Η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν βρίσκονται λοιπόν για πολλοστή φορά στα πρόθυρα του πολέμου.
Μήλον της Έριδος η αρμενόφωνη ορεινή περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η πρότερα τμήμα της Σοβιετικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν -μία από τις πολλές εθνοδιχαστικές εδαφικές αλχημείες της Σοβιετίας- και νυν και μετά τον αζεροαρμενικό πόλεμο του 1988-94, η τύποις ανεξάρτητη και μη αναγνωρισμένη Δημοκρατία του Αρτσάχ, αλλά επί της ουσίας τμήμα της Αρμενίας.
Μία κατοχή εδάφους, που μπορεί να φαντάζει ιστορικά και πολεμικά δίκαιη, εντούτοις και λόγω ακριβώς της φύσεως του Διεθνούς Δικαίου, ενισχύει σαφέστατα τα αιτήματα ανάκτησης του χαμένου.
Όχι βέβαια πως κάτι τέτοιο συγκινεί και κινητοποιεί προς συμβιβασμό τους Αρμένιους, οι όποιοι έχοντας βαθιά χαραγμένη την εμπειρία της τουρκικής “τιμής” και της ουσιαστικής αδιαφορίας του διεθνούς παράγοντα απέναντί τους, λειτουργούν ξεκάθαρα αυτοσυντηρητικά και ρεαλιστικά, εμμένοντας στις θέσεις τους και εξοπλιζόμενοι κατά το δυνατό και σύμφωνα με τις πενιχρές οικονομικές τους δυνατότητες.
Ούτε όμως έχουν περιοριστεί και οι Αζέροι στους όποιους ιδεαλισμούς του Διεθνούς Δικαίου, παρά εξοπλίζονται συστηματικά και σε πολύ πιο εντατικούς ρυθμούς από τους Αρμένιους, υποβοηθούμενοι προφανώς από τον τεράστιο πετρελαϊκό πλούτο της χώρας τους και της συνεχή δημογραφική και γενικότερη ανάπτυξη της.
Που είναι άλλωστε και ο κινητήριος μοχλός της όλης και η ουσία της όλης αντιπαράθεσης.
Η συνεχής μεγέθυνση δηλαδή του Αζερμπαϊτζάν ως δύναμης και οικονομικού μεγέθους έναντι της φτωχής και ολιγάνθρωπης Αρμενίας, που νομοτελειακά μεταφράζεται σε μετατόπιση και του γεωπολιτικού ”κέντρου βάρους” στην περιοχή, όπως επίσης και σε πιεστική ανάγκη επέκτασης του ζωτικού χώρου των Αζέρων.
Μια κατάσταση, που πέραν των άλλων πολιτισμικών και ιστορικών ομοιοτήτων, αποτελεί σαφέστατη αναλογία και για τη σχέση Ελλάδος-Τουρκίας και ζοφερό ίσως προμήνυμα, για το πως θα καταλήξει η αναπτυξιακή και εξοπλιστική ιδίως ανισορροπία των δύο χωρών, στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον.
Με απλά λόγια, οι Αζέροι έχοντας όλο και διευρυνόμενο εξοπλιστικό και δημογραφικό πλεονέκτημα, θα επιδιώκουν όλο και πιο εντατικά την ανάκτηση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τη στιγμή που οι Αρμένιοι θα εξαρτώνται όλο και περισσότερο από τη ρωσική προστασία και στρατιωτική βοήθεια, προκειμένου να διατηρούν μια οριακή ισορροπία.
Κάτι που μας φέρνει και στο άλλο ουσιώδες κομμάτι της διένεξης, που δεν είναι άλλο από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της Ρωσίας και της Τουρκίας στην περιοχή.
Η Ρωσική Ομοσπονδία, ούσα διάδοχος πολιτικά της Ε.Σ.Σ.Δ., επιδιώκει σταθερά τη διατήρηση και την ανάκτηση εν μέρει της επιρροής της στην ευαίσθητη για την άμυνα της και πλούσια σε μαύρο χρυσό, ταραχώδη περιοχή του Καυκάσου. Και προς το σκοπό αυτό επιδίδεται σε μία πραγματικά σχοινοτενή πολιτική εξισορρόπησης των επιδιώξεων των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών ή τουλάχιστον εκείνων, που δεν έχουν ξεκάθαρα καταστεί ανταγωνιστικές (βλέπε Γεωργία).
Ανάλογα λειτουργεί και στην περίπτωση του διπόλου Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, όπου καθόλου συγκρουσιακά δεν αντιλαμβάνεται το δεύτερο, παρά ως απαραίτητο κρίκο της διατήρησης της ειρήνης στην περιοχή και σημαντικό φυσικά οικονομικό εταίρο.
Επί της ουσίας οι Ρώσοι λειτουργούν ως αναγκαίοι προστάτες της Αρμενίας, διατηρώντας έτσι μία σταθερή στρατιωτική παρουσία στο Νότιο Καύκασο και πλησίον της Τουρκίας και παράλληλα προσπαθούν να ισοσταθμίζουν κατά το δυνατό την επιρροή της τελευταίας και κάθε άλλης δύναμης του Κόσμου στο Αζερμπαϊτζάν.
Ισορροπία που οι Τούρκοι λογικότατα προσπαθούν να διαταράξουν, επενδύοντας κύρια στην εθνολογική και πολιτισμική τους συγγένεια με τους Αζέρους και στην πάγια διάθεση τους, εξάλειψης του αρμενικού στοιχείου από την περιοχή, λειτουργώντας παράλληλα και ως σταθερός αποσταθεροποιητής της ρωσικής ισχύος, χάριν δυτικών και όχι μόνο συμφερόντων.
Συν τοις άλλοις, οι Τούρκοι πλέον χρησιμοποιούν τους Αζέρους και ως μέσο πίεσης και συναλλαγής έναντι της Ρωσίας, για το αντίστοιχο τουρκορωσικό μέτωπο στη Συρία. Αποκτούν δηλαδή διαπραγματευτικά χαρτιά-ενόψει πιθανώς και μίας τελικής διαιτησίας του Συριακού Εμφυλίου-για τη διατήρηση των επισφαλών θυλάκων που διατηρούν εντός της συριακής επικράτειας και της προστασίας ειδικότερα του ”αντάρτικου” Ιντλίμπ, απειλώντας τη Ρωσική Ομοσπονδία και με κλιμάκωση του Καυκάσιου συνόρου της.
Ένα ακόμη δηλαδή από τα πολλά επεισόδια της ταραχώδους και επισφαλούς συμμαχίας των δύο χωρών, που ίσως όμως και τελικά ατσαλώνουν τη σχέση τους, μέσω των συνεχόμενων συνεννοήσεων και συμβιβασμών τους.
- Διαγραφή Σαμαρά
- Θρίαμβος Τραμπ
- Οχι, δεν είναι ο Δένδιας υπεύθυνος για την μείωση κυριαρχίας στο Αιγαίο – Είναι όλοι τους
Εν τέλει δεν πρέπει να αποκλείουμε και την εμπλοκή και υπομόχλευση της αντιπαράθεσης κατά περίπτωση, από πλευράς Η.Π.Α. και δευτερευόντως του Ισραήλ, στα πλαίσια του γενικότερου ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία. Ισραήλ δε ειδικότερα που αποτελεί και έναν από τους κύριους προμηθευτές του Αζερμπαϊτζάν και συγκεκριμένα σε υψηλής τεχνολογίας οπλισμό, που δύσκολα παρέχεται από τη Ρωσία, προκειμένου να μη διαταράσσεται αποφασιστικά η ισορροπία.
Όπως και να έχει, ένα είναι σίγουρο. Πως η Ελλάς είναι παντελώς απούσα από μία σύγκρουση που την αφορά άμεσα, καθώς συναρτάται με την ύπαρξη μίας ανταγωνίστριας της Τουρκίας και συνεπώς δυνητικής ελληνικής συμμάχου, που μάλιστα έχει κοινό σχεδόν δόγμα με αυτήν.
Απουσία της χώρας μας, που όπως και στην περίπτωση της απάθειας ως εχθρότητα προς την άλλη και ακόμη μεγαλύτερη εχθρό της Τουρκίας, Συρία, καταδεικνύει την πλήρη έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού του ελληνικού κράτους-αν αυτός υπήρξε ποτέ πριν και την ουσιαστική στρατηγική παραίτηση των ελληνικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ έναντι της γείτονας.
Απαιτείται από χθες άμεση διπλωματική και όχι μόνο στήριξη της φιλικής και αντιτουρκικής Αρμενίας και παράλληλα έμμεση διάρρηξη της στενής σχέσης Τουρκίας και Ρωσίας!
Ζήτω η Αρμενία!
Ζήτω ο Αρμενικός Στρατός!
