Το πιο κοινό, ίσως, ερώτημα το οποίο μου θέτουν ακροατές μου όσα χρόνια τους ομιλώ, είναι το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να αλλάξουμε πορεία ως έθνος.
Και πάντα μα πάντα απάντηση μου είναι η ίδια.
Πως πρέπει δηλαδή να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε ως λαός και πιο συγκεκριμένα το κυρίαρχο ρεύμα σκέψης και αντίστοιχης κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης της χώρας μας, που δεν είναι άλλο από το φιλελεύθερο ή αλλιώς αστικό, έστω και στην μπασταρδεμένη ελληνική εκδοχή του.
Και όταν λέμε αστικό, δεν εννοούμε φυσικά μόνο την κατοίκηση στο άστυ, οσο κυρίως τον τρόπο ζωής εντός αυτού, που εν αντιθέσει με τον πρότερο μη αστικό τρόπο ζωής, έχει ως κύριο στόχο την απόλαυση και αύξηση των πολυτελειών που αυτό προσφέρει και παράγει.
Κάτι το οποίο μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας από εσάς από τη δική του καθημερινότητα, όπου επί της ουσίας αναλίσκεται σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό, στην εξεύρεση πόρων για την αγορά των καλυτέρων δυνατόν πολυτελειών, απολαύσεων και ηδονών, που παράγουν και προσφέρουν τα μεγάλα αστικά και βιομηχανικα κέντρα του Πλανήτη και εν πολλοίς κρίνεται από την Κοινωνία βάσει του βαθμού που επιτυγχάνει την υλική αυτή ευμάρεια.
Μα θα μου πείτε πολλοί είναι τόσο κακό αυτό; Είναι κακό ο άνθρωπος να βελτιώνει την υλική του ύπαρξη; Λίγα έχει προσφέρει το ιδιοτελές έστω αυτό σύστημα στην Ανθρωπότητα;
-Προφανώς και έχει προσφέρει. Δεν είμαι μηδενιστής. Στο σύστημα αυτό οφείλεται η ατελείωτη οικονομική ανάπτυξη του συγχρόνου κόσμου και του αντίστοιχου επιπέδου ζωής του πληθυσμού. Σε αυτό οφείλεται κυρίαρχα η γεωμετρική πρόοδος της Επιστήμης και της Τεχνικής. Σε αυτό χρωστούμε την ατελείωτη εντρύφηση του Ανθρώπου στο Νόμο, στις πολιτικές επιστήμες, τη φιλοσοφία και κάθε δραστηριότητα του κοινωνικού επιστητού.
Σε αυτό τέλος οφείλονται ακόμη και οι ίδιοι μας οι αριθμοί, που θα ήταν αδιανόητοι άνευ του καταμερισμού εργασίας, της παραγωγής αγαθών, των υπηρεσιών υγείας και της οργάνωσης και διοίκησης, που προσφέρει και αναπτύσσει το άστυ.
Λέγοντας όμως αυτά δε γίνεται να μην κρίνουμε και να μην στιγματίζουμε την αδυναμία του συστήματος να αντιμετωπίσει τη σύγχρονη κρίση και κυρίως τις σύγχρονες διαβρωτικές για το σύνολο παρωδίες κοινωνικών αγώνων, που ξεκάθαρα αποτελούν βδέλυγμα του Υλισμού και της Προόδου.
Ο Αστός έχοντας ως κύρια έγνοια του τη διατήρηση και περαιτέρω ανάπτυξη της υλικής ευμάρειας του, η όποια κατά βάση σχετίζεται με τις παγκοσμιοποιημένες πλέον οικονομικές διεργασίες, αδιαφορεί επί της ουσίας για τη δημογραφία του πληθυσμού και του εργτατικού και καταναλωτικού δυναμικού, στο βαθμό τουλάχιστον που αυτή δεν επηρεάζει τον επιλεγμένο τρόπο ζωής του και κατορθώνει και διατηρεί υψηλούς οικονομικούς δείκτες. Λίγη σημασία έχει δηλαδή για εκείνον το αν ο εργαζόμενος ή καταναλωτής είναι Ελληνας ή Πακιστανός, εφόσον εκείνος μπορεί και παραμένει αδηφάγο καταναλωτικό και ηδονιστικό ον.
Κάτι που ισχύει φυσικά και για το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, όπου λίγη σημασία έχει για την κυρίαρχη τάξη του τόπου, το αν η αναπλήρωση του πληθυσμού γίνεται από ιθαγενείς η αλλογενείς, αρκεί να διατηρείται ένα σταθερό παραγωγικό δυναμικό για τη διατήρηση της ανέμελης και εν πολλοίς άτεκνης ζωής της.
Ο Αστός ων δούλος των απολαύσεων του και θέλοντας να τις χαίρεται ανευ ενοχών και ορίων, επενδύει άμετρα στον ατομικισμό και τις δικαιωματικές εκφράσεις αυτού και μηδενίζει ατελείωτα τη Θρησκεία, την κοινωνική ηθική και γενικότερα κάθε αξιακό σύστημα και παράδοση που θέτει εν αμφιβόλω τον τρόπο ζωής του, αλλά παράλληλα αποτελεί και τα μόνα συνεκτικά στοιχεία αυτού με το σύνολο.
Μια σχέση που εν τέλει υποκαθιστά με την εξάρτηση του από το Κράτος, που ανάλογα γιγαντώνει την ισχύ του και ανάλογα υποκαθιστά την κοινότητα και το Έθνος.
Ο Αστός ων ον τρυφηλό και ακραία εγωιστικό, αποφεύγει κατά το δυνατό κάθε δυσκολία που δε συνεισφέρει στη δική του ευμάρεια και κυρίως τη θέτει σε κίνδυνο. Κάτι που δε θα μπορούσε να γίνει περισσότερο εμφανές στην περίπτωση της στρατιωτικής θητείας, που αντιμετωπίζεται κατά βάση ως απώλεια χρόνου παραγωγικής ενασχόλησης και πλουτισμού και ακόμη περισσότερο στην πιθανότητα πολέμου που φαντασιακά αντιμετωπίζεται με την ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων και την περαιτέρω διάδοση του φιλελεύθερου τρόπου ζωής.
Ο Αστός τέλος έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στον υποτιθέμενο ορθολογισμό του και την ικανότητα αυτού διαμορφώνει την ίδια τη φύση, θεοποιεί τα εργαλεία του και ειδικότερα την Τεχνική-Τεχνολογία, με αποτέλεσμα η τελευταία ουσιαστικά να κατευθύνει την κοινωνική εξέλιξη παρά να την ακολουθεί και να την υποβοηθά όπως θα ήταν και το λογικό.
Και σαν μην έφταναν όλες οι παραπάνω παθογένειες και λόγω ακριβώς της απαξίωσης των παραδοσιακών αξιών και κοινωνικών δεσμών, η αντίδραση στις πρώτες εκδηλώνεται με ακραίες και κολλεκτιβιστικές εκφάνσεις του υλισμού, που υπόσχονται την ατελείωτη και ίση ευμάρεια για τον καθένα, μέσω ουτοπικών και ανεφάρμοστων κοινωνικών μετασχηματισμών.
Και τι να κάνουμε βρε Πάρι θα μου πείτε; Να γυρίσουμε όλοι στην επαρχία και να γίνουμε αγρότες;
-Όχι φυσικά αγαπητοί φίλοι. Αυτό είναι ανεφάρμοστο απλά και μόνο λόγω της δομής της Οικονομίας μας.
Όχι βέβαια πως δεν θα ήταν καλύτερο για την ψυχική και σωματική υγεία του πληθυσμού, η φυγή από την ακραία μολυσμένη και σχιζοφρενική ζούγκλα του άστεως.
Αυτό που χρειάζεται επί της ουσίας είναι μια ακραία αξιακή μετατόπιση και αποδόμηση του ατομικισμού υπέρ του συνόλου, που φυσικά είναι μια διαδικασία χρονοβόρα και ιδιαίτερα επίπονη και αντιδραστική, αλλά φαντάζει μονόδρομος βάσει της ανεχόμενης από τους Αστούς βιολογικής εκτέλεσης του Έθνους και της αντιανθρώπινης δράσης των πάσης φύσεως Δικαιωματιστών.
Χρειάζεται ατελείωτη επανάληψη των αληθειών που κηρύσσουμε, μέχρις οτου αυτές να γίνουν κοινή αντίληψη στον πληθυσμό και αυτός νομοτελειακά να επιλέξει τον μετριασμό έστω του υλισμού χάριν της εθνικής επιβίωσης και της αξιακής ανάστασης από το βόρβορο του Δικαιωματισμού.
Επιμονή και υπομονή αδέρφια.
