Το 1989 είχα αυτό το beef με τον Steve Harris (για όσους δεν το γνωρίζουν, τον μπασίστα των Iron Maiden. Για όσους δεν γνωρίζουν τους Maiden, χμ).
Είχαμε γνωριστεί σε ένα τουρνουά καταστροφικού μπιλιάρδου στο Wolverhampton το 1984, όπου οι καλύτεροι του κόσμου στο να σκίζουμε με αριστοτεχνικό τρόπο τη τσόχα είχαμε μαζευτεί για έναν αγώνα επίδειξης. Ο Steve ήταν ένας φιλότιμος παίκτης αλλά πιστεύω τον είχαν καλέσει λόγω της δημοφιλίας του συγκροτήματός του.
Αυτό δεν μας εμπόδισε να γίνουμε καλοί φίλοι και να ανταλλάσσουμε επισκέψεις ανά τακτά διαστήματα.
Τι οδήγησε στο beef δεν θυμάμαι ακριβώς. Είχα πιει αρκετά και ανάμεσα στις κατηγορίες που εκτόξευσα εναντίον του, I vaguely recall, ήταν ότι οι Maiden ήταν καλύτεροι με τραγουδιστή τον Di Anno ενώ τους χαρακτήρισα «ερπυστριοφόρο άρμα του επελαύνοντος νεοφιλελευθερισμού.»
Βαριά, οπωσδήποτε, κατηγορία.
Δεν γνωρίζω τι με έκανε, λοιπόν, να τον εγκαλέσω κατ’ αυτό τον τρόπο, θεωρώ όμως ότι το όλο κλίμα της εποχής με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού με είχε οδηγήσει ασυνείδητα στο άλλο μέρος της ισορροπίας του τρόμου, σαν να ήθελα να μπαλανσάρω εκ νέου, με το προσωπικό μου εκτόπισμα στον χώρο της metal κοινότητας, τη ζυγαριά που οι Metallica έδειχναν την ίδια εποχή, στο εξώφυλλο του …And Justice να θρυμματίζεται.
Η παρεξήγησή μας αυτή, στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οδήγησε σε έναν εντοπισμένο ψυχρό πόλεμο, οριοθετημένο στις σχέσεις μας.
Ποτέ, από το 1989 και μετά, δεν κατόρθωσα να αποβάλω την ιδέα ότι οι Maiden είναι νεοφιλεύθεροι.
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
(Μάλιστα, δεν θα το κρύψω, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω ένα βιβλίο, Το Τέλος της Ιστορίας των Iron Maiden, το οποίο σκόπευα να δημοσιεύσω, και όπου θα παρουσίαζα με απτά και ακλόνητα στοιχεία το νεοφιλελεύθερο πρόσημο του συγκροτήματος. Δυστυχώς, το προσχέδιο έπεσε στα χέρια αυτού του άθλιου τύπου που θα το δημοσίευε αργότερα, με πολύ λίγες αλλαγές, ως The End of History and the Last Man, και στο οποίο, έχοντας κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές, θα ισχυριζόταν πως Το Τέλος της Ιστορίας έχει τη μορφή της επικράτησης του Φιλελευθερισμού.
Και ο Τελευταίος Άνθρωπος τη μορφή του Έντι, της Μασκότ των Maiden.)
Για αρκετά χρόνια αρθρογραφούσα εναντίον των Maiden, κυρίως σε flyers του ΟΑΚΚΕ που πετούσα σε psychedelic trance events σε φάρμες, και όπου υποστήριζα πως οι Maiden είναι υποχείριο των Ρώσων και των Κινέζων, οι οποίοι προωθούσαν μέσω των στίχων του Harris τον φιλελευθερισμό.
Έπειτα έθαψα το τσεκούρι του πολέμου και προτίμησα τη σιωπή.
Ωστόσο, η Φαντερλάηεν ξύπνησε παλιές αναμνήσεις
Πρόσφατα, είδα ένα tweet της Φαντερλάηεν – ούτε λίγο ούτε πολύ έγραφε πως οι Ουκρανοί είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την Ευρωπαϊκή Προοπτική, στο πρώτο σκέλος, ενώ συνέχιζε, στο δεύτερο, πως ελπίζει να τη ζήσουν μαζί με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.
Κάπως έτσι τελοσπάντων.
Ο συνδυασμός των φράσεων μου θύμισε για κάποιο λόγο το Live After Death των Maiden, το περίφημο live τους που, όπως κάθε live που σέβεται τον εαυτό του, έχει προκαλέσει άπειρες συζητήσεις για το αν είναι πειραγμένο στο studio ή εντελώς ανεπεξέργαστο.
Δεν γνωρίζω αν η Φαντερλάηεν γράφοντας το συγκεκριμένο dictum άκουγε Maiden ή αν είναι παρθένα τα αυτιά της σε τέτοιους ήχους, νεοκυματίκου βρετανικού heavy metal, ωστόσο, άθελα της με έκανε να θυμηθώ ότι οι Maiden έρχονται για συναυλία.
Και να ξεθάψω το τσεκούρι του πολέμου – για να το θάψω, ωστόσο, οριστικά, όπως θα αποδεικνυόταν.
Οι Maiden
Μετά την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού οι Maiden έβγαλαν το Fear of the Dark. Όσο εκνευρισμένος και αν ήμουν με τον Harris, το είχα ακούσει. Έχει κάποια αξιόλογα κομμάτια, που όμως, το 1991 (τότε κυκλοφόρησε), είχα ερμηνεύσει υπό το πρίσμα της φιλελεύθερης προπαγάνδας που πίστευα ότι έκαναν.
Οφείλω να ομολογήσω ότι έκανα λάθος.
Run to the Hills
Στην ανακάλυψη της αλήθειας με οδήγησε ένας ειρμός αναζητήσεων στο Google. Που, αλίμονο, πιστεύω πως έχει βάλει σε κίνδυνο την ίδια μου την ύπαρξη. Και αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος που θα μετακινηθώ για κάποιο διάστημα σε κάποια σπηλιά, ζώντας μόνο με κρέας αρκούδας και ωμές πέστροφες.
Can I play with Madness?
Όταν είδα ότι οι Maiden έρχονται για συναυλία, από συνήθεια και λόγω μεταλλικού παρελθόντος, πληκτρολόγησα Συναυλία Maiden Αθήνα 2022. Οι αμέσως προηγούμενες αναζητήσεις μου, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ήταν Alexander Dugin, Τεστοστερόνη, και ακολουθούσε αυτή για τους Maiden.
Όλα αυτά είναι τυπικές αναζητήσεις ιδεολογικά άστεγου reactionary και δεν θα προκαλούσαν το ενδιαφέρον καμίας μυστικής υπηρεσίας. Όμως, σε συνδυασμό με την αμέσως επόμενή μου (που βασίστηκε σε ένα καπρίτσιο του κορέκτορα σε συνδυασμό με δική μου αβλεψία), πολύ φοβάμαι πως προκάλεσαν ένα ντόμινο γεγονότων που με έχει βάλει στο στόχαστρο των Feds.
Be quick or be dead
Για την ακρίβεια, ήθελα να ακούσω το Lilian των Depeche Mode. Αντ’ αυτού, αφηρημένος, άρχισα να πληκτρολογώ αυτό που ο υπολογιστής θα ερμήνευε ως Βίβιαν, με αποτέλεσμα, πατώντας το Enter, να βρεθώ απέναντι σε ένα dictum της Βίβιαν που ούτε λίγο ούτε πολύ, θεώρησα, πως αφορούσε εμένα προσωπικά και με το οποίο στέλνοντας μια καρδούλα ορκιζόταν πως θα με τσακίσει και δεν θα ανεχτεί άλλο να πιάνω ιδεολογικό χώρο στα δεξιά του απόλυτου κέντρου της.
Σαν να λέμε θα έβγαινε με τη neoliberal militia της στους δρόμους, thunder and lightning the libs take revenge, stabbing alt-right harlots to pay for their sins, searching, seek and destroy, there is no escape and that’s for sure, this is the end she won’t take any more, say good bye the world u live in, never read Liberal and now u re giving, no remorse no repent we don’t care what it meant another day another death another sorrow another breath, The horsemen are drawing nearer, on leather steeds they ride, they ‘ve come to take your life, lock up your wife and children, κλπ.
Έψαχνα να βρω εν τέλει πόση ήταν η συμβολή του Mustaine στο Kill Em All, πόση των υπόλοιπων Metallica, και πόση της Bίβιαν.
Στην αρχή, φυσικά, δεν αντιλήφθηκα τις συνάψεις του εγκεφάλου μου που έκαναν, εκείνη τη στιγμή, αυτούς τους συνδυασμούς, και όσο και αν η αιμοβόρα υπόσχεση της Βίβιαν μου φάνηκε ιδιαίτερα δυσοίωνη, απλώς χαμογέλασα και έβαλα να ακούσω το Be quick or be dead των Maiden από το Fear of the Dark, που όπως προείπα θεωρούσα ευαγγέλιο του φιλελευθερισμού και εκλάμβανα τους στίχους του ως μία απειλή.
Με λίγα λόγια, το tweet της Βίβιαν, της Σιδηράς αυτής Παρθένου του Νεοφιλελευθερισμού, ήταν αντίστοιχο του Be quick or be dead των Iron Maiden, του συγκροτήματος που εντελώς αυθαίρετα είχα θεωρήσει κάποτε κήρυκες του Τέλους της Ιστορίας.
2 Minutes to Midnight
Όταν, όμως, άρχισα να χωνεύω το τι είχε γίνει και κοιτάζοντας το ρολόι, καθώς πλησίαζαν μεσάνυχτα, η πλήρης αλήθεια ξημέρωσε μέσα μου.
Οι Maiden δεν με απειλούσαν με νεοφιλελευθερισμό.
Οι Maiden προσπαθούσαν να με προφυλάξουν από αυτόν!
(και κατ’ επέκταση τη Βίβιαν).
2 minutes to Midnight/ the hands that threaten doom… σιγοψιθύρισα
Iron maiden (gonna get you no matter how far)
Έκλεισα τα φώτα. Ήθελα να σκεφτώ.
Ο συνδυασμός των αναζητήσεων (Iron Maiden/ Dugin / Τεστοστερόνη / Βίβιαν) πρέπει να είχε προκαλέσει την άμεση κινητοποίηση των Feds.
Κατευθύνθηκα μέσα στο σκοτάδι προς το παράθυρο. Παραμερίζοντας την κουρτίνα είδα αυτό που λίγο-πολύ περίμενα.
Ένα βαν παρκαρισμένο έξω από το διαμέρισμά μου. Στο βαν έγραφε «Πλαστικά καλαμάκια.» Χαμογέλασα πικρά. Τα μνημόνια, με τις αναγκαστικές περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό (μόνο τα κρατικά κονδύλια για ΜΚΟ είχαν παραμείνει άθικτα), είχαν προκαλέσει προβλήματα στους Feds μας, οι οποίοι αναγκάζονταν να χρησιμοποιούν παλαιικό υλικό για τις επιχειρήσεις τους.
Τα πλαστικά καλαμάκια είχαν καταργηθεί προ καιρού, όπως και τα βαν άμεσης παροχής πλαστικών καλαμακίων σε τύπους που ήθελαν να πιουν τον μεταμεσονύχτιο φραπέ τους.
Προδίδονταν μόνοι τους.
Running free
Όσο πακέταρα κάποια βασικά είδη, έφερνα στο νου μου την περσόνα της Βίβιαν, ενός συνδυασμού Σιδηράς Παρθένου του Φιλελευθερισμού και Alexander Dugin του Κούλη.
Δεν μάσαγε τα λόγια της. Επρόκειτο για μία καυστικότατη πένα, χαλυβδωμένη στην κάμινο του Διαφωτισμού, ιδεολογική καθοδηγήτρια της νεοελληνικής κοινωνίας προς το ξέφωτο όπου θα έβλεπε το Φως το Αληθινό. Just sixteen, a pickup truck Out of money, out of luck I’ve got nowhere to call my own Hit the gas, and here I go, αυτό ήταν η Ελληνική κοινωνία χωρίς να έχει κανένα ελαφρυντικό εφηβείας. Η Witch Hunter Βίβιαν είχε βγει στους δρόμους για να αποδώσει δικαιοσύνη, και εγώ μία μάγισσα γεμάτη ερεβώδεις προλήψεις και αντι-διαφωτιστικές ιδεοληψίες, στεκόμουν απέναντι της.
Fear of the Dark
Έβαλα στους 20 το ερκοντίσο, άναψα τον θερμοσίφωνα, και βγήκα από το λαγούμι που είχα σκάψει για ώρα ανάγκης και αφού ο Rabbit down the hole μου έδωσε αρκετό σκόρδο. Προχωρούσα προσεκτικά. Ένιωθα κάτι αδιόρατο να παραμονεύει στο σκοτάδι. Για να είναι αδιόρατο δεν θα είναι η Βίβιαν, ψιθύρισα στον εαυτό μου. Η πληθωρική της παρουσία δεν την καθιστούσε εύπεπτη, οι σκιές απαιτούσαν πιο διακριτικές όψεις για να αποδώσουν το ανθρώπινο δράμα στις πιο λεπτές του αποχρώσεις.
Ξαφνικά άκουσα βήματα πίσω μου. Γύρισα. Κάτι όντως πλησίαζε. Ήταν εν τέλει ένα παλιό bootleg των Maiden. Με χαιρέτησε συνωμοτικά. Του είπα – It’s time to make amends.
Έγνευσε καταφατικά. Αποχωριστήκαμε με μία χειραψία, και με την ελπίδα να ανταμώσουμε σύντομα.
Από μακριά ο άνεμος έφερνε τους εναρκτήριους στίχους του Fear of the Dark.
I am a man who walks alone/ and when I ‘m walking a dark road…
Strange World
Βρήκα ένα καρτοτηλέφωνο. Σχημάτισα τον αριθμό της.
Ναι, ακούστηκε από την άλλη γραμμή μία φωνή που διψούσε για alt right αίμα.
Ναι είπα. Μίλα! Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της, εθισμένο θαρρείς σε ένα blood stained κρεσέντο που είχε σε μεγάλο ποσοστό επιβάλλει η ίδια πάνω του παρά αυτό σε αυτή τη φιλελεύθερη φωνή.
Ποιος είναι;
Alexander the Great
Ποιος είσαι ρε;
Χαμογέλασα και προσπαθώντας να αποφύγω το φάλτσο, τραγούδησα ξαφνικά τους εναρκτήριους στίχους του Alexander the Great, τους στίχους που φέρνουν ανατριχίλα σε κάθε νεοφιλελεύθερο που σέβεται τον εαυτό του
Near to the east
In a part of ancient Greece
In an ancient land called Macedonia
Was born a son
To Philip of Macedon
The legend, his name was Alexander
Τι λες ρε εθνίκι; Άκουσα από την άλλη γραμμή. Δεν πτοήθηκα και συνέχισα με το βασικό ρεφρέν
Alexander the Great
His name struck fear into hearts of men
Alexander the Great
Became a legend amongst mortal men
Τότε, άκουσα από μέσα τους Feds να της λένε, Λίγο ακόμη, προφανώς για να με εντοπίσουν.
Scream for me Βιβή ούρλιαξα στο φεγγάρι παραφράζοντας τον Dickinson και την επική του κραυγή. Χαιρετίσματα από τον Αριστοτέλη, τον Σαράντο και τον Steve Harris.
Κατέβασα το ακουστικό και προχώρησα στο σκοτάδι
