Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα 13 Ιανουαρίου του 1858.
Το Μεσολόγγι, όμως, τον θέλει δικό του. Γράφτηκε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου εργαζόμενος παράλληλα σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά όπως στην «Ακρόπολι», το «Εμπρός» τον «Ραμπαγά» το «μη χάνεσαι» το «Άστυ» κ.α.
Το πρώτο επίσημο φανέρωμα του Παλαμά είναι με την έκδοση των «τραγουδιών της πατρίδας μου» που κυκλοφορούσε στο 1886!
Δέκα χρόνια αργότερα, ο ποιητής όταν είχε πια ακλόνητα στεριώσει στο βάθρο των ηρώων του πνεύματος, η πολιτεία σε αναγνώριση της πολυσύνθετης εθνικής δράσεώς του, τον διόρισε τιμητικά γενικό γραμματέα του πανεπιστημίου.
Όταν παρουσιάστηκε στον πρύτανη για να αναλάβει υπηρεσία άκουσε αυτά τα αμίμητα λόγια «ελπίζω κύριε Παλαμά τώρα που έχετε μία αξιοπρεπή θέση να παύσετε να γράφετε ποιήματα…»
Ευτυχώς ο Παλαμάς αποδείχτηκε απείθαρχος και συνεχίσει να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην αναιμική παιδεία του τόπου.
Πράγματι στα 30 χρόνια υπαλληλικής σταδιοδρομίας, ο Παλαμάς μετά από την καθημερινή εργασία, γυρίζει στο «κελί», όπως αποκαλούσε το απέριττο γραφείο του, της οδού Ασκληπιού 3, όπου σκυμμένος ως τις 3 τα μεσάνυχτα πάνω σε χαρτιά και βιβλία, δούλευε επίμονα με σοφία και πίστη για την προαγωγή του πνευματικού μας πολιτισμού, γιατί ο Παλαμάς δεν υπήρξε μόνο ένας κραταιός, μεγαλόπνοος ποιητής, ήταν μαζί και ένας πραγματικός αναμορφωτής, ένας φωτισμένος ηγέτης, ένας ήρωας πραγματικός!
Οι μεγάλες ποιητικές συνθέσεις του Παλαμά όπως η Ασάλευτη ζωή, ο Δωδεκάλογος του γύφτου, η Φλογέρα του Βασιλιά , ο Θάνατος του παληκαριού δημιουργούν ένα υποβλητικό κλίμα υψηλού τόνου και λυρικής εξάρσεως διαποτισμένες, καθώς είναι με άφθονο ιδεαλισμό, βαθιά πατριωτικά αισθήματα και έντονη φυσιολατρία.
Η ιστορία της φυλής, οι Βυζαντινοί και οι νεότεροι χρόνοι, οι θρύλοι και οι παραδόσεις του λαού μας, η υπέροχη δημοτική μας μούσα έχουν μιλήσει στην ψυχή του.
Ο Παλαμάς στρέφεται γύρω από την εθνική ιδέα, μαζί με την ευρύτερη ιδέα του ανθρώπινου πόνου αποτελούν το βάθος το έργο του.
Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,
και μέσα στην κοιλάδα
του δάκρυου εδώ, κι αντρειεύοντας
από μια πίστη, Ελλάδα!
κράχτε, στο νου ριζώστε τη
με το Σταυρό, με δόρυ,
Σοφία, Μητέρα, Κόρη,
Παντάνασσα, Αθηνά.Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,
ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,
δεν είστε από τα χέρια σας
μονάχα, όχι. Χρωστάτε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ‘ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.Κόκαλα πάτρια μέσα μας
θαφτά, ιερά, μαζί μας
και όπου σεισμοί μας τίναξαν
οι εφέστιοι πάντα θεοί μας.
Πολίτες ας τη χτίσουμε
και οπλίτες εδώ και όλοι
του ονείρου εδώ την Πόλη
με την Αγιά Σοφιά.
Τι είχε συμβεί λοιπόν άξαφνα στις 28 Φεβρουαρίου του 1943 και όλος ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους της πολιτείας;
Ποια συγκλονιστική είδηση ήταν εκείνη που είχε περάσει από στόμα σε στόμα ως την πιο απόμακρη γειτονιά της πρωτεύουσας και μπόρεσε τόσο αυθόρμητα να ξεσηκώσει το απειράριθμo πλήθος;
- Τι στο καλό γυρεύει ο Παρθενώνας στο… Νάσβιλ;
- Οι λεπροί Σταυροφόροι που ξεχάστηκαν
- Γεώργιος Μανιάκης: Ο ένδοξος Βυζαντινός στρατηγός που ξεπήδησε από το χάος [ΒΙΝΤΕΟ]
Το πικρό άγγελμα του θανάτου του ποιητή…
«Ηχήστε οι σάλπιγγες!
Σε αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα!
Ένας λαός, σηκώνοντας τα μάτια του, την βλέπει και ακέραιος φλέγεται ως με το άδυτο ο Ναός και από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.»
Ο Παλαμάς απέθανε, μα ο ποιητής θα ζει για πάντα…
