Μας στέλνει η Χριστίνα Κ.,
Το 1969 η 21-χρονη Norma McCorvey ανακάλυψε ότι περίμενε το τρίτο της παιδί. Όντας ανύπανδρη και επειδή αντιμετώπιζε οικονομική δυσχέρεια και προβλήματα καταχρήσεων δεν ανέτρεφε η ίδια τα 2 πρώτα παιδιά της, ενώ για το τρίτο αποφάσισε ότι ήθελε να καταφύγει σε έκτρωση.
Ζούσε, όμως, στο Τέξας, όπου η έκτρωση επιτρεπόταν μόνο σε περίπτωση που η εγκυμοσύνη έθετε σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή της μητέρας. Η ίδια δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψει σε άλλη πολιτεία όπου θα μπορούσε να κάνει νόμιμη έκτρωση, ούτε και να πληρώσει κάποιον αξιόπιστο γιατρό στο Τέξας για να κάνει με ασφάλεια παράνομη έκτρωση. Είχε ακούσει, όμως, για 2 γυναίκες δικηγόρους που είχαν μόλις αποφοιτήσει από την νομική σχολή και, θέλοντας να ανοίξουν τη νομική συζήτηση για το θέμα των εκτρώσεων, αναζητούσαν το κατάλληλο προς εκπροσώπηση άτομο. Μια γυναίκα, ας πούμε, όπως εκείνη, που η ηλικία και η κοινωνική της θέση θα καταδείκνυαν το άδικο του νόμου περί έκτρωσης.
Υπό τη νομική τους καθοδήγηση η McCorvey κατέθεσε τελικά μήνυση κατά του περιφερειακού εισαγγελέα της κομητείας όπου ζούσε, Henry Wade, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Jane Roe για λόγους διαφύλαξης της ανωνυμίας της. Η αγωγή βασίστηκε στο επιχείρημα ότι ο νόμος που ρύθμιζε το θέμα των εκτρώσεων στην πολιτεία του Τέξας ήταν αντισυνταγματικός, γιατί παραβίαζε το δικαίωμα των γυναικών στην ιδιωτικότητα. Σε πρώτο βαθμό, η αγωγή κερδήθηκε, όμως το δικαστήριο αρνήθηκε να διατάξει την πολιτεία να παύσει την επιβολή του παλαιού νόμου, και η υπόθεση «Roe εναντίον Wade» πήρε το δρόμο για το ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ. Στο μεταξύ η McCorvey γέννησε το παιδί που κυοφορούσε και το έδωσε για υιοθεσία.
Στις 22 Ιανουαρίου του 1973, λοιπόν, το ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ έκρινε ότι η απόφαση μιας γυναίκας να τερματίσει την εγκυμοσύνη της εμπίπτει στο συνταγματικό της δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, και ότι οι πολιτείες μπορούν να επιβάλλουν περιορισμούς στις εκτρώσεις μόνο μετά το χρονικό σημείο της εγκυμοσύνης που το έμβρυο θα μπορούσε να επιβιώσει εκτός μήτρας (αποκαλώντας μάλιστα το έμβρυο «εν δυνάμει ανθρώπινη ζωή»).
Παράλληλα, στην απόφασή του για παρόμοια υπόθεση γνωστή ως «Doe εναντίον Bolton» που ανακοινώθηκε την ίδια ημέρα, το δικαστήριο όρισε ότι οι πολιτείες δεν μπορούσαν να απαγορεύσουν την έκτρωση σε κανένα στάδιο της εγκυμοσύνης αν αυτή κρινόταν απαραίτητη για την προστασία της υγείας των γυναικών, «λαμβανομένων υπόψιν όλων των παραγόντων, σωματικών, συναισθηματικών, ψυχολογικών, οικογενειακών, και της ηλικίας των γυναικών που σχετίζεται με την ευημερία της ασθενούς».
Αυτές οι δυο αποφάσεις, λοιπόν, που με το πρόσχημα της ευημερίας των (γεννημένων) γυναικών εξαφάνιζαν ουσιαστικά κάθε περιορισμό για τον τερματισμό μιας οσοδήποτε προχωρημένης εγκυμοσύνης άνοιξαν το δρόμο για να γίνει αυτό το γυναικείο «δικαίωμα» μια μπίζνα δισεκατομμυρίων δολλαρίων στις ΗΠΑ. Η υπηρεσίες εκτρώσεων θεωρήθηκαν απαραίτητη γυναικολογική περίθαλψη και καλύπτονταν από το κράτος, δηλαδή από τη φορολογία των πολιτών. Μάλιστα θεωρήθηκε σκόπιμο το κράτος των ΗΠΑ να εξάγει και αυτήν την πλευρά του αμερικανικού πολιτισμού χρηματοδοτώντας μη κυβερνητικές οργανώσεις που διενεργούν εκτρώσεις σε άλλες χώρες! Παράλληλα αναπτύχθηκε ένας ακόμη πιο φρικιαστικός κλάδος της οικονομίας: το παράνομο εμπόριο εμβρυικών ιστών.
Το θέμα βγήκε στο φως το 2015 όταν κρυφή κάμερα κατέγραψε γιατρό που εργαζόταν για τoν κολοσσό εκτρωτικών υπηρεσιών Planned Parenthood να περιγράφει – ενώ έτρωγε το μεσημεριανό της – σε ποια ακριβώς σημεία θα συνέτριβε το έμβρυο προκειμένου να μείνει ανέπαφο το επιθυμητό προς πώληση όργανο. Το ζήτημα ανάγκασε το κογκρέσο να διατάξει έρευνα, αφού εκτός των άλλων προέκυπτε ότι για να πωληθούν τα όργανα σε ερευνητικές κλινικές (κάποιες από τις οποίες, μάλιστα, ανήκαν σε δημόσια πανεπιστήμια) εκτρώνονταν έμβρυα βιώσιμης εκτός μήτρας ηλικίας, τα οποία τεμαχίζονταν αφού έβγαιναν από το σώμα της γυναίκας ζωντανά.
Μέχρι που μια υπέροχη πρωία, στις 24 Ιουνίου 2022, το ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ σε νέα του απόφαση έκρινε ότι η ρύθμιση της πρόσβασης στην έκτρωση εμπίπτει στις αρμοδιότητες της νομοθετικής εξουσίας και όχι της δικαστικής, και ότι κανένα σχετικό δικαίωμα για τις γυναίκες δεν προστατεύεται έστω έμμεσα από κάποια συνταγματική πρόβλεψη. Επομένως, οι δημοκρατικά εκλεγμένες αρχές κάθε πολιτείας έχουν πλέον τη δυνατότητα να νομοθετήσουν οι ίδιες σχετικά, ανάλογα με τα ήθη και τα πιστεύω των πολιτών τους, και ήδη πολλές πολιτείες έχουν έτοιμους αυστηρούς περιορισμούς στην διενέργεια εκτρώσεων.
Και έτσι, κυρίες και κύριοι αναγνώστες, γκρεμίστηκε με πάταγο το ιερότερο τοτέμ των απανταχού δικαιωματιστών μέσα στην υπερδύναμη του πλανήτη, από μια χούφτα ανθρώπους που έκαναν τη δουλειά τους όπως έκριναν αψηφώντας ακόμη και τις απειλές κατά της ζωής τους που δέχονται από τότε που διέρρευσαν στο κοινό οι διευθύνσεις των κατοικιών τους. Και στα δικά μας!
