Οδός Μπουμπουλίνας, αριθμός 2

Η άδικη δολοφονία του Πρυτάνεως Θεοφανόπουλου

Το πράσινο κουτί αγνώστου χρησιμότητος που βλέπετε, δεν ήταν πάντοτε εκεί. Αντιθέτως, για πολλά περισσότερα χρόνια από την ως τώρα ζωή του, ευρισκόταν εκεί μία μαρμάρινη στήλη, που μνημόνευε την απώλεια ενός αθώου ανθρώπου, ενός επιστήμονος που μόρφωσε νέους Έλληνες και τους προσέφερε επιστημονική κατάρτιση σε μια εποχή που η Παιδεία στην χώρα μας δεν εθεωρείτο δεδομένη, ενώ η ανώτατη παιδεία ήταν κατάκτηση και δυσθεώρητο κατόρθωμα.

Ο Πρύτανης του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου Ιωάννης Θεοφανόπουλος κατά τα Δεκεμβριανά του ’44, εξαιτίας του γεγονότος πως καθ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής συνέχισε να παρουσιάζεται στην έδρα του ως όφειλε, ων δημόσιος λειτουργός και καθηγητής/Πρύτανης, θεωρήθηκε συνεργάτης των Γερμανών.

Ο Πρύτανης του ΕΜΠ Ιωάννης Θεοφανόπουλος

Γεννήθηκε στην Χαλανδρίτσα Αχαΐας το 1876, γιος δασκάλου. Απέκτησε πτυχίο Μηχανολόγου Μηχανικού από το ΕΜΠ το 1899 και στη συνέχεια μετέβη στη Γερμανία, όπου μετεκπαιδεύτηκε στο Βερολίνο και εργάστηκε ως μηχανικός Γερμανικών εργοστασίων. Το 1907 εξελέγη καθηγητής στην έδρα των «Στοιχείων Μηχανών και Λεβήτων». Διετέλεσε πρώτος πρόεδρος της Ένωσης Μηχανικών του Πολυτεχνείου (1908), η οποία στόχευε στην εξεύρεση εργασίας στους αποφοίτους του ΕΜΠ, διευθυντής έλξεως και υλικού εταιρίας σιδηροδρόμων Πελοποννήσου, σύμβουλος Διοικούσης Επιτροπής Τ.Ε.Ε, θεραπευτηρίου «Ευαγγελισμός», μέλος Δ.Σ. Σιβιτανιδείου Σχολής κ.ά. Με άλλους μηχανικούς, συνέβαλε στην ίδρυση του Υπουργείου Συγκοινωνίας (1914).
Το 1932 ανέλαβε διευθυντής του μηχανουργικού εργοστασίου-εργαστηρίου της Σχολής, προώθησε την κατασκευή του πρώτου τετράχρονου κινητήρα Diesel στη Σχολή, ισχύος 5 ίππων και πρωτοστάτησε στην επέκταση του Μηχανουργείου στην οδό Τοσίτσα. Βασικό του έργο θεωρούνται τα «Στοιχεία Μηχανών και Εμβολοφόρων Αντλιών».
πηγή: Αυτόχθονες Έλληνες

Αυτεξουσίως οι κομμουνιστές τον συνέλαβαν στο σπίτι του στην Αθήνα, και αφού τον οδήγησαν με βασανιστικό τρόπο ξυπόλητο εώς τον Κιθαιρώνα και ύστερα στην Αράχωβα, τον εκτέλεσαν δια τουφεκισμού έχοντας τον γυμνό και ατιμασμένο.

Η στήλη στήθηκε εκεί μετά την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Κομμουνιστές και διατηρήθηκε εκεί πιθανότατα έως τις ημέρες της ελεύσεως των Μαρξιστών του ΠΑΣΟΚ.

Σε σχέση με την άδικη δολοφονία του Πρυτάνεως Θεοφανόπουλου, θεωρώ πως οι κατά καιρούς γελιοποιήσεις διαφόρων Πρυτάνεων που κατά τα σημερινά πρότυπα και δεδομένα σχετίζονται φιλικώς με κάποια κομματική παράταξη ενώ έχουν απαραιτήτως λάβει και σχετική αποδοχή από φοιτητικές παρατάξεις, είναι “ενδοοικογενειακά συμβάντα” τα οποία ουδόλως δύνανται να διαταράξουν τα λασπώδη και δυσώδη ύδατα του έλους που ονομάζεται “πανεπιστημιακός χώρος”…