Σε γενικές γραμμές, η επικαιρότητα μου είναι αδιάφορη. Προτιμώ να επικεντρώνομαι στις στιγμές, οι οποίες μου φαίνεται πως αποτελούν τον βλεφαρισμό του Θεού στην ανθρωπότητα και είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσες από τις ειδήσεις, αυτή τη ματαιότητα διυλισμένη στο τίποτα.
Ωστόσο, μου έκανε εντύπωση μία δήλωση της αγαπημένης Π της Δ, η οποία έκανε λόγο για τις κοινές αξίες που μας ενώνουν με το Βιετνάμ, το οποίο, για γεωγραφικούς κυρίως λόγους, πίστευα ότι όντως ενδιαφέρει και εμένα, και έτσι αποδύθηκα σε έναν αγώνα να ανακαλύψω αυτές τις κοινές αξίες, κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές και τους απέραντους ορυζώνες του.
(Η αλήθεια είναι ότι, εν τη ημιμαθή άγνοιά μου, αυτό που με ενδιέφερε δεν ήταν το Βιετνάμ, αλλά η Καμπότζη, και με βάση αυτό τον μίτο έβγαλα ως άλλη Αριάδνη από τον Λαβύρινθο των συλλογισμών μου τον Θησέα που με οδήγησε στο να ανακαλύψω τις κοινές αυτές αξίες – εν ολίγοις, ορμώμενος από ένα πραγματολογικό λάθος πιστεύω πάντως πως ανακάλυψα την αλήθεια πίσω από τα λεγόμενα της Π της Δ – και αυτή τη διαδρομή σκοπεύω να εκθέσω).
Holidays in Vietnam (turning to be Cambodia)
Όταν άκουσα ότι η Π της Δ επισκέφτηκε το Βιετνάμ πρώτα απ’ όλα ένιωσα περήφανος που έχουμε τις ίδιες ανησυχίες με την πρώτη πολίτη της χώρας.
Πίστεψα πως και αυτή, όπως και εγώ, ενθουσιαζόταν με την εικόνα του περίφημου Άνγκορ Βατ, του Βουδιστικού Ναού τον οποίο φαντάζομαι τυλιγμένο σε πυκνή βλάστηση η οποία προσομοιάζει στο ράστα μαλλί του Max Cavallera των Sepultura.
(Το λάθος μου, όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς εξ αρχής, είναι δομικό – ο Ναός βρίσκεται στην Καμπότζη, όχι στο Βιετνάμ, αλλά για κάποιο λόγο (υποθέτω πως έχει να κάνει με τις περίφημες λεπτές ισορροπίες της Ιστορίας και των Διεθνών Σχέσεων που καθορίζουν ενίοτε τεχνητά και αυθαίρετα τα σύνορα χωρών και σχεδόν πάντοτε συμβάλλουν στην ανισορροπία του νοός μου, η γενική κατάσταση του οποίου ωστόσο εμπεριέχει χαρακτηριστικά βοός) ο δικός μου νοῦς θεωρούσε ότι βρίσκεται στο Βιετνάμ – διότι όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός όποιος νοῦς νοός, στην πραγματικότητα νοῦς βοός)
Όπως και να έχει, ο νοῦς μου αμέσως προέβαλε την εικόνα του μαλλιού του Max, ηγετικής φυσιογνωμίας μέχρι κάποιο σημείο των thrashers Sepultura, το οποίο, θυμίζοντας μου την πυκνή βλάστηση του Άνγκορ Βατ, μου προκαλούσε απίστευτη ηρεμία. Σαν να ένιωθα ότι πίσω από τα τεράστια, άπλυτα dreadlocks του Βραζιλιάνου (στο κέντρο της κάτωθι φωτογραφίας, με τα dreadlocks του σε απόχρωση φλούδας πορτοκαλιού) κρυβόταν ο Βισνού στον οποίο είχε αφιερωθεί ο Ναός όταν ήταν ινδουιστικός. Σαν να ένιωθα προστατευμένος πίσω από τα dreadlocks με τον ίδιο τρόπο που ένιωθα προστατευμένος πίσω από την πυκνή βλάστηση του Ναού.
Ακριβώς, δίπλα στην εικόνα του Max εμφανίστηκε (χαριτωμένα παιχνιδίσματα του νοῦ) η εικόνα της Π της Δ.
Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η πρώτη πολίτης της χώρας μας με τον Max Cavallera, τον αναγνωρισμένο αλλά εν πολλοίς irrelevant πλέον Βραζιλιάνο μουσικό; Άκουγε μήπως old-school thrash και αυτή;
Θα ήταν ίσως χρήσιμο για κάποιον με πιο μεθοδικό ίσως νοῦν (πρόχειρα μου έρχονται στον νοῦν ο Ωγκύστ Ντυπέν και ο Σέρλοκ Χολμς) να ερευνήσει αν οι Sepultura (δλδ. και ο Max) είχαν ποτέ επισκεφτεί το Βιετνάμ για συναυλία (και άρα είχαν επισκεφτεί το Άνγκορ Βατ σύμφωνα με τη δική μου λανθασμένη λογική) όπως είχε κάνει η αγαπημένη Π της Δ.
Όμως, για κάποιον άνου, όπως εγώ, αυτή η μέθοδος (μετά + ὁδός), ή τάντρα, δεν είχε την παραμικρή σημασία. Εγκλωβισμένος στους παράδρομους που είχαν προκαλέσει οι ακροάσεις του Beneath the Remains (δίσκος των Sepultura) στο repeat και στις αυλακιές του νοῦ μου και άθυρμα των παρορμήσεων της στιγμής σκέφτηκα αμέσως, σαν άλλος Dreadlock Holmes, μία σκηνή από μία αγαπημένη κινηματογραφική ταινία.
Reality Bites
Η Winona Ryder (το απόλυτο είδωλο των 90s) κουλουριασμένη στον καναπέ, εγκαταλελειμμένη στον εαυτό της, ανέστια επαγγελματικά και συναισθηματικά, μπροστά στην TV όπου το MTV παίζει το βίντεο κλιπ του Arise των Sepultura.
Η ταινία είναι το Reality Bites. Στην ελληνική το απέδωσαν με το αξιοθρήνητο Νέοι, Ωραίοι και Άνεργοι. Πρέπει να βγήκε το 1993. Μία κριτική ματιά στο κίνημα των Yuppies, ένα κίνημα το όνομα του οποίου, έμαθα πρόσφατα, στηρίζεται στο Young Upwardly mobile Professional. Το κίνημα αυτό βέβαια στην Αμερική – στην Ελλάδα είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται η χρυσή εποχή του ΠΑΣΟΚ – Πανελλήνιο ΣημιτικΟ Κίνημα, το Σ και Ο της εύρωστης οικονομικής πολιτικής – όπου δεν υπήρχαν άνεργοι, νέοι ή ωραίοι. Όλοι έμοιαζαν με θρούμπες.
(Θα ήθελα να παρατηρήσω, παρενθετικά, πως ίσως (λέω ίσως) η Winona να είναι το είδωλο των 90s επειδή η ταινία που την έκανε ευρέως (τουλάχιστον σε εμένα) γνωστή ήταν ο περίφημος Ψαλιδοχέρης όπου, όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς, ο Τζώνυ Ντεπ έχει το πλέον εντυπωσιακό μαλλί που δίνει τον τόνο για την εξέλιξη της καριέρας της Winona ως shoplifter πρώτα και έπειτα ηθοποιού.)
Ακριβώς, δίπλα στην εικόνα της Winona εμφανίστηκε (χαριτωμένα παιχνιδίσματα του νοῦ) η εικόνα της Π της Δ.
Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η πρώτη πολίτης της χώρας μας με τη Winona Ryder, την αναγνωρισμένη αλλά εν πολλοίς irrelevant πλέον Αμερικανίδα ηθοποιό;
Θα ήταν ίσως χρήσιμο για κάποιον με πιο μεθοδικό ίσως νοῦν (πρόχειρα μου έρχονται στον νοῦν ο Ωγκύστ Ντυπέν και ο Σέρλοκ Χολμς) να ερευνήσει αν η Winona είχε ποτέ επισκεφτεί το Βιετνάμ για ανθρωπιστικούς λόγους (και άρα είχε επισκεφτεί το Άνγκορ Βατ σύμφωνα με τη δική μου λανθασμένη λογική) όπως είχε κάνει η αγαπημένη Π της Δ.
Όμως, για κάποιον άνου, όπως εγώ, αυτή η μέθοδος (μετά + ὁδός), ή τάντρα, δεν είχε την παραμικρή σημασία. Εγκλωβισμένος στους παράδρομους που είχαν προκαλέσει οι θεάσεις του Reality Bites στο repeat και στις αυλακιές του νοῦ μου και άθυρμα των παρορμήσεων της στιγμής σκέφτηκα αμέσως, σαν άλλος Dreadlock Holmes, τον Σύμβιο της Π της Δ, σαν άλλο Τζώνυ Ντεπ να χτυπά τατουάζ στο μπράτσο του.
Με τη διαφορά ότι αντί για Winona Forever το τατουάζ έγραφε Cathy Forever. Και σε περίπτωση που χώριζαν; Ο Σύμβιος της Π της Δ θα έσβηνε, όπως ο Τζώνυ Ντεπ είχε σβήσει το –ona στο Winona αφήνοντας το Win Forever ως τατού, το –hy στο Cathy αφήνοντας το Cat Forever ως τατού.
Παρίσι, Τέξας
Και το Cat ο νοῦς μου, σαν βελόνα του pick up που πηδά και χάνει τον ειρμό, αποδίδει Cut – καθώς το πλάνο κλείνει και η Π της Δ αφήνει πίσω της τον πρώην για τον επόμενο στον νοῦν μου έρχεται το απόλυτο road movie, που μοιάζει να την οδηγεί στο Βιετνάμ των κοινών αξιών, όπως ο Βιμ Βέντερς οδηγεί τον Χάρι Ντιν Στάντον προς τη Ναστάζια Κίνσκι στο Paris, Texas. – ένας άνθρωπος σε αναζήτηση της χαμένης συζύγου του να διασχίζει τις τεράστιες εκτάσεις της Αμερικανικής Ηπείρου, μαζί με τον γιο τους.
Ό,τι πιο κοντά σε αυτή την εμπειρία – θυμάμαι, όταν ως φοιτητής πηγαινοερχόμουν από την κακόμοιρη επαρχιακή πόλη στην πρωτεύουσα κ.ο.κ. και το ΚΤΕΛ σταματούσε στη μέση του πουθενά, μία σεκάνς με μία γκοθού να καπνίζει και τους ιδιοκτήτες της καφετέριας της πλάκας να την κοιτάζουν περίεργα – ήταν η πρώτη μου επαφή με την οδική εκδοχή της απέραντης ερήμου και στον νοῦν μου γεννιέται η απορία –
Θα μπορούσε η Π της Δ να είναι η γκοθού που ψάχνει το Βιετνάμ της στην Ελλάδα με τον τρόπο που ψάχνουν οι ήρωες του Βέντερς το Παρίσι τους στο Τέξας της Αμερικής; Μήπως αυτό εννοούσε ο άλλος στο Καζαμπλάνκα λέγοντάς της we ‘ll always have Paris;
Και αν το Βιετνάμ δεν είναι εν τέλει παρά ένας εσωτερικός προορισμός, μία κοινή αξία άνευ περιεχομένου μέχρι να αποφασίσεις να του προσδώσεις εσύ, τότε τι άλλο μένει παρά μόνο η κινηματογραφική κάμερα και το αισθητικό περιτύλιγμα μίας πορείας στην έρημο;
Και η πορεία αυτή στην έρημο οδηγεί σε ποιο Άνγκορ Βατ; Αν όχι σε αυτό του Βιετνάμ (δλδ. της Καμπότζης), μήπως τότε σε εκείνο που αποφασίζεις εσύ να αποδώσεις τιμές;
Θα ήταν ίσως χρήσιμο για κάποιον με πιο μεθοδικό ίσως νοῦν (πρόχειρα μου έρχονται στον νοῦν ο Ωγκύστ Ντυπέν και ο Σέρλοκ Χολμς) να ερευνήσει αν η Π της Δ είχε ποτέ επισκεφτεί κάποιο Άνγκορ Βατ στην Ελλάδα, ανακαλύπτοντας το δικό της Βιετνάμ, και ως εκ τούτου ολοκληρώνοντας τη δική της εσωτερική διαδρομή και road movie.
Όμως για κάποιον άνου, όπως εγώ, αυτή η μέθοδος (μετά + ὁδός), ή τάντρα, δεν είχε την παραμικρή σημ…
Ηλία, ρίχτο
«Όχι!» διέκοψα τον νοῦν μου. «Σκέψου για πρώτη φορά μεθοδικά, για να δεις που οδηγούν όλοι οι δρόμοι» – αρχικά κοίταξα στη Ρώμη. Όμως αυτό δεν είχε κανένα νόημα.
Έτσι, μπροστά στην απορία, φαντάστηκα την Π της Δ, όχι πλέον ηρωίδα του Βέντερς, αλλά ηρωίδα ενός αντίστοιχου Ελληνικού road movie με τη δική του ολοκλήρωση. Και τότε, αντικρίζοντας την αλήθεια, διαπίστωσα, ακόμη μια φορά, ότι αυτή γυμνή δεν είναι παρά αποκρουστική.
Διότι είχα σκεφτεί το Όλα είναι Δρόμος. Και σκεπτόμενος ότι το Ελληνικό Paris, Texas είναι η διάσημη ταινία του Παντελή Βούλγαρη, δεν μπορούσα παρά να φέρω στον άνου νοῦν βοός μου εν τέλει την αλήθεια απαλλαγμένη από όλα τα φτιασίδια. Ναι, το Βιετνάμ είναι στην Ελλάδα, και αυτό το Βιετνάμ επισκέφτηκε η Π της Δ, την οποία σκεπτόμενος να το επισκέπτεται και να μιλά στους θαμώνες του για κοινές αξίες (κοινές αξίες με ποιους, αναρωτήθηκα, με τους σκυλάδες;), αηδίασα.
Και αηδιασμένος, ανάβοντας φωτιά στην καμπαρτίνα μου εν είδει Βουδιστή μοναχού που αυτοπυρπολείται, άρχισα να φωνάζω:
Ρίχτο Ηλία… Ηλία Ρίχτο
