Αυτές τις μέρες κλείνουμε 64 χρόνια από το ξέσπασμα της ουγγρικής επαναστάσεως, της πρώτης μετακομμουνιστική επαναστάσεως που ιστορικά δηλώνει την χρεωκοπία του Κομμουνισμού.
«Πεθαίνουμε, αλλά ας μην χαθεί η θυσία μας…» (Τελευταίο μήνυμα των Ούγγρων συγγραφέων προς τον ελεύθερο κόσμο, 7-9-1956)
Η σημασία της επαναστάσεως
Η ανθρώπινη κοινωνία βρίσκεται σε αέναη κίνηση. Η ιστορία πορεύεται ασταμάτητα.
Για να περάσει όμως η κοινωνία σε ένα νέο στάδιο της αναπτύξεως της είναι υποχρεωμένη να ανατρέψει προηγούμενα το παλιό της στάδιο. Οφείλει δηλαδή να προβεί σε μία επανάσταση. Φυσικά με αυτό τον όρο δεν εννοούμε αποκλειστικά την ένοπλη επανάσταση. Πολλές φορές η επανάσταση είναι πνευματική, τεχνική ή ηθική.
Κάποτε γίνεται απαραίτητη και η επανάσταση με την τρέχουσα έννοια της λέξεως. Πάντως η κυοφορία του μέλλοντος, που συντελείται μέσα σε κάθε εποχή, είναι μία κυοφορία επαναστατική με την ευρύτατη έννοια του όρου. Έτσι λόγου χάρη κάθε νέα επιστημονική θεωρία είναι και μία επανάσταση, μία επαναστατική αλλαγή στην θεώρηση του κόσμου. Και ο Χριστιανισμός ήτανε μία μεγάλη επανάσταση για την πνευματική και ηθική ανάπλαση του ανθρώπου, για το πέρασμά του σε μία νέα ανώτερη βαθμίδα του πολιτισμού, πέρασμα που δεν μπορούσε παρά να είχε, όπως και είχε, και πολιτικές συνέπειες όπως και κατάργηση της δουλείας.
Η Ιστορία λοιπόν πορεύεται επαναστατικά.
Το μέλλον του ανθρώπινου γένους, καλύτερο ή χειρότερο, εκφράζεται πάντα μία επαναστατική κίνηση, από ένα επαναστατικό ρεύμα.
Οι αστικές επαναστάσεις που η πιο μεγαλειώδης εκδήλωση τους ήταν η Γαλλική Επανάσταση, ανέτρεψαν την φεουδαρχία, γέννησαν την σύγχρονη δημοκρατία και ολόκληρο το σύγχρονο, τον λεγόμενο αστικό πολιτισμό.
Κάποτε ήρθε η ώρα που εμφανίστηκε ένα νέο όπλο επαναστατικής κριτική εναντίον της αστικής κοινωνίας. Ήταν ο κομμουνισμός. Αυτός κατόρθωσε να μεταβληθεί σε επαναστατικό ρεύμα, να οικειοποιηθεί και να κατευθύνει την αυθόρμητη κίνηση των κοινωνικών δυνάμεων προς το μέλλον.
Έτσι ήρθε η ώρα, το 1917, να γίνει κι αυτός πράξη, κοινωνικό σύστημα, καθεστώς.
Μόλις πραγματοποιήθηκε αυτή αποκρυστάλλωση μιας αφηρημένης, ως τότε, επαναστατικής ιδέας, υψώθηκαν φωνές που κατήγγειλαν ότι προδόθηκε το επαναστατικό ιδεώδες. Με το πέρασμα του χρόνου πληθαίναν οι φωνές που έλεγαν ότι ο κομουνισμός δεν ήταν πρόοδος μα οπισθοδρόμηση Το κομμουνιστικό καθεστώς όμως κρατούσε γερά στα χέρια του τα εμβλήματα της επανάστασης.
Μάταια οι μεγάλοι επαναστάτες της κομμουνιστικής ιδεολογίας σαν τον Τρότσκι τον Τόμσκι, τον Ζινόβιεφ, στιγμάτιζαν το σοβιετικό σύστημα σαν ταξικό και απάνθρωπα εκμεταλλευτικό. Μάταια οι θεωρητικοί του Μαρξισμού σαν τον Κάουτσκι, την Luxembourg το Μπουχάριν κραυγάζαν ότι στη Ρωσία το σοσιαλιστικό όραμα παραμορφώθηκε, ακρωτηριάστηκε και τερατοποιήθηκε.Μάταια αναγεννητικά πνεύματα σαν το Γκόργκι εκήρυτταν ότι στην Σοβιετική Ένωση η ιστορία στρέφεται προς τα πίσω. Μάταια ξεσηκώνονταν οι ηρωικοί εργάτες της Κροστάνδης. Όλα αυτά αποδείχτηκαν ανώφελα γιατί πνιγόταν μέσα στο τρομερό ορυμαγδό των κομμουνιστικών επαναστάσεων.
Μόνον ένας τρόπος υπήρχε και να πάψει η επανάσταση να είναι κομμουνιστικό μονοπώλιο. Να μας δώσει η ιστορία μία μεγάλη, μια πραγματική Μετακομμουνιστική επανάσταση.
Οι εξεγέρσεις του Βερολίνου και του Πόζναν στην Πολωνία δεν ήταν αυτή η επανάσταση. Υπήρξαν μόνο τα προμηνύματα της.
Αυτή η επανάσταση ήταν η ουγγρική και σήμαινε ότι ο κομμουνισμός έπαψε να είναι πια επανάσταση, (αν πότε υπήρξε) και σημαίνει ότι ο κομμουνισμός έχασε τη σκυτάλη της προαιώνιας, δύσκολης και πολύ συχνά αιματηρής πορείας των ανθρώπων προς την πρόοδο. Την σκυτάλη που είχε κατορθώσει να αρπάξει μετά τον τερματισμό του κύκλου των αστικών επαναστάσεων.
Η ουγγρική επανάσταση δεν είναι μόνο χρονολογικά, αλλά και ουσιαστικά μετακομμουνιστική, διότι ωρίμασε πια η συνείδηση του γεγονότος ότι ο κομμουνισμός δεν είναι το μέλλον.
Και η απελπισμένη εξέγερση των Ούγγρων υψώνεται στο επίπεδο μιας εκπληκτικής δηλώσεως της ιστορίας ότι ο κομμουνισμός ξεπεράστηκε, έγινε αντεπανάσταση.
Αυτή είναι μεγάλη σημασία της ουγγρικής επαναστάσεως.
Ο κομμουνισμός ισχυρίζεται ότι ουγγρική επανάσταση απέβλεπε στην παλινόρθωση του παλαιού αστικού καθεστώτος και γι’ αυτό την αποκαλεί «αντεπανάσταση» αλλά δεν μπόρεσε όμως να αρνηθεί το λαϊκό της χαρακτήρα προσπάθησε βέβαια να το μειώσει. Ο Νικίτα Χρουστσόφ (κολλητός του Μανωλιού του «ήρωα») δήλωνε ότι «υπάρχουν και περιπτώσεις που ο λαός κάνει λάθος».. Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία ότι επίκεντρα της ουγγρική επαναστάσεως υπήρξαν τα συμβούλια (Σοβιέτ) εργατών και η σπουδάζουσα νεολαία ,καθοδηγητική της δύναμη ήταν οι διανοούμενοι. Η επανάσταση άρχισε με ένα συλλαλητήριο φοιτητών και κινητήρια δύναμη της ήταν η εργατιά, τελευταία έπαλξη της στάθηκε η εργατική συνοικία Τσέπελ , οι κομμουνιστές αποκαλούσαν (Κόκκινο Τσέπελ).
Αφού οι επαναστάτες ζητούσαν την αποκατάσταση των ελευθεριών που παρείχε η αστική δημοκρατία, λένε οι κομμουνιστές, η επανάστασή τους ήταν μία απόπειρα επιστροφής στην προ κομμουνιστική δηλαδή στην αστική κοινωνία!
Όμως δεν είναι φταίξιμο τον Ούγγρων αν η κομμουνιστική επανάσταση από πολιτική τουλάχιστον άποψη είχε οδηγήσει την κοινωνία σε μία κατάσταση προαστική ώστε να ξαναγίνει στα μέσα του 20ού αιώνα αναγκαίο να χύσει ένας λαός το αίμα του με τα αιτήματα του 1789!Αυτό δείχνει περισσότερο όχι ότι οι Ούγγροι ήθελα να γυρίσουν πίσω αλλά ότι ο κομμουνισμός τους είχε πάει πίσω στους καιρούς τυραννικής απολυταρχίας αναγκάζοντάς τους να κάνω μία επανάσταση που είχε και αστικό-δημοκρατικό χαρακτήρα.
Οι επαναστάτες ήθελαν μια Ουγγαρία που θα ήταν μία δημοκρατία μετα-αστική και για αυτό όταν τα εργατικά συμβούλια ζητούσαν την κατάργηση της κομμουνιστικής τυραννίας δεν το έκανα για να πάρουν τα εργοστάσια από την κομματική γραφειοκρατία και να τα παραδώσουν στους παλιούς ιδιοκτήτες τους, από τους οποίους άλλοι εξοντώθηκαν από τον κομουνισμό, άλλοι πέθαναν κι άλλοι ζούσαν εξόριστοι. Ο Μαρξισμός προέβλεπε την αντικατάσταση της αστικής κοινωνίας από την κομμουνιστική, μετά τον κομμουνισμό δεν έβλεπε τίποτα άλλο και όμως η ιστορία μας παρουσίασε το έμβρυο μίας μετακομμουνιστικής κοινωνίας χωρίς καν ο κομμουνισμός να έχει καταστεί παγκόσμιο σύστημα με την μετακομμουνιστική ουγγρική επανάσταση έγινε φανερό ότι ο κομμουνισμός χρεοκόπησε και μετά τις επαναστάσεις του 1989, το 1991 ο Κομμουνισμός ψόφησε οριστικά !!
Στις χώρες που επικράτησε ο κομμουνισμός , η ομαλή πορεία προς μία καλύτερη κοινωνία ανακόπηκε.
Ο Κομμουνισμός καταργώντας την δημοκρατία θέλησε να ακινητοποιήσει την ιστορία. Έτσι κοινωνικές δυνάμεις που ήθελαν να κινηθούν, οι νέες ιδέες που γύρευαν να παρουσιαστούν, οι νέες οικονομικές σχέσεις που ζητούσαν να διαμορφωθούν, μία μοναδική διέξοδο είχαν.
Την επανάσταση.
Αυτή η επαναστατική πορεία ωρίμασε μέσα στους κόλπους του κομμουνισμού μία ταχύτητα πρωτοφανή για την παγκόσμια ιστορία.
Μετά από τους πρώτους σπασμούς στο Βερολίνο και το Πόζναν, γεννήθηκε με την αυθόρμητη ορμή ενός φυσικού φαινομένου η ουγγρική επανάσταση που έδωσε μία ολιγοήμερη ζωή στην πρώτη μετακομμουνιστική Δημοκρατία της γης.
Δεν έχει σημασία για την ιστορία αν η δημοκρατία αυτή πέθανε δολοφονημένη από τα Κομμουνιστικά τανκς.
Η νέα εποχή άρχιζε !
Το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα θα ήτανε η περίοδος των μετακομμουνιστικών επαναστάσεων μέχρι τον οριστικό θάνατο της πιο εγκληματικής ιδεολογίες που είδε ποτέ η ανθρωπότητα!
