Η σατανική απονομή των βραβείων Grammy ήταν μια εμφατική υπενθύμιση της πλήρους αποτυχίας του συντηρητισμού
Στην απονομή των μουσικών βραβείων Grammy της περασμένης Κυριακής, οι υπερήφανες, λαμπερές και πετυχημένες διασημότητες της διεθνούς μουσικής σκηνής έδωσαν μια σατανιστική παράσταση που θύμιζε περισσότερο σκηνή από τελετή σατανιστών ταινίας χαμηλού μπάτζετ των 80’s.
Σε περίπτωση που υπάρχει αμφιβολία για το αν η παράσταση ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε να είναι σατανική και να προσβάλει, ναι, ναι ήταν. Ο Ρότζερ Φρίντμαν (Roger Friedman) κριτικός κινηματογράφου και τηλεκριτικός, μια ημέρα πριν την παράσταση είχε γράψει: «οι πηγές μου λένε ότι η παραγωγή αυτού του σώου “θα αναστατώσει πολύ κόσμο και εγγυώμαι ότι θα υπάρξουν μηνύματα διαμαρτυρίας στο CBS από εξοργισμένους χριστιανούς”. Προφανώς ο δίμετρος Σμιθ θα υποδυθεί τον Σατανά, θα υπάρχουν πολλά διαβολικά πράγματα, λατρεία του διαβόλου και πυροτεχνήματα που δεν θα έχετε ξαναδεί».
Λίγες ώρες μετά την σατανιστική τελετή σε ζωντανή παγκόσμια μετάδοση, οι συστημικοί τους σύμμαχοί, καθοδηγητές και χορηγοί τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και οι καλοπρογραμματισμένοι θεατές θα χλεύαζαν όποιον στα κοινωνικά δίκτυά ή με αρθρογραφία του θα τολμούσε είτε να πει τα προφανή είτε να εκφράσει την αντίρρηση του στο θέαμα.
Αυτό δεν είναι παρά μόνο το τελευταίο από μια σειρά παραδειγμάτων που δείχνει πόσο εμφατικά η -πλέον- εκκοσμικευμένη σατανολατρεία που φοράει την προβιά του “προοδευτισμού” έχει επικρατήσει του συντηρητισμού.
Αν και εκατοντάδες συντηρητικές περσόνες, μέσα και σχολιαστές έχουν κάνει την εμφάνιση τους τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την κατάκτηση της θέσης του Προέδρου των ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ, και δισεκατομμύρια δολάρια έχουν επενδυθεί σε “συντηρητικά” κινήματα, τα απτά αποτελέσματα είναι αμελητέα με μοναδική νίκη την ανατροπή του διαβόητου RoeVWade.
Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει πρέπει πρώτα απ’όλα να παραδεχτούμε την αλήθεια. Ο συντηρητισμός έχει μέχρι στιγμής χάσει κάθε μάχη που έχει δώσει (πλήν RoeVWade) και έχει παραδώσει στα χέρια των αντιπάλων του κάθε σημαντικό θεσμό, από την πολιτική μέχρι την εκκλησία. Και η σατανική περφόρμανς από τον Βρετανό καλλιτέχνη Σαμ Σμιθ (Sam Smith) και τον Γερμανό διεμφυλικό Κιμ Πέτρας (Kim Petras) στα Grammy την περασμένη Κυριακή μας το έκανε πλέον αυτό πιο ξεκάθαρο από ποτέ.
Από μια άποψη, οι θλιβερές προσωπικότητες που μας πλασάρουν ως διασημότητες και ενθουσιωδώς συμμετέχουν σε σατανικές παραστάσεις στα -ολοένα και πιο άσχετα με την μουσική- βραβεία Grammy, είναι παραδόξως ευπρόσδεκτες μιας και δείχνουν την αληθινή φύση της βιομηχανίας με τέτοιο μάλιστα τρόπο που καθιστά αδύνατο για οποιονδήποτε να το αρνηθεί ή να προσποιηθεί πως δεν το αντιλαμβάνεται. Τούτου λεχθέντος, η παραγωγή ενός τέτοιου θεάματος και στην συνέχεια η σθεναρή και υπερήφανη υπεράσπισή του από τα συστημικά ΜΜΕ συνάδουν απολύτως με αυτή την έννοια.
Δυστυχώς όμως, το όλο θέμα δείχνει πώς οι “προοδευτικοί” δεν αντιμετωπίζουν πλέον καμία αντίσταση. Το ότι μπορούν να προσβάλλουν και να χυδαιολογούν από τα συστημικά τους μέσα κατά οποιουδήποτε αντιδρά, γνωρίζοντας πως δεν θα υποστούν άμεσες επιπτώσεις, αποκαλύπτει ότι έχουν υπό τον έλεγχο τους κάθε ελεγκτικό οργανισμό. Έτσι, οι “προοδευτικοί” μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει. Και αυτό γιατί έχουν νικήσει πλήρως τους συντηρητικούς τους αντιπάλους, εκείνους που στα μέρη μας υποτιμητικά αποκαλούν “νοικοκυραίους”.
Για να είμαστε ειλικρινείς, οι προοδευτικοί έχουν νικήσει σε τέτοιο σημείο τους συντηρητικούς που τώρα πλέον ελέγχουν ακόμη και την ίδια την συντηρητική παράταξη. Αρκεί μόνο να φέρετε στο νου σας από τη μια το πόσο περήφανοι είναι οι προοδευτικοί για τις νίκες τους, όπως εν προκειμένω αυτή η σατανιστική παράσταση και από την άλλη με το πώς καταφέρνουν να πιέζουν τους συντηρητικούς να απολογηθούν δημοσίως επειδή ενίοτε υποστηρίζουν δημοσίως την κανονικότητα ή/και να καταγγείλουν άλλους “νοικοκυραίους” που διαμαρτύρονται.
Για παράδειγμα, το μόνο που χρειάζεται οι “προοδευτικοί” να κάνουν για να πιέσουν τους συντηρητικούς να αποκηρύξουν έναν -για παράδειγμα- ένθερμο Χριστιανό που αντιδρά δημοσίως στην εκκοσμικευμένη σατανολατρεία, είναι να τον αποκαλέσουν “γραφικό” και “φασίστα” από τα δεκάδες συστημικά βήματα που ελέγχουν.
Το πρώτο αντανακλαστικό των συντηρητικών -ιδιαιτέρως των προβεβλημένων “ηγετών”- θα είναι να πάρουν αποστάσεις από εκείνον. Και σπεύδουν να το κάνουν αμέσως. Πολλές φορές μάλιστα όχι μόνο δεν θα διστάσουν αλλά και δεν θα συζητήσουν καν το ενδεχόμενο η κατηγορία να μην ευσταθεί. Απλά θα ενστερνιστούν την κατηγορία που του αποδίδουν οι χειροκροτητές του (ανοικτού πλέον) σατανισμού και θα καταγγείλουν τον αντιφρονούντα ακόμα πιο ενθέρμως από τους αρχικούς κατηγόρους του, σε τέτοιο σημείο αν γίνεται που να τον οδηγήσουν στην αυτο-εξαΰλωση από την δημόσια σφαίρα, αρκεί να βγουν εκείνοι από το στόχαστρο της “προόδου”.
Για σκεφτείτε το λίγο. Οι προοδευτικοί έχουν νικήσει τόσο απόλυτα τους “νοικοκυραίους” που τους έχουν κάνει να αντιλαμβάνονται και να κατηγοριοποιούν τους συνανθρώπους τους με τους δικούς τους όρους. Τους έχουν πείσει πως ανάμεσα τους, δίπλα τους, υπάρχουν “φασίστες” που πρέπει να εξοστρακιστούν από “κάθε παρέα και χώρο εργασίας”, ενώ ταυτόχρονα τους έχουν φτάσει σε σημείο να παρακολουθούν τους προοδευτικούς να χειροκροτούν σατανιστικές τελετές και να επιχαίρουν απειλώντας τους πως όποιος τολμήσει να τις αποκαλέσει σατανιστικές θα είναι ο επόμενος “φασίστας”. Πραγματικά πρόκειται για μια εντυπωσιακή και ολοκληρωτική νίκη τους και μια απόλυτη ήττα του συντηρητισμού.
Ήρθε ο καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν πρόκειται για μια μάχη του συντηρητισμού έναντι της προόδου που στην τελική έρχεται μόνο με στιβαρές συντηρητικές βάσεις. Πρόκειται για την αιώνια μάχη του Καλού κατά του Κακού. Και θα νικήσουμε.
Βασισμένο σε υλικό του Πολ Χερ
