Έχω ξαναγράψει για το “Κοινωνικό Συμβόλαιο” και την σημασία του στον σύγχρονο τρόπο ζωής όπου ο πολίτης εμπιστεύεται την ασφάλειά του στο κράτος και έχει παραχωρήσει εξ ολοκλήρου το δικαίωμα της βίας στην Πολιτεία, ώστε να εφαρμόζει με δίκαιο τρόπο την νομιμότητα.
Η παραχώρηση του δικαιώματος της βίας είναι ένα “άλμα πίστης” για την ολοκλήρωση των πολιτισμένων κοινωνιών, και πρέπει το κράτος να ανταποκρίνεται άψογα σε αυτήν την υποχρέωση που αναλαμβάνει.
Δυστυχώς, στις μέρες μας, ολοένα και αποτυγχάνει σε αυτήν την αποστολή του, αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει μόνο αυτό. Πλέον παρατηρούμε πως το κράτος κλείνει το μάτι στην εισαγόμενη παραβατικότητα και εμφανίζεται σκληρό και δυναστικό απέναντι σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία αυτοάμυνας είτε μεμονωμένης είτε ενός κοινωνικού συνόλου.
Το γεγονός πως το κράτος αδυνατεί από την μία να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών εντός των οικιών τους, αλλά από την άλλη αρνείται την παραχώρηση της άμυνας εντός οικίας κατ’ αντιστοιχία με το αμερικανικό αστικό δόγμα και σε συνέχεια του αγγλικού αλλά και ρωμαϊκού δικαίου “Castle doctrine”, είναι ένα δείγμα.
Όμως πλέον έχουμε πιο γενικευμένες περιπτώσεις με μεγαλύτερο αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο.
Η περίπτωση του Έβρου το 2020 όπου οι κάτοικοι έσπευσαν να υπερασπιστούν τα σύνορα, ελλείψει κρατικής οργάνωσης, βόλεψε πολλούς στον κυβερνητικό κορμό, όμως όταν η κατάσταση ετέθη υπό έλεγχο (με την αρωγή των κατοίκων-φυλάκων) κατόπιν αφαιρέθηκε στους κατοίκους κάθε δυνατότητα δράσης (θυμίζω την περίπτωση του κυνηγού που πήγε να σταματήσει λαθρομετανάστες τον Σεπτέμβριο του ’20 και βρέθηκε καταδικασμένος από το κράτος σε 2 ετών φυλάκιση).
Η κατάσταση στον Έβρο επανήλθε προ ολιγων ημερών, όταν μετά την διαδοχική παρατήρηση πολλών εστιών πυρκαγιάς με ενδείξεις για εμπρησμό, και με αδυναμία του κράτους να προστατέψει τα δάση αλλά και τις περιουσίες τους, οι κάτοικοι βγήκαν στην ύπαιθρο και άρχισαν τις περιπολίες. Παρακολουθησαμε το περιστατικό με τον Αλβανό, ο οποίος αν και παρέδωσε τους λαθρομετανάστες μαζί με αποδεικτικά στοιχεία στις αρχές, το κράτος εξήντλησε όλη του την αυστηρότητα ενάντια στο πνεύμα και στο γράμμα του Νόμου, διότι έδειχνε η κατάσταση πως οι κάτοικοι ανέστειλαν προσωρινώς την εμπιστοσύνη τους προς το Κοινωνικό Συμβόλαιο αναλαμβανοντας να προστατευτούν μόνοι τους και αυτό αντιμετωπίστηκε με σκληρότητα από το κρατος.
Στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην Χλώρακα της Πάφου, συνέβη ένα ακόμη περιστατικό που αφορά την αδυναμία ή και ενοχή του κράτους προς την διαφύλαξη της ασφάλειας των πολιτών. Έχοντας οι κάτοικοι εκεί, απηυδήσει με την συσσώρευση λαθρομεταναστών και την πύκνωση της παράνομης δραστηριότητάς τους, διαδήλωσαν στον δρόμο ώστε να επικοινωνήσουν την αντίθεσή τους σε αυτήν την κατάσταση. Τότε οι λαθρομετανάστες βγήκαν στον δρόμο και σε ταράτσες με αυτοσχέδια όπλα (ρόπαλα, κλπ) και κινήθηκαν απειλητικά προς την διαδήλωση ή προκάλεσαν τους διαδηλωτές με απειλές και χλεύη. Η αναμενόμενη αντίδραση ορισμένων μαχητικών διαδηλωτών ήταν να εμπλακούν και τότε να επέμβουν οι δυνάμεις της αστυνομίας.
Βλέπουμε δηλαδή την αστυνομία και τους θεσμούς της Δικαιοσύνης, να μην εμπλέκονται αρχικά ή να αδυνατούν να εφαρμόσουν την ασφάλεια και νομιμότητα, αλλά μόλις οι πολίτες πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, τότε οι αρχές να εξαντλούν την αυστηρότητά τους.
Πλέον όλη αυτή η κατάσταση δεν παραπέμπει σε αδυναμία, αλλά σε ενοχή. Και είναι μια ενοχή που λόγω της φύσης του προβλήματος (εσωτερική ασφάλεια και άμυνα) μεταφράζεται σε προδοσία. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό σαν παραδοχή.
