Πριν ακόμα την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων των exit poll, η υπεροψία που επιδείκνυαν οι πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας στα τηλεοπτικά στούντιο, πρόδιδε τις διαθέσεις της κυβέρνησης για την επερχόμενη, δεύτερη της τετραετία.
Με την συνειδητή επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να τοποθετήσει σε κρίσιμα Υπουργεία, ακραίους δικαιωματιστές και θιασώτες θεωριών που σε μεγάλο ποσοστό του πολιτισμένου κόσμου λιμνάζουν στον βάλτο της λούμπεν ακροαριστερής ώσμωσης που λαμβάνει χώρα σε καταλήψεις και στέκια τοξικοεξαρτημένων, μέσα σε λίγους μόλις μήνες, έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Αξιακά θέσφατα που αποτελούν τον πυρήνα των ψηφοφόρων της “μεγάλης δημοκρατικής παράταξης” έχουν ανοικτά χαρακτηρισθεί από κυβερνητικά στελέχη “παρωχημένες κοινωνικές αγκυλώσεις που εκπροσωπούν μια ακροδεξιά μειοψηφία”, την οποία το κόμμα της ΝΔ, επισήμως πλέον, δεν θέλει και δεν ενδιαφέρεται να ικανοποιήσει.
Τόσο στη πρώτη τετραετία του, όσο και σε όσο έχουμε δει από την δεύτερη, ο Μητσοτάκης έκανε το θέλημα του πράξη συναντώντας ελάχιστες πραγματικές αντιδράσεις από την αντιπολίτευση. Άναρθρες κραυγές και ημιγραφικοί ξύλινοι μονόλογοι, που στην πλειοψηφία τους εξέφραζαν γελοία αντεπιχειρήματα που κατέληγαν να κάνουν στο κυβερνητικό έργο ένα επικών διαστάσεων steelmanning, να δίνουν δηλαδή την εντύπωση πως η εναλλακτική της κυβερνητικής ατζέντας είναι τόσο γελοία, που δεν υπάρχει άλλη από αυτήν επιλογή.
Η όποια αξιοπρεπής κριτική στις σταθερά εθνοαποδομητικές κυβερνητικές παρεμβάσεις, τα τελευταία χρόνια εκφραζόταν παραδοσιακά είτε από ένα αόρατο whisper network πολιτευτών της ΝΔ που αρθρογραφούν ανωνύμως σε περιθωριακά site περιορισμένου βεληνεκούς ή ακόμη μικρότερης εμβέλειας προσωπικά μπλογκ, είτε από απολιθωμένα στελέχη-τοτέμ της πάλαι ποτέ “ζήτω η Ελλάδα-ζήτω η θρησκεία-ζήτω η Νέα Δημοκρατία”.
Τα στελέχη αυτά, όταν βρίσκουν ελεύθερο χρόνο από το έργο της αποδόμησης των “δεξιότερα της ΝΔ κοινοβουλευτικών κομμάτων” που μακιαβελικά τους έχει ανατεθεί από τον Πρωθυπουργό, πολλές φορές ετεροχρονισμένα και με αφορμή κάποια επετειακή σύναξη τύπου κοπής πίττας του πολιτιστικού συλλόγου Τυρού “Ο Απόλλων”, εξέφραζαν τις προσεκτικά κεκαλυμμένες πίσω από αινιγματικά υπονοούμενα έντονες ανησυχίες τους, περιοριζόμενες συνήθως στο timing ή στην λεκτική διατύπωση των πρωθυπουργικών αυτών αποφάσεων.
Και πραγματικά, αυτές οι παρεμβάσεις ίσως και να ήταν ικανές να αλλάξουν την πορεία που έχει χαράξει για την χώρα μας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν τα στελέχη αυτά δεν είχαν -μεθοδικά χωρίς ίσως να το καταλάβουν- αναλάβει να υποδύονται τον ρόλο της μισοσαλεμένης εκείνης γιαγιάς που στα χριστουγεννιάτικα τραπέζια κάθεται σε κάποια άνετη πολυθρόνα στη γωνία και κάθε τόσο προσπαθεί να πιάσει κουβέντα με τους 18αρηδες της οικογένειας, ενώ εκείνοι έχουν απορροφηθεί στα κινητά τους.
Ακραία φορολογία, πράσινη παράνοια, καταστροφική επιδοματική πολιτική, συνθήκες τριτοκοσμικής ακρίβειας με τις τιμές στα ράφια να εξαρτώνται από την κατεύθυνση του αέρα, πλήρης κατάρρευση των μεταναστευτικών ελέγχων, πολύχρωμες ατζέντες και διεμφυλική σχολική κατήχηση, εξωραϊσμός των εκτρώσεων, κατακόρυφη πτώση των γεννήσεων, αφόρητα βίαιη εγκληματικότητα, είναι μερικά μόνο από τα ακροφιλελεύθερα βαρίδια τα οποία οι παραδοσιακά συντηρητικοί και πατριώτες ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας αναγκάζονται να κουβαλούν στην πλάτη τους “για να μην βγει ο ΣΥΡΙΖΑ”.
Αν όχι το Έθνος, τότε ποιόν εξυπηρετεί ένα κοινοβουλευτικό κόμμα;
Πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας ολοκληρώσει τη αποστολή του, ποταμήθηκε διχαζόμενος σε δυο εξίσου αστείες κοινοβουλευτικές ομάδες, με τις οποίες η ΝΔ του Μητσοτάκη συνεχίζει να έχει εφαπτόμενα ιδεολογικά σημεία. Παρόλα αυτά μας έδειξε πως ένα κόμμα, όσο ισχυρό και συμπαγές και να έχει στο παρελθόν υπάρξει, αν το χάσμα μεταξύ των στελεχών του είναι αγεφύρωτο, μπορεί να διασπαστεί εντός λίγων εικοσιτετραώρων και μάλιστα σχετικά… αναίμακτα. Με την δικαιολογία του “εμένα με εξέλεξε ο λαός της εκλογικής μου περιφέρειας”, κανείς από τους νεοεκλεχθέντες με τον ΣΥΡΙΖΑ βουλευτές δεν παρέδωσε μετά την αποχώρηση του την έδρα του στο κόμμα, ενώ και από την άλλη, κανείς -τουλάχιστον επισήμως- δεν έχει ψελλίσει την λέξη “αποστάτες”.
Την ίδια στιγμή, η χρονική συγκυρία είναι τέτοια, που εντός του ίδιου κοινοβουλίου βρίσκονται τρία κόμματα που στην ιδρυτική τους διακήρυξη και τις προγραμματικές τους δηλώσεις, ποτέ δεν ντράπηκαν να αναφέρουν τις λέξεις πατρίδα και έθνος. Στις πρώτες τους “βόλτες” στα έδρανα της Βουλής έχουν κάνει παιδαριώδη λάθη και αστοχίες που όμως ως ένα σημείο δικαιολογούνται από την έλλειψη εμπειρίας στην ενεργό πολιτική, την παντελή έλλειψη οργάνωσης και μεθοδολογία στον τρόπο εργασίας αλλά και πως καλούνται να κινηθούν σε ένα άκρως εχθρικό περιβάλλον. Παράλληλα, και ενώ συγκεκριμένοι Υπουργοί της Κυβέρνησης τους έχουν στοχοποιήσει εξαπολύοντας τους προσωπικές επιθέσεις σε καθημερινή σχεδόν βάση, εκείνοι για κάποιο λόγο αναλώνονται στο να αλληλοκατηγορούνται.
Χτες, μέσα στον κοινοβουλευτικό χαμό του προϋπολογισμού, κυριολεκτικά στα κρυφά, οι Δημήτρης Καιρίδης και Άδωνις Γεωργιάδης έφεραν μια τροπολογία με την οποία επιθυμούν την νομιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών, παρά τις σχετικές με το θέμα δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη, που τον περασμένο μόλις Σεπτέμβριο διέψευδε πως υπάρχει κανενός είδους σκέψη στην Κυβέρνηση, τόσο για “ελληνοποιήσεις” όσο και για “νομιμοποιήσεις”.
Είμαι σίγουρος πως το τοτέμ που ακούει στο όνομα Κώστας Καραμανλής έχει ήδη έτοιμο το πρώτο draft της συγκλονιστικής ομιλίας που θα βγάλει κάποια Κυριακή του Φεβρουαρίου ασκώντας δριμεία κριτική στην απόφαση της Κυβέρνησης για ουσιαστική νομιμοποίηση της λαθρομετανάστευσης, από το βήμα του συλλόγου καπνοβιομηχάνων Άρτας, με αφορμή την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίττας του συλλόγου. Είμαι επίσης σίγουρος πως θα εκφράσει τις έντονες ανησυχίες του τόσο για την πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας και για το δημογραφικό που αποτελεί “αθόρυβη βόμβα” στα θεμέλια του ελληνισμού. Κάτι τέτοιο έπραξε άλλωστε πριν από λίγο το έτερο τοτέμ, Αντώνης Σαμαράς.
Θεωρώ πως η επιβίωση του έθνους των Ελλήνων είναι σημαντικότερη τόσο από τα προσωπικά οφέλη, όσο και από τυχόν ιδεολογικές διαφορές. Και αν τα προσωπικά οφέλη και οι ιδεολογικές διαφορές ήταν ικανές να διασπάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε λίγες ώρες, η επιβίωση του Ελληνικού Έθνους οφείλει να είναι ικανή να οδηγήσει στην διάσπαση την Νέα Δημοκρατία. Αν όχι το Έθνος, τότε ποιόν εξυπηρετεί ένα κοινοβουλευτικό κόμμα;
Δεν υπάρχει καλύτερη χρονική στιγμή για αυτήν την διάσπαση που θεωρώ πως θα δώσει έναν φρέσκο αέρα σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής της χώρας, που ας μην κρυβόμαστε, εδώ και αρκετά χρόνια περνά μια ταυτοτική κρίση. Δεν θα πω κάτι νέο αν πω πως ξεχωρίζοντας την ήρα από το στάρι, μόνο καλό μπορεί να έρθει για όλους. Οι θλιβεροί παλιάτσοι του Great Reset που καταλαμβάνουν βουλευτικά έδρανα υποδυόμενοι το ΠΑΣΟΚ, απελευθερωμένοι από την απουσία των απωθητικών για αυτούς ακραίους εθνοκεντριστές της πάλαι ποτέ ΝΔ, θα μπορούν χωρίς ενοχές να ενταχθούν στην παρέα των εναπομείναντων στελεχών της Νέας Νέας Δημοκρατίας και να συνεχίσουν να σχεδιάζουν τον πολυπολιτισμικό εμπλουτισμό της κοινωνίας μας και τον οδικό χάρτη προς μια νέα, χωρίς σύνορα πραγματικότητα. Είμαι σίγουρος πως η προοπτική της τρίτης τετραετίας της ανανεωμένης χωρίς εθνικιστικά βαρίδια Νέας Νέας Δημοκρατίας θα είναι ελκυστική και για πολλά στελέχη του τωρινού ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, που μετά από την διαφαινόμενη (sorry Stephen) πανωλεθρία στις ευρωεκλογές και χάνοντας κάθε πίστη στον αρχηγό τους, θα μπορούν πλέον ανοικτά να συμπλεύσουν με την Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη προτάσσοντας τις προοδευτικές κοινές καταβολές τους και την αγάπη για την κοινωνική δικαιοσύνη που τους ενώνει. Έτσι, το UNIPARTY θα έχει επιτέλους ενωθεί και χωρίς την ανάγκη προεκλογικά να υποκρίνεται πως έχει κανενός είδους πατριωτικές ανησυχίες, να διαπιστώσει πόση πραγματικά απήχηση έχει στις κάλπες η ιδέα που έχει για το τι είναι πρόοδος και τι διαφορετικότητα.
Όσο για την άλλη μεριά, οι παραδοσιακά συντηρητικές προσωπικότητες που παρά τα λάθη τους -ακόμα- χαίρουν εκτίμησης από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς, θα έχουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν εντός της βουλής μια νέα κοινοβουλευτική ομάδα με κυβερνητική προοπτική, εμπειρία και λόγο, που με τη σειρά της θα είναι ελκυστική για την τεράστια συντηρητική πλειοψηφία των ψηφοφόρων που αηδιασμένοι από το δυσώδες πολιτικό σύστημα εξουσίας απέχουν εδώ και δεκαετίες από κάθε εκλογική διαδικασία. Εξίσου ελκυστική θα είναι η νέα αυτή εναλλακτική και για όσους βουλευτές από τα τρία πατριωτικά κόμματα εντός του κοινοβουλίου έχουν πραγματικά ξεκαθαρίσει ποιες είναι οι προτεραιότητες τους και έχουν αντιληφθεί πως χωρίς Έθνος δεν υπάρχει μέλλον.
Μετά το παράδειγμα της ρήξης στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να συνεχίσουν οι συντηρητικοί να θρέφουν την ακροφιλελεύθερη ονείρωξη του Κυριάκου Μητσοτάκη, συντηρώντας την Νέα Δημοκρατία. Ο πατριωτικός χώρος αναζητά εμπειρία, γνώση και νουθεσία και θέλει την έμπειρη καθοδήγηση και το κύρος που εμπνέουν -ακόμα- στους πατριώτες και συντηρητικούς αυτά τα συντηρητικά τοτέμ που, ως έχει, απλά περιμένουν το τέλος τους στα ψυγεία της Νέας Δημοκρατίας, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όποτε τους χρειάζεται, τα ανοίγει, τους κόβει ένα κομμάτι και το ρίχνει στα πεινασμένα ακροαριστερά σκυλιά.
Αν η ρήξη δεν γίνει τώρα, με αφορμή την νομιμοποίηση στα κλεφτά των παρανόμων εισελθόντων στην χώρα, δεν θα γίνει ποτέ. Όσοι σκύψουν το κεφάλι και τώρα, θα το σκύψουν και αύριο και μεθαύριο, συγκαλύπτοντας το έγκλημα κατά των επόμενων γενεών των Ελλήνων και νομιμοποιώντας τα επόμενα βήματα στην καταστροφή του Έθνους. Αν δεν το κάνουν τώρα, καλό είναι να αρχίσουν να αναλογίζονται το πως θα καταφέρουν να πείσουν τους ιστορικούς του μέλλοντος πως κατά την εκτέλεση του πιο προδοτικού αντεθνικού σχεδίου, δεν έπαιζαν απλά τον ρόλο της ελεγχόμενης αντίστασης και του εφησυχασμού. Η Ελλάδα αξίζει κάτι καλύτερο. Οι Έλληνες αξίζουν καλύτερα.
