[Ο τύπος αλλάζει άποψη κάθε τρεις και λίγο. Αφού ανακοίνωσε το Τέλος της Ιστορίας γύρω στο 1990, μετά είπε ότι τελικά δεν τέλειωσε η Ιστορία, για να τα γυρίσει έπειτα και να πει πως τέλειωσε. Αφορμή για το παρακάτω κείμενο είναι οι αλλεπάλληλες αλλαγές θέσης του Φράνσις Φουκουγιάμα, που μας έχει ζαλίσει τον έρωτα, αυτόκλητος αγγελιαφόρος του Τέλους της Ιστορίας κλπ]
Μάζεψα τους άλλους και άρχισα τις προβολές όταν διαπίστωσα πως μου ήταν αδύνατο πλέον να κοιμηθώ με την ησυχία μου. Οι χτύποι συνεχίζονταν με τον ίδιο ρυθμό κάθε βράδυ. Κάποιος χτυπούσε τον τοίχο από δίπλα και ψιθύριζε στο σκοτάδι
Η ιστορία τελείωσε.
Αυτό στην αρχή δεν με ανησύχησε. Σηκωνόμουν, πήγαινα να κατουρήσω, και έπειτα έπεφτα και συνέχιζα τον ύπνο μου. Ώσπου κάποια στιγμή ο τύπος δεν περιορίστηκε σε αυτό το Η ιστορία τελείωσε. Αντίθετα, έκρινε σκόπιμο να τον διακόψει πάλι μετά από λίγο, αυτή τη φορά ψιθυρίζοντας στο σκοτάδι·
Η ιστορία δεν τελείωσε.
Οκ, δεν τελείωσε, whatever, απαντούσα και εγώ και γυρνούσα πλευρό.
Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά είχα δει το ρολόι.
Όταν, λοιπόν, κάποια άλλη στιγμή, μετά τις δύο ανακοινώσεις για το τέλος και το μη-τέλος της ιστορίας ακούστηκε ο ίδιος χτύπος και η ίδια φωνή να επαναλαμβάνει την πρώτη κρίση (που είχε ακυρώσει η ίδια με τη δεύτερη)
Η ιστορία τελείωσε,
κοίταξα πάλι το ρολόι.
Ο τύπος άλλαζε κάθε τρεις και λίγο γνώμη.
Τα νεφρά μου παλιόπουστα, ψιθύρισα και πήγα στην τουαλέτα.
Όταν αυτό επαναλήφθηκε κάποιες φορές (θέση-αντίθεση-θέση-αντίθεση-θέση κλπ.), αποφάσισα πως ο ύπνος δεν είχε κανένα νόημα και πως ο τύπος ήταν ένας ακόμη Χιλιαστής του Φουκουγιάμα. Χιλιαστές του Φουκουγιάμα έλεγαν τότε τους τύπους που προανήγγειλαν το Τέλος της Ιστορίας με τον τρόπο που οι κανονικοί ανήγγειλαν το Τέλος του Κόσμου.
(Τους ονομάσαμε έτσι από το διαβόητο βιβλίο του Φουκουγιάμα Το Τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος, στο οποίο ο στοχαστής μεγάλου βεληνεκούς είχε κλείσει τον ασκό του Αιόλου ανακοινώνοντας πως σφυρίζει το τέλος της Ιστορίας μετά την πτώση της Σοβιετίας· όπως βέβαια θα αποδεικνυόταν θα ήταν καλύτερο αφού έβλεπε παντού ανέμους αλλαγής να τους καβαλά για να τιθασεύσει την όποια Kali Yuga θεωρούσε πως ερχόταν πάνω στα κύματα· αλλά οκ, δεν γνωρίζουν όλοι surfing.)
Δεν γνωρίζω αν το Χιλιαστής του Φουκουγιάμα είναι κάποιος ευφημισμός για το νεοφιλελεύθερος· πολύ περισσότερο δεν γνωρίζω αν ο τύπος που χτυπούσε τον τοίχο ήταν ο ίδιος ο Φουκουγιάμα (το υποπτεύτηκα ομολογώ). Ποτέ δεν με ενδιέφερε ο νεοφιλελευθερισμός, ένα breeding ground απόλυτης λογικής την εποχή της Kali δεν μπορεί παρά να παράγει τέρατα κατά τη γνώμη μου.
Μου αρκούσε που το βιολογικό μου ρολόι είχε γίνει κομπολόι του τύπου που άλλαζε γνώμη κάθε τρεις και λίγο.
Από την άλλη, αυτό με ριζοσπαστικοποίησε και ίσως γι’ αυτό του οφείλω ένα ευχαριστώ.
Καταρχάς, διαπίστωσα πως ο ύπνος είναι για τους μαλθακούς. Όταν θέλεις να είσαι σε επαγρύπνηση δεν χρειάζεται παρά να κοιμάσαι όρθιος. Άρχισα λοιπόν να κοιμάμαι όρθιος, και διαπίστωσα σύντομα ότι όταν κάνεις κάτι τέτοιο, πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να σε αφυπνίσει. Ίσως επειδή είναι και οι γύρω σε επαγρύπνηση, σκέφτηκα.
Έπειτα, αποφάσισα να επαναδραστηριοποιήσω τη σινεφίλ λέσχη που είχα με τους άλλους. Τους ειδοποίησα, και σε μία σύντομη κουβέντα που είχαμε, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την παλιά τακτική μας. Πήγαμε στη δημόσια δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης, παρεισφρήσαμε, βγάλαμε τον προτζέκτορα και αρχίσαμε τις προβολές κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Το κάναμε αυτό γνωρίζοντας πως κανείς δεν θα μας υποπτευόταν και κανείς δεν θα μας ανακάλυπτε. Το πιθανότερο επειδή κανείς δεν πήγαινε εκεί ούτε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ok, υπήρχαν κάποιοι υπάλληλοι οι οποίοι όμως απλώς δάνειζαν βιβλία – τα οποία ως γνωστόν ποτέ δεν επιστρέφονται, πόσο μάλλον όταν τα δανείζεις σε φανταστικές οντότητες εκποιώντας με αυτό τον τρόπο το κυριαρχικό δικαίωμα που έχεις πάνω τους.
Κοιτάζοντας πίσω, καταλαβαίνω πια πώς αυτό το εκκρεμές του τρόμου με την ιστορία να τελειώνει και να μην τελειώνει ανά τακτά διαστήματα με οδήγησε στην επιλογή εκείνης της ταινίας που προβάλαμε κάποια στιγμή και η οποία έμελλε να μου αποκαλύψει την αλήθεια για την παρανοϊκή στάση του Φουκουγιάμα ο οποίος τις μονές ανακοίνωνε πως η Ιστορία τέλειωσε και τις ζυγές πως δεν τελείωσε, δημιουργώντας μία πρωτοφανή σύγχυση σε όσους έκαναν το λάθος να τον ακολουθήσουν στις δαιδαλώδεις διαδρομές της Ιστορίας και υποθέτω της σκέψης του.
Και δεν ήταν άλλη από το American Ninja της Cannon.
Mίας εταιρείας θρύλου για τους βιντεοκασετάδες, και ο τίτλος της οποίας ταινίας λίγο-πολύ μου ακουγόταν οξύμωρος· από την άλλη, όμως, άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί να ονομαστεί έτσι. Ok η υπόθεση είναι για έναν Αμερικανό Νίντζα και ok οι Ιάπωνες μετά τον Β’ ΠΠ εντάχθηκαν στο δυτικό στρατόπεδο κλπ, αλλά η λογική μου – έλεγε – σε μένα
αν κάποιος πρέπει να επηρεαστεί από τον τρόπο ζωής του άλλου, αυτός δεν πρέπει να είναι ο Γιαπωνέζος;
(Η ταινία είναι φανταστική)
Δηλαδή, συνέχισα ρωτώντας κάποιον από τους άλλους της σινεφίλ λέσχης που είχα συστήσει, θα έπρεπε να μιλάμε για Γιαπωνέζο Cowboy;
Ναι, απάντησε με έμφαση.
Όλα αυτά φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με το Τέλος της Ιστορίας και τον τελευταίο άνθρωπο. Και ποιον εννοεί τελευταίο άνθρωπο τελοσπάντων ο Φουκουγιάμα; Τον εαυτό του;
Όπως κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, το μόνο που γνώριζα από το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν ο τίτλος του και ο συγγραφέας του. Άλλωστε, από τότε που το έγραψε και στο οποίο επαναλαμβάνω πως νομίζω ότι υποστηρίζει ότι μετά την πτώση της ΕΣΣΔ η ιστορία τέλειωσε, ο ίδιος μετέβαλε τις απόψεις του αρκετές φορές, πάρα πολλές θα έλεγα αν κρίνω από τον μανιακό που χτυπούσε με τόση μανία κατά τη διάρκεια της νύχτας τον τοίχο για να μου πει πως η ιστορία τέλειωσε ή η ιστορία δεν τέλειωσε.
Νομίζω δε ότι ο Φράνσις θεώρησε καθοριστικό γεγονός για να το σφυρίξει την πτώση του κυρίως αντιπάλου του καπιταλισμού, της ΕΣΣΔ, και έτσι βάζοντας τη σφυρίχτρα στο στόμα έστειλε τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα στα αποδυτήρια, χωρίς όμως, όπως αποδείχτηκε, το αποτέλεσμα να έχει κριθεί εντελώς.
Ήταν, όμως, η επιστροφή της Αρκούδας και η εμφάνιση του Δράκου που τον ταρακούνησε; Ή μήπως κάποιο άλυτο εσωτερικό πρόβλημα τον ταλαιπωρούσε, κάνοντάς τον να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο άποψη; Κάποιο πρόβλημα που με ψυχαναλυτικούς όρους ήταν τόσο εσωτερικευμένο που ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να εντοπίσει και επανεμφανιζόταν με κάποιον περίεργο τρόπο, σαν λ.χ. αυτόν που χρησιμοποιεί ο μεταβολισμός σου (όποιος έχει τύχει να δει το What about Bob του 1991 (…) φαντάζεται την κατάσταση);
Γυρνώντας σπίτι (χάραζε) από την προβολή του American Ninja 3 σκεφτόμουν αυτό που μου είχε πει ο άλλος – ή που είχα πει εγώ σε εκείνον, ή και σε εμένα – τι σημασία έχει άλλωστε.
Σκεφτόμουν τον Japanese Cowboy. Και τότε, καθώς προσπερνούσα μία μεγάλη διαφημιστική πινακίδα όπου κάτω από ένα μπουκάλι κόκα-κόλα αναβόσβηνε Το Τέλος της Ιστορίας, με το καπάκι του αναψυκτικού να έχει κλείσει τον ασκό της, θυμήθηκα μία άλλη ταινία, μία ταινία που είχα δει παλιότερα.
Μία ταινία με τον Bruce Willis και με τίτλο Last Man Standing. Στην ταινία, που ήταν ελεύθερη απόδοση του Γιοζίμπο του Κουροσάβα… μα για μια στιγμή! είπα στον εαυτό μου.
Last man standing – The End of History and the… last man;
Πουλ γιορσελφ τουγκέδερ άκουσα κάποιον δίπλα μου. Ήταν ένας από τους άλλους.
Καντ γιου ση γουατς χάπενινγκ; συνέχισε, για να μου πει, δίχως να περιμένει πιθανή απάντησή μου
Ο Last Man standing είναι ένας Γιοζίμπο Καουμπόη όπως ο Ντάντικοφ είναι ένας Αμερικανός Νίντζα. Ο Last man standing είναι στη μυθοπλασία ο Bruce Willis ενώ στην πραγματικότητα ο Φουκουγιάμα. Κοίτα το παρελθόν του Φουκουγιάμα.
Με πήγε στο early life του Wiki και με άφησε να δω.
Ο παππούς του τύπου την έκανε (λιποτάκτησε) από τον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο του 1905, στον οποίο το Γιαπωνέζικο ναυτικό κατατρόπωσε το Ρωσικό Στόλο. Ο παππούς του έλειπε από ένα σημαδιακό γεγονός της Ιστορίας. Πήγε στην Αμερική. Ο Φουκουγιάμα θα μπορούσε να μιλά γιαπωνέζικα (δηλώνει στον/η/ο Guardian) καθώς αμφότεροι οι γονείς του γνώριζαν τη γλώσσα αλλά το απέφυγε.
Το απέφυγε; Ο άλλος γέλασε. Ή είναι στόκος και δεν μπορούσε να κατακτήσει την Ιαπωνική έστω και ως δεύτερη γλώσσα, ή ο τύπος είχε ενοχές απέναντι στην καταγωγή του και προσπαθεί να αποβάλει οτιδήποτε ιαπωνικό από πάνω του, χωρίς όμως να το καταφέρνει.
Σκέψου λίγο, μου είπε, γιατί δεν μπορεί να αποφασίσει αν έχει τελειώσει ή όχι η ιστορία;
Γιατί; ρώτησα.
Όλα, είπε συγκρατημένα, τα θες στο πιάτο. Άναψε τσιγάρο. Διότι ο τύπος κατά βάθος έχει αντιπαραθέσει απέναντι στην Αμερική, η οποία αποτελεί τη νέα του πατρίδα, όχι την ΕΣΣΔ, το αντίπαλο δέος στον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά την παλιά του, την Ιαπωνία.
Την Ιαπωνία; επανέλαβα μηχανικά, σαν μπετόστοκος. Μα δεν βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο μετά τον Β΄ ΠΠ; Πώς γίνεται να τις αντιπαραθέσει;
Δεν με παρακολουθείς. Μα ακριβώς, επειδή τις έχει αντιπαραθέσει έχει φτάσει να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο γνώμη για το Τέλος της Ιστορίας.
Το αστείο είναι πως προσπαθεί να βγάλει άκρη κοιτάζοντας πάλι τη Ρωσία. Αρνείται να δει την αλήθεια βαθιά μέσα του, την αλήθεια που δεν είναι άλλη από το ότι ο ίδιος είναι ένας γιαπωνέζος καουμπόη, ότι η ιαπωνική αγορά αποτελούσε το πραγματικό αντίπαλο δέος στην αμερικανική κατά την περίοδο που έγραφε το πόνημά του και ότι η νίκη του καπιταλιστικού στρατοπέδου έναντι εκείνου του υπαρκτού σοσιαλισμού μπορεί μεν να ήταν καθαρή, αλλά για τον ίδιο ήταν πύρρειος αφού έχασε από τα μάτια του την οφθαλμαπάτη που τον κρατούσε μακριά από την πραγματική πηγή δυστυχίας του. Τη γιαπωνέζικη βιομηχανία δηλαδή, που ήταν μεγάλος παίχτης και ανταγωνιστής της καινούργιας του πατρίδας.
Είχε ξημερώσει για τα καλά.
Ο ήλιος άρχιζε να σφυροκοπά τον άκμονα του μυαλού μου που άκουγε πεντακάθαρα τη φωνή να ανακοινώνει, αυτή τη φορά, ότι η Ιστορία δεν τελείωσε.
Κοίταξα τον άλλο.
Και ο Ντάντικοφ;
Ο Ντάντικοφ τι; Με ρώτησε.
Ποια είναι η θέση του American Ninja στην Ιστορία;
Λοιπόν, μου είπε, αυτός είναι μια άλλη ιστορία στην οποία οπωσδήποτε είναι ο last man standing. Πάμε να σε κεράσω ένα υποβρύχιο.
