Χθες είδαμε ένα φωτεινό αριστούργημα μέσα στο σκοτάδι των ημερών που ζούμε τον Άνθρωπο του Θεού-Man of God.
Κι ας αρχίσουμε απ’ τα βασικά που είναι και τα θεμελιώδη για μια ταινία που φιλοδοξεί να είναι όχι απλά ένας κινηματογραφικός βίος Αγίου ή ένα συναξάρι αλλά μια μαρτυρία Ορθό-δοξης βιωτής κάτι που το πετυχαίνει πλήρως αναμφισβήτητα.
Σενάριο δεμένο χωρίς να “κάνει κοιλιά”και να προκαλεί την κλασική αμηχανία στους θεατές σχετικά γρήγορο αλλά όχι ξεπέτα δίνει τον βίο του Αγίου χωρίς φλυαρίες και διδακτισμούς χωρίς κενά και χάσματα μάλλον με έναν ρεαλισμό που καθηλώνει.
Πέτυχε απόλυτα τον σκοπό της η σκηνοθέτις Πόποβιτς και δημιούργησε μία υπέροχη ταινία και όχι ντοκιμαντέρ (ένα λάθος που μπορεί εύκολα να γίνει) και σε αυτό είναι ξεκάθαρο ότι βοήθησαν εκτός από το ταλέντο της και όλοι οι συντελεστές της ταινίας.
Είναι λογικό ότι από την στιγμή που η ταινία αφορά τον βίο ενός Αγίου το κυρίαρχο στοιχείο να είναι η Εκκλησία, οι ιερείς και αρχιερείς, το μαύρο ράσο γενικά κυριαρχεί και δίνει ένα μυστηριακό ύφος που σε καθηλώνει, σε ηρεμεί, δεν φοβάται η Πόποβιτς τις σύγχρονες αντιλήψεις που κυριαρχούν και παρουσιάζει χωρίς φιοριτούρες ή ψευτοευσεβισμό έναν ορθόδοξο ιερομόναχο πατέρα να προσεύχεται, να κάνει κομποσχοίνι, να κάνει εδαφιαίες μετάνοιες, να λέει την ευχή, να θυμιατίζει, να τελεί την Θεία Λειτουργία, έναν χριστιανό δηλαδή ο οποίος αγωνίζεται εν Χριστώ να καθαρίσει την ψυχή του από τα πάθη του παρ’ όλες τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνει. Πετυχαίνει δηλαδή η Πόποβιτς με μοναδικό τρόπο όχι μόνο να μας παρουσιάσει μία ωραία ταινία αλλά και να μας διδάξει πως πρέπει να ζούμε, πως θα γίνουμε άγιοι. Παρουσιάζει επίσης την διαχρονική σύγκρουση ορθολογιστών και Εκκλησίας, Δύσης και Ανατολής όπως και την διαφθορά και τα πάθη που υπάρχουν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας από ιερείς και αρχιερείς. Η ταινία έχει ωραία ροή καθ’ όλη την διάρκεια και δεν σε κουράζει σε κανένα σημείο.
Η μουσική είναι μοναδική από τον ταλαντούχο και καταξιωμένο Πράισνερ που μας έχει χαρίσει αντίστοιχες συγκινήσεις σε ταινίες σταθμούς. Οι ενδυμασίες και τα σκηνικά ιστορικά ακριβή σε μεταφέρουν στην εποχή του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα.
Η φωτογραφία και τα χρώματα αγγίζουν το τέλειο και αποδίδουν στο μέγιστο την ομορφιά της ελληνικής υπαίθρου, ο ήλιος, η θάλασσα, τα βουνά, τα στάχυα, το χώμα, τα λουλούδια, τα κτίρια, οι ναοί, όλη αυτή η ομορφιά σε ταξιδεύει και σου φέρνει στην μνήμη τις παιδικές εικόνες από την ζωή στο χωριό.
Το καστ των ηθοποιών, Καραμπέτη, Λούλης, Στάνκογλου, Τσακίρογλου, Σκιαδαρέσης, Πετρώφ, Ρουρκ κλπ. προσεκτικά επιλεγμένο αποδίδει στα μέγιστα τους ρόλους με υπέροχες ερμηνείες. Εάν η ταινία ήταν στα ελληνικά θα ήταν ακόμη περισσότερο μέσα στο πνεύμα της εποχής και πιο δραματική.
Άφησα για το τέλος την συγκλονιστική ερμηνεία του Άρη Σερβετάλη, είναι καθηλωτικός, συγκλονιστικός, μοναδικός, ώριμος, μυστηριακός, συγκινητικός, δραματικός και δείχνει όχι απλά να ερμηνεύει έναν ρόλο που έχει διαβάσει και μελετήσει αλλά ότι έχει ίδια γνώση του Ορθόδοξου τρόπου ζωής. Εάν γνωρίζεις τον βίο του Αγίου Νεκταρίου είναι πραγματικά σα να βλέπεις τον ίδιο τον Άγιο όπως ακριβώς τον έχεις φανταστεί μέσα από τα συναξάρια, εάν δεν γνωρίζεις τον βίο του τότε αυτή η ερμηνεία θα σε ωθήσει να θες να μάθεις περισσότερα γι’ αυτόν τον άνθρωπο του Θεού.
