Μας στέλνει ο Οδυσσέας Ανδρούτσος,
«ΓΕΛΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΓΕΛΙΑ ΑΚΡΑΤΗΤΑ! Ο ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 17:30!». Αυτά τα λόγια διάβαζε κανείς, αν κατευθυνόταν προς το θεατράκι του Σπυρόπουλου στο Γαλάτσι. Ένα πανέμορφο θεατράκι, που κάθε Κυριακή γέμιζε από παππούδες με τα εγγονάκια τους κι από γονείς με τα παιδάκια τους. Γελαστά και χαρούμενα παιδάκια, που περίμεναν πως και πως να ξεκινήσει η παράσταση. Ένα από αυτά τα παιδάκια ήμουν κι εγώ.
Εκεί πρωτοείδα Καραγκιόζη από τον μεγάλο Καραγκιοζοπαίχτη Θανάση Σπυρόπουλο. Εκεί αγάπησα αυτήν την τέχνη και εκεί πέρασα αμέτρητες Κυριακές μέχρι και τον Μάρτιο του 2020, όταν επεβλήθη η πρώτη καραντίνα…
Το πρώτο κουδουνάκι ηχεί. Το τραγούδι «Είμαι Εγώ Ο Καραγκιόζης» παίζει κατ’επανάληψιν και κρατά συντροφιά στους παρευρισκόμενους, υπενθυμίζοντάς τους ποιός είναι «ο μυταράς γελωτοποιός». Το συνονθύλευμα φωνών που ακούγεται στην αίθουσα του θεάτρου μετατρέπεται σε… συνονθύλευμα ψιθύρων. Το δεύτερο κουδουνάκι ηχεί. Όλοι πια κάθονται στις θέσεις τους και σιγά-σιγά σωπαίνουν. Με το τρίτο κουδουνάκι τα καλαμπούρια και τα γέλια μεταξύ των θεατών και το τρέξιμο των βοηθών του Καραγκιοζοπαίχτη, που κάνουν τις τελευταίες ετοιμασίες για την έναρξη της παράστασης, παύουν. Πέντε και μισή η ώρα. «Αρχίζει! Αρχίζει!». Οι πρώτες νότες από το «Μινόρε του Τσιμπίδη» ηχούν και όλοι, μικροί μεγάλοι, απολαμβάνουν το καταπληκτικό κομμάτι, περιμένοντας την είσοδο του Καραγκιόζη. Ξάφνου, ο ρυθμός αλλάζει. «ΕΕΕΕ ΩΠΑΑΑΑ!». Το «ξυπόλητο τάγμα» έχει κάνει την εμφάνισή του και στα πρόσωπα όλων των παιδιών ζωγραφίζεται ένα αθώο και αυθόρμητο χαμόγελο…
Μα τώρα πια τα χρόνια περάσαν και έχουν αλλάξει… Τον περασμένο Ιούνιο ο κυρ – Θανάσης μας αποχαιρέτησε για το αιώνιο ταξίδι… Έχοντας και αυτήν την πληροφορία στο μυαλό, σκέφτηκα χθες να περάσω από το θεατράκι, μετά από τρία χρόνια απουσίας. Καθώς πλησιάζω, επιταχύνω το βήμα μου και χαμογελάω σαν μικρό παιδί. Όμορφες εικόνες ξυπνούν. Φτάνω στο σημείο του θεάτρου και ένας κεραυνός με διαπερνάει σύγκορμο.
«Δεν είναι δυνατόν…» ψελλίζω στον εαυτό μου. Με γρήγορο βήμα και βαριά αναπνοή βαδίζω πανικόβλητος ανηφορικά την οδό Έρσης. Πιστεύω και ελπίζω πως έχω κάνει λάθος. Φτάνω στο τέρμα του στενού δρόμου. Όλα τα κτήρια στέκουν ακλόνητα στην θέση τους. Εκτός από ένα… Δυστυχώς ούτε λάθος έχω κάνει, ούτε ονειρεύομαι. Αυτό που ζω είναι πέρα για πέρα αληθινό. Την θέση του θεάτρου έχει καταλάβει με θράσος ένα απαίσιο κενό… Ο κυρ – Θανάσης, φαίνεται, το αγαπούσε πολύ το θεατράκι του και θέλησε να το πάρει μαζί του…
Στέκω ολομόναχος στο σκοτεινό και στενό δρομάκι, προσπαθώντας να κατανοήσω τι αντικρίζω. Μία-μία έρχονται οι εικόνες στο μυαλό μου. Όμορφες και άσχημες. Τα τραγούδια, τα κουδουνάκια, οι ψίθυροι, τα γέλια, τα χαμόγελα των παιδιών. Τίποτα δεν υπάρχει πια. Όλα έχουν γίνει… αστρόσκονη. Παραμένω όρθιος, ακίνητος και αμίλητος για κάνα μισάωρο, σαν θλιμμένος εύζωνας. Δεν βλέπω τις μορφές του Καραγκιόζη, της Αγλαΐας με την σκούπα της, τον Μπαρμπαγιώργο, τον Μορφωνιό, τον Χατζηαβάτη, τον Εβραίο, τον Σταύρακα και τα Κολλητήρια, που κοσμούσαν την πόρτα και την πρόσοψη του θεάτρου, αλλά αυτό το απαίσιο και κακάσχημο τσιμεντένιο κενό… Την σιωπή μου διακόπτει κάποιος περαστικός.
-Συγγνώμη, κύριε, εδώ δεν ήταν το θεατράκι του Σπυρόπουλου; τον ρωτάω θέλοντας να επιβεβαιωθώ πως αυτό που βλέπω είναι αληθινό. Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία…
-Ναι. μου αποκρίνεται, σκοτώνοντας την δύσμοιρη την ελπίδα… «Εδώ ήταν…» συνεχίζει.
-Πόσον καιρό έχει που το κατεδάφισαν;
-Πριν κάνα μήνα το γκρέμισαν, με πληροφορεί με μια ελαφρά λύπη. «Αλλά, τι να κάνεις; Η ζωή προχωράει… Τα παιδιά πλέον…».
Χωρίς να τελειώσει την φράση του, μπαίνει στο αυτοκίνητό του, που είναι παρκαρισμένο λίγο πιο πέρα, και φεύγει. Και, δυστυχώς, έχει δίκιο. Γιατί να πας να δεις Καραγκιόζη, όταν μπορείς να παίξεις το καινούργιο woke βιντεοπαιχνίδι ή να δεις την καινούργια woke ταινία της Disney; Και πώς να χαμογελάσουν τα παιδιά, όταν η αθωότητά τους δολοφονείται αργά και βασανιστικά κάθε μέρα, με τον πιο βάναυσο τρόπο; Προτρέπω όλους τους γονείς που διαβάζουν αυτό το άρθρο να μάθουν τον Καραγκιόζη στα παιδιά τους. Να τους δείξουν το μεγαλείο και την μαγεία αυτής της τέχνης. Να τους μάθουν, μέσα από αυτήν, την Ελλάδα μας, ώστε να μην γκρεμιστούν κι άλλα θεατράκια…
Δυστυχώς αυτές οι γραμμές δεν αποτελούν προϊόν της φαντασίας μου. Ανταποκρίνονται απολύτως στην πραγματικότητα. Η μουσική σταμάτησε, τα χαμόγελα έσβησαν. Κυρίες και κύριοι, το θεατράκι του Σπυρόπουλου δεν υπάρχει πια…
