Τις τελευταίες ημέρες αγαπητοί φίλοι, είναι η αλήθεια πως ακούμε και βλέπουμε μια ακατάσχετη θριαμβολογία, ως προς τη τμηματική οριοθέτηση της Α.Ο.Ζ. μας έναντι εκείνης της Αιγύπτου.
Θριαμβευτικές αναφορές, που επί της ουσίας έχουν ως επίκεντρό τους την ακύρωση του ”άκυρου” τουρκολυβικού συμφώνου και δευτερευόντως την επέκταση, έστω μερικώς, αλλά θεσμικά και διπλωματικά κατοχυρωμένα, της ελληνικής αποκλειστικής ζώνης.
Αφηγήματα, που ούτως ή άλλως είναι αμφισβητήσιμα, τουλάχιστον ως προς το μέγεθος της ελληνικής επιτυχίας, καθώς επί της ουσίας αντιδρούμε σε τουρκικές δράσεις σε χώρο δικό μας συμφερόντων-λιβυκό πέλαγος-και το πράττουμε παράλληλα παραλείποντας επί της ουσίας οποιαδήποτε αιγυπτιακή δέσμευση και κάλυψη ως προς το Καστελόριζο.
Αφήνοντας όμως κατά μέρος τα παραπάνω και αναφερόμενοι αποκλειστικά στο κείμενο της συμφωνίας με την Αίγυπτο, παρατηρούμε δυστυχώς, πως υπάρχει μια συστηματική αποσιώπηση από πλευράς κυβερνητικών και των υποστηρικτών τους, ως και δικαιολόγηση της εμφανέστατης υποχώρησης μας έναντι της Αιγύπτου, ως προς το μέγεθος της ελληνικής ΑΟΖ.
Και όταν λέγω υποχώρηση, δεν εννοώ φυσικά, ούτε συμμερίζομαι ρητορικές περί εθνικής προδοσίας. Προφανώς η Ελλάς δεν παραχώρησε έδαφός της, ούτε εθνική της κυριαρχία, αλλά μέρος των δυνητικών και μέγιστων κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Η Ελλάς δηλαδή, θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη Α.Ο.Ζ. έναντι της Αιγύπτου και τελικά δέχθηκε τον περιορισμό αυτής, προς εξαγορά ουσιαστικά της βοήθειας της αραβικής χώρας, ως προς τους τουρκικούς τυχοδιωκτισμούς στη Λιβύη.
Και περί αυτού δε χωρά καμία αμφιβολία, βάσει των πάγιων θέσεων της ελληνικής πλευράς, ως προς την έκταση των διεκδικήσεων της στις θάλασσές της.
Η Ελλάς καθορίζει η ίδια συνεχόμενα την Α.Ο.Ζ. της, θεωρώντας τον εαυτό της ουσιαστικά μεικτό αρχιπελαγικό κράτος και έτσι παρεμπιπτόντως παλεύει τις απαιτήσεις της γείτονας, ιδίως ως προς το Καστελόριζο.
Και βάσει λοιπόν των αντίστοιχων άρθρων της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ του 1982 (UNCLOS) για αρχιπελαγικά κράτη, δέχεται η ίδια ως μέση γραμμή μεταξύ αυτής και των όμορων χωρών της, την ίση απόσταση από τις γραμμές που σχηματίζονται από τις βάσεις των ελληνικών νήσων. Έτσι προκύπτουν άλλωστε οι χάρτες με την ελληνική Α.Ο.Ζ., που βλέπετε διαχρονικά.
Τι σας λέγουν οι εορτάζοντες της τμηματικής συμφωνίας;
Πως η Αίγυπτος χαριστικά σχεδόν αναγνωρίζει τη γραμμή 1-2-3 -την ένωση δηλαδή των βάσεων των αντίστοιχων ελληνικών νήσων- και ότι σε αντάλλαγμα πήρε τη γραμμή Α-Β, την πλήρη δηλαδή ευθυγράμμιση των ηπειρωτικών ακτών της. Κοινώς δηλαδή, πως ίσως θα έπρεπε να πάρουν και πρόσθετη θαλάσσια έκταση!
Που σημαίνει βέβαια εν τέλει και προφανέστατα, πως η Ελλάς υποχωρεί από την πάγια θέση για την έκταση της Α.Ο.Ζ. της και κυρίως τον τρόπο καθορισμού αυτής της και δέχεται επίσημα και μόνιμα την απώλεια της δυνητικά ελληνικής, σκιαγραμμένης περιοχής στο χάρτη, καθ΄ότι με βάση τις γραμμές βάσεις 1-2-3 και τη συμφωνημένη γραμμή, προκύπτει μικρότερη από τη μέση απόσταση από την πραγματική αιγυπτιακή ακτή!
Με απλά λόγια, οι Αιγύπτιοι φαίνονται συμβιβαζόμενοι, καθώς δέχονται αυτό που προβλέπει το διεθνές δίκαιο και εμείς κάναμε αυθαίρετη σύμβαση ως προς τη δική τους ακτογραμμή.
Οι Αιγύπτιοι πέτυχαν μεγαλύτερη απόσταση των ηπειρωτικών τους ακτών, από όσο εμείς για τις δικές μας νησιωτικές ακτές.
Και χωρίς μάλιστα να δεσμευθούν νομικά για το Καστελόριζο και έναντι των Τούρκων.
Εκείνοι είναι οι κερδισμένοι της συμφωνίας.-
1+1=2.
