Και όταν ομιλούμε για αποτυχία του Κομμουνισμού, αναφερόμαστε φυσικά στην αποτυχία των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ιστορίας, της πολλαπλής δηλαδή εφαρμογής της κομμουνιστικής θεωρίας για την Οικονομία, την Κοινωνία και το Κράτος συνολικά.
Και όπως συμβαίνει με κάθε επιστημονική θεωρία, όταν αυτή συλληφθεί και δοκιμαστεί επί του πεδίου επανειλημμένα και χωρίς επιτυχία, αυτή θεωρείται εσφαλμένη και συνεπώς χρειάζεται αναδιατύπωση ή εγκατάλειψη.
Εσείς λοιπόν οι καθόλου αγαπητοί Μαρξιστές πριν αναμασήσετε μηχανικά το αφήγημα περί μη σωστής εφαρμογής του Κομμουνισμού, αναλογιστείτε ως υποτιθέμενοι επιστημονιστές, πως αυτός εφαρμόστηκε ως προς τι βασικές του αρχές σε δεκάδες χώρες ανά τον Πλανήτη, από τις ακραία αστικοποιημένες και εκβιομηχανισμένες Γερμανία και Τσεχοσλοβακία, ως τις ζούγκλες του Λάος και της της Καμπότζης και παρ’όλα αυτά, είχε σε κάθε περίπτωση το ίδιο σχεδόν αποτέλεσμα οικονομικής και κρατικής αποσύνθεσης και κατάρρευσης.
Σε κάθε δύσμοιρο κράτος και λαό που υπέστη τον Κομμουνισμό, εφαρμόστηκε η κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας και της κληρονομικότητας της, η κατάργηση της θρησκείας, η κατάργηση της αστικής δημοκρατίας και του πολυκομματισμού, η κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, η δημιουργία αγροτικών και πάσης φύσεως άλλων κολεκτίβων, η μαζική δίωξη ως και εξόντωση κάθε υποτιθέμενου αστού και αντιδραστικού στοιχείου και πάνω από όλα η δικτατορία του Προλεταριάτου, ως μέσο μετασχηματισμού του κράτους στον χιλιαστικό σοσιαλιστικό παράδεισο και κάθε φορά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο και το αυτό.
Το αν δε η μαρξιστική θεωρία και πρόγραμμα δεν εφαρμόστηκαν στην ενδελέχεια τους από τα μαρξιστικά καθεστώτα, αυτό δεν οφείλεται στη ελλειπή διάθεση των Κομμουνιστών του Κόσμου, αλλά στις αναγκαιότητες και περιορισμούς της πραγματικότητας, που απέχουν παρασσάγγας από τις φιλοσοφικές θεωρήσεις, εντός γραφείου, των Μαρξ και Ένγκελς.
Αντί λοιπόν να μηδενίζετε ατελείωτα τις απίστευτες θυσίες των ιδεολογικών σας συντρόφων στον 20ο αιώνα, απομυθοποιήστε αντ’αυτού καλύτερα τα ουτοπικά οράματα των κομμουνιστικών πατέρων σας, που απλά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Ας περάσουμε όμως τώρα στα αίτια αποτυχίας της σοσιαλιστικής δυστοπίας, που επί της ουσίας συνοψίζονται σε δύο βασικούς παράγοντες.
Την καταπίεση της ελευθερίας και την αποτυχία παραγωγή επαρκούς πλούτου.
Όπως θα σας πει κάθε άτομο γαλουχημένο με ανθρωπιστικές αξίες και όπως έχει διατυπωθεί σε κάθε σχεδόν δυτικό φιλοσοφικό σύστημα, το ύψιστο αγαθό για τον άνθρωπο, είναι η ελευθερία της συνείδησης και της βούλησης του, που αποτελεί παράλληλα και την ύψιστη κατάκτηση του ελληνικού και του διάδοχου του, δυτικού πολιτισμού.
Ο ίδιος ο Κομμουνισμός βέβαια, αποδέχεται μεν την αξία της ελευθερίας, τη συνδέει όμως και την ταυτίζει δε, με την υλική ευμάρεια και ουσιαστικά την ίση απόλαυση της από όλους. Προς αυτό άλλωστε και η όλη προσπάθεια οικονομικού, κατά βάση, μετασχηματισμού του Κράτους και της Κοινωνίας και προς αυτό, η προσωρινή υποτιθέμενα απώλεια της ατομικής ελευθερίας, χάριν της δικτατορίας του Προλεταριάτου και της εκκαθάρισης της αστικής αντίδρασης.
Η ακραία αυτή όμως υλιστική θεώρηση, δεν αναιρεί εν τέλει τις πραγματικότητες της ανθρώπινης συνείδησης και βούλησης και εκ του αποτελέσματος λειτούργησε ακραία αποδομητικά, στη συνοχή των κομμουνιστικών καθεστώτων.
Η στέρηση της ελεύθερης μετακίνησης, της ελεύθερης έκφρασης, της θρησκευτικής λατρείας και κάθε τι άλλου δεδομένου ή τουλάχιστον επιδιωκόμενου ακόμη και από τους πρότερους Κομμουνιστές επαναστάτες, δημιούργησε ένα εκρηκτικό μείγμα ανελευθερίας και αντίδρασης, που εκδηλώθηκε ακραία, με λαϊκές εξεγέρσεις και φυγές στην ευρωπαϊκή ιδίως Σοβιετία και ιδίως μόλις τα σοβιετικά καθεστώτα χαλάρωσαν την καταπίεση τους και επιδίωξαν μια σχετική φιλελευθεροποίηση τη δεκαετία του ’80.
Θα μου αντιτείνουν βέβαια Μαρξιστές, πως οι εξεγέρσεις αυτές οφείλονται κυρίαρχα στην αναβίωση του νοσηρού Εθνικισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις υπόλοιπες χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
-Μα αιθεροβάμονες θαυμαστές του Μαρξισμού, το γεγονός και μόνο, πως τα αισθήματα συλλογικής ελευθερίας των εθνών υπό τον κομμουνιστικό ζυγό, επιβίωσαν της διεθνιστικής κατήχησης δεκαετιών και εκφράστηκαν τελικά έναντι του Κομμουνισμού μεσώ του Εθνικισμού, δεν σημαίνει αυτόματα την αποτυχία του πρώτου και το θρίαμβο του δεύτερου;
Σαν να μην έφθανε όμως η καταπίεση της ατομικής ελευθερίας, τα κομμουνιστικά καθεστώτα δε μπόρεσαν να επιτύχουν ρυθμούς ανάπτυξης και συνεπώς ευμάρειας τέτοιους, ώστε να εξισορροπούν την καταπίεση αυτή και επί της ουσίας να δικαιολογούν το κομμουνιστικό όραμα.
Ο καπιταλιστικός κόσμος, αν και θεωρούμενος από τους Μαρξιστές πρότερο στάδιο οικονομικής εξέλιξης του ανθρώπου, πέτυχε στον Ψυχρό Πόλεμο συντριπτικά υψηλότερη και συνεχόμενη παραγωγή πλούτου, μεταφραζόμενη μάλιστα στις σοσιαλφιλελεύθερες πολιτείες της δυτικής Ευρώπης, σε ακραία πιο επιτυχημένη αναδιανομή πλούτου, τη στιγμή που η σοβιετική παραγωγή πολιτικών αγαθών χείμαζε ολοένα και περισσότερο, ως και την πλήρη οικονομική στασιμότητα της δεκαετίας του 80, αποτέλεσμα φυσικά της παρανοϊκής αφαίρεσης από την παραγωγική διαδικασία, της ατομικής πρωτοβουλίας και του ατομικού κέρδους.
Θα μου αντιτείνουν βέβαια και πάλι Μαρξιστές, πως η Σοβιετική Ένωση απλά δε μπόρεσε να αντέξει το βάρος του εξοπλιστικού ανταγωνισμού με τη Δύση και ανάλογα μείωσε την παραγωγή αγαθών για ιδιωτική κατανάλωση.
-Μα φαντασιόπληκτοι γουάναμπι Μπολσεβίκοι, το γεγονός πως η Δύση κατάφερε παράλληλα με την ευμάρεια του πληθυσμού της, να νικήσει και στον αγώνα εξοπλισμών έναντι του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, δε συνιστά αυτόματα αποτυχία της Κοινωνικοποίησης της παραγωγής, έναντι του Καπιταλισμού; Δε θα έπρεπε το Προλεταριάτο, στην πιο πλούσια ίσως σε πρώτες ύλες χώρα του Κόσμου και οργανωμένο σε επιστημονικές υποτιθέμενα βάσεις, να παράγει απείρως περισσότερο πλούτο από τη διεφθαρμένη και άρρωστη αστική Δύση;
Τελικά θα με ρωτήσετε αρκετοί “Mα Πάρι, πως κατόρθωσαν και επιβίωσαν τα εναπομείναντα κομμουνιστικά καθεστώτα στον Κοσμο;”
Ομιλώντας για τη Βόρεια Κορέα και σε μικρότερο βαθμό την Κούβα, αυτό οφείλεται κυρίαρχα στον αποκλεισμό τους από τον υπόλοιπο Κόσμο και συνεπώς κάθε παράδειγμα ατομικής ελευθερίας και φυσικά στη συνεχή στρατιωτική επιφυλακή των λαών τους.
Ως προς την Κίνα και το Βιετνάμ, πέρα από την έγκαιρη φιλελευθεροποίηση των οικονομικών τους, η βιωσιμότητα των λαϊκών τους δημοκρατιών οφείλεται και στη εντελώς διαφορετική αντίληψη περί ατομικής ελευθερίας και κοινωνικής οργάνωσης των λαών τους, ως αποτέλεσμα του κυρίαρχου στο σινικό πολιτισμικό χώρο Κομφουκιανισμό, ο οποίος και υποτάσσει ακραία την ατομικότητα στη συλλογικότητα. Στην Κίνα δε ειδικότερα και λόγω της Πολιτιστικής Επανάστασης των παιδιών του Μάο, έχουν εν πολλοίς συντριβεί τα πολιτισμικά εχέγγυα και ηθικά αποθέματα αντίστασης του κινεζικού λαού, έναντι του Κομμουνισμού.
Όπως και να έχει όμως, τα τελευταία προπύργια του Υπαρκτού Σοσιαλισμού αποτελούν πλέον σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό, υβρίδια Σοσιαλισμού και Καπιταλισμού και ως εκ τούτου πρέπει να θεωρούνται δικαιολογίες κρατικής ύπαρξης και αυταρχικών κομματικών αριστοκρατιών, παρά σοβαρές προσπάθειες επίτευξης της μαρξιστικής ουτοπίας.
Ο Κομμουνισμός απέτυχε και κάθε προσπάθεια εφαρμογής της ίδιας συνταγής θα έχει νομοτελειακά το ίδιο δύσοσμο και άπεπτο αποτέλεσμα.
Τουλάχιστον σε αυτήν τη διάσταση.
