Μας στέλνει ο Foil,
Υπάρχουν, στο μυαλό μου, αυτές οι δύο σκηνές, που απέχουν τόσο (χρονικά, τοπικά, κοσμοθεωρητικά, πολιτισμικά, ιδεολογικά) μεταξύ τους, ώστε θα έλεγε κανείς ότι αντανακλούν δύο διαφορετικούς κόσμους.
Από τη μία, θυμάμαι να βλέπω τους Ταλιμπάν να διασκεδάζουν την κατάκτησή τους της εξουσίας χορεύοντας υπό τους ήχους του Θέλω κότερα, ελικόπτερα κλπ (έτσι έμαθα και τι είναι τραπ) – μία πολύ ταιριαστή ηχητική επένδυση στον περίεργο χορό τους, να πηγαίνουν στο κυβερνητικό γυμναστήριο και να παίζουν στα συγκρουόμενα, και από την άλλη τη Representative (οφ σαμθην) Carolyn Maloney να σέρνει την ουρά του φορέματός της που γράφει Equal Rights for Women, την AOC να φοράει μία τουαλέτα Tax The Rich, και την Κιμ Καρντάσιαν να κυκλοφορεί ως σκιά στο Met Gala.
Και ενώ οι δύο σκηνές λίγα κοινά μοιάζουν να έχουν, δεν μπορώ να αποφύγω την εντύπωση ότι σε ένα είδος horseshoe theory οι μεν θα μπορούσαν να εκπροσωπούν την αισθητική των δε, και οι δε των μεν.
Δηλαδή, σαν να λέμε, όλο αυτό το χάσμα μεταξύ των δύο συμμετεχόντων στα «δρώμενα» μπορεί να καλυφθεί μέσω της αισθητικής;
Ναι, τολμώ να απαντήσω, και θα προσπαθήσω να το αποδείξω.
The Party
Στη γνωστή παραληρηματική, άνιση ταινία του Μπλέηκ Έντουαρντς, ο (μέγιστος) Πήτερ Σέλλερς, Ινδός κομπάρσος με ιδιαίτερη ικανότητα στην καταστροφή, μία ιδιοφυία που δεν αναγνωρίζεται στον τόπο του, σαν άλλος προφήτης του Μπαγκαβάτ Γκίτα (Now I am become Deth, the destroyer of worlds, θα μπορούσε να απαγγέλλει ως άλλος Οππενχάιμερ πυροδοτώντας τον μηχανισμό που κάνει θρύψαλα τα σκηνικά της ταινίας μέσα στην ταινία), κατά τύχη καλείται σε ένα χολιγουντιανό πάρτι (μπερδεύονται οι προσκλήσεις) με αποτέλεσμα το Χολιγουντιανό συνονθύλευμα αστέρων να εμπλουτιστεί από τον κομήτη αυτόν της Αποκάλυψης που με την ουρά του θα το διαλύσει.
Αναρωτιέται κανείς αν η ζωή θα μπορούσε να μιμηθεί την τέχνη σε μία περίεργη σύμπτωση γεγονότων που θα οδηγούσαν έναν (άτυχο) Ταλιμπάν στο Met Gala.
Και απαντά αβίαστα, φέρνοντας στο μυαλό του τις καταστάσεις,
Ναι
Ας το σκεφτούμε. Μία πρόσκληση κατά τύχη φτάνει στα χέρια του Αμπντούλ Ελ Κ…, υπαρχηγού των Ταλιμπάν, και όχι του νεαρού συνονόματού του και αναδυόμενου αστέρος του Χόλιγουντ που έχει αποκτήσει τεράστια φήμη επειδή αποφάσισε να είναι ο πρώτος Μουσουλμάνος ηθοποιός που θα μεταβεί – να γίνει η πρώτη Μουσουλμάνα ηθοποιός. Ένα πράγμα σαν τον την το whatever Elliot Page, που απ’ ό,τι είδα βρέθηκε, άλλωστε, στο Met Gala.
Ο διάσημος Μουσουλμάνος ηθοποιός, να σημειώσουμε, είναι τόσο αναγνωρίσιμος που κανείς δεν τον έχει δει σε ταινία και κανείς κατά συνέπεια δεν γνωρίζει τα χαρακτηριστικά του – θα μπορούσε να μοιάζει με τον οποιονδήποτε, ωστόσο το χαρακτηριστικό που τον ξεχωρίζει είναι ότι αποφάσισε να δηλώνει γυναίκα, και αυτό το χαρακτηριστικό είναι που τον κάνει μοναδικό και προκαλεί τον θαυμασμό όλων.
Τώρα, κάποιοι ούγκανοι, σαν τον υποφαινόμενο, αυτό δεν το θεωρούν κάτι τόσοοοοο σημαντικό – γιατί πχ να μην κληθώ εγώ, που μπορώ να κλάνω στη θάλασσα χωρίς να εμφανίζονται μπουρμπουλήθρες στην επιφάνεια; Πόσοι το κάνουν αυτό θέλω να πω. Όμως, αυτό που δεν καταλαβαίνουν τα ούγκανα είναι ότι αν αποφάσιζα να δηλώσω γυναίκα ή σκαμνί έστω, ε θα έκανα τόσα για τις γυναίκες ή τα σκαμνιά όσα δεν μπόρεσε να κάνει καμία Representative Carolyn Maloney επί παραδείγματι (που βασικά ποια είναι αυτή αλλά τελοσπάντων).
Όπως και να έχει, ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του Met Gala είναι ο/η ξέρω’ γω Αμπντούλ Ελ Κ…. Όλοι τον/την κλπ περιμένουν πώς και πώς, επιθυμούν να δουν άλλωστε τι θα φορέσει – η αμφίεση στο Met Gala μοιάζει να είναι τόσο νευραλγική ώστε μία σωστή επιλογή θα μπορούσε να ξεχαρβαλώσει όλο το καπιταλιστικό σύστημα.
Ο Ταλιμπάν Αμπντούλ αποφασίζει να δεχτεί την πρόσκληση με το βουλοκέρι του τράγου θεωρώντας ότι ο Μεγάλος Σατανάς καλεί τους ηγέτες του κινήματος σε πρώτες, αναγνωριστικές που λένε, συνομιλίες – με συγκίνηση θυμάται την επίσκεψη εκείνη πραγματικών Ταλιμπάν ηθοποιών στον Αμερικανό ηθοποιό Ρόναλντ Ρήγκαν, μία κατεξοχήν πολιτιστική επίσκεψη (ποιος ξεχνά την αφιέρωση του Ράμπο 3 στους σκληροτράχηλους αυτούς αγωνιστές την ίδια περίπου περίοδο άλλωστε).
Η διαφορά, θεωρεί εύλογα ο Ταλιμπάν Αμπντούλ, είναι ότι αυτή η επίσκεψη θα έχει όχι πολιτιστικό επίχρισμα, αλλά μάλλον πολιτική ουσία – οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες για να σταθούν η μία απέναντι στην άλλη οι δύο αυτοκρατορίες, ένα Καμπ Ντέηβιντ του 21ου αιώνα με διαφορετικούς παίκτες, ένα μικρό βήμα για τον ίδιο ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα. Ίσως, μάλιστα, σκέφτεται, οι Αμερικανοί να έχουν γίνει άνθρωποι.
Κλείνει τα εισιτήριά του – οι Ταλιμπάν θεωρούν τα αεροπλάνα τα ασφαλέστερα μέσα μεταφοράς και γελούν με τις προλήψεις κάποιων που δεν μπαίνουν σε αυτά επειδή φοβούνται μην πέσουν – και πηγαίνει στο Λούνα Παρκ, ανεβαίνει στο Καρουζέλ. Εκεί, συνηθίζει, να διαβάζει Έγελο, καθώς θεωρεί ότι το σχήμα του μεγάλου Δυτικού φιλοσόφου Θέση-Αντίθεση-Σύνθεση μπορεί να ερμηνευτεί κατάλληλα μέσω της αρμονικής, ενίοτε αντίστροφης, κίνησης των ίππων του Καρουζέλ. Δίπλα του, κάποιοι μαθητές είναι στα συγκρουόμενα, προσπαθώντας αυτοί με τη σειρά τους να κατανοήσουν το σαρτρικό Η Ύπαρξη προηγείται της Ουσίας. Άλλοι πιο πέρα, ασκούνται στη σκοποβολή, στοχεύοντας τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ και την Ιουδήθ Μπάτλερ, με βραβείο Καμήλες – κανονικές.
Ο Ταλιμπάν Αμπντούλ (ο συνονόματός του ηθοποιός Γυναίκα Αμπντούλ παύει πλέον να μας ενδιαφέρει καθώς άλλωστε δεν θα μάθει ποτέ ότι η πρόσκληση που προοριζόταν για τον ίδιον έφτασε στον λάθος Αμπντούλ) φτάνει στην Αμερική (όπως η Πολυάννα, αλλά με την παραδοσιακή αμφίεση των Ταλιμπάν). Καθώς προσεγγίζει τον χώρο που θα λάβει χώρα το Γκαλά, ένα ισχνό χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπό του, καθώς βλέπει να έχει μαζευτεί απέξω πλήθος κόσμου και να επευφημούν.
Αντιλαμβάνεται ότι οι δυτικοί άντρες του πλήθους είναι μασκοφορεμένοι διότι θέλουν να δηλώσουν έμμεσα πως αναγνωρίζουν και αγκαλιάζουν τα ανατολίτικα έθιμα. Καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά του γκαλά, παρατηρεί πως οι δημοσιογράφοι και το υπηρετικό προσωπικό είναι και αυτοί μασκοφορεμένοι. Εκμυστηρεύεται στον διερμηνέα του ότι τα πρώτα δείγματα γραφής των Δυτικών είναι εξαίρετα. «Δεν περίμενα να μου έχουν εξασφαλίσει ένα μικρό χαρέμι οι άπιστοι,» σημειώνει βλέποντας τις κοπέλες που έχουν αναλάβει τον ρόλο να τον συνοδεύουν παντού.
Η μόνη παραχώρηση από μέρους του – ανέχεται την κακόφωνη δυτική μουσική που έχουν επιλέξει οι διοργανωτές του πολιτικού αυτού event για την είσοδό του στον χώρο. Το I touch myself των Divinyls (που λανθασμένα βάζει ο Dj αντί για το It’s raining men που είχε αποφασιστεί, με αποτέλεσμα να κρεμαστεί αργότερα) τον κάνει να αισθανθεί λίγο σαν τον Ώστιν Πάουερς, αλλά το παραβλέπει, προσμένοντας να αντικρίσει μία Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ – γελά με εκείνον τον βλάκα τον Χιου Γκραντ που την έβρισκε με τραβεστί. Αυτή η σύντομη αναδρομή σε ένα χολιγουντιανό ντεσού τον κάνει να αναπολήσει την εποχή που έβλεπε μετά μανίας κινηματογράφο. I don’t want anybody else… σιγοτραγουδά.
Τον πλησιάζει μία μελαψή γυναίκα, με ένα φόρεμα που πάνω του γράφει «Tax the Rich», τον πληροφορεί ο διερμηνέας. Δεν μοιάζει με την Ελίζαμπεθ, αλλά θα μπορούσε οπωσδήποτε να πιάσει κάμποσες καμήλες, είναι η πρώτη του ενστικτώδης σκέψη. «Eat the Rich» δεν είναι;, ψιθυρίζει στον διερμηνέα φέρνοντας στο μυαλό του το αντίστοιχο τραγούδι των Motorhead.
«Πόσο χαίρομαι που σας γνωρίζω!», του σφίγγει το χέρι η AOC. «Έχετε κάνει τόσα για τα δικαιώματα των γυναικών όσα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε εμείς οι Δικαιωματιστές Φιλελεύθεροι Δυτικάνθρωποι!». Ο Αμπντούλ, έχοντας κάνει αυτήν την εγελιανή μετάβαση που οδηγεί από τη θέση Eat the Rich μέσω της σύνθεσης του Λέμυ στην αντίθεση του πλούσιου στήθους της AOC, δεν κάθεται να επεξεργαστεί τι ακριβώς του είπε.
Αντιθέτως, έχοντας ολοκληρώσει στο μυαλό του επί του προχείρου αυτή τη φαινομενολογία που του προτείνει η AOC κρίνει σκόπιμο να απαντήσει με τον τελευταίο στίχο του ETR του Λέμυ.
Της λέει, λοιπόν, χωρίς τη διαμεσολάβηση του διερμηνέα – είναι κατά κάποιον τρόπο αυτό που λέμε η γλώσσα του σώματος –
Sitting here in a hired tuxedo (όχι ακριβώς ψέμα, κάτω από τα κανονικά του ρούχα φοράει ένα νοικιασμένο δυτικό ράκος) / U wanna see my bacon torpedo?
Αυτή η αμεσότητα ενθουσιάζει την AOC με αποτέλεσμα
ο Ταλιμπάν Αμπντούλ, βλέπει την Representative Carolyn Maloney, δηλαδή ο ίδιος δεν γνωρίζει ποια βλέπει, βλέπει μία αλογομούρα με ένα φόρεμα που γράφει Equal Rights for Women, και η οποία σπεύδει να του σφίξει το χέρι, φωνάζοντας
«Πόσο χαίρομαι που σας γνωρίζω! Έχετε κάνει τόσα για τα δικαιώματα των γυναικών όσα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε εμείς οι Δικαιωματιστές Φιλελεύθεροι Δυτικάνθρωποι!»
WTF, σκέφτεται τρομαγμένος ο Αμπντούλ. Είναι κάποιου είδους συνθηματικό αυτό για να με προσεγγίζουν ερωτικά οι Δυτικές σκλάβες του Σεξ; Και αν ναι, τι γυρεύει από εμένα αυτή η σαύρα; Ενστικτωδώς ρωτά τον διερμηνέα Ποια είναι αυτή ρε μαλάκα; Εκείνος, κοιτάζοντας πρόχειρα στο Web του λέει Rep. Caroline Maloney.
Ο Αμπντούλ σκέφτεται τον Λέμυ να έχει γυρίσει το μπάσο εν είδει όπλου – η χαρακτηριστική κίνηση του μεγάλου μαθητή του Κίρκεγκωρ, σκέφτεται το 2nd Amendment που, ναι, παραδέχεται ότι είναι το μόνο εχέγγυο για να είναι κανείς ασφαλής στη Δύση, σκέφτεται τους στίχους του Love me Like a Reptile (αλλά, δυστυχώς, αυτή τη φορά, όχι με τον τρόπο που εννοεί ο μεγάλος Μπασίστας, αλλά με την κυριολεκτική έννοια)
Thunder lizard, stony eye, you got me hypnotized / Hot tongue breaks in and out and I can’t believe my eyes […] U’ re murder in disguise, Black mamba, murder in disguise κλπ
Rep-rep- rep-tilian! Ώστε, ο David Icke είχε δίκιο, λέει στον μεταφραστή με τα δόντια του να χτυπούν σαν κρόταλο κροταλία. Rep. stands for Reptilian!
Ο σκληροτράχηλος Ταλιμπάν, σχεδόν χεσμένος από τον φόβο του, θα τραπεί σε φυγή – έχει φτάσει, άλλωστε, στα συμπεράσματα που θέλει. Ο Λέμυ είναι καλύτερη μέθοδος για να ερμηνεύσεις τη Δύση από τους φιλοσόφους, ο Πασκάλ είχε δίκιο (ο Έγελος επί παραδείγματι είναι θύμα του σχεδόν ομόηχου Ένγκελς – η AOC δεν πρέπει να έχει ξεδιαλύνει το ποιος είναι ποιος λχ), η Ρωσία σύμφωνα με τους Δημοκρατικούς ανήκει στο ΝΑΤΟ, η Δύση δεν χρειάζεται πόλεμο, έχει μπει ήδη σε πορεία αυτοκαταστροφής, η Δύση είναι σαν εκείνο το ώριμο φρούτο, σαν την Τυνησία που περιμένουν οι μπισμαρκιανοί Γάλλοι να πέσει στα χέρια τους.
Πίσω του θα αφήσει τον μεταφραστή και την αμφίεση του – θα φύγει ντυμένος με το φόρεμα του ανάποδα παπαδιαμαντικού αυτού γραϊδίου, βουτηγμένου στη νοσηρή φαντασία του Unholywood, το οποίο έχει παρασύρει σε ένα δωμάτιο με την υπόσχεση φτηνού, αγοραίου σεξ, για να αποσπάσει ακριβώς την ενδυμασία του.
Ο Αμπντούλ, έχοντας αποφασίσει να μην ξαναπατήσει στην Αμερική, θα επιβιβαστεί στην πτήση για την Καμπούλ φορώντας ένα φόρεμα που γράφει επάνω Equal Rights for Women. Την ίδια στιγμή μία Rep-rep-rep-tilian θα κυκλοφορεί φορώντας μία παραδοσιακή φορεσιά Ταλιμπάν, κλέβοντας την παράσταση από όλους τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στο Met Gala και έχοντας γεφυρώσει τους δύο αυτούς φαινομενικά αγεφύρωτους κόσμους μέσω της αισθητικής Bifrost που δημιούργησε η παραδοσιακή, οιονεί Ομηρική, ανταλλαγή πανοπλιών των εκπροσώπων των δύο στρατοπέδων αλλά και του ανεκπλήρωτου του έρωτά της για τον ομόσταυλό της σε αυτήν την περίεργη πραγμάτωση της Horseshoe theory.
Βλέποντας από το παράθυρο του αεροπλάνου για τελευταία φορά τη Δυτική Αμερική, που μέλλει να καταρρεύσει σαν γίγαντας με πήλινα πόδια, ο Αμπντούλ θα παραφράσει Έλιοτ κλείνοντας τα μάτια του κ χαμογελώντας για την εύκολη νίκη
This is the way the western world will end
Not with a bang but a whimper
