Γράφει ο Θανάσης Γκουρνέλος
Στην ταινία του 1993, Demolition Man η ζωή των ανθρώπων εξελίσσεται μέσα σε μια, “φιλελεύθερη’’ ουτοπία, επιβαλλόμενη από το κράτος και σχεδιασμένη από ειδικούς των οποίων ηγείται ο Dr. Raymond Cocteau.
Προφανώς δεν πρόκειται για μια κοινωνία βασισμένη στον κλασσικό ή τον οικονομικό φιλελευθερισμό, αλλά μάλλον σε έναν μεταμοντέρνο απαλό ολοκληρωτισμό στον οποίο κάθε μορφή ανθρώπινης επαφής έχει απαγορευθεί ως βαρβαρότητα, το σαρκικό σεξ έχει αντικατασταθεί από σεξ μέσω ηλεκτρονικών συσκευών, η λεκτική ‘’βία’’ είναι παράνομη, τα φαγητά έχουν περιορισθεί σε εκείνα τα οποία οι ειδικοί επιτρέπουν για λόγους βελτίωσης της υγείας, ο ρουχισμός δεν δημιουργεί διακρίσεις, η αστυνομία είναι άοπλη και δεν χρησιμοποιεί βία κλπ. Ως αποτέλεσμα μια ολόκληρη στρατιά ανθρώπων, βρέθηκε να ζει εκτός νόμου, επιβιώνοντας στους υπονόμους και απαιτώντας ελευθερία έκφρασης, επιλογής και επαναφορά των παλαιών αξιών.
Επιβαλλόμενοι περιορισμοί από ειδικούς και κατευθυντήριες οδηγίες από επιστήμονες, συνιστούν αναμφισβήτητά και το πλαίσιο καθορισμού των μεθόδων αντιμετώπισης της διασποράς της πανδημίας, την οποία πολιτικοποίησε κάθε παράταξη από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά. Βεβαίως σε έναν πολιτικοποιημένο κόσμο και δη σε μια “Δύση’’ που ακόμα προσπαθεί να βρει αν ανήκει στον Θεό ή στους ειδικούς, θα ήταν αδύνατο να μη συμβεί αυτό. Όπως τελικώς αδύνατο θα ήταν να μην εμφανιστούν και οι λάτρεις των επιστημονικών λύσεων, μάλλον ομάδες εκούσιων και ακούσιων επιστημονιστών, οι οποίοι ως άλλοι Ιππότες και υπερασπιστές αυτού του οποίου θεωρούν ιερό, σπεύδουν όχι απλά να λοιδορήσουν όσους είναι σκεπτικοί, αλλά ακόμα και να απαιτήσουν την τιμωρία όσων διαφωνούν.
Τόσο το κυνήγι των λεγόμενων fake news, όσο και ο περιορισμός των θρησκευτικών ελευθεριών, εδράζονται πρωτίστως σε ιδεολογικές απόψεις και κατόπιν σε αναγκαιότητες.
Από τα παραπάνω προκύπτει και το ερώτημα του εάν θέλουμε να μας κυβερνούν πολιτικοί ή ειδικοί, με ότι συνεπάγεται αυτό, αν και φοβάμαι πως οι περισσότεροι από τους υπερασπιστές της επιβολής μέτρων περιορισμού, δεν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς σημαίνει να σε διοικούν “ειδικοί’’.
Και αν κανείς νομίζει πως έχει εντοπίσει τάσεις περιορισμού της ελευθερίας, σε οποιαδήποτε μορφή της, στις Δυτικές κυβερνήσεις, ενδεχομένως να πρέπει να ρίξει και μια ματιά στην ικανότητα των ιδιωτικών εταιρειών να περιορίζουν την έκφραση στις πλατφόρμες τους, να προχωρούν σε σαμποτάζ αντιπάλων τους με νομιμοφανείς τρόπους και να προωθούν φαινομενικώς αντίθετα προς τα κέρδη τους, πολιτικο-ιδεολογικά σχήματα βασισμένα σε μεταμοντέρνες θεωρίες και νεομαρξιστικές απόψεις.
Mε έναν εντυπωσιακό κατ’ εμέ τρόπο ο περιορισμός της έκφρασης προέρχεται από τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες και τα media, και αφαιρεί ακόμα και από πολιτικά πρόσωπα την δυνατότητα της έκφρασης, παίζοντας το παιχνίδι του ποντικιού και της γάτας (αν είναι distributers ή publishers) και επικροτώντας μάζες ανθρώπων που βρίσκουν έξοδο σε ένα virtue signaling, τελικώς δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα στην οποία επί της ουσίας την δυνατότητα έκφρασης την καταστρατηγεί ο ιδιωτικός τομέας και όχι απαραίτητα οι κυβερνήσεις!
Σαφώς πρέπει να περιλάβουμε στον συλλογισμό μας την Ακαδημαϊκή κοινότητα και μια ακόμη σειρά θεσμών στους οποίους κυβερνά η νεομαρξιστική αριστερά,
Θα μου πείτε τι σχέση έχουν μια ταινία, τα μέτρα κατά της πανδημίας και ο τρόπος με τον οποίον τα κοινωνικά δίκτυα θέτουν τους όρους έκφρασης στις πλατφόρμες τους; Και στις τρείς περιπτώσεις έχουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο περιορισμούς της ελευθερίας πάνω στην λογική της εφαρμογής μέτρων που εγκρίνουν οι διάφοροι ειδικοί. Και αν για κάποιους αυτό δεν είναι πασιφανές στην τελευταία περίπτωση, να επισημάνω πως πίσω από αυτές τις ΑΝΑΝΤΗΡΗΤΑ ιδεολογικής φύσεως αποφάσεις, βρίσκονται specialists που θέλουν “έναν καλύτερο κόσμο’’.
Τελικώς και στις τρεις περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι βασισμένο στην δίωξη των αντίθετων απόψεων με σοβιετικής αντιλήψεως διατάξεις που απαιτούν την σύλληψη όσων διακινούν άλλες απόψεις, διαγραφή λογαριασμών στα κοινωνικά δίκτυα και κοινωνικό στιγματισμό των διαφωνούντων. Το ζήτημα λοιπόν, βρίσκεται στο αν επιθυμούμε να πάρουμε αυτή την οδό ή πήραμε τα μαθήματα μας από τον προηγούμενο αιώνα;
