Η πιο κλασική ίσως και χιλιομασημένη ατάκα στο στόμα κάθε αριστερού και φιλελέ προσφυγολάτρη και μουλτικουλτουριάρη.
Μία επιχειρηματολογία που σαφώς στηρίζεται στοχεύει στις προσφυγικές μνήμες εκατοντάδων χιλιάδων ελληνικών οικογενειών και η οποία προσπαθεί ουσιαστικά να εξομοιώσει τη φύση των Μικρασιατών και Θρακιωτών προσφύγων του 1922-23, με τους λαθρομετανάστες που πλημμυρίζουν την Ευρώπη σήμερα, προερχόμενοι από κάθε εμπόλεμο και μη τριτοκοσμικό βόθρο του Πλανήτη, με απώτερο στόχο φυσικά την κανονικοποίηση των τελευταίων στη συνείδηση των Ελλήνων.
-Είναι όμως τα πράγματα έτσι;
Είναι ανάλογες οι δύο περιπτώσεις και συνεπώς πρέπει να είναι ανάλογα φιλόξενη η στάση των Ελλήνων απέναντι στους λαθρομετανάστες;
Ας εξετάσουμε και ας συγκρίνουμε λοιπόν τα επιμέρους χαρακτηριστικά των δύο ομάδων.
Οι πρόσφυγες του 1922-23 ήταν Έλληνες.
Είχαν κοινό αίμα και καταγωγή δηλαδή με τον ελλαδικό πληθυσμό, που αποδεικνύεται άλλωστε και από όλες τις σύγχρονες έρευνες επί του σύγχρονου ελληνικού γονιδιώματος
Μία συγγένεια που όπως είναι λογικό και ειδικά σε μία εποχή και σε μία Ελλάδα κυριαρχούμενη από τον Εθνικισμό και το όραμα απελευθέρωσης και συνένωσης ολόκληρου του Ελληνισμού, ευαισθητοποίησε σαφώς τον ελληνικό λαό και επέτρεψε στις ελληνικές κυβερνήσεις της περιόδου να εγκαταστήσουν άνευ σημαντικών αντιδράσεων στην Ελλάδα τους Μικρασιάτες και τους Θρακιώτες.
Οι σύγχρονοι λαθρομετανάστες από την άλλη, είναι αποκλειστικά αλλογενείς και υπήκοοι άλλων κρατών, κατά βάση της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Άνθρωποι δηλαδή μηδενικής συγγένειας και μηδενικής συναισθηματικής σύνδεσης που αυτή προκαλεί με τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους γενικότερα.
Οι πρόσφυγες του 1922-23 ήταν πολιτισμικά συμβατοί με τους κάτοικους της κυρίως Ελλάδας.
Ομιλούσαν την ίδια γλώσσα, είχαν την ίδια θρησκεία και κατά βάση τα ίδια έθιμα και παραδόσεις, με τι όποιες παρεκκλίσεις δημιουργεί η απόσταση από το εθνικό κέντρο και η αλληλεπίδραση με άλλους λαούς. Η συμπεριφορά τους λοιπόν δεν προκαλούσε την ουσιαστική αντίδραση των ντόπιων, με όποια συνέπεια αυτό θα μπορούσε να έχει στην υποδοχή και περίθαλψή τους.
Οι σημερινοί λαθρομετανάστες από την άλλη, είναι συντριπτικά και ξεκάθαρα πολιτισμικά ασύμβατοι με τον ελληνικό πληθυσμό. Είναι πλειοψηφικά Μουσουλμάνοι, ομιλούν γλώσσες παντελώς ακατανόητες στους Έλληνες και έχουν πλείστα έθιμα και παραδόσεις, εντελώς ξένα στην ελληνική εμπειρία και εν πολλοίς βάρβαρα και οπισθοδρομικά, με βάση την αστική χειραφέτηση της ελληνικής κοινωνίας.
Χαρακτηριστικά και συμπεριφορές λοιπόν, που φυσιολογικά απωθούν, ως και εξοργίζουν πολλούς, αν όχι τους περισσότερους συμπολίτες μας.
Οι πρόσφυγες του 1922-23 δεν ήρθαν παράνομα στην Ελλάδα.
Οι άμεσοι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής μετακινήθηκαν ουσιαστικά από το ένα τμήμα της ελληνικής επικράτειας στο άλλο. Οι δε μεταγενέστεροι πρόσφυγες της ανταλλαγής πληθυσμών ήρθαν στην Ελλάδα βάσει διεθνούς συνθήκης, ισχύουσας μέχρι σήμερα.
Οι σημερινοί λαθρομετανάστες καταρχήν εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα, είτε σκίζοντας τα βιομηχανικά παραγόμενα φουσκωτά τους και υποκρινόμενοι εν συνεχεία τους ναυαγούς στις παραλίες της Λέσβου, είτε περνώντας απλά και θρασύτατα το στρατιωτικό σύνορο του Έβρου.
Οι πρόσφυγες του 1922-23 ήταν άνθρωποι, που κινδύνευαν άμεσα με αιχμαλωσία, κακοποίηση και θάνατο.
Πριν ακόμη ξεκινήσει ο αγώνας για την απελευθέρωση της Ιωνίας, οι Νεότουρκοι και εν συνεχεία οι Κεμαλιστές, επιδίδονταν σε συστηματικές διώξεις κατά των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Η υποδοχή τους λοιπόν από την κυρίως Ελλάδα, ήταν κυριολεκτικά ζήτημα ζωής ή θανάτου εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Οι σύγχρονοι λαθρομετανάστες, ακόμη και όταν μπορούν τυπικά και νομικά να χαρακτηριστούν πρόσφυγες και λόγω της πολιτικής κατάστασης στη χώρα προέλευσης τους, δε βρίσκονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, πόσο μάλλον προ επικείμενου θανάτου, έχοντας ήδη διασχίσει απολύτως ειρηνικές χώρες και έχοντας καταλήξει στην εξίσου ήρεμη και επαρκώς οργανωμένη ως προς την υποδοχή προσφύγων Τουρκία.
Οι πρόσφυγες του 1922-23 υπέφεραν ως ενός σημείου, λόγω της Μικρασιατικής Εκστρατείας και περιπέτειας.
Ο ελλαδικός πληθυσμός και το ελληνικό κράτος, ως ενός βαθμού και πέρα φυσικά της νομοτελειακής δίωξης των Μικρασιατών και Θρακιωτών από τους Τούρκους, έφερα μία σημαντική ευθύνη για την κατάντια και ανάλογα τους συμπεριφέρθηκαν και τους βοήθησαν.
Οι σύγχρονοι λαθρομετανάστες από την άλλη και ειδικά οι οικονομικές και πολιτικές δυσχέρειες που αυτοί αντιμετωπίζουν στις χώρες προέλευσής τους, δεν οφείλονται σε δράσεις του ελληνικού λαού.
Δεν εισέβαλαν οι Έλληνες στο Αφγανιστάν, δεν επαναστάτησαν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ, ούτε πολέμησαν για την ανεξαρτησία τους από την Αιθιοπία.
Δεν είναι ελληνικές οι πολυεθνικές, που χρηματοδοτούν δυνάστες στον Τρίτο Κόσμο, ούτε και ελληνοκίνητοι οι διεθνείς οργανισμοί, που χειραγωγούν και απομυζούν χώρες σε αυτόν.
Δε φταίγουν οι Έλληνες τέλος, για τις λανθασμένες πολιτικές επιλογές και την μόνιμη καθυστέρηση των λαών των χωρών αυτών.
Εκτός και αν η Ελλάς είναι υπεύθυνη για όλα τα παραπάνω, απλά και μόνο επειδή συμμετέχει στο διεθνές σύστημα εξουσίας και δε συνιστά ένα ακόμη τριτοκοσμικό βόθρο και κράτος-παρία.
Εν τέλει και σημαντικότερα ίσως από όλα, οι πρόσφυγες του 1922-23, παρά τα δεινά που πέρασαν και παρά την απώλεια των πατρογονικών τους εστιών, μπόλιασαν τη νέα πατρίδα τους, ενίσχυσαν με ελληνικό αίμα τη Βόρεια Ελλάδα και πρόσθεσαν τα δικά τους φιλοπρόοδα και ενεργητικά χαρακτηριστικά σε εκείνα του ελλαδικού πληθυσμού.
Οι λαθρομετανάστες από την άλλη, διχάζουν τους Έλληνες, διασπούν πολιτισμικά και εθνολογικά τις ελληνικές κοινότητες, απομυζούν δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως από το ελληνικό κράτος και ουσιαστικά τον Έλληνα και Ευρωπαίο φορολογούμενο, χωρίς καμία απολύτως προσφορά, δημιουργούν σημαντικότατους εθνικούς κινδύνους, λόγω της ομόδοξης με τους περισσότερους Τουρκίας και μάλλον οπισθοδρομούν συνολικά την ελληνική κοινωνία με τις επιμέρους κουλτούρες τους.
Και παρά όλες αυτές τις τεράστιες ποιοτικές διαφοροποιήσεις των Ελλήνων προσφύγων από τους παράνομους μετανάστες του σήμερα, ακόμη και το 1922-23 υπήρξε σημαντικό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, που αντιμετώπισε με δυσπιστία τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, απλά και μόνο των βασικότατων ανθρώπινων ενστίκτων της αυτοσυντήρησης και αυτονομίας.
Κάθε νοήμων άνθρωπος στην Ιστορία, προστατεύει εκείνα που θεωρεί δικά του και δεν τα μοιράζεται εύκολα με ανθρώπους που δεν ανήκουν στον άμεσο περίγυρο και την κοινότητα, πόσο μάλλον με ξεκάθαρους ξένους.
Καταληκτικά η προσπάθεια αυτή εξομοίωσης, συνιστά ακραία βλακώδη, ως και προσβλητική για τους Έλληνες και τους διωγμένους προγόνους τους επιχειρηματολογία, που μάλιστα και κατά βάση χρησιμοποείται από διαχρονικούς μηδενιστές της Μικρασιατική Εκστρατείας, η οποία αν μη τι άλλο έσωσε 1.500.000 Έλληνες από τη νομοτελειακή εξορία και εξόντωσή τους στα βάθη της Ανατολίας, στα πλαίσια της ειλημμένης απόφασης γενοκτονίας τους από τους Νεότουρκους και Κεμαλιστές.
Υπάρχει όμως λύση και για αυτό το δίλημμα και βλακωδεία.
Να κλείσουν τα σύνορα και να απελαθούν όσοι έχουν έρθει παράνομα στη χώρα!
Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.
