Το φαινόμενο του ιδεολογικού αποκλεισμού δεν είναι καινούριο και προφανώς δεν είναι καν ελληνικής προέλευσης. Πρόκειται για μια άμορφη γκρι περιθωριοποιημένη κοινωνικά ανθρωπομάζα η οποία καταφέρνει να επιβιώνει μολύνοντας ξενιστές και καταφέροντας με διαρκείς μοχλεύσεις, ακτιβισμό και διαμαρτυρίες να χειραγωγεί το σώμα που την “φιλοξενεί” αλλάζοντας δραματικά την συμπεριφορά του σε σημείο που να το οδηγήσουν στον μαρασμό και στη συνέχεια στον αφανισμό.
Όπως μας έχουν δείξει οι προηγούμενες περιπτώσεις, κυρίως από τις ΗΠΑ, το αποτέλεσμα είναι ο ξενιστής σταδιακά να μεταμορφωθεί σε ένα κενό κέλυφος, αδειανό από ψυχή και κυρίως δημιουργικότητα που είναι φιλικό μόνο ως προς τα παράσιτα που θρέφει και σε κανέναν άλλο. Έτσι όχι μόνο σταματά να ελκύει νέο υγιή κόσμο στις τάξεις του, αλλά απωθεί και όσους είχαν δείξει αρχικά ενδιαφέρον προς αυτόν. Και μιλάμε για ανθρώπους που εξ ορισμού καταφεύγουν σε αυτούς τους χώρους αποζητώντας λίγες στιγμές απόδρασης από τον διαρκή βομβαρδισμό της ιδεολογικής μονοκουλτούρας της πολιτικής ορθότητας, μόνο και μόνο για να συναντήσουν και εκεί… μια από τα ίδια.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα κόμικς. Το φαινόμενο του ιδεολογικού αποκλεισμού ή gatekeeping όπως αναφέρεται στο εξωτερικό, ξεκίνησε όταν ιδιαίτερα αντικοινωνικά άτομα με έντονη ακροαριστερή ακτιβιστική δράση, κατάφεραν για λόγους “διαφορετικότητας και συμπερίληψης” να ενταχθούν στο δημιουργικό δυναμικό των μεγάλων εταιριών κόμικς των ΗΠΑ. Μπερδεμένοι και μίζεροι ακραίοι ιεραπόστολοι του wokeness προσποιούμενοι πως αυτοπροσδιορίζονταν σαν “δημιουργοί”, εκμεταλλεύτηκαν το κύμα της εποχής που ήθελε να γίνονται προσλήψεις με μοναδικό κριτήριο τον σεξουαλικό προσανατολισμό και το χρώμα του δέρματος και διείσδυσαν στα γραφεία της Marvel Comics και της DC.
Στην συνέχεια άρχισαν συστηματικά να ξερνούν την ριζοσπαστική και μηδενιστική προπαγάνδα τους χρησιμοποιώντας ως όχημα και ασπίδα τους παλιούς και αγαπημένους ήρωες των παιδικών μας χρόνων, ήρωες και χαρακτήρες που χρειάστηκαν δεκαετίες επίμονης δουλειάς υψηλού επιπέδου για να γίνουν αποδεκτοί και αγαπητοί από τα εκατομμύρια των αναγνωστών.
Βλέποντας την κατάντια των αγαπημένων του ηρώων και παρατηρώντας πως το τεύχος που κρατά στα χέρια του αντί να τον διασκεδάζει, τον προσβάλει, γρήγορα ο κόσμος άρχισε μέσω των κοινωνικών δικτύων να αντιδρά, κατακρίνοντας την νέα φουρνιά των σεναρίων αλλά και τους δημιουργούς. Γρήγορα οι πωλήσεις άρχισαν να πέφτουν, οι εκδόσεις να μειώνονται και τα καταστήματα που πουλούσαν κόμικς να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Οι woke δημιουργοί τότε, όχι μόνο δεν επανεξέτασαν την δουλειά τους και την στάση τους αλλά αποφάσισαν να επιτεθούν στους επικριτές τους χαρακτηρίζοντας τους από τα κοινωνικά δίκτυα φασίστες, ρατσιστές, σεξιστές και τα λοιπά φαιδρά.
Όταν δε κάποιοι από την “παλαιά φρουρά” των δημιουργών, τάχθηκαν δημοσίως υπέρ των επικριτών, κάνοντας λόγο για αλλοίωση της εταιρικής πολιτικής προκειμένου να εξυπηρετηθούν πολιτικά συμφέροντα, οι woke συνάδελφοι τους απαίτησαν δημοσίως μέσω των κοινωνικών τους δικτύων από τις εταιρίες τους την κεφαλή τους επί πίνακι ζητώντας την απόλυση και την ακύρωση τους, απειλώντας τις εταιρίες τους πως αν δεν το κάνουν, σημαίνει πως υποστηρίζουν τον… Χίτλερ.
Έτσι και έγινε και λαμπροί δημιουργοί όπως ο Ίθαν Βαν Σκάιβερ (Ethan Van Sciver), o Τζον Μάλιν (Jon Malin), ο Γκρέιχαμ Νόλαν (Graham Nolan) και ο Μπιλ Τούτσι (Bill Tucci), ανάμεσα σε άλλους, βρέθηκαν εκτός των εταιριών τους παραγκωνισμένοι και χαρακτηρισμένοι σαν “ακραίοι”. Λίγα χρόνια αργότερα οι εκδιδόμενοι τίτλοι από τις DC και την Marvel έχουν μειωθεί δραματικά, ανακοινώνονται καθημερινά απολύσεις προκειμένου να προφυλαχθεί η βιωσιμότητα τους ενώ οι περισσότεροι κεντρικοί ήρωες αυτοπροσδιορίζονται σαν κουήρ. Όσο για τους “εξόριστους” δημιουργούς; Έχοντας άμεση επαφή με το ευρύ κοινό, ψύχραιμο μυαλό και κυρίως ελεύθερη την δημιουργικότητα τους, έφτασαν να κάνουν ρεκόρ πωλήσεων από τις αυτο-εκδόσεις τους κάτω από την κοινή ομπρέλα του ονόματος “comicsgate”.
Αυτά όλα στις ΗΠΑ, που η βιομηχανία των κόμικς είναι μια -μέχρι πρότινος- αξιόλογη και βιώσιμη βιομηχανία που τροφοδοτεί ακόμη και το Χόλιγουντ με υλικό που έχει αποφέρει δισεκατομμύρια εσόδων και που το εν δυνάμει αγοραστικό της κοινό ανέρχεται σε δεκάδες εκατομμύρια. Στην Ελλάδα η κατάσταση στον χώρο του ελληνικού κόμικ είναι… πολύ, πολύ διαφορετική.
Στην Ελλάδα τα κόμικ που παράγονται είναι ελάχιστα, μετριούνται στα δάκτυλα των χεριών κάθε χρόνο. Οι εκδόσεις είναι θνησιγενείς και στην πλειοψηφία τους αυτο-εκδόσεις με μοναδικό κυρίως κίνητρο το μεράκι και την αγάπη των δημιουργών τους για τον χώρο και όχι τον βιοπορισμό τους, μιας και το αγοραστικό κοινό είναι ελάχιστο. Αυτό όμως δεν αποθαρρύνει τα κανονικοφοβικά παράσιτα από το να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, να πνίξουν τους φανταστικούς τους εχθρούς προκειμένου να προσποιηθούν πως οι ιδέες τους είναι δημοφιλείς.
Με λύπη διαπίστωσα πως το gatekeeping καλά κρατεί και στην χώρα μας, ακόμα και σε αυτόν τον μικρό χώρο του ελληνικού κόμικ που αριθμεί στην πραγματικότητα μερικούς χιλιάδες ρομαντικούς, δημιουργούς και αναγνώστες. Πληροφορήθηκα πως ένας από τους ελάχιστους διαύλους επικοινωνίας των Ελλήνων δημιουργών κόμικ με το ρομαντικό αυτό κοινό, μετά από απαίτηση περιθωριακών ακροαριστερών στοιχείων των κοινωνικών δικτύων, εξοστράκισε από το επερχόμενο φεστιβάλ COMICDOM CON τον Κωνσταντίνο Παππά, έναν νεαρό δημιουργό κόμικ που με τον προσωπικό του μόχθο και μεράκι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα από τα δημοφιλέστερα -για τα ελληνικά δεδομένα- ιστορικά κόμικ των τελευταίων ετών, το “Εκ της Κόνεως”. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση των διοργανωτών, υπέπεσε στην αντίληψή τους ότι τα έργα του “είναι φορείς ιδεών που δεν συνάδουν με τις αρχές της διοργάνωσης”.
Τώρα, δεν θα μπω σε γελοίες συγκρίσεις περί του τι είδους υλικό έχει στο παρελθόν -και πάω στοίχημα και φέτος- επιτραπεί από τους ευαίσθητους διοργανωτές να παρουσιαστεί από το ίδιο φεστιβάλ (από προσβολές σε σύμβολα της Πίστης και των νεκρών μας ηρώων μέχρι και της σημαίας μας), γιατί προσωπικά θεωρώ -αφελώς ίσως- πως ο τελικός κριτής της τέχνης είναι ο κάθε θεατής ξεχωριστά και όχι οι πολιτικο-οικονομικές ιδεολογίες κανενός μειοψηφικού circlejerk που ζέχνει μπάφο και απλυσιά.
Αυτό που θέλω να θίξω είναι η ζημιά που προκαλείται στον χώρο -έναν τόσο μικρό χώρο- που θα έπρεπε εξ ορισμού να διαφυλάσσεται η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης σαν κόρην οφθαλμού από τον ίδιο τον θεσμό που υποστηρίζει πως έχει ταχθεί στην προώθηση και ανάπτυξη του.
Πώς μπορεί κάποιος να υπερηφανεύεται, αναρωτιέμαι, πως βοηθά το ελληνικό κόμικ όταν θεωρεί την ελληνική σημαία και το σύνθημα “ψηλά οι σημαίες”, σύμβολο και ρητορική μίσους; Πως μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως προωθεί τους νέους δημιουργούς της χώρας του όταν τους εξοστρακίζει από μια κοινότητα που έχει τις ρίζες της στην καλλιτεχνική δημιουργία σταμπάροντας τους μάλιστα ως παρίες; Πως μπορεί να υποστηρίξει το κύρος του όταν λίγες ημέρες πριν την έναρξη του ετήσιου δρώμενου -βασικού πυλώνα της ύπαρξης του- ξεφουρνίζει αυθαίρετα παραβίαση κανονισμών που μέχρι τότε δεν είχε ποτέ ανακοινώσει και πως μπορεί να ισχυριστεί πως υποστηρίζει το ελληνικό κόμικ έχοντας φαινομενικά “αλλεργία” στην ελληνική σημαία και ποιος του δίνει το δικαίωμα να κρίνει τι είναι ορθό και τι όχι; Τι παράδειγμα δίνει στα παιδιά των 12-13 ετών που τώρα σκέφτονται να ασχοληθούν με το κόμικ και τυγχάνει να αγαπούν αυτή τη χώρα όταν βλέπουν ότι καλλιτέχνες που θαυμάζουν λογοκρίνονται γιατί ζωγραφίζουν αντισυστημικά;
Γνωρίζουν άραγε οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης πως κάποιοι εκ των διεθνώς διάσημων δημιουργών που στο παρελθόν έχουν καταφέρει να φέρουν από το εξωτερικό όπως ο Μπιλ Τούτσι και ο Μίλο Μανάρα (Milo Manara) θεωρούνται πλέον ακραίοι και σεξιστές από κάποιους ακραίους “συντρόφους” στο εξωτερικό; Σκοπεύουν να απολογηθούν που τους κάλεσαν, προκειμένου να είναι ακόλουθοι και σε αυτό με την ομολογημένη τους πλέον δημόσια, ιδεολογία;
