Γράφει ο Foil,
Disclaimer: Το παρόν κείμενο αντιμετωπίζει το σύγχρονο Ελληνικό Έθνος-Κράτος ως αυτό που (θέλει να) είναι, ένα Δυτικό, φιλελεύθερο δηλαδή, Έθνος-Κράτος, έστω και αν στην πραγματικότητα είναι κάτι ακόμη χειρότερο (ή μήπως καλύτερο;), ένα κακέκτυπο Δυτικού φιλελεύθερου Έθνους-Κράτους.
(α)
Έλεγε κάποτε ο Eldritch – δεν γνωρίζω αν γνώριζε κ ο ίδιος τι εννοούσε, ίσως να το υποπτευόταν ή μπορεί κ πράγματι να το γνώριζε – στο Vision Thing
It’s a small world and it smells funny
I’d buy another if it wasn’t for the money
Νομίζω ότι, πλέον, συνειδητοποίησα τι εννοούσε
Επρόκειτο για μία συνειδητοποίηση τρόπον τινά επώδυνη
Υπό ποία έννοια·
(β)
Βλέποντας μία είδηση [βλ κατωτέρω], σταδιακά έφτασα [έφτασα με την έννοια ότι το συνάντησα στην είσοδο της rabbit hole όπου είμαι ακόμη κλεισμένος and still digging] στη διατύπωση ενός αξιώματος.
Χάριν συντομίας θα το ονομάσω
Αξίωμα αυτού που την ήπιε πρώτος
Τι εννοώ – όλοι θα έχουμε παρατηρήσει ότι πολλές φορές, σε πολλές παρέες, κάποιος το μεσημέρι της ίδιας ημέρας έφαγε γίγαντες. Δεν γνωρίζουμε ποιος. Πώς, όμως, θα καταλάβαινε ένας αντικειμενικός παρατηρητής [δηλαδή κάποιος που δεν βρίσκεται στην παρέα] ποιος είναι ο ένοχος; Σύμφωνα με το αξίωμα που ανακάλυψα, ο ένοχος είναι αυτός που πρώτος παρατηρεί ότι κάτι smells funny in the big picture of things, αυτός που πρώτος θα πει
Ποιος την αμόλησε ρε μλκ; (θέλοντας να καλύψει εαυτόν από τυχόν υποψίες)
Συνοψίζω τα (α), (β)
Ο Eldritch στο Vision Thing μας λέει ότι εκείνος ο οποίος έχει άμεσο συμφέρον από την αποκάλυψη (ή, διασταλτικά ερμηνευόμενη) /δημιουργία μίας [ας πούμε] flatulent κατάστασης είναι κ εκείνος που θα προχωρήσει στην αποκάλυψή/δημιουργία της εν τέλει, ακριβώς επειδή θέλει να αποτινάξει από πάνω του τις κατηγορίες ότι αυτός είναι που την αποκάλυψε/δημιούργησε
Η είδηση
Τι βλέπουμε
Το μοντέρνο, Δυτικό, φιλελεύθερο, (Ελληνικό) Έθνος-Κράτος [Το Ε-Κ έχει συνέχεια, δεν μας ενδιαφέρει ποιος ενσαρκώνει το Ε-Κ, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι το Ε-Κ έχει συνέχεια, οπότε ο ένας δεσμεύει τον άλλο σέρνοντας τις αλυσίδες των νόμων ως φάντασμα, σέρνοντάς τις επί δικαίων κ αδίκων θα έλεγε κανείς ποιητικά], το Ε-Κ, λοιπόν, αποφάσισε ότι η μαστρωπεία δεν θεωρείται πλέον ποινικό αδίκημα. Για την ακρίβεια, ο νομοθέτης αποφάσισε ότι δεν θεωρείται ποινικό αδίκημα – μία εξαίρεση στον γενικότερο κανόνα ότι κανείς δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται τον/την άλλον/άλλη παρά τη θέλησή του/της. [Θα ήθελα να κρατήσουμε το αποφάσισε κ το εξαίρεση]
Και ποιος νοιάζεται για κάτι τέτοιο, κάτι τόσο minor σε μία κατάσταση degeneracy που απλώς επεκτείνεται; Ας εκμεταλλεύεται όποιος θέλει, όποτε θέλει, χωρίς έννομες συνέπειες, το κορμί της άλλης – θα έλεγε, ίσως, ακόμη κ την ψυχή της, κ το πνεύμα της (αν βέβαια εξακολουθεί να πιστεύει σε έννοιες ξεπερασμένες). [Θα ήθελα, ωστόσο, να κρατήσουμε το κορμί, αν κ σωστό είναι να μην παραβλέπουμε έστω κ τις ξεθωριασμένες έννοιες-μπαλώματα].
Κι’ όμως –κάτι δεν καθόταν καλά σε όλο αυτό– όχι το ηθικό [η ηθικότητα είναι τα καινούργια ρούχα του Βασιλέως, ως γνωστόν], όχι το προσωποπαγές [για κάποιον έγινε αυτή η εξαίρεση από τις ποινικές έννομες συνέπειες]… αλλά κάτι εξακολουθούσε να βρωμάει.
Ένα insight
Τι ήταν αυτό;
Αν δεν με ενόχλησε η είδηση αυτή καθαυτή [επειδή τίποτε δεν ενοχλεί σε έναν κόσμο που πέφτει, που έχει συνηθίσει να πέφτει, παρά μόνο η ίδια η σύγκρουση], τι ακριβώς τη διατηρούσε ωστόσο στην άκρη του μυαλού μου;
Κάποια στιγμή (μου φάνηκε πως) βρήκα τη λύση (ίσως κ πρόσκαιρα να ενθουσιάστηκα).
Μα το Κράτος είναι ο μαστρωπός και εμείς [με το εμείς όμως, εκείνη τη στιγμή, εννοούσα τους ελεύθερους επαγγελματίες, μία δηλαδή ομάδα – ευρεία οκ – but still όχι ολότητα] οι πουτάνες του!
Συνέδραμε σε αυτήν την άποψή μου και εκείνο το κλασικό, που λέμε μεταξύ μας οι ελεύθεροι επαγγελματίες,
Βάλαμε νταβαντζή πάνω από το κεφάλι μας!
Εμπεριείχε, όμως, αυτή η διαισθητική ιδέα ολόκληρη την αλήθεια;
Σκεπτόμενος καλύτερα είπα στον εαυτό μου – Όχι, αυτή η άποψη είναι exclusive, όχι inclusive, το Ε-Κ όσο και αν θέλει τη λίβρα σάρκας μου, δεν νομοθετεί αποκλειστικά για εμένα – το Κράτος είναι ολιστικό, και σκοπός του είναι το κοινωνικό σύνολο, όχι κάποια από τα μέλη του [ας κρατήσουμε το μέλη]
[Είχα βρει, ναι, χάρη σε αυτό το insight, αυτόν που την είχε αμολήσει με όρους (β) κ «την είχε πιει πρώτος» (αυτόν που είπε Ποιος την αμόλησε ρε μλκ;) κ που είχε δημιουργήσει τη funny-smelling-κατάσταση (α) που κάνει τον κόσμο μη εξαγοράσιμο, αλλά δεν είχα βρει την πουτάνα του άρθρου του ΠΚ].
My favourite age
Πώς θα την έβρισκα όμως; Προχωρώντας στη rabbit hole, μου ήλθαν στο νου δύο ακόμη, φαινομενικά άσχετες, διαισθητικές ιδέες
Η πρώτη ήταν η περίφημη φράση με την οποία ανοίγει την Πολιτική Θεολογία του ο Καρλ Σμιτ:
«Souverän ist, wer über den Ausnahmezustand entscheidet» (Κυρίαρχος είναι, όποιος αποφασίζει για την Κατάσταση Εξαίρεσης (Καθεστώς Εκτάκτου Ανάγκης))
Κ σε αυτό το σημείο, μέσα στο σκοτάδι, θυμήθηκα το εξαίρεση και το αποφασίζει, που ανέφερα ανωτέρω
Η δεύτερη ήταν η έκφραση εκείνη που ανατρέχει στον Μεσαίωνα κ τις πολιτικές του θεωρίες:
«Body politic»
Και σ’ αυτό το σημείο ας επαναφέρω το κορμί που εκμεταλλεύεται ο μαστρωπός.
The Body Politic
Προσπαθώντας, λοιπόν, να ανακαλύψω την άκρη του νήματος, για να βρω ποια εν τέλει είναι η πόρνη την οποία θέλει να εκμεταλλεύεται το Ε-Κ ατιμώρητα, ενεργοποίησα τη μόνη μορφή πρωτότυπης σκέψης που μπορεί να έχει κάποιος, τη μνήμη.
Εισχωρούσε, σαν την Αλίκη, από το ένα αυτί κ έβγαινε από το άλλο, σπρώχνοντας όσο κερί έβρισκε ανάμεσα στον εγκέφαλο ώστε να ανάψει τη λαμπάδα που επιτέλους θα με οδηγούσε στην πόρνη για την οποία τόσο κόπτεται το Κράτος ώστε να σπεύσει να απενοχοποιήσει εαυτόν για να την εκμεταλλεύεται όπως, όταν, κ όπου, θέλει
Αλλά τι είναι το Body Politic;
α) Άνοιξα τον Otto Von Gierke (σε μετάφραση Maitland) – Political Theories of the Middle Age
Πήγα στο κεφάλαιο The Idea of Organization. Παραθέτω εν τάχει:
Medieval thought proceeded from the idea of a single Whole […] Mankind in its Totality was conceived as an Organism […] Mankind constituted a Mystical Body, whereof the Head was Christ […] the Vicar of Christ represents the one and only Head of this Mystical Body, for, were the Emperor an additional Head, we should have before us a two-headed monster, an animal biceps. […] Nicholas of Cues… for him the Ecclesia is the Corpus Mysticum […] Contrasting it with a Body Natural, Engelbert of Volkersdorf already uses the term ‘Body Moral and Politic’ […] every Social Body needs a Governing Party (pars principans) which can be pictured as its Head or its Heart or its Soul
Η θεωρία είναι ότι για να λειτουργεί το Body Politic πρέπει να υπάρχει μία συνεργασία με τον Αντιπρόσωπό του (και από εκεί ξεκινούν διάφορες διακλαδώσεις σχετικά με τη θέση του Πάπα κ του Αυτοκράτορα κλπ που δεν μας ενδιαφέρουν)
Κρατάμε ότι το Body Politic είναι νευραλγικό συστατικό της tranquillitas του State, ότι προέρχεται από το Mystical Body, του οποίου κεφαλή είναι ο ίδιος ο Χριστός, σύμφωνα με τη Μεσαιωνική Δυτική Σκέψη
β) Και άνοιξα και τον Kantorowicz, συγκεκριμένα το The King’s two bodies – A study in Medieval Political Theology, από όπου κράτησα τα ακόλουθα
Ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ κάποια στιγμή μιλά για την Εκκλησία ως Corpus Mysticum Christi (Mystical Body of Christ). Αυτό στα πλαίσια της κόντρας του με τον Φίλιππο τον Ωραίο.
Πιο πριν όμως;
Ο Απόστολος Παύλος είχε μιλήσει για την Εκκλησία ως Corpus Christi, το Mysticum συναντάται στο καθολικό δόγμα κ λειτουργική ζωή – συγκεκριμένα το corpus Mysticum στη γλώσσα των θεολόγων της εποχής αναφέρεται στην όστια των καθολικών (host, για να αρχίσουμε να παίζουμε λίγο κ με τις λέξεις).
Άρα corpus Mysticum = Όστια.
Όμως, μετά το 1150, το corpus Mysticum παίρνει κοινωνιολογική χροιά. Αρχίζει η εκκοσμίκευση της μεσαιωνικής Εκκλησίας. Η Δυτική Εκκλησία γίνεται body politic – η καθαγιασμένη Οστία γίνεται το φυσικό σώμα ενώ το κοινωνικό σώμα του Χριστού, η Εκκλησία δηλαδή, αποτελεί το mystical body.
Δηλαδή πλέον corpus Mysticum = Εκκλησία.
Διαβάζουμε – ο Ακινάτης αρχίζει να χρησιμοποιεί τον όρο mystical body στην Εκκλησία ως ένα κοινωνικό φαινόμενο. Η Εκκλησία γίνεται in almost juristic sense, a mystical corporation. Η έννοια του mystical body γίνεται εντελώς κοσμική. Ο Ακινάτης θα προχωρήσει και θα μιλήσει για persona mystica – η Εκκλησία αρχίζει πλέον να θυμίζει μία νομική αφαίρεση. Και όσοι την αποτελούν βέβαια (ας θυμηθούμε τον Gierke – Mankind constituted a Mystical Body, whereof the Head was Christ)
Πολιτική Θεολογία
Σκάβοντας βαθιά στη rabbit hole βρέθηκα, λοιπόν, στον Μεσαίωνα (τον Δυτικό για την ακρίβεια, καθότι εμάς τα φώτα είναι εξ εσπερίας κλπ, βέβαια). Πολύ σκοτάδι, σαν να βρισκόμουν κάπως σε ένα αδιέξοδο. Είχα αρκετά στοιχεία, αλλά δεν γνώριζα πώς να τα χρησιμοποιήσω για να βρω την πόρνη του Ε-Κ. Είχα μόνο υποψιες, κ ουδεμία βεβαίοτητα.
Αυτό που χρειαζόμουν ήταν μία μεθοδολογία, ή, πώς να το πω, μία αναλογία, κάτι τελοσπάντων για λίγο φως. Κ τότε θυμήθηκα την Αλίκη – Through the looking glass.
Αυτό που χρειαζόμουν ήταν ένας καθρέφτης! Βέβαια, λέγοντας καθρέφτη… έχει τόσες έννοιες που είναι σαν να βάζεις τη μία απέναντι στην άλλη να καθρεφτίζονται δημιουργώντας αυτό το άπειρο σκηνικό αντικατοπτρισμών που εν τέλει δεν οδηγούν πουθενά, πόσο μάλλον στην αλήθεια.
Ωστόσο, μία κ βρισκόμουν σε δυτικό μεσαιωνικό σκοτάδι, θυμήθηκα εκείνα τα περίφημα specula principum – ένα λογοτεχνικό είδος με οδηγίες προς τους βασιλιάδες. Κ αυτό ακριβώς με οδήγησε στη σκέψη ότι κάτι αντίστοιχο θα έπρεπε να βρεθεί για την αναζήτησή μου στο σκοτάδι.
Με μία όμως σημαντική διαφορά. Η εικόνα που θα μου έδινε το συγκεκριμένο speculum θα ήταν αντεστραμμένη. Δηλαδή –αν δεχόμουν ότι πράγματι μπορεί να με οδηγήσει στο φως– αυτό το μεθοδολογικό εργαλείο που θα χρησιμοποιούσα, θα έπρεπε να το ερμηνεύσω ανάποδα (πώς αλλιώς, άλλωστε, να βγάλεις άκρη με το σύγχρονο Ε-Κ).
Και λέγοντας ανάποδα, χμ, φαντάζεται κανείς διάφορα, κυρίως σκοτεινά πράγματα, πράγματα με τα οποία δεν κάνει να παίζεις κλπ. Δεν είχε νόημα να κοιτάξω γύρω μου για specula principum – εννοώ πώς να ξεχώριζα το σωστό; Έπρεπε, λοιπόν, να βασιστώ στην αρχική διαισθητική μου ιδέα κ να πιάσω την Πολιτική Θεολογία του Σμιτ, μήπως κ κατορθώσω να βρω την πόρνη κ κατά συνέπεια ίσως κ τα καινούργια ενδύματα του Βασιλιά.
[Να προτρέξω –εγώ δεν έβγαλα άκρη. Όμως, έφτασα σε κάποιες ερωτήσεις, τις οποίες κ διατυπώνω (αλλά κ πάλι δεν είμαι βέβαιος, χαμένος στους αντικατοπτρισμούς, ότι δεν είναι απλώς ρητορικές)].
Der ewige Karl Schmitt
Αλλά πρώτα μία γνωριμία με την Πολιτική Θεολογία του Καρλ Σμιτ
Σύμφωνα με τον Miguel Vatter στο Oxford Handbook of Carl Schmitt, κεφάλαιο The Political Theology of Carl Schmitt – Ο Σμιτ σκόπευε ο όρος [εν. Πολιτική Θεολογία] να αναφέρεται στη δομική ταυτότητα των εννοιών που χρησιμοποιούνται από τις επιστήμες της θεολογίας και της νομικής στην μεσαιωνική σκέψη […] «όλες οι σημαντικές έννοιες της σύγχρονης θεωρίας του κράτους είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες» [τάδε έφη Σμιτ].
Δηλαδή ο Σμιτ ισχυρίζεται ότι το Κράτος στηρίζεται στις έννοιες της θεολογίας – κατά την ταπεινή μου άποψη ο Σμιτ δημιουργεί (βασιζόμενος, όπως αναγνωρίζει κ ο ίδιος, σε κάτι που έχει ήδη πει ο Χανς Κέλσεν, εκπρόσωπος του Νομικού Θετικισμού και της «κυριαρχίας του Νόμου» [“Souveränität des Rechts”] (ή, κάτι που είναι το ίδιο, του κράτους) ως ενός αυτόνομου συστήματος κανόνων που δεν παράγονται από μία υψηλότερη αρχή (Vatter)) ένα Ultra-Narrative που ξεπερνά τους μανιχαϊστικούς διαχωρισμούς either/or κ does not fit anywhere, ως εκ τούτου διεκδικεί ένα είδος απόλυτης αλήθειας (υπενθυμίζω – όλα αυτά στα πλαίσια της Δυτικής Μεσαιωνικής Πραγματικότητας).
Πάμε στο κείμενο της ΠΘ καθαυτό.
«Κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει για την Εξαίρεση. Στη σύγχρονη θεωρία του Κράτους (Κέλσεν) δεν υπάρχει πρόσωπο-κυρίαρχος, ο ίδιος ο Νόμος είναι κυρίαρχος (εξού και Νομικός Θετικισμός). Δεν είναι το κράτος ο κυρίαρχος αλλά ο Νόμος. Τα προσωπικά στοιχεία πρέπει να εξαλειφθούν από την έννοια του κράτους. Το προσωπικό στοιχείο και το στοιχείο της εντολής είναι τα ίδια.
Αυτό δεν το δέχεται, όμως, ο Σμιτ ο οποίος επικαλούμενος τον Hobbes υποστηρίζει το auctoritas, non veritas facit legem – δηλαδή η αυθεντία κ όχι η αλήθεια ποιεί δίκαιο. Αυτό που ενδιαφέρει την πραγματικότητα είναι το ποιος αποφασίζει.
Ο Σμιτ συνεχίζει – Όλες οι σημαντικές έννοιες της σύγχρονης θεωρίας του κράτους είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες […] Η εξαίρεση στη νομική επιστήμη είναι ανάλογη με το θαύμα στη θεολογία.
Η ιδέα του σύγχρονου κράτους θριάμβευσε μαζί με τον Ντεϊσμό (δηλαδή την άποψη ότι ο Θεός έχει αποχωρήσει από τον κόσμο κ ότι η Λογική είναι το μόνο που μετράει). Ο Ντεϊσμός απορρίπτει, ως θεολογία και μεταφυσική, το Θαύμα από τον κόσμο. Ο Διαφωτισμός απέρριψε την Εξαίρεση σε οιαδήποτε μορφή. Οι συντηρητικοί συγγραφείς ήταν θεϊστές, προσπάθησαν να υποστηρίξουν την προσωπική κυριαρχία του μονάρχη ιδεολογικά, με τη βοήθεια αναλογιών από μία θεϊστική θεολογία.
[…] Η μεταφυσική είναι η πλέον έντονη και σαφής έκφραση μίας εποχής.
Τα πάντα, τον 19ο αιώνα, διέπονταν σταδιακά από έννοιες εμμένειας (immanence) (αντιπαραβαλλόμενη στην υπέρβαση (transcendence)).»
Το βιβλίο κλείνει με το Κεφάλαιο που αναφέρεται στη φιλοσοφία του Κράτους των Αντεπαναστατών (de Maistre, Bonald, Donoso Cortes)
Φυσικά, μόνο τμήματα του γοητευτικού βιβλίου του Σμιτ αναφέρθηκαν εν συντομία στο παρόν μου σκοτάδι, ως εκ τούτου καλό θα ήταν, αν θέλει κανείς να έχει μία πλήρη εικόνα, να το διαβάσει ολόκληρο (άλλωστε πυκνό είναι, όχι μεγάλο).
Διαβάζοντάς το υπό την αντανάκλαση της «αθώας» αυτής παρέμβασης στον Ποινικό Κώδικα εκ μέρους της Πολιτείας (διαβάζοντάς το δηλαδή ως μία ανάποδη ΠΘ), έχοντας υπόψη ότι ο βασικός ευνοούμενος της παρέμβασης δεν ήταν άλλος από την ίδια, κ at loss σε σχέση με το ποιον τελοσπάντων εκμεταλλεύεται, μου γεννήθηκαν λοιπόν μία σειρά αποριών με τη μορφή Και αν
- Και αν το Ε-Κ, σταδιακά, αντί να αποφασίζει για, γίνεται η εξαίρεση; Κ αυτό το γίνεται πώς πρέπει άραγε να ερμηνευθεί; Και αν το Ε-Κ (ή αυτό που θα το αντικαταστήσει σε μία καινούργια deep dark πραγματικότητα) επαναφέρει την εξαίρεση ως κανόνα;
- Και αν το Ε-Κ (θέλει να) επιτελεί ανάποδα σημεία και τέρατα (θαύματα) πλέον; Και αν είναι ο deus ex machina που αναφέρει ο Σμιτ; Αλλά τι είδους deus είναι αυτός που θέλει να εκπορνεύει;
- Και αν το body politic, το συστατικό αυτό στοιχείο, που προήλθε από το mystical body (που σήμαινε στην αρχή την όστια [host]) δεν είναι πια για το Ε-Κ παρά μόνο ένα σάπιο μέλος το οποίο θέλει να ξεφορτωθεί [desecrate κατά κάποιον τρόπο αντιπαραβάλλοντας το στο consecrate του host]; [κ για να προχωρήσουμε ακόμη, γιατί να μη θυμηθούμε εκείνο το περίφημο hostis, το Κράτος αποφασίζει ποιος είναι ο εχθρός του] Και αν το Ε-Κ αποφάσισε ότι εχθρός του είναι το σώμα του; [Στην «Έννοια του Πολιτικού» ο Σμιτ λέει ότι «η νομιμότητα της κυριαρχίας στηρίζεται στην ισχύ του να φέρει ειρήνη κ ασφάλεια στους υπηκόους του έχοντας το μονοπώλιο της απόφασης όσον αφορά στο ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός (protego ergo obligo)». Τι είδους προστασία είναι αυτή που προσφέρει το Ε-Κ εν τέλει; Κάποια έστω πατερναλιστική ή αυτή του σωματέμπορα; Ή μήπως το host έχει την έννοια του ξενιστή και κάποιος λειτουργεί ως παράσιτο στο σώμα; Δεν έχουν τέλος οι παρετυμολογήσεις μέσα από τον καθρέφτη.
- «The principle of monarchism, in fact, calls for the divinization of the physical kings. Schmitt is entirely aware that the important development in medieval jurisprudence goes in the opposite direction, namely, toward the humanization of the body of the physical king and the divinization (the glorification) of the body politic and its representative (King-in-Parliament)» (Vatter) Και αν η αρχή του μοναρχισμού ανατρέπεται πλέον, από αυτό που πρόκειται να έλθει, έτσι ζούμε μία σημαντική στιγμή ανάπτυξης νομολογίας όπου πλέον οδεύουμε προς τη θεοποίηση του σωματος (των αντιπροσώπων) του Ε-Κ κ τον μετανθρωπισμό (κατά το εξανθρωπισμός) του πολιτικού σώματος;
- Κάπου γράφει ο Schmitt Counter-revolutionary – every sovereignty acted as if it were infallible, every government was absolute-a sentence that an anarchist could pronounce verbatim, even if his intention was an entirely different one In this sentence there lies the clearest antithesis in the entire history of political ideas – Και αν, πλέον, ο «αναρχικός» προφέρει τη συγκεκριμένη έκφραση verbatim αλλά με την ακριβώς ίδια πρόθεση με αυτό που έρχεται; Δηλαδή, Και αν ο «αναρχικός» αντί να στέκεται απέναντι σε (οιαδήποτε) μορφή εξουσίας διέβη τον Ρουβίκωνα και στέκεται δίπλα-δίπλα με την εξουσία; Δεν μπορώ να βρω πιο χαρακτηριστική mirror image ανάποδης πολιτικής θεολογίας, άλλωστε το λέει κ ο Σμιτ the clearest antithesis in the entire History
- Το κερασάκι στην τούρτα – ο Schmitt, στον Νόμο της Γης (Der Nomos der Erde), κάνει λόγο για το Κατέχον, όρο που Απόστολος Παύλος στη Β’ προς Θεσσαλονικείς χρησιμοποιεί κ ως αρσενικό, ο Κατέχων, για να υποδείξει αυτόν που κρατά (who restrains) το Μυστήριο της Ανομίας κ τον κόσμο από την καταστροφή. Ο Schmitt σημειώνει στα ημερολόγια του το 1948 ότι μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η ιστορία στον ρωμαιοκαθολικισμό. Χωρίς βέβαια να αμφισβητεί κανείς την κρίση του, μήπως άραγε το βάρος πρέπει να πέσει στο να βρεθεί τι ή ποιος είναι το Μυστήριο της Ανομίας; (Η Ορθοδοξία έχει δώσει απάντηση ως προς το Κατέχον, ο Σμιτ δεν ήταν ορθόδοξος. Ωστόσο, ανακάλυψα – στο σκοτάδι, πάντα – ότι πριν από λίγο καιρό ένας Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος Βιγκάνο έστειλε επιστολή στον Τραμπ στην οποία μιλούσε για το Κατέχον – συγχρονικότητες…)
- Και αν το μίσος απέναντι στο σύγχρονο Ε-Κ είναι η πολιτική οικονομία του μέλλοντος/για το μέλλον;
Μόνο απορίες.
Μέσα στο βαθύ σκοτάδι, θυμήθηκα τι λέει ο Eldritch στην αρχή του Vision Thing
25 whores in the room next door
25 floors and I need more
Αναρωτιέται κανείς, μετά από όλα αυτά, μήπως τις πόρνες μπορεί να τις δει κανείς όχι στο δίπλα πολίτευμα αλλά μέσα στο δικό του δωμάτιο, κοιτάζοντας τον καθρέφτη; Μήπως εν τέλει υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της «Δημοκρατίας»;
