Πρωτομαγιά και οι αυτόκλητοι υποστηρικτές των εργατών για ακόμη αφορά διαδήλωσαν. Μάλιστα, η παράταξη που «σέβεται τους αγώνες της Αριστεράς», χαρακτήρισε ως «πειθαρχημένη» τη συγκέντρωση.
Ο Χαρδαλιάς, που για τον ιερέα στο Κουκάκι έπαιρνε τηλέφωνα και απαιτούσε δικογραφίες, «έκανε την πάπια».
Αλλά την «ψευτο-Δεξιά» την ξέρουμε καλά!
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ φίλε μου για την σχέση του Κομμουνισμού με το εργατικό κίνημα;
Έχεις ακούσει για την ζωή των εργατών στα πρώην Κομουνιστικά κράτη;
«Δεν εφαρμόστηκε καλά»
Ο μύθος
Ο κομμουνισμός μπορεί να οδήγησε σε αδιέξοδο αλλά γι’ αυτό φταίει μόνο η πράξη. Η θεωρία του Κομμουνισμού είναι καλή αλλά εφαρμόστηκε άσχημα, άρα αν βρεθούν καλύτεροι άνθρωποι για να την εφαρμόσουν, είναι δυνατόν να έχουμε πολύ καλύτερα αποτελέσματα!!
Ο μύθος αυτός είναι πολύ διαδεδομένος στη χώρα μας και καλλιεργείται με ιδιαίτερη επιμονή κυρίως από τους συνοδοιπόρους του Κομμουνισμού.
Περί θεωρίας
Αν αυτοί που λένε «ο κομμουνισμός είναι καλός στη θεωρία μα κακός στην πράξη» εννοούν με τον όρο «θεωρία» τις υποσχέσεις, τότε έχουν δίκιο. Ο κομμουνισμός έδωσε άφθονες και θαυμαστές υποσχέσεις που δεν τήρησε.
Ο Λένιν στο έργο του «Στιγμές της Ρωσικής Επαναστάσεως» γράφει:
«Ως τώρα δίναμε αφειδώς υποσχέσεις γιατί αυτό ήταν απαραίτητο για να εξαπολύσουμε την επανάσταση. Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν… Μας λένε: Δεν είναι αυτό ασυνέπεια; Είναι! Αλλά όποιος εκπλήσσεται για αυτήν είναι πολιτικώς ηλίθιος… Είναι ανάγκη για το Κομμουνιστικό κόμμα να μάθει να υποκρίνεται να σιωπά να αποκρύπτει την αλήθεια.»
Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε τον Κομμουνισμό από τις υποσχέσεις του γιατί αυτές αποτελούν μόνο ένα τέχνασμα που δεν έχει καμία σχέση με την ουσία του.
Αν όμως αυτοί που λένε ότι «ο κομμουνισμός είναι καλός θεωρία αλλά κακός στην πράξη» εννοούν πραγματικά την θεωρία, τότε πρέπει να το δούμε διαφορετικά.
Τι είναι θεωρία ;
Θεωρία είναι η συνείδηση της πράξης. Γεννιέται από την πράξη και με τη σειρά της εμπνέει και καθοδηγεί την πράξη που πάλι εμπλουτίζει, συμπληρώνει και ανανεώνει τη θεωρία. Θεωρία και πράξη αλληλοκαθορίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Το να θέλεις να χωρίσεις την θεωρία από την πράξη είναι σα να θέλεις να χωρίσεις τη σκέψη από το μυαλό! Αν λοιπόν ο κομμουνισμός στην πράξη διαμορφώθηκε σαν ένα τυραννικό και εκμεταλλευτικό σύστημα, αυτό θα πρέπει κανονικά να έχει την αιτία του στην θεωρία από την οποία προήλθε.
Στην παραπάνω φωτογραφία, βλέπουμε στο κάλεσμα των Κομμουνιστών για την εργατική Πρωτομαγιά το σύνθημα, «Ζωή -Δουλειά -Ψωμί».
Τον Ιούλιο του 1917 οι Μπολσεβίκοι είχαν το σύνθημα «Ειρήνη-Γη-Ψωμί» !
Και όπως είναι γνωστό ούτε ειρηνικά έζησαν, χάσανε τη γη τους και δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε!
Η ζωή των εργατών στον Κομμουνισμό
Λίγο πολύ όλοι έχουμε ακούσει ότι στον Κομμουνισμό οι αγρότες χάνουν τη γη τους. Την παίρνει το κράτος, την κάνει ιδιοκτησία του και βάζει τους αγρότες να δουλεύουν σε μία γη που πλέον δεν τους ανήκει, πληρώνοντας τους ουσιαστικά μεροκάματο. Δηλαδή οι αγρότες στον Κομμουνισμό έγιναν ακτήμονες εργάτες γης.
Έχουμε ακούσει επίσης ότι οι επαγγελματίες και οι βιοτέχνες έχασαν τα μαγαζιά τους. Η ατομική επιχείρηση δεν επιτρέπεται και έτσι όλα τα μαγαζιά, τα εργαστήρια κτλ γίνονται κρατικά και οι μπακάληδες, ταβερνιάρηδες, ράφτες ,περιπτεράδες αναγκάζονται να δουλεύουν για το Κράτος ως μεροκαματιάρηδες.
Το ίδιο φυσικά παθαίνουν και οι γιατροί, οι οδοντίατροι, οι δικηγόροι και συμβολαιογράφοι και όλοι όσοι ασκούν ελεύθερα επαγγέλματα, γίνονται υπάλληλοι του Κράτους και δουλεύουν με το μισθό που αυτό τους ορίζει.
Αυτά λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι και τα χούμε ακούσει, εκείνο που αρκετοί δε γνωρίζουν είναι το τι γίνεται με τους εργάτες τον Κομμουνισμό.
Οι εργάτες δεν είναι ιδιοκτήτες, δεν έχουν ούτε χωράφια ούτε μαγαζί ούτε οδοντιατρείο να χάσουν! Δουλεύουν και παίρνουν ένα μεροκάματο, σκέφτονται λοιπόν μερικοί, τι έχουν να χάσουν οι εργάτες με τον Κομμουνισμό;
Πολλοί λένε (και πίστεψαν παλαιότερα ) «οι εργάτες δεν είναι εργοστασιάρχες για να χάσουν το εργοστάσιο και εφόσον δεν θα υπάρχει πια εργοδότης για να πάρει μερίδιο από την παραγωγή, όλο το κέρδος θα παραμένει στους εργάτες που θα παίρνουν καλύτερο μεροκάματο και θα ζουν καλύτερα»!
Ας αφήσουμε τις θεωρίες όμως και ας πάμε στην πράξη !
Ο κομμουνισμός υποσχέθηκε στους εργάτες ότι θα τους δώσει τα εργοστάσια. «Τα εργοστάσια θα γίνουν δικά σας» τους παραμύθιαζε ο Μαρξ. Μερικοί εργάτες το πίστεψαν και το 1917 όταν έγινε η Επανάσταση στην Ρωσία, οι εργάτες πολλών εργοστασίων έδιωξαν τους διευθυντές και διάλεξαν επιτροπές από δικούς τους για να διευθύνουν τις επιχειρήσεις. Νόμιζαν οι κακομοίρηδες ότι τα εργοστάσια τους ανήκουν! Οι Μπολσεβίκοι φυσικά δεν τους αφήσαν, αμέσως διέλυσαν τις εργοστασιακές επιτροπές και διόρισαν παντού διευθυντές που έδιναν λόγο μόνο στο Κόμμα και όχι στους εργάτες! Στέλνουν λοιπόν οι εργάτες μία επιτροπή από αντιπροσώπους για να διαμαρτυρηθούν στο Λένιν, και τι τους λέει ο κερατάς;
«Ξέρετε τις νέες μεθόδους της τεχνικής; ξέρετε λογιστική και διαχείριση; Γνωρίζετε ποια είναι η Ρωσική παραγωγή και η σχέση της με την παγκόσμια παραγωγή; Ξέρετε πως διαμορφώνονται οι τιμές;» Οι εργάτες φυσικά δεν ήξεραν και τότε ο Λένιν τους λέει χαιρέκακα «θα πρέπει να περιμένετε να μορφωθείτε πρώτα από το νέο καθεστώς και μετά θα σας δοθούν τα εργοστάσια».
Πέντε χρόνια μετά, το 1922, σε νέα διαβήματα των εργατών Λένιν δήλωσε ρητά , «κάθε επέμβαση των συνδικάτων στην διαχείριση των εργοστασίων είναι επιζήμια και απαράδεκτη!»
Τότε οι εργάτες άρχισαν να αγωνίζονται. Το 1926 καταπνίγηκε στο αίμα η πολύ γνωστή απεργία στη Ρωσία, αργότερα «αναγκάστηκε» σε αυτοκτονία ο πρόεδρος των Σοβιετικών συνδικάτων, Τόμσκι, συνεργάτης του Λένιν και από τους πρωταγωνιστές της επανάστασης. Μαζί του «αυτοκτόνησε» και το 80% των μελών των συνδικαλιστικών επιτροπών!
Και τότε πια ο Στάλιν το δήλωσε μια για πάντα στους εργάτες ότι τα εργοστάσια δεν θα γίνουν ποτέ δικά τους γιατί δήθεν αυτό θα τους δημιουργούσε μία νοοτροπία ιδιοκτητών ξένων προς τα συμφέροντα του συνόλου. (Λόγος στο συνέδριο ΚΚΣΕ-1939).
Έτσι λοιπόν πήραν οι Κομμουνιστές τα εργοστάσια από τους ιδιοκτήτες τους αλλά δεν τα έδωσαν στους εργάτες! Τα έδωσαν στο Κράτος. Κρατικοποίηση όμως δεν πάει να πει Σοσιαλισμός. Η κρατικοποίηση δεν καταργεί την εκμετάλλευση, αντίθετα την κάνει χειρότερη, σκληρότερη, αγριότερη, διότι στις Δημοκρατίες οι εργάτες έχουν απέναντι τους ένα άτομο-εργοδότη ή μία εταιρεία και όταν συγκρούονται τα συμφέροντα τους διαμαρτύρονται, κάνουν απεργία ,προσφεύγουν στα δικαστήρια, ζητούν την επέμβαση της κυβέρνησης, όπου τους λογαριάζει για τις ψήφους τους και στο φινάλε, αν δεν τους αρέσει φεύγουν για να βρουν καλύτερο εργοδότη.
Όταν όμως μοναδικός ιδιοκτήτης και εργοδότης είναι ένα πανίσχυρο και διδακτορικό Κομμουνιστικό κράτος τότε τα πράγματα αλλάζουν. Ο εργοδότης είναι πλέον μόνο ένας. Δεν μπορούν λοιπόν οι εργάτες να τον εγκαταλείψουν για να πάνε σε κάποιον άλλον. Αυτός ο εργοδότης έχει στη διάθεση του την Αστυνομία, το Στρατό , την Δικαιοσύνη και δεν ελέγχεται από κανένα, γιατί στον Κομμουνισμό δεν έχουν ελεύθερα συνδικάτα, ούτε ελεύθερο τύπο, ούτε πραγματική Βουλή. Έτσι λοιπόν το κράτος εργοδότης έχει την δυνατότητα να επιβάλλει στους εργάτες τους όρους του, χωρίς καμία συζήτηση.
Μπορεί όχι μόνο να καταπνίγει την αντίσταση τους αλλά και να τους εξαναγκάσει να υποκύπτουν, χρησιμοποιώντας εναντίον τους το όπλο της πείνας. Αν αυτός ο μοναδικός εργοδότης δεν τους δώσει δουλειά θα πεθάνουν από την πείνα και όπως είπε και ο Τρότσκι «το παλιό μας σύνθημα “οποίος δε δουλεύει δεν τρώει”, αντικαταστάθηκε τώρα από το «όποιος δεν υποτάσσεται δεν τρώει».
Ο τρόπος δουλειάς του εργάτη στον Κομμουνισμό.
Στην εργασία εφαρμόζεται το σύστημα της Νόρμας, δηλαδή ο εργάτης για να πάρει το βασικό μεροκάματο πρέπει να δώσει την προκαθορισμένη, από το Κράτος, δουλειά. Αν δώσει πιο κάτω από το κανονισμένο όριο δεν παίρνει σχεδόν τίποτα, τιμωρείται με πρόστιμο και στο τέλος στέλνεται σε άλλη χειρότερη δουλειά.
Όμως κάθε τρεις μήνες γίνεται «αναθεώρηση» της Νόρμας κατά εργοστάσιο και κάθε χρόνο «αναθεώρηση»της Νόρμας σε ολόκληρη τη χώρα. «Αναθεώρηση» σημαίνει αύξηση του ποσού της εργασίας που πρέπει να δώσει ένας εργάτης για να πάρει το βασικό μεροκάματο. Έτσι π.χ. τον Ιανουάριο έπρεπε να φτιάξει 5000 καρφιά για να πάρει 100€, το Μάρτιο πρέπει να φτιάξει 6.500 καρφιά, τον Ιούνιο 7.500, το Σεπτέμβριο 8.500 και το Δεκέμβριο 9.500 για πάρει φυσικά πάλι το ίδιο μεροκάματο των 100€!
Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένα σύστημα εξοντώσεως των εργατών που αναγκάζονται να δουλεύουν όλο και πιο εντατικά.
Ο Μαρξ στιγμάτιζε αυτό το σύστημα που εφάρμοζαν σε ελάχιστα εργοστάσια στην Αμερική ενώ ο Κομουνισμός το παρουσίαζε σαν μεγάλη «Σοσιαλιστική κατάκτηση».
Οι ώρες εργασίας.
9 ώρες τις καθημερινές και έξι το Σάββατο, συνολικά 51 ώρες δουλειάς για όλους (ανθρακωρύχους ,μεταλλουργούς, δημόσιους υπαλλήλους). Βέβαια εκτός από αυτές 51 ώρες της εβδομάδος, οι εργάτες αναγκάζονται πολύ συχνά να δουλεύουν και υπερωρίες για να μπορέσουν να αποδώσουν το αναγκαίο όριο εργασίας και να εισπράξουν το βασικό μεροκάματο. Επίσης πολλές φορές τους κρατούσαν παραπάνω για να εκτελεστεί το «σχέδιο παραγωγής» χωρίς να τους πληρώνουν δραχμή παραπάνω. Πολλές φορές οι εργάτες υποχρεώνονται να δουλέψουν «εθελοντικά» τις Κυριακές ή τις ελάχιστες γιορτές που υπήρχαν!
Κάθε Δευτέρα απόγευμα τους κρατούν 5 ώρες για «μάθημα μαρξισμού» και μία φορά το μήνα έχουν 6 ώρες «συνέλευση» για να τους ανακοινώσουν τα νέα καθήκοντα και να γίνει κριτική της δουλειάς του περασμένου μήνα.
Ο εργάτης πρέπει να είναι στη δουλειά του 10 λεπτά πριν την καθιερωμένη ώρα. Αργοπορία 5 λεπτών, τιμωρείται με περικοπή ενός μεροκάματου στο τέλος του μήνα και τρεις αδικαιολόγητες αργοπορίες μέσα σε ένα χρόνο σημαίνουν απόλυση και δική με την κατηγορία του «οικονομικού σαμποτάζ»!
Στα 60 «έβγαιναν» σε σύνταξη, η σύνταξη τους είναι το μισό του μέσου όρου των μισθών των τελευταίων 10 χρονών, όπως καταλαβαίνετε τίποτα, διότι ο εργάτης στα εξήντα δεν μπορεί να βγάλει την ίδια παραγωγή με ένα 30αρη.
Αντίσταση των εργατών στον Κομμουνισμό.
Το 1918 ξεσηκώνονται οι εργάτες της Πετρούπολης. Το 1921 επαναστάτησαν οι εργάτες της Κροστάνδης. Το 1924 ως το 1926 είχαμε κύμα απεργιών. Το 1930 μέχρι το 1935 έγιναν πολλές εξεγέρσεις. Το 1945 εκτοπίστηκαν ολόκληροι λαοί όπως οι Τάταροι και οι Έλληνες της Κριμαίας και να σπάσει η αντίσταση τους.
Το 1956 αιματηρές εξεγέρσεις των εργατών στην Τιφλίδα. Το 1958 ξεσηκώθηκαν οι Βούλγαροι μετανάστες της Σιβηρίας. Το 1953 ανατινάχθηκε το εργοστάσιο οβίδων του Τσιρτσίκ. Το 1957 έγιναν στάσεις εργασίας στις οικοδομές της Τασκένδης. Το 1958 απεργία στο εργοστάσιο «Μολότοφ». Το 1953 απήργησαν οικοδόμοι του Ανατολικού Βερολίνου και η απεργία τους μεταβλήθηκε σε γενική επανάσταση.
Το 1956 Επαναστάτησαν οι εργάτες του Πόζναν της Πολωνίας και λίγο αργότερα επαναστατούν οι Ούγγροι εργάτες στην ηρωική Ουγγρική Επανάσταση, όπου το τελευταίο οχυρό που έπεσε στα χέρια των Ρώσων ήταν η εργατική συνοικία Τσέπελ της Βουδαπέστης, όπου βρισκόταν τα εργοστάσια Ράκοσι όπου απασχολούσαν 40.000 εργάτες.
Στο Πόζναν έπεσαν από τις Κομμουνιστικές σφαίρες 300 Πολωνοί εργάτες και στην Ουγγαρία σκοτώθηκαν 45.000 ψυχές όπου οι 25.000 ήταν ΕΡΓΑΤΕΣ!
Κατά τα Δεκεμβριανά οι Κομμουνιστές δεν σκότωσαν εργοστασιάρχες και καπιταλιστές αλλά εργάτες.
Με το αίμα τους λοιπόν οι εργάτες του παρελθόντος προειδοποιούν σήμερα τους εργάτες , «προσέξτε μη γελαστείτε και αφήσετε τους κομμουνιστές να πάρουν την εξουσία γιατί θα πάθετε το ίδιο με εμάς»!
