[Μέχρι να πάρω την απόφαση να γράψω αυτό το κείμενο, έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας περιστατικά που αφορούν και άλλους ηθοποιούς και θιασάρχες. Θα ασχοληθώ κυρίως με το περιστατικό για το οποίο μίλησε on camera με δεικτικό τρόπο εκείνος που κατηγορείται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραμερίζω τους υπόλοιπους.]

Έχω την εντύπωση πως μέχρι πολύ πρόσφατα σχεδόν όλα τα κοριτσάκια (και αρκετά αγοράκια) σκέφτονταν σε τρυφερές ηλικίες να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ηθοποιού. Η δημοσιότητα, η λάμψη, τα φώτα της θεατρικής σκηνής, η αναγνώριση, τα χρήματα, μπορούσαν τότε να ζαλίσουν. Και ενίοτε να ξεμυαλίσουν.

Ό,τι λάμπει όμως, δεν είναι πάντα χρυσός.

Πριν από λίγες μέρες, η Ζέτα Δούκα εμφανίστηκε στην τηλεόραση. Και έσυρε το χορό όσον αφορά την Τέχνη.

Με κλάματα λοιπόν, η Ζέτα Δούκα εξιστορούσε σε ένα από τα πρωινά της τηλεόρασης το πώς πριν από περίπου μία 20ετία ο θιασάρχης και τότε συμπρωταγωνιστής της στο θέατρο Γιώργος Κιμούλης, της έκανε το βίο αβίωτο πάνω στη σκηνή αλλά και κάτω από αυτήν. Με κλωτσιές, βρισιές, και μια εν γένει απρεπή συμπεριφορά προς το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της.

Είναι σημαντικό να αναφέρω σε αυτό το σημείο και την Κατερίνα Λέχου, η οποία επιβεβαίωσε τα λεγόμενα της Δούκα, παραθέτοντας προσωπικά της βιώματα. Παραδέχτηκε επίσης ότι είχε και ερωτική σχέση με τον Κιμούλη.
Σε μία “devil’s advocate” στιγμή, πρέπει να κάνω άλλη μια παραδοχή: Σίγουρα, κάθε άντρας για να έλξει αυτήν στην οποία έχει «λοκάρει», θα προβάλλει πρώτα τις αρετές του. Πολύ πιθανόν να της παρουσιαστεί ως «ο πρίγκηπας με το άσπρο άλογο» για να κάμψει τις όποιες αντιστάσεις μπορεί να υπάρχουν στην αρχή. Σε αυτήν την παγίδα μπορεί να πέσει οποιαδήποτε στιγμή ή Λέχου και η κάθε Λέχου, η Δούκα και η κάθε Δούκα.

Είναι να απορεί κανείς όμως: Τί είναι αυτό που έκανε τη Λέχου και την κάθε Λέχου και κατά συνέπεια την Δούκα και την κάθε Δούκα (σ’ ένα διαφορετικό πλαίσιο) να θάψει στα έγκατα της ψυχής της, την όποιου είδους κακοποίηση υπέστη; Γιατί δεν τα παράτησε η καθεμιά τους στο παραμικρό, εκεί και τότε, και να πει «συγγνώμη, δεν μπορώ άλλο, θα βρω αλλού κάποια δουλειά /θα βρω κάποια άλλη σχέση». Τόσο δυναμικές γυναίκες, τόσο ικανές, τόσο σοβαρές, τόσο όμορφες, τόσο εύγλωττες, γυναίκες με τέτοια υπόληψη. Διάολε, δεν ήταν κλεισμένες σε μπουντρούμι. Ούτε δεμένες, ούτε φιμωμένες. Μπορούσαν και τότε να συσπειρωθούν απέναντι στον «κοινό εχθρό» και να τον αφοπλίσουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαν να τον απαλλάξουν πολύ πιο γρήγορα από τις ναρκισσιστικές του συμπεριφορές. Κι έτσι να σταματήσει τη δράση του σε ανθρώπους που «απειλούν» την καλλιτεχνική του υπόσταση.

Ασφαλέστατα, δε μιλάμε για έναν άνθρωπο που είναι απλά δύσκολος στη συνεργασία, αλλά για έναν άνθρωπο που αν απλώς του κρύψεις το φως από τον προβολέα που τον φωτίζει στη σκηνή, σε πατάει κάτω σαν το μυρμήγκι.
Οι ναρκισσιστικές συμπεριφορές του προαναφερθέντος ηθοποιού και θιασάρχη, δυστυχώς ήταν και είναι γνωστές σε όλους όσοι εμπλέκονται ή εμπλέκονταν στο παρελθόν με ό,τι μπορεί να περικλείει μια θεατρική παράσταση.

Εν τέλει, το κεντρικό νόημα σε κάθε περιστατικό λεκτικής ή σωματικής βίας, είναι να μιλά όποιος απειλείται, την αμέσως επόμενη στιγμή. Και ή να φεύγει από καταστάσεις που φθείρουν την ψυχική και σωματική του υγεία, ή να βοηθά στη βελτίωση του χώρου εργασίας / απασχόλησης βάζοντας ένα τέλος σε άσχημες συμπεριφορές ή απομακρύνοντας ταραχοποιά στοιχεία.
Η σιωπή δεν είναι αποτελεσματική. Αδικήματα παραγράφονται, και στις περισσότερες περιπτώσεις το δίκιο του θύματος χάνεται.

• 
  Την Kamala την προσέχει κανείς;
• 
  Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
• 
  Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα

Έχουμε κατέβει πια από τα δέντρα, και οι περιπτώσεις που μια γυναίκα μπορεί να ζει σε ένα σύγχρονο Κωσταλέξι τείνουν σίγουρα προς το μηδέν.
Προσωπικά, έχω αρνηθεί να μπω σε αυτοκίνητο ωραίου άντρα επειδή δεν του είχα εμπιστοσύνη ότι θα με πάει σπίτι μου. Φαντάζεστε τί θα γινόταν αν είχα μπει, κι αντί για το σπίτι μου είχα καταλήξει σε ερημική τοποθεσία σαν (περίπου) τη Ζωή Λάσκαρη στον «Κατήφορο»; Δε χρειάζεται να σας πω. Ναι, φαντάζεστε πώς θα είχα χαρακτηριστεί. Ναι, καταλαβαίνετε τί θα είχα ακούσει για το άτομό μου.

Και άντε τώρα, να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, αφού έχει παρέλθει και περίπου μια 20ετία από τότε. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά δεν είμαι και καμία διάσημη, καταλάβατε; Ούτε ποτέ είχα τέτοιο καημό. Άσημη είμαι, κι επιθυμώ να παραμείνω και ανώνυμη.

[Αν υπάρχει κόσμος που δεν έχει δει τη συγκεκριμένη ταινία, τον «Κατήφορο», ας την ψάξει].

Η Τέχνη – μεταξύ άλλων κλάδων- πλήττεται. Το βλέπουμε όλοι καθαρότατα.
Στόχος μας πρέπει να είναι η πραγματική ποίηση ήθους. Μέσα από τραγούδια, μέσα από σκίτσα, μέσα από θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές.

Και θα πετύχουμε το στόχο μας, μόνο αν ξεκαθαρίσουμε τί σημαίνει ήθος μέσα μας, ώστε να το περιχαρακώσουμε. Και να εμποδίσουμε σε κάθε τί που θεωρούμε αποτρόπαιο και χυδαίο, να το μολύνει. Κι έτσι, καθαρό και ατόφιο, να το μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας. Και να τα διδάξουμε να το περιχαρακώνουν και αυτά.

Για να είναι κι εκείνα περήφανα για εμάς. Και να αφήσουμε μια άριστη υστεροφημία πίσω μας.