ταυτοποίηση θανάτων εξαιτίας αυτού.
Σίγουρα επίσης, υπάρχουν ιδιοτελή συμφέροντα και επιδιώξεις ισχύος, που μεγενθύνουν τα αποτελέσματα και τον κίνδυνο της πανδημίας· με χαρακτηριστικότερο φυσικά παράδειγμα, την επίμονη επιβολή καραντίνας στις ελεγχόμενες από τους Δημοκρατικούς Πολιτείες και Δήμους των Η.Π.Α..
Δε χωρά δε αμφιβολία, πως ο ιός έχει εμφανίσει διαφορετικές ως προς τη φονικότητα και μεταδοτικότητά τους μεταλλάξεις και πως μάλλον αυτός έχει μεταδοθεί ασυμπτωματικά, σε αρκετά μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, απ’ότι αρχικά εκτιμούνταν· με ότι αυτό συνεπάγεται για την αποτελεσματικότητα των μέτρων πρόληψης.
Με βάση όμως το δεδομένα μεγάλο πλέον αριθμό θυμάτων στον Πλανήτη-πολλαπλάσιο εκείνων της εποχικής γρίπης-και τη σαφέστατα μειωμένη θνησιμότητα στην εσώκλειστη επί μήνες Ελλάδα, μπορούμε εν τέλει μάλλον να χαιρόμαστε για τις επιλογές μας· πόσο μάλλον εφόσον αυτές μας ανέλιξαν παράλληλα και ηθικά, λόγω της πρόνοιας και των προσωπικών μας θυσιών, χάριν των γηραιότερων και των πιο αδύναμων μεταξύ ημών.
Λέγοντας τούτα όμως, ποτέ δε κάναμε σύμβαση ως Έλληνες και πολίτες του Κόσμου γενικότερα, πως οι θυσίες μας αυτές θα είναι μόνιμες.
Εξαρχής λογίσαμε την κατάσταση ως έκτακτη και ως τέτοια δικαιολογούσε την αναστολή της κανονικότητας μας· θεωρήσαμε δηλαδή, πως μπορούσαμε να θυσιάσουμε, έστω προσωρινά και έκτακτα, τη συνολική και προσωπική μας ευμάρεια, προς σωτηρία μέρους του πληθυσμού και ορθώς το πράξαμε.
Τι συμβαίνει όμως από τη στιγμή, που η κατάσταση αυτή καθίσταται μόνιμη και ουσιαστικά μόνιμα έκτακτη;
Πως πρέπει να λειτουργούμε και να αντιδρούμε, εφόσον και κατά τα φαινόμενα, ο κινέζικος ιός θα αποτελεί πλέον πάγια εποχική νόσο του ανθρώπινου πληθυσμού;
Δε θα πρέπει πλέον να σχετίζουμε και να συγκρίνουμε τις επιπτώσεις αυτού, με τα αρνητικά αποτελέσματα της μόνιμης προσπάθειας ανάσχεσης του;
Είναι δυνατόν συνολικά το ανθρώπινο είδος, να περιορίζει μόνιμα την οικονομική του δραστηριότητα και με ότι αυτό συνεπάγεται για την ευζωία δισεκατομμυρίων ανθρώπων, χάριν της σωτηρίας της υπέργηρης μειοψηφίας του;
Είναι δυνατόν επίσης, να ανεχόμαστε για τους ίδιους λόγους, το μόνιμο περιορισμό των σκληρά αποκτημένων μας ατομικών μας ελευθεριών και δικαιωμάτων;
Που σταματά η κρατική αυταρχικότητα;
Κάθε φορά που θα εμφανίζεται αύξηση κρουσμάτων και νεκρών του κινέζικου ιού, θα μπορεί η Πολιτεία να επιβάλλει περιορισμό των δραστηριοτήτων μας; Μήπως θα μας επιβάλλει και ετήσιο επαναλαμβανόμενο εμβολιασμό, αποκτώντας πρωτόγνωρο και παράνομο έλεγχο επί του σώματός μας;
Θα ρίξουμε στον κάλαθο των αχρήστων, το ύψιστο επίπεδο ευμάρειας και ελευθερίας στην Ιστορία του ανθρώπου, προκειμένου να περιορίζουμε ατέρμονα μια μόνιμη πλέον αιτία θανάτων, όπως και τόσες άλλες;
Μήπως τελικά αγαπητοί φίλοι, πρέπει να αποδεχθούμε τον κινέζικο ιό ως μέρος της πραγματικότητας και κανονικότητάς μας και όχι ως ρυθμιστή αυτών;
- Διαγραφή Σαμαρά
- Θρίαμβος Τραμπ
- Οχι, δεν είναι ο Δένδιας υπεύθυνος για την μείωση κυριαρχίας στο Αιγαίο – Είναι όλοι τους
Εύλογα θαρρώ ερωτήματα, που βέβαια, ποτέ δεν πρόκειται να τεθούν σε χρηματισμένα ως προς την κινδυνολογία μέσα παραπληροφόρησης, ούτε και από υποκριτές πολιτικούς, υπηρέτες της ηθικολογίας και του τρόμου όχλων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Μπορούμε όμως να τα θέσουμε στον εαυτό μας και συνολικά στην Εξουσία.
Δίκαιος και ισότιμος δημόσιος διάλογος τώρα.
Φτάνει πια με τον μονόλογο των ”ειδικών”.
