Όπως λένε, μέσα σου υπάρχουν δύο λύκοι. Ο ένας, κάθεται μόνος του, σε μία σκοτεινή γωνία, ο άλλος βγαίνει για ποτά και κοινωνικοποιείται μέσα στην αγέλη.
Πάντα είχα ένα πρόβλημα να βρω τη χρυσή τομή, το σημείο εκείνο που το ένα κτήνος βρίσκει το άλλο και το καθιστά διαθέσιμο για περαιτέρω χρήση, μέσα σε μία ευνομούμενη, αστική δημοκρατική κοινωνία. Είχα, άλλωστε, πάντοτε κατά νου, εκείνο το περίφημο του Αριστοτέλη ότι είμαι κτήνος πολιτικό. Τόση αγωνία να ανταποκριθώ στις προσδοκίες του αρχαίου φιλοσόφου με είχε οδηγήσει στο Dark Sun.
Ήταν το περισσότερο που μπορούσα να κάνω για να επιδείξω τα πολιτικά μου διαπιστευτήρια. Δεν είχα μπλέξει με πολιτικές νεολαίες και το γήπεδο αργά ή γρήγορα θα έπαυε να με καλύπτει – πίστευα. Σωστά το πίστευα. Διότι στο γήπεδο δεν είχε γυναίκες. Ή μάλλον, στο γήπεδο οι γυναίκες δεν ήταν ποτέ διαθέσιμες, πάντοτε συνοδεύονταν – άρα δεν απευθύνονταν σε κάποιον που σκοπός του απώτερος ήταν η εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατικής και ευνομούμενης κοινωνίας – όπως τουλάχιστον αντιλαμβανόταν το «εύρυθμη» σε εκείνη την ηλικία.
Οπότε, κατά κάποιο τρόπο, μοιραία θα έλεγε κανείς, οδηγήθηκα στο Dark Sun. Το Dark Sun ήταν – είναι ακόμη, δηλαδή, νομίζω – ένα club στο Περιστέρι όπου περιέργως δεν συχνάζουν αποκλειστικά πασόκοι (το Περιστέρι είχε ταυτιστεί στο μυαλό μου με πρασινοφρουρούς), όπου μπορείς να ακούσεις dark wave ή dark electro, ακόμη και dark ambient. Επίσης, υπήρχε περίοδος που έπαιζε και ταινίες τρόμου, Hellraiser κλπ. για όσους αρέσκονται να βλέπουν τέτοιου είδους ταινίες.
Αλλά, για να μην παρεκκλίνω, στο Dark Sun, κατόρθωσα κατά κάποιον τρόπο να κοινωνικοποιηθώ. Πήγαινα με μία κοπέλα που χόρευε και έτσι εξημέρωνα το αυτιστικό κτήνος μέσα μου μετατρέποντάς το σε πολιτικό – ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Μετά γυρίζαμε σπίτι κλπ. Είχαμε δηλαδή αυτό που λένε σχέση.
Δεν ήταν κάποια διαφορετικής υφής σχέση από τις σχέσεις που ευδοκιμούσαν εκείνη την εποχή της έντονης κοινωνικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας – όταν όλοι έβγαιναν έξω για να πολιτικοποιηθούν και ναούς της δημοκρατίας τη νύχτα αποτελούσαν τα μπουζούκια, τα clubs, τα μεγάλα clubs, τα bars, οι pubs, κ την ημέρα οι δείκτες του χρηματιστηρίου και τα περιοδικά του Κωστόπουλου.
Οι άνθρωποι, άλλωστε, ακριβώς λόγω όλων αυτών, είχαν τότε την κοινωνικοποίηση στο τσεπάκι. Μιλάμε δλδ για πλήρως εξημερωμένα κτήνη, που ανάμεσα στα μεγάλα διαστήματα της διασκέδασης, όπως θα έλεγε και ο Καστοριάδης, συγκεντρώνονταν μία στο τόσο στις κάλπες, όπου εν είδει επιφοιτήσεως σοβάρευαν και αποφάσιζαν για τις τύχες του τόπου.
Πολύ σωστή η παρατήρηση του Καστοριάδη.
“Ο αυτισμός μου και το κρεμμύδι θα ακολουθούσαν κοινές πορείες”
Βέβαια, οι εποχές των παχέων πολιτικών αγελάδων περνάνε και αυτό έχει αντίκτυπο στο εκλογικό σώμα το οποίο, έχοντας κάνει τον πλήρη κύκλο κοινωνικοποίησής του, αρχίζει να αποκτηνώνεται πάλι, να από-κοινωνικοποιείται και να κλείνεται στον εαυτό του, με τον δεύτερο αυτιστικό λύκο μέσα του να παίρνει τα ηνία αυτή τη φορά έχοντας κατασπαράξει τις αγελάδες.
Έτσι και εγώ, λοιπόν, έχοντας διανύσει αυτή την πορεία της πολιτικοποίησης, που εν συνόλω η κοινωνία διανύει εν πολλοίς ασυνείδητα και με μόνη συνειδητή στιγμή εκείνη της ψήφου, χώρισα με την κοπέλα. Όπως είπα, δεν επρόκειτο για κάτι εξαιρετικό – εννοώ ήταν μια τυπική κοπέλα, όπως τυπικός ήμουν και εγώ. Δεν θυμάμαι καν το πρόσωπό της – το οποίο in retrospect θα ονόμαζα αντικατοπτρισμό του πολιτικού κτήνους μου.
Θυμάμαι μόνο ότι το πιο χορευτικό κομμάτι των 80s, το Hook in Mouth, των μεγάλων Megadeth, της μεγαλύτερης προσωπικότητας του (thrash) metal, ποτέ δεν ακούστηκε στο Dark Sun.
Και θυμάμαι και αυτό·
μια φορά, όταν είχαμε γυρίσει από το Dark Sun, είχε βγάλει από το παλτό της που ήταν από πολυβινυλοχλωρίδιο ένα κρεμμύδι, και το είχε βάλει στο δικό μου μπουφάν. Αυτό δεν μου το είπε τότε, το βρήκα αργότερα, αφού είχαμε χωρίσει πια, στο μπουφάν μου που είχα καιρό να φορέσω. Όπως και το πολυβινυλοχλωρίδιο που είχε κατασκευαστεί κατά λάθος, έτσι και η consent μου στην αποδοχή του κρεμμυδιού στη τσέπη μου ήταν manufactured.
Για τόσης ποσότητος και τέτοιας ποιότητος δημοκρατία μιλάμε.
Δεν γνωρίζω αν ήθελε να της το επιτρέψω, αλλά μια και είχαμε χωρίσει και αφού δεν δέχτηκα κάποιο μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ή έστω κάποιο εξώδικο για την επιστροφή του κρεμμυδιού (το εξώδικο δεν θα δικαιολογείτο κατά τη γνώμη μου καθώς είχαμε χωρίσει με φιλικούς όρους), η ανακάλυψη του κρεμμυδιού στη τσέπη μου μου φάνηκε τουλάχιστον σημαδιακή για την εποχή που άρχιζε τόσο για μένα όσο και για πολλούς ακόμη (η κοινωνία κινείται αγεληδόν), και την οποία θα ονόμαζα
Εποχή του άλλου λύκου ή εποχή του Αυτισμού.
Δηλαδή από την εποχή της κοινωνικοποίησης, της έντονης επίδειξης της πολιτικής πτυχής του ανθρωπίνου κτήνους περνούσα(με) πια σταδιακά ή απότομα (ανάλογα πώς είχε χωρίσει ο καθένας, υποθέτω) στην εποχή αυτή του σκοταδιού, της απόσυρσης σε μία σκοτεινή γωνία, της αυτό-κατανάλωσης ή περίσκεψης ή αυτισμού.
Κοίταζα το κρεμμύδι, θυμάμαι, κάνοντας αυτές τις σκέψεις – θα ήταν η δική μου πορεία στην έρημο, μία μικρογραφία του Στρατηγού Ντε Γκωλ – και τότε μου ήλθε αυτή η ιδέα.
Θα καλλιεργούσα τον αυτισμό μου όπως ακριβώς θα καλλιεργούσα αυτό το κρεμμύδι, που είχε πετάξει δύο μεγάλα πράσινα κέρατα αναπτυσσόμενο μέσα στη τσέπη του μπουφάν μου. Ο αυτισμός μου και το κρεμμύδι θα ακολουθούσαν κοινές πορείες. Βάζοντάς το σε μια γλάστρα, ένα μειδίαμα ζωγραφίστηκε (την εποχή των ισχνών αγελάδων υπενθυμίζω κανείς δεν χαμογελάει ή γελάει) στο πρόσωπο μου, ενθυμούμενος τον Μικρό Πρίγκιπα που αν δεν κάνω λάθος στον πλανήτη του έκανε παρέα με ένα τριαντάφυλλο – μπορεί να κάνω και λάθος αλλά δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει είναι η λογική της σκέψης.
Η οποία λογική εντασσόταν στο ότι αφού άφηνα πια τον αυτιστικό λύκο να κυριαρχήσει, αφού έκανα πέρα τον κοινωνικό-πολιτικό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δεν είχα να ζηλέψω τίποτε από έναν Πρίγκιπα, έναν Σκοτεινό ίσως Πρίγκιπα, έναν Πρίγκιπα της Δυτικής Όχθης και του Σκοτεινού Ηλίου που εδραιώνει την κυριαρχία του σε πλανήτες ξένους και απομακρυσμένους από το κοινοβουλευτικό στερέωμα.
Every Englishman’s home is his castle, φώναξα, κλείστηκα σπίτι μου και
καλλιέργησα για καιρό το κρεμμύδι του αυτισμού μου με συνέπεια και πειθαρχία, έχοντας αφήσει στη θέση του, στη τσέπη του μπουφάν μου, το εκλογικό μου βιβλιάριο και ένα NITRO φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι στη Δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει δίαιτα με αβοκάντο ως βασικό συστατικό της και ότι ο κοινωνικός με τον αυτιστικό λύκοείναι πράγματα εντελώς ασυμβίβαστα – άσπρο και μαύρο.
Οι μέρες ήταν μικρές και μεγάλες, στο ίδιο δοχείο.
Όμως, δεν είναι μόνο ότι οι εποχές περνάνε, κάνουν τον κύκλο τους, αλλά και ότι οι άνθρωποι (με τα δύο κτήνη μέσα τους) ωριμάζουν και γίνονται πιο mellow, όχι τόσο απόλυτοι, αν όχι επειδή ακολουθούν κάποιο αδιόρατο νήμα κοινωνικότητας ίσως ως ένα αντίτιμο για τη φθορά που επέρχεται και κατακάθεται σαν σκόνη μετά το ανεμοδαρμένο ύψος από το οποίο κανείς διαλέγει να ατενίσει την υπόλοιπη ανθρωπότητα, σαν να του χρωστά κάποια χάρη.
Ακόμη και οι πρίγκιπες, σκέφτηκα, χρειάζονται ανθρώπους γύρω τους, ειδάλλως βυθίζονται στο Niemandswasser.
Βέβαια, αυτή η ανάγκη δεν εμφανίστηκε ξαφνικά. Κάποιος ξύπνησε το πολιτικό μου ένστικτο. Κυριολεκτικά μάλιστα. Ο απογραφέας χτυπούσε το κουδούνι στις 11 το πρωί. Ποιος μαλάκας είναι πάλι, σκέφτηκα και γύρισα πλευρό. Σε λίγο όμως χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η σπιτονοικοκυρά που με έπαιρνε τηλέφωνο να ανέβω να απογραφώ. Όπως ήδη είπα, το πολιτικό μου ένστικτο λύκου δεν ήταν ακόμη πλήρως αφυπνισμένο, με συνέπεια να ανέβω βαριεστημένος – ίσως ο μόνος λόγος ήταν ο τζάμπα καφές.
«Με έχουν ήδη απογράψει,» διαμαρτυρήθηκα μπουκωμένος με caprice. «Όχι, πρέπει να απογραφείς εδώ,» είπε η σπιτονοικοκυρά κάπως ominously. Το κέρατό μου μέσα, σκέφτηκα, αλλά υποχώρησα τελικά νιώθοντας λίγο σαν τον Όμηρο, την καταγωγή του οποίου διεκδικούσαν τόσες περιοχές του κόσμου.
Ωστόσο, αυτό ήταν! – ξαφνικά, μετά την εποχή καλλιέργειας του αυτισμού μου, ξημέρωσε μία νέα εποχή, όπου, σαν τον πρωταγωνιστή του Φάητ Κλαμπ – αλλά με σαφώς καλύτερη ψυχολογία – αναζητούσα νέα αποκούμπια κοινωνικοποίησης σε οποιαδήποτε μορφή ζωής έβλεπα να συμπεριλαμβάνει πάνω από τέσσερα άτομα.
Λ.χ., διαβάζοντας στην εφημερίδα ότι ο πιο απαισιόδοξος λαός του κόσμου είναι οι Κολομβιανοί – κάτι ακατανόητο εκ πρώτης όψεως αλλά του οποίου η αλήθεια δεν χωρούσε αμφισβήτηση αφού το έγραφε κάποιος δημοσιογράφος – σκέφτηκα αμέσως να ενταχθώ στις Κολομβιανές, οι οποίες λογικά θα αναζητούσαν κάποιον πιο αισιόδοξο να ολοκληρώσει την πολιτική τους ένταξη στην Ελλάδα. Πήγα στο Fuego, ένα latin Club στο Γουδή, καναδυό φορές – το Dark Sun πια ήταν μια μακρινή ανάμνηση – αλλά δεν βρήκα Κολομβιανές, βρήκα Ελληνίδες που εξασκούνταν σε κολομβιανούς χορούς.
Η πολιτική δεν είναι κάτι απλό, οπότε δεν έσπευσα να βγάλω αμέσως συμπεράσματα.
Άλλοτε, γράφτηκα σε Houseowners Associations, έστω και αν δεν είχα κάποιο ακίνητο. Μου άρεσε όμως αυτό το Associations, σε αντίθεση με το Societies πχ. Το Societies μου θύμιζε μασονικές στοές κλπ. Δηλαδή, σαν να απευθυνόταν περισσότερο σε οικοδόμους και αρχιτέκτονες. Με το Associations σκεφτόμουν σταυραδέλφια και πουτίγκες. Τίποτε όμως από τα δύο δεν ίσχυε. Δεν είδα ποτέ μπουφέ στις συγκεντρώσεις.
Ένας ακόμη σύλλογος που με ενθουσίασε ήταν οι Στωικοί Εγγλέζοι ή μάλλον πρώην Φλεγματικοί Εγγλέζοι που έχουν αντικαταστήσει το φλέγμα με τον στωικισμό και έχουν μπροστάρη τον Τζέρεμυ Κλάρκσον. Πήγα σε Ανώνυμους Λουδίτες, σε Προσφέροντες στην Κοινότητα πρώην διαρρέοντες κρατικά μυστικά, σε τσηρλήντερς χρεωκοπημένων ομάδων με καινούργιο ΑΦΜ.
Ok, δεν βρισκόμασταν, εννοώ, στα 80s, όπου γνώριζες ότι είσαι ή Πρασινοφρουρός ή ΝΔσοσιαλιστής, εννοώ έπρεπε να ψάξω περισσότερο για την πολιτική μου ταυτότητα, όλα αυτά δλδ τα έβρισκα λογικά.
Αυτό που δεν έβρισκα λογικό ήταν αυτή η αδυναμία μου να συμβιβάσω τον αυτιστικό λύκο με τον κοινωνικό-πολιτικό (σαν το ένα να απέκλειε το άλλο, σαν να μη μπορούσα να βρω αυτό που έμοιαζαν να έχουν βρει τόσα άτομα που συναντούσα στους συλλόγους και που έμοιαζε να έχει προσαρμόσει το αυτιστικό στο κοινωνικό-πολιτικό και τους είχε κάνει ολοκληρωμένα πολιτικά ζώα τη στιγμή που εγώ έμενα στα στάδιο του είτε πολιτικού είτε αυτιστικού κτήνους)· και μία περίεργη αίσθηση – σαν το αυτιστικό να ήταν πιο έντονο στον κοινωνικό-πολιτικό λύκο των μελών των συλλόγων (κάτι που τότε δεν είχα ακόμη την ωριμότητα να κατανοήσω).
Γυρνούσα σπίτι, κρεμούσα τα κλειδιά στον καλόγηρο, και έβλεπα τη φωτογραφία μου με το κρεμμύδι σε κάποια ερημική παραλία όπου πηγαίναμε να κάνουμε καμιά βουτιά όταν ο αυτισμός μου είχε φτάσει στα όρια του λυκανθρωπισμού – τις εποχές που ο αυτιστικός λύκος πέταγε την κοινωνική-πολιτική μου προβιά και γινόταν ένα με το δέρμα μου με όλο και απειλητικότερες διαθέσεις.
Ο προβληματισμός μου λοιπόν ενέκειτο στο ακόλουθο
Πώς να συμβιβάσω αυτό το αυτιστικό στοιχείο του κτήνους (το οποίο το κάνει να βυθίζεται σε μία σύλληψη του εαυτού του εντελώς ατομοκεντρική) με το κοινωνικό-πολιτικό (το οποίο το οδηγεί στην κοινωνία και το οποίο (θα έπρεπε να) προκρίνει την προσωποκεντρική σύλληψη του εαυτού και άρα να αυξάνει τη διάθεσή του για ουσιαστική επικοινωνία με τους άλλους);
Ακολούθησε μία εποχή έντονης αμηχανίας.
Ώσπου, κάποια στιγμή κάποιος, από κάποιον σύλλογο, που τύχαινε να ήμουν εκείνη την εποχή, και ενώ συνέβαιναν γεγονότα που δεν είχαν προηγούμενο (δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος), γεγονότα δηλαδή που δεν δικαιολογούν τη λογική του προκρίνουμε τα του συλλόγου μας διότι πρέπει να υποκρινόμαστε πως αυτά τα γεγονότα δεν συμβαίνουν και πως όλα είναι οκ, αυτός λοιπόν ο κάποιος έκρινε σκόπιμο να με ενοχλήσει ζητώντας μου να τον ψηφίσω. Ας πούμε ήταν ο Σύλλογος για τη διατήρηση της μαρίδας στα έλη των αγροβιότοπων της Νότια Παταγονίας.
Η πρώτη μου αυθόρμητη σκέψη – διότι με ενόχλησε αν μη τι άλλο – ήταν
Μα καλά πόσο αυτιστικοί είναι αυτοί ρε γαμώτο;
Και τότε η αλήθεια έλαμψε μέσα μου. Και δεν της πήρε καιρό να δηλώσει την παρουσία της, ήταν πραγματικά σαν κεραυνός εν αιθρία.
Ήταν πλέον φανερό – για να διεκδικείς τη θέση του αρχηγού ενός συλλόγου που μεριμνά για μία εξειδικευμένη όψη της ανθρώπινης δραστηριότητας/ζωής κλπ. πρέπει να είσαι ο πιο αυτιστικός ανάμεσα στους υπόλοιπους που απαρτίζουν τον σύλλογο. Ή μάλλον, να είσαι από τους πιο αυτιστικούς. Αυτός δε που θα κερδίσει είναι ο πλέον αυτιστικός.
Ακουγόταν παράλογο – αλλά δεν νομίζω πως ήταν. Ο πλέον αυτιστικός, ο οποίος υποτίθεται, θα έπρεπε να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης μέσα σε ένα σύνολο (δηλαδή έναν αριθμό ατόμων που υποτίθεται πως βάζουν τον κ-π λύκο πάνω από τον αυτιστικό) είναι αυτός που όχι απλώς συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να ηγηθεί του συνόλου – αλλά το κάνει κιόλας!
Με αυτή τη λογική, όμως, συνήγαγα, για να διεκδικείς τη θέση του αρχηγού ενός συλλόγου που μεριμνά για μια πιο γενική όψη της ανθρώπινης δραστηριότητας/ζωής κλπ. πρέπει να είσαι πάλι ο πιο αυτιστικός. Ας πούμε ο πρόεδρος συλλόγου για διατήρηση μαρίδας στα έλη των αγροβιότοπων της Νότιας Παταγονίας < πρόεδρος συλλόγου για διατήρηση πανίδας στα έλη των αγροβιότοπων της Νότιας Παταγονίας < πρόεδρος συλλόγου για διατήρηση πανίδας και χλωρίδας στα έλη των αγροβιότοπων της Νότιας Παταγονίας κ.ο.κ.
Αν, όμως, συμβαίνει αυτό, καταλαβαίνει κανείς πως ένας τόπος (μία πόλη-κράτος ας πούμε που είναι το μεγαλύτερο παραδοσιακά δυνατό σύνολο ανθρώπων με τα ίδια συμφέροντα κλπ.) δεν μπορεί να έχει ως ηγέτη του παρά τον πλέον αυτιστικό ανάμεσα στους συνανθρώπους του. Διότι μαθηματικά είναι αυτός που θα ηγηθεί του συνόλου.
Αυτό ακριβώς με οδήγησε στη σκέψη πως η πολιτική είναι η υψηλότερη μορφή αυτισμού, ότι μόνο εκεί συναντά κανείς άτομα που έχουν χαλιναγωγήσει σε τέτοιο βαθμό τα δύο κτήνη μέσα τους ώστε το κοινωνικό-πολιτικό να καλπάζει μαζί με το αυτιστικό και τα ίδια να αποτελούν την απόλυτη μορφή ζώων.
