Αισθανόμαστε ένοχοι που βλέπουμε Eurovision, αλλά ταυτόχρονα αγαπάμε τις συμμετοχές και το show κάθε χρονιάς. Ακόμα και τις χρονιές που ως Ελλάδα έχουμε αποκλειστεί από τον Μεγάλο Τελικό του Σαββάτου.
Οι περισσότεροι της γενιάς μου, ξεκίνησαν να την παρακολουθούν το 1991. Τη χρονιά που είχε πάει για την Ελλάδα ο Ανδρέας Μικρούτσικος με την εκπληκτική Σοφία Βόσσου και το «Άνοιξη». Η οποία Σοφία Βόσσου (και όχι Άννα, παρακαλώ να σημειωθεί αυτό), ενώ στα φωνητικά ήταν κάτι παραπάνω από άψογη, χαντακώθηκε από ένα φάλτσο του ηλικιωμένου σαξοφωνίστα που αντικατέστησε τον νεαρό με τον οποίον είχαν γίνει οι πρόβες, λόγω ασθενείας του. Κι έτσι, νομίζω ότι είχαμε έρθει 13οι, κάτι τέτοιο… Και χωρίς ημιτελικούς. Οι ημιτελικοί δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια από την πληθώρα των συμμετοχών.
Προσωπικά, ξεκίνησα να παρακολουθώ το πανηγυράκι αυτό στην ηλικία των 16 ετών. Το 1992. Ναι, πανηγυράκι ήταν και πανηγυράκι παραμένει. Απλά, η λέξη «πανηγυράκι» έχει αλλάξει έννοια. Τότε, τον πρώτο ρόλο είχε η μουσική. Και το κάθε ιδίωμα της κάθε διαφορετικής ξένης γλώσσας. Τώρα, για να πάρεις 12άρι από τη Γαλλία, πρέπει να έχεις αγοράσει Rafale…
Τότε, δε γνωρίζαμε τίποτε. Ούτε για πολιτικά παιχνίδια, ούτε για αλισβερίσι βαθμών μεταξύ χωρών. Γειτονικών και μη.
Για την Κύπρο τότε, διαγωνιζόταν μια από τις αγαπημένες μου φωνές. Η Ευρυδίκη. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι σαν κοριτσάκι κι εγώ, κάθισα να θαυμάσω εκτός από τη φωνή της, την κόκκινη βραδινή τουαλέτα της και τα όμορφα μαύρα μαλλιά της. Η έκπληξη όμως ήρθε από την εκπρόσωπο της χώρας μας… Την Κλεοπάτρα. Μια επιβλητική, δωρική παρουσία, μέσα σε ένα μακρύ μαύρο φόρεμα, με λευκό μακρύ μανίκι. Και στη μέση της, το αστέρι της Βεργίνας. Να διαμαρτύρεται για το πού πάει αυτός ο κόσμος και τί θα απαντήσουμε στις απορίες των παιδιών μας…
Περιττό να σας πω πόσο περήφανη ένιωσα και πόσο περίμενα να βγει πρώτο. Ναι, και πάνω από την Ευρυδίκη. Αυτό προφανώς δεν έγινε, και είχα στενοχωρηθεί πολύ.
Την επόμενη χρονιά – που ήταν η χρονιά της εθνικής μας Καιτούλας- κερδίσαμε πάλι την παρτίδα μπαίνοντας στη δεκάδα. Όχι με τα «παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη», ούτε με «σεκλέτι και μεράκι». Μα με την ίδια την Καιτούλα, που ήταν sexy και πανέμορφη μέσα στην τυρκουάζ τουαλέτα της. Με ανοίγματα στα σωστά σημεία, με τις γυναίκες να ζηλεύουν το σώμα της και τους άντρες να αναρωτιούνται αν φορούσε εσώρουχο ή όχι.
Τα χρόνια μετά την Καιτούλα πέρασαν αδιάφορα, μέχρι που το 2001 οι Antique με μπροστάρισσα την Έλενα (μία είναι η Έλενα!!!) έβαλαν τη χώρα σε τροχιά νίκης.
Η Μαντώ και ο Μιχάλης Ρακιντζής τις επόμενες χρονιές κατέβαλλαν φιλότιμες προσπάθειες με την εμφάνισή τους, αλλά δεν κατάφεραν και πολλά. Μέχρι που ήρθε ο Σάκης Ρουβάς και αναθαρρήσαμε ξανά μέσα στην Πόλη, αφού την προηγούμενη χρονιά είχε κερδίσει η Τουρκάλα Sertab Erener.
Την πρωτιά την πήραμε με την Έλενα το 2005 στο Κίεβο της Ουκρανίας, παίρνοντας το βραβείο από την «Wild Dances» Ρουσλάνα. Μια κούκλα Έλενα, με πανέμορφο ρούχο και το αριστοτεχνικό εφέ της λύρας, που έκανε ό,τι μπόρεσε για να εκβιάσει τη μοίρα. Δεν μπορούσε ένα τραγούδι με τίτλο «My Number One» να μην έρθει πρώτο…
Από τότε προσπαθούμε να στείλουμε τραγούδια σε διαφορετικά tempo, (με κορωνίδα την Άννα της καρδιάς μας που την επόμενη χρονιά γέμισε τη σκηνή του Ο.Α.Κ.Α μόνη της και προσγειώθηκε μέσα στη δεκάδα), αλλά και μετέπειτα συμπαθητικούς ερμηνευτές. Από τον Σαρμπέλ και την Καλομοίρα, μέχρι τον Γιώργο Αλκαίο και την Γιάννα Τερζή. Άλλοι μέσα στην τριάδα, την πεντάδα ή τη δεκάδα, και άλλοι εκτός τελικού αφού δεν προκρίθηκαν από τους ημιτελικούς.
Τα τελευταία 10+ χρόνια λοιπόν, το πανηγυράκι αυτό άρχισε να αλλάζει. Χάθηκε το παραδοσιακό χρώμα, χάθηκαν τα ιδιώματα των διάφορων γλωσσών, και αρχίσαμε να βλέπουμε εικόνες δικαιωματιστών που παλεύουν να «φανούν». Άνθρωποι με ιδιαιτερότητες (σεξουαλικές ή σωματικές), που στοχεύουν πάντα στο συναίσθημα του θεατή.
Τα τραγούδια, όλα ένα copy paste από Αμερικάνικα τραγούδια. Που δίνουν όλα τη μάχη τους για ένα βραβείο, με καλές η λιγότερο καλές φωνές, με καλά ή λιγότερο καλά εφέ.
Καθισμένη εχτές, με ένα κομμάτι πίτσα στο ένα χέρι και ένα ποτήρι μπύρα στο άλλο, είδα και πάλι Eurovision.
Και μέσα σ’ όλα, είδα την Έλενα Τσαγκρινού που εκπροσωπούσε την Κύπρο και κατάπιε τη Lady Gaga αμάσητη, για να φτάσει στη 16η θέση, με τη βοήθεια του «El Diablo».
Είδα ιταλικό heavy metal που κέρδισε, με άντρες που φιλήθηκαν στο τέλος του τραγουδιού.
Τη δική μας 18χρονη (και πολύ όμορφη) εκπρόσωπο Στεφανία Λυμπερακάκη που γεννήθηκε στην Ουτρέχτη από Έλληνες γονείς (πήρε πολύ μεγάλο χειροκρότημα από το στάδιο) και έφτασε στη 10η θέση.
Είδα Ελβετό αλβανικής καταγωγής. Αλβανή γεννημένη στην Ελλάδα. Ισραηλινή γεννημένη στην Αιθιοπία. Σουηδό από το Κονγκό (με όμορφο σκηνικό). Ολλανδό από το Σουρινάμ. Γαλλίδα με παγκόσμιες ρίζες (αδυνατώ να τις θυμηθώ όλες), που αγάπησε τον Ζακ Μπρελ και την Εντίθ Πιαφ. Ένα ασημένιο φόρεμα σε πέντε διαφορετικά μεγέθη. Φινλανδικά, Νορβηγικά και Ουκρανικά ξωτικά. Είδα τον Αγγλάκο να πανηγυρίζει το 0. Φήμες λένε ότι πλήρωσε, νιώθοντας στο πετσί του το Brexit. Είδα και γερμανικά γάντια να σχηματίζουν το σήμα της νίκης, αλλά και τη γνωστή χειρονομία με τον υψωμένο μέσο δάκτυλο. Και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι φέτος είδα περισσότερους δικαιωματιστές υπό την «αιγίδα» του BLM και του MeToo.
- Σκέψεις μιας συντηρητικής (και θυμωμένης) Αθηναίας
- Πόσο ασφαλείς είμαστε στη χώρα μας;
- Πόσο προοδευτικός νιώθεις;
Και για όσους αναρωτιούνται τί δουλειά έχουν ορισμένες μη ευρωπαϊκές χώρες (μέχρι και ήπειροι) στην Euro-vision, η απάντηση είναι απλή:
Πρώτον: Γεμίζουν τα κενά των χωρών που αποφασίζουν να απέχουν για χρόνια (Τουρκία) ή για μία – δυο χρονιές (Αρμενία).
Και δεύτερον: Θέλουν να αντιγράψουν το format, ώστε τα επόμενα χρόνια να υπάρξουν -μεταξύ άλλων- η AsiaVision και η AmericaVision.
Το είπαμε και στην αρχή: Είναι η ένοχη απόλαυσή μας. Οπότε, δίνουμε ραντεβού του χρόνου… Στη Ρώμη, στο Μιλάνο, στο Τορίνο… Ποιος ξέρει;
