Ο κ. Τσιόδρας είναι μια σωστή επιλογή της κυβέρνησης και γι’ αυτό βγαίνει τόσο προς τα έξω, γι’ αυτό έχει αναλάβει το πόστο του «κυβερνητικού εκπροσώπου» ως προς το συγκεκριμένο θέμα. Είναι ο άνθρωπος τον οποίο πιστεύω οι περισσότεροι Έλληνες θα ήθελαν, αυτές τις δύσκολες στιγμές να έχουν ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αυτόν και όχι την κ. Σακελλαροπούλου η οποία την ίδια την ημέρα της ορκωμοσίας της – που έγινε μετά από ένα σχετικό σούσουρο σχετικά με τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις – φρόντισε να ψελλίσει τα γνωστά φληναφήματα περί “νέων πατριωτισμών”, “κοσμοπολιτισμών” και όλα τα υπόλοιπα. Παρόλο που η επιστημονική της επάρκεια δεν αμφισβητείται είναι σαφές ότι η κ. Σακελλαροπούλου ποτέ δεν θα μπορέσει να έχει την αποδοχή του κ. Τσιόδρα. Και αυτό διότι οι Έλληνες μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές μεταξύ των δύο.

Η κ. Σακελλαροπούλου είναι ο Μητσοτάκης πριν τον Έβρο.

Είναι αυτή η αγάπη για τις συστημικές ελίτ, για τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, για τον δικαιωματισμό, για την Γκρέτα και όλα τα υπόλοιπα. Είναι η επίθεση στον Ορμπάν, είναι η κλιματική αλλαγή και η πράσινη ενέργεια.

Ο Τσιόδρας είναι ο Μητσοτάκης μετά τον Έβρο.

Είναι η λύση στο πρόβλημα, είναι το αυτονόητο, είναι η προστασία των συνόρων, είναι η ταύτιση με τον χαρακτήρα, με την ταυτότητα των Ελλήνων, είναι η σταθερότητα, είναι η αντιμετώπιση της πραγματικότητας πέραν ιδεοληψιών και φαντασιώσεων. Είναι η συνάντηση με τον Κούρτς και η συναντίληψη με τους “σκληρούς του Βίζενγκραντ” για το μεταναστευτικό.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη παλινδρομεί ανάμεσα στις δύο αυτές καταστάσεις. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσει όμως προς τα πού θα κινηθεί.