Σε καθημερινή βάση, διαβάζουμε και ακούμε :

«Οι μετανάστες είναι ευκαιρία για τη χώρα. Θα μπολιάσουν τον πολιτισμό μας με φρέσκες ιδέες, κυρίως δε με τον αέρα της ελευθερίας...»

«Το μεγαλύτερο ευεργέτημα από την ειρηνική αυτή “εισβολή” είναι οτι οι νεοεισερχόμενοι θα μπορούσαν ακόμα να μπολιάσουν το σύγχρονο πολιτισμό μας με τη δική τους κουλτούρα και η “κλειστή” κοινωνία μας να γίνει σταδιακά πιο ανοικτή και πολυπολιτισμική…»

«Όχι στην ξενοφοβία και στην ισλαμοφοβία που δυναμιτίζουν τις προσπάθειες επίτευξης λύσης για ειρηνική συμβίωση» και «ναι στη διαφορετικότητα και στην ανεκτικότητα»

Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ προτείνει συγκεκριμένα:

• Ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά που έχουν γεννηθεί ή έχουν τελειώσει το σχολείο ή το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα.
• Αποποινικοποίηση της παράνομης εισόδου, διαμονής και εργασίας στη χώρα.
• Ένταξη των προσφύγων στα μητρώα του ΟΑΕΔ με πλήρη δικαιώματα.
• Πλήρης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς κανένα αποκλεισμό
• Όλα τα προσφυγόπουλα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Το σήμερα

Σήμερα, τουλάχιστον στην Ευρώπη, καλλιεργείται η ιδέα ότι οι άνθρωποι οδηγούμαστε σε μια αναγκαία ενοποίηση. Το περίφημο «Sentiment of resemblance» (αίσθημα της ομοιότητας) που ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ ανάφερε ως κεντρικό αίσθημα των ανθρώπων στις Δημοκρατίες, κατάντησε πάθος για ομοιότητα.

Απαιτείται να δούμε τους άλλους σαν ίδιους με τους εαυτούς μας. Και αν δεν μπορούμε να το δεχτούμε αυτό, αν δεν μπορούμε να σταματήσουμε τους εαυτούς μας να βλέπουν διαφορές, ανάμεσα σε εμάς και στους άλλους, τότε διαπράττουμε αμάρτημα και με τρόπο μαγικό υποβιβαζόμαστε στην κατηγορία των (φασιστοναζιρατσιστοφοβικών).

Αλλά τι μπορεί άραγε να σημαίνουν οι λέξεις «ομοιότητα», «μπόλιασμα», «αφομοίωση» σε ανθρώπους που αρνούνται να δουν την διαφορετικότητα; Πιστεύουν πραγματικά στην διαφορετικότητα ή την χρησιμοποιούν μέχρι να επιτευχθεί ο σκοπός τους (παγκοσμιοποίηση);

Υπήρξε διαφορετικότητα στα κομμουνιστικά καθεστώτα ή προβλέπεται στο παγκόσμιο κράτος που θέλουν να δημιουργήσουν;

Στόχος της Ε.Ε. (και κοινός της Αμερικής επί Ομπάμα) είναι ένας κόσμος χωρίς συλλογικές διαφορές, (τον οποίο ακολουθούν πιστά ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. και για να λυθούν οι συλλογικές διαφορές χαρίζουν ονόματα, συνεκμετάλλευση Αιγαίου κτλ).

Το πάθος τους για παγκόσμια ένωση τους αποτρέπει να δουν ότι οι διαφορές συλλογικών ομάδων δεν μπορούν να ξεπεραστούν οριστικά,και το βασικό, ότι οι διαφορές γεννούν την έννοια της ελευθερίας και διαφορετικότητας.

Ισλαμοφοβία: Φοβία ή κοινή λογική (ισλαμορεαλισμός);

H 11 Σεπτεμβρίου του 2001, με την καταστροφή των διδύμων πύργων, ήταν μια αρχή από γεγονότα (Μπατακλάν, Χριστουγεννιάτικες αγορές, Λονδίνο κτλ) που αποδεικνύουν πως η ανθρωπότητα σήμερα είναι βαθιά στιγματισμένη από διαχωρισμούς, τους οποίους πριν δεν σκεφτόμασταν και δεν δημιουργήσαμε εμείς.

Πριν τα γεγονότα αυτά, το ξένο και το διαφορετικό ο Δυτικός άνθρωπος το έβλεπε με τουριστική ματιά.

Είναι φοβία ή ρατσισμός το αν κάποιοι άνθρωποι έχουν ενδοιασμούς ή δεν είναι φιλικοί εν τέλει, προς μη Δυτικές κουλτούρες;

Ιθαγένεια – Ελληνική γλώσσα

Η υπηκοότητα αποκτάται με την διαδικασία της πολιτογράφησης. Ένα άτομο μπορεί να αποκτήσει μια ή και περισσότερες υπηκοότητες. Δεν μπορεί όμως να έχει παραπάνω από μια ιθαγένεια ταυτόχρονα γιατί απλούστατα η λέξη προέρχεται από το ιθύς+γένος (ιθύς=ευθύς, ο κατ’ ευθείαν βαίνων + γένος -γενέσθαι / γίγνομαι) και αφορά το γένος και όχι την εντοπιότητα – τόπο γέννησης/διαβίωσης κάποιου. Η ετυμολογία λοιπόν δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρανόηση της λέξης ιθαγένειας και χρήση αντί της λέξης υπηκοότητας.

Οι δράστες στο Μπατακλάν, οι δράστες στα γραφεία του Charlie hebdo, οι δολοφόνοι του Lee Rigby στο Λονδίνο, οι δράστες-οδηγοί στις Χριστουγεννιάτικες αγορές είχαν όλοι τους γεννηθεί σε νοσοκομεία των Παρισίων, Λονδίνου και Βελγίου, και είχαν όλοι τους… ιθαγένεια.

Καταλαβαίνουμε πως το να γεννηθείς σε μια χώρα και με διοικητική πράξη να πάρεις ιθαγένεια δεν σε κάνει Άγγλο, Γάλλο κτλ.

Το να ομιλείς την γλώσσα;

Αν αύριο όλοι οι άνθρωποι μιλούσαμε μόνο Αγγλικά, θα λύναμε τα προβλήματα της ανθρωπότητας; Θα λυνόταν τα προβλήματα Ισραηλινών και Παλαιστινίων, Ινδών και Πακιστανών; Ελλήνων και Σκοπιανών ή Τούρκων; Όχι βέβαια, διότι το αφήγημα της κοινής γλώσσας , της κοινής παιδείας δεν έχει αποτέλεσμα την αμοιβαία κατανόηση.

Ο Αριστοτέλης μας αναφέρει πως ο λόγος γεννήθηκε μέσα σε ομοιογενείς κοινωνίες («το ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα» σύμφωνα με την φράση του Ηρόδοτου).

Η αμοιβαία κατανόηση προϋποθέτει οι συνομιλητές να ανήκουν σε κοινωνίες που τα πολιτικοκοινωνικά-θρησκευτικά καθεστώτα και οι συλλογικές εμπειρίες είναι κοινά ή τουλάχιστον κοντά!

Ανοιχτά σύνορα

Μέχρι σήμερα, μόνο η πόλις-κράτος και το έθνος-κράτος πραγματοποίησαν την απόλυτη ένωση του πολιτισμού και της ελευθερίας. Και όπως γνωρίζουμε και τα δυο αυτά συστήματα διαχείρισης της κρατικής οντότητας απαιτούν σύνορα!

Η Δημοκρατία, αρχαία ή νέα δημιουργήθηκε μέσα σε ένα εθνικό πλαίσιο, τα σύνορα. Τα σύνορα λοιπόν ορίζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται η Δημοκρατία.

Όταν λέμε Ελληνική, Αγγλική ή Γαλλική Δημοκρατία τι μας έρχεται στο μυαλό; Μπορεί η Ελληνική Δημοκρατία να δραστηριοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη ή στο Βελιγράδι;

-Όχι βέβαια διότι δραστηριοποιούνται άλλες Δημοκρατίες.

Και τι τις χωρίζει; Mα φυσικά τα σύνορα…

Τα σύνορα είναι το περίγραμμα μέσα στο οποίο κινείται η Δημοκρατία και το έθνος το όχημα. Δεν γίνεται να υπάρξει Δημοκρατία χωρίς σύνορα.