Αυτά που είδαμε το διήμερο που πέρασε ήταν μια εικόνα που μόνον να στενοχωρεί μπορεί, όποιον στο μυαλό του έχει μια ιδέα περί της σχέσεως κράτους και πολιτών. Οι εικόνες των αστυνομικών να δέχονται επίθεση, η εικόνα της απόβασης των ΜΑΤ στα νησιά λές και ήταν στην Νορμανδία, και τα επακόλουθα με το κυνηγητό στα δάση δεν μπορούν να χαροποιούν κανέναν.

Η κυβέρνηση “μάζεψε” τα ΜΑΤ άρον άρον, δημιουργώντας όμως πρόβλημα στον εαυτό της αλλά και πιθανώς στους νησιώτες. Και αυτό διότι το να μην γίνει τίποτε, αφήνει κερδισμένους μόνον τις ΜΚΟ και τους διακινητές.

Είναι σαφές ότι οι νησιώτες, που επί πέντε χρόνια ήταν αντιμέτωποι με τον ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν στα δεξιά στις εθνικές και αντάρτες της δεξιάς στις τοπικές εκλογές, αναμένοντας κάποια αλλαγή.

Έρχεται λοιπόν η Δεξιά, με δεσμεύσεις για κλειστά κέντρα και αντιμετώπιση των ΜΚΟ. Και τι κάνει; Οι αριθμοί αυξάνονται συνεχώς και η κυβέρνηση για 5,5 μήνες δεν ασχολείται καν με το θέμα, έχοντας καταργήσει το υπουργείο και αναθέτοντάς το σε έναν υπουργό που “δεν θέλει να το ακουμπήσει” (Μ. Χρυσοχοϊδη) για να μην λερωθεί και έναν “αρμόδιο υφυπουργό” ο οποίος σε κάθε τόνο φροντίζει να υπενθυμίζει ότι ασχολείται μόνον με την διεθνή διάστασή του. Κάποιοι κατακαημένοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που πάνε να πασάρουν την λύση των “ακατοίκητων νησιών” ξεσκίζονται μηντιακά από την αριστερά και περιθωριοποιούνται από τους ευρισκόμενους στα υπουργεία διότι η προτασή τους είναι “ακροδεξιά”.

Ξαφνικά η κυβέρνηση αποφασίζει να ασχοληθεί. Ανακοινώνει 20.000 μετεγκαταστάσεις, κάνει στα καπάκια τις 9.000 από αυτές, δημιουργώντας τεράστιο θέμα στην ηπειρωτική Ελλάδα και μη ελαφρύνοντας τα νησιά, αφού οι ροές υπερκαλύπτουν τον αριθμό αυτών που έφυγαν. Δεν πάει καλά καθώς φτάνουμε στο περίφημο μπάρμπεκιου και στα Βρασνά, ενώ υποψιάζομαι ότι πρέπει να έχουν μείνει 3-4 δημοτικά συμβούλια στην Ελλάδα που δεν έχουν βγάλει ψήφισμα κατά των μετεγκαταστάσεων εκείνη την εποχή.

Εκτός από αυτού βάζει ως “γενικό συντονιστή” τον κ. Στεφανή, ο οποίος με καμάρι ανακοινώνει ακόμη και το που θα είναι οι τουαλέτες των κλειστών κέντρων κράτησης. Για να γλυκάνει τους ανθρωπιστές, διορίζεται και η κ. Αγαπηδάκη ως “γενική συντονίστρια” για τα ασυνόδευτα ανήλικα, τα οποία υποτίθεται ότι θα χρησιμοποιηθούν και ως “πολιορκητικό κριός” για να αναγκασθεί η Ευρώπη να δεχθεί μετεγκαταστάσεις. Κάνει και κάτι ταξίδια η Μιχαηλίδου στην Γερμανία, για να πείσει για την συγκεκριμένη ανάγκη.

Διαδοχικές φάπες: Ο Στεφανής νομίζει ότι όταν πάει στα νησιά νομίζει ότι μιλάει σε φαντάρους και πιστεύει ότι οι σχεδιασμοί που κάνει με τις ΜΚΟ (με τις οποίες ο ίδιος είπε ότι βρισκόταν καθημερινά) θα εφαρμοστούν. Αποξενώνει όλη την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά συνεχίζει να κόβει βόλτες για κάνα μήνα. Η Αγαπηδάκη τον ίδιο μήνα ψάχνει γραφείο για να μπει – και that’s all – ενώ σε όποιο ευρωπαϊκό κράτος αναφέρεται κάτι για ασυνόδευτους ανήλικους από την Ελλάδα – στην οποία δεν γίνεται καν σοβαρή ιατρική πιστοποίηση της ηλικίας αλλά είσαι ό,τι δηλώσεις – πέφτουν “φάπες” σε όποιον το πει. Τελικά βρίσκουμε τους Σέρβους μπόσικους και τους στέλνουμε 300 άτομα.

Εν τω μεταξύ η κύρια κυβερνητική πολιτική στο θέμα είναι το να προμοτάρεται ο Μαργαρίτης Σχοινάς, κομισάριος ενός απροσδιόριστου θεματοφυλακίου (ευρωπαϊκός τρόπος ζωής) ως ο άνθρωπος που θα μας λύσει το πρόβλημα με κάποιο μαγικό τρόπο, μέσω της ΕΕ, αφού θα τιμωρήσει τους κακούς Ούγγρους που δεν παίρνουν μετανάστες. Στα νησιά δεν συμβαίνει τίποτε παρά περαιτέρω αφίξεις, με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο που επί τόσα χρόνια γίνονταν και τις ΜΚΟ να παίζουν τραγουδάκια κατά την άφιξη.

Τον Ιανουάριο η κυβέρνηση αποφασίζει ότι … κάτι δεν πάει καλά. Εν τω μεταξύ τα κλειστά κέντρα γίνονται “φυλασσόμενα”, γιατί η ΕΕ δεν “χρηματοδοτεί κλειστά κέντρα” (σε λίγο δεν θα χρηματοδοτεί καθόλου βέβαια) όπου υποτίθεται ότι θα λειτουργεί ένα σύστημα με “κάρτες” που θα ελέγχει το ποιος μπαίνει και το ποιος βγαίνει. Ο δε έλεγχος των ΜΚΟ γίνεται προσπάθεια δημιουργίας μιας “φιλικής κλίκας ΜΚΟ” οι οποίες θα δίνουν υπεργολαβία σε άλλες ΜΚΟ, κάποιες που για κάποιον λόγο γουστάρουν κάποιοι στην κυβέρνηση ή αποδέχονται ως πιο σοβαρές. Δεν πειράζουν την χρηματοδότηση – όπως έχει γίνει σε κάθε χώρα που θέλει να τις αντιμετωπίσει – αλλά δημιουργούν μια σειρά γραφειοκρατικών εμποδίων έτσι ώστε μόνον οι φίλιες ΜΚΟ να μπορούν να δρουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιες εξ’ αυτών, που αισθάνονται ότι θα μείνουν εκτός παιχνιδιού να υποκινήσουν τους μετανάστες σε εξέγερση. Με τις γνωστές εικόνες που είδαμε.

Στην κυβέρνηση καταλαβαίνουν ότι ο καιρός τελειώνει και το ότι βοήθεια από την ΕΕ θα πάρουν σε μορφή “ιατροφαρμακευτικού υλικού” και σεντονιών και αποφασίζουν να βάλουν τον κ. Μηταράκη υπουργό. Τραβάει και ένα μέα κούλπα ο πρωθυπουργός και νομίζουν ότι κάνουνε “νέα αρχή”. Σου λέει είναι και από τα νησιά ο υπουργός, κάτι θα γίνει, θα χαλαρώσουν και οι τοπικοί, να φτιάξουμε τα νέα κέντρα, να βάζουμε τους καινούριους που έρχονται. Του φορτώνουν όμως όλους τους προηγούμενους στάρς (Κουμουτσάκο, Αγαπηδάκη, Λογοθέτη) – με εξαίρεση τον Στεφανή που τον στέλνουν να προΐσταται ενός υπό διαμόρφωση φορέα “φάντασμα” – και του λένε “βγάλε τα κάστανα από την φωτιά”. Πετάμε και έναν “πλωτό φράχτη” που θα μπει στην Αίγινα για να ικανοποιήσουμε το αίτημα περί αποτροπής και σου λέει καθαρίσαμε.

Έλα όμως που οι άλλοι έχουν καεί ολοκληρωτικά πια. Έλα που ο ο Μηταράκης πρέπει να παίζει μπάλα μεταξύ νησιωτών και κυβέρνησης , έχοντας όμως το πρόβλημα του χρόνου και των ιδεολογικών επιλογών υπέρ των ΜΚΟτζήδων. Και ο Φεβρουάριος τελειώνει. Οι δε μεταναστευτικές ροές δεν ξεκινάνε Ιούλιο – όπως προγραμματίζει η κυβέρνηση για να είναι έτοιμη – αλλά πιο νωρίς ίσως και τέλος Μαρτίου. Και αποφασίζουν να στείλουν τα ΜΑΤ στα νησιά για να τελειώνει το θέμα αμέσως μετά τις διαταγές για επίταξη.

Και είδαμε ο,τι είδαμε.

Μια κατάσταση για την οποία υπεύθυνη είναι η ατολμία της κυβέρνησης να εφαρμόσει ένα σχέδιο, που θα αντιμετωπίζει και δεν θα διαχειρίζεται το πρόβλημα. . Το “δεν ξέραμε το μέγεθος του προβλήματος είναι αστείο”. Το δεν θέλαμε να ασχοληθούμε γιατί δεν κάνει καλό πολιτικά είναι πιο πιστευτό.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ήθελε να δείξει διαφορετική πολιτική. Αλλά να το κάνει έτσι ώστε να μην δυσαρεστήσει τους δικαιωματιστές της ΕΕ, τους φίλους στην Ύπατη Αρμοστεία. Να μην δυσαρεστήσει την αριστερά της χώρας. Στην ζυγαριά πολιτικού κόστους αποφάσισε να στενοχωρήσει τους νησιώτες. Στους οποίους έριξε το τυράκι κάποιων εκατομμυρίων ευρώ και διάφορα άλλα καθρεφτάκια. Δεν κατέληξε καλά.

Βέβαια αυτή η “προσωρινή νίκη” των νησιωτών δεν σημαίνει και πολλά. Πέραν του εξευτελισμού του κράτους και της δημιουργίας ενός πολύ επικίνδυνου κεκτημένου – πυροβολείτε αστυνομικούς για να περάσει το δικό σας – δημιουργεί δύο κινδύνους. Ο πρώτος είναι πολύ απλά το να μην γίνει τίποτε. Να μείνουν ως έχουν τα πράγματα. Με την Μόρια να γίνεται η πρώτη μουσουλμανική πόλη στο Αιγαίο. Το δεύτερο είναι ο Μητσοτάκης αντί να επανεξετάσει το ζήτημα της δημιουργίας κέντρων σε ακατοίκητα νησιά, να αποδεχθεί την “χείρα βοηθείας” του Τσίπρα και να εκτονώσει την κατάσταση με μαζικές μετεγκαταστάσεις στην ηπειρωτική Ελλάδα. Με δεδομένη την απόπειρα καπελώματος των αντιδράσεων των νησιωτών από την αριστερά αυτό το σενάριο δεν είναι και απίθανο.

Οι νησιώτες μπορεί να σώσουν το άμεσο περιβάλλον τους, αλλά βραχυπρόθεσμα. Τυχόν μετεγκατάσταση στην ηπειρωτική Ελλάδα θα οδηγήσει σε ακόμη περισσότερες αφίξεις, με κλειστά κέντρα ή χωρίς κέντρα.