Γράφει ο Δημήτριος Βαλής,
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνος η Περίοδος του Μεσοπολέμου (δλδ 1922 – 1940) παραμένει μια Ιστορική περίοδος, η οποία είτε είναι «άγνωστη» είτε συνήθως είναι σκοπίμως «διαστρεβλωμένη», καθώς δίδεται έμφαση στα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και όχι στο Ιδεολογικό – Φιλοσοφικό υπόβαθρο της όλης εποχής. Σε αυτό το Άρθρο, θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια πιο ολοκληρωμένη και συνάμα επιστημονική απάντηση, ως προς τον κύριο «πρωταγωνιστή» της Ελληνικής Μεσοπολεμικής περιόδου (δλδ για το Φιλοσοφικό/ Ιδεολογικό υπόβαθρο του Ιωάννου Μεταξά).
Καταρχάς, οφείλουμε να δώσουμε μια ιστορική εισαγωγή ως προς το Οικογενειακό υπόβαθρο του Έλληνος, ο οποίος έμελλε να αναδειχθεί στον Εθνικό Κυβερνήτη της Μεσοπολεμικής Ελλάδος, ο οποίος θα την οδηγούσε στον Τελευταίο Εθνικό Θρίαμβό της (δλδ Ελληνοϊταλικός Πόλεμος). Ο Ιωάννης Μεταξάς προέρχεται από μια καθαρά Αριστοκρατική Οικογένεια, η οποία έχει τις καταβολές της από την εποχή των Κομνηνών στην Ιθάκη. Ο Μεταξάς λοιπόν ανατράφηκε σε μια οικογένεια, η οποία του προσέδωσε πέραν της Εθνικής Συνειδήσεως και του ορθού εκπαιδευτικού τρόπου του, αλλά κυρίως του εμφύτευσε την αίσθηση της Εθνικής Ανωτερότητας, η οποία αργότερα θα αναφερθεί στο Ιδεολογικό/ Επικοινωνιολογικό υπόβαθρο του Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936 ως « ο 3ος Ελληνικός Πολιτισμός».
Εδώ, πρέπει να επεξηγηθεί η έννοια της «Εθνικής Ανωτερότητας», καθώς κινδυνεύει κανείς να υποπέσει στο Φιλολογικό ατόπημα συσχετισμού της με την έννοια «Φυλετική Ανωτερότητα», όπως εκφράστηκε από το NSDAP Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα στην Γερμανία του Μεσοπολέμου. Ο Μεταξάς δεν δίνει έμφαση στην «Φυλετική Ανωτερότητα» εκθειάζοντας το Ελληνικό Έθνος ως το ύψιστο σημείο της Φυλετικής «πυραμίδας» (δλδ Άρια Φυλή) του A.H, αλλά ως ένα Έθνος, το οποίο παράγει Πολιτισμό! Σε αυτό το σημείο, ο ίδιος ο Μεταξάς με ομιλία του στην Ε.Ο.Ν (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) επεξηγεί το εν λόγω σημείο λέγοντας: « Η Ε.Ο.Ν είναι μία οργάνωση καθαρά Χριστιανική, γιατί με αυτήν την Θρησκεία το Έθνος είναι συνυφασμένο από αιώνες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πώς πρέπει να θίγετε οι νέοι το θρησκευτικό αίσθημα συμπολιτών σας, που δεν είναι Χριστιανοί!», γεγονός που έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την «διαπαιδαγώγηση» των Νέων της Hitlerjugend, όπου υπήρχαν καθαρά Φυλετικά και Θρησκευτικά κριτήρια, για την εισαγωγή των Νέων της Γερμανίας.
Στην συνέχεια, ο Μεταξάς έλαβε μια ολοκληρωμένη και σφαιρική επιμόρφωσή του, η οποία αναμφιβόλως του προσέδωσε και μια σφαιρική/ φιλοσοφημένη σκέψη, κάτι που δεν υπήρχε στην Ελλάδα του 20ου αιώνος. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της διανοητικής δυνατότητος του Μεταξά η επιγραφή, που τοποθέτησαν στην είσοδο της Γερμανικής Πολεμικής Ακαδημίας: «Ούδέν πρόβλημα άλυτον διά τον Ίωάννη Μεταξά!» Επίσης, ο Μεταξάς ήταν μια προσωπικότητα, η οποία βίωσε σημαντικά και συνάμα δύσκολα Ιστορικά σημεία της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας (π.χ Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και Μικρασιατική Εκστρατεία κ.α), τα οποία ενίσχυσαν την γενικότερη Εθνικοκοινωνική αντίληψή του. Για αυτόν τον λόγο, όταν πλέον ανέρχεται στην Εξουσία (αρχικώς ως Υπηρεσιακός Πρωθυπουργός της Ελλάδος και στην συνέχεια ως Εθνικός Κυβερνήτης 5Ιανουαρίου 1941), σημειώνει στο Ημερολόγιό του: « Θα μάς συγχωρήσει ο Θεός το 1915; Φταίμε όλοι!».
Επίσης, το Ιδεολογικό υπόβαθρο της 4ης Αυγούστου 1936 φανερώνει την καθαρή Ελληνοκεντρική του προσέγγιση, ως προς τον ταραγμένο Κόσμο της Εποχής του, καθώς η ιστορική – εθνική «αλυσίδα» του Ελληνικού Έθνους (δλδ Αρχαιότητα – Βυζάντιο – Νεότερη Ελλάς ή 1ος Ελληνικός Πολιτισμός – 2ος Ελληνικός Πολιτισμός – 3ος Ελληνικός Πολιτισμός) αποτελεί την Ιδεολογική «βάση» του Ιωάννου Μεταξά, ο οποίος εστιάζει στην Ιστορική συνέχεια του Έθνους μας και όχι τόσο στην Κοινωνικοπολιτική Θεωρία του Έθνους μας, όπως έπραξε ο Mussolini και ο A.H επιχειρώντας μέσω της Ιδεολογικής και Πολιτικής τους θεωρίας να συσπειρώσουν την Εθνική ενότητα των Λαών τους.
Ένα ακόμη σημείο, το οποίο δηλώνει την βαθειά και ολοκληρωμένη σκέψη του Μεταξά είναι το γεγονός πώς δεν επηρεάζεται από το ρεύμα του Φασισμού, ο οποίος εκείνη την περίοδο (δλδ 1919 – 1940) είχε εδραιωθεί ως η Πολιτική και Ιδεολογική «μόδα» της Μεταπολεμικής Ευρώπης, γεγονός που οδήγησε τα περισσότερα Κράτη της Μεσοπολεμικής Ευρώπης στην εγκαθίδρυση του εκάστοτε Εθνικού «Φασισμού» τους (δλδ Φασίζοντα Κράτη), αλλά ούτε και από την Φιλελεύθερη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, η οποία ως «πυρήνα» της έχει την ανθρώπινη προσωπικότητα, ως το «κέντρο» του Κόσμου!
Αντιθέτως, ο Μεταξάς ως Εθνικός Κυβερνήτης της Ελλάδος (1936 – 1941) προέβη στην δημιουργία ενός Καθεστώτος «κράμα» μεταξύ Φασιστικών και Φιλελεύθερων σημείων (επί παραδείγματι: α) η προσωποκεντρική διακυβέρνηση, β) η σημασία του ανθρώπου ως μέλος ενός κοινού Εθνικού Σκοπού), ακολουθώντας την ρήση του Εθνικού μας Ποιητή Διονυσίου Σολωμού: «Το Έθνος πρέπει να θεωρεί Εθνικόν ό,τι είναι Αληθές!», δηλαδή η Ελλάς αν θέλει να μεγαλουργήσει οφείλει να χρησιμοποιήσει το κάθε ορθό «Δόγμα» της εκάστοτε Ιστορικής Εποχής ανεξαρτήτως της προελεύσεώς του. Χαρακτηριστικά, ο Μεταξάς θα λάβει τους τίτλους του: «Πρώτου Εργάτη» και του «Πρώτου Αγρότη» της Ελλάδος, έχοντας σκοπό όχι να εκθειάσει τον εαυτό του και να προπαγανδίσει την «Πολιτική Ορθότητα» του Καθεστώτος του, αλλά έχοντας ως βάση του την έμφαση στην σχέση μεταξύ Κράτους και Πολίτου, για έναν Κοινό Σκοπό!
Τέλος, η σκέψη Εθνικής Παιδείας του Μεταξά οφείλεται στην Φιλοσοφία του Ίωνος Δραγούμη, ο οποίος ουκ ολίγες φορές είχε δώσει προσοχή στην σημασία της Παιδείας (δλδ της Εκπαιδεύσεως των Νέων), σημειώνοντας χαρακτηριστικά «Τα Ελληνικά Σχολεία, πρέπει να λειτουργούν για δύο σκοπούς. Ο πρώτος σκοπός να ανοίγουν το μυαλό των Νέων και ο δεύτερος να φουσκώσουν το μυαλό των Νέων μαθητών, με τον Εθνισμό τους!» Για αυτό και μέσω της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (δλδ Ε.Ο.Ν), μα και μέσω της γενικότερης Εθνοκεντρικής προσεγγίσεως του Εκπαιδευτικού συστήματος του Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ο Μεταξάς αντιμετώπιζε τους Νέους ως τα «παιδιά» του, τα οποία όμως αποτελούν την Εθνική συνέχεια του Ελληνισμού, τα οποία μέσω των πράξεών τους παράγουν Πολιτισμό!
Συνοψίζοντας, ο Ιωάννης Μεταξάς όπως είδαμε μέσα από το εν λόγω Άρθρο ήταν μια Ιστορική προσωπικότητα, η οποία ήταν ο «Αισυμνήτης», που προσέφερε τις κατάλληλες «απαντήσεις» στα Εθνικοκοινωνικά και Πολιτικά ζητήματα της Νεότερης Ελλάδος, η οποία βίωνε έναν έντονο Πολιτικοκοινωνικό «Αναρχισμό», γεγονός που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον «θάνατό» της. Ουσιαστικά, ο βασικός σκοπός του Ιωάννου Μεταξά ήταν η Εθνική Συμφιλίωση, καθώς μονάχα μέσω αυτής το Ελληνικό Έθνος θα επιβιώσει και στην συνέχεια θα μεγαλουργήσει, όπως και εν τέλει συνέβη μέσω της Εθνικής Ηρωϊκής Αυταπαρνήσεως στα πεδία των μαχών του Ελληνοϊταλικού Πολέμου και στα Οχυρά της Γραμμής Μεταξά κατά των Γερμανικών Δυνάμεων (6 Απριλίου – 10 Απριλίου 1941).
- Το απτό παράδειγμα Ελληνοκεντρικής Φιλοσοφίας του Ιωάννη Μεταξά
- 1944: Η Μάχη στο Στρατόπεδο Μακρυγιάννη
- 4η Αυγούστου 1936
Επομένως, η γενικότερη σκέψη και διαύγεια του Ιωάννου Μεταξά είναι ένα σημείο βασικό για την μετέπειτα Ιστορική πορεία της Χώρας μας, γεγονός όμως που στην εποχή μας έχει σκοπίμως είτε αποσιωπηθεί είτε αγνοηθεί από τους νέους Ερευνητές και Ιστορικούς, οι οποίοι παρουσιάζουν την συγκεκριμένη περίοδο και τον Μεταξά ως μια «Σκοτεινή και Άγνωστη Εποχή» του Ελληνισμού, με την χρήση διαφόρων δήθεν επιχειρημάτων, όπως «η κατάλυση της Δημοκρατίας», «ο Μεταξάς ήταν Φασίστας» κ.α, τα οποία όμως δεν διαθέτουν καμία ορθολογική και επιστημονική αξία, καθώς ο Εθνικός Κυβερνήτης της Ελλάδος είχε μια ολοκληρωμένη σκέψη – προσέγγιση στο κάθε ζήτημα της Εποχής του, με γνώμονα του τον Ελληνισμό!
Τα συμπεράσματα δικά σας…
Βιβλιογραφία:
1) Το Προσωπικόν Ημερολόγιον του Ι. Μεταξά (Τόμος Α’ – Δ’), Εκδόσεις Γκοβόστη.
2) Τα Άπαντα του Ίωνος Δραγούμη (Τόμος Α’ – Β’), Εκδόσεις Πελεκάνος.
3) ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ.
4) Ιωάννης Μεταξάς. Η πορεία προς την Δόξα (1936 – 1941), Μάνος Ν. Χατζηδάκης, Εκδόσεις Πελασγός.
5) Ε.Ο.Ν. Η Νεολαία του Ι. Μεταξά, Κωνσταντίνος Θ. Πλεύρης, Εκδόσεις Ήλεκτρον.
6) Ιωάννης Μεταξάς. Ο Στρατιώτης, ο Πολιτικός, ο Κυβερνήτης, Σπύρος Μελάς, Εκδόσεις Historia.
